ตอน 13 ลูก

ตอนที่ 13 ลูก

ณ บ้านศศินทร์เดชา

คุณหญิงพลอยสีท่าทางดีอกดีใจที่วันนี้ลูกสาวคนเล็กมาหาพร้อมกับลูกเขย นางรีบเดินเข้าไปทักทายธาม แต่กลับแทบไม่ปรายตาไปยังลูกสาวที่มาด้วยกัน

“ธาม...เป็นอย่างไรบ้างลูก ทำไมหมู่นี้ไม่ค่อยมาหาแม่เลย”

“ผมขออภัยครับ”

ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ อย่างสุภาพ เขาไม่อธิบายเพราะไม่อยากจะโกหก... ปล่อยให้แม่ยายเข้าใจไปเองว่าลูกเขยงานยุ่งมากจนไม่มีเวลามาเที่ยวหา

ไข่มุกปรายตามองอย่างหมั่นไส้แต่ไม่เอ่ยอะไร... เมื่อกลับมาบ้าน บ้านที่มีพ่อกับแม่ของหล่อนอยู่ ดูเหมือนไข่มุกคนเจ้าอารมณ์ก็กลายเป็นผู้เป็นคนเหมือนคนปกติขึ้นมาได้บ้าง

“คุณพ่ออยู่ไหมครับ”

“อยู่สิจ๊ะ เข้ามาเถอะ พ่อเขารอเจอธามอยู่ที่ห้องหนังสือแน่ะ”

“รอเจอแค่ลูกเขยหรือคะ แล้วลูกสาวไม่อยากเจอด้วยหรือไง”

ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะไม่พูด แต่ไข่มุกก็พูดออกไปจนได้

คุณหญิงพลอยสีจึงหันมามอง ทั้งสายตาและวิธีที่มองจิกก็ยังเหมือนกันสมกับเป็นแม่เป็นลูก แต่ไม่รู้ทำไมจึงพูดจากันดี ๆ ไม่ค่อยได้

“เธอน่ะฉันจะเจอเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่เหมือนนายธาม... ลูกเขยของฉันเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ นาน ๆ จะปลีกตัวมาหาฉันได้ฉันก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา”

ไข่มุกเบ้ปาก ธามจับมือแม่ยายอย่างนุ่มนวล รีบเอ่ยก่อนสองแม่ลูกจะโต้คารมกันมากกว่านี้

“เราเข้าไปหาคุณพ่อกันเถอะครับ”

“ไปจ้ะไป... แล้วเย็นนี้จะต้องอยู่กินข้าวเย็นตามที่สัญญานะ แม่สั่งแม่ครัวให้เตรียมอาหารไว้ตั้งเยอะแยะแล้ว...”

คุณหญิงพลอยสีบอกพลางเดินจูงมือธามเข้าไปในตัวบ้าน ไม่สนใจลูกสาวแท้ ๆ ที่เดินตามหลังมาด้วยใบหน้างอง้ำ ไข่มุกรู้อยู่แล้วตั้งแต่ก่อนแต่งงานว่าพลโท(ยศในขณะนั้น)เขมราช กับคุณหญิงพลอยสี ปลาบปลื้มธามมากแค่ไหน ถ้าแลกกันได้แม่ของหล่อนคงอยากได้ธามเป็นลูกชายแท้ ๆ แล้วเปลี่ยนให้หล่อนเป็นแค่ลูกสะใภ้

“มาแล้วรึ” พลเอกเขมราชที่กำลังนั่งอ่านหนังสือรอ เงยหน้าขึ้นชายหนุ่ม แม้อายุใกล้จะ 70 ปีแต่ก็ยังดูหนุ่มแน่น งามสง่า น่าเกรงขาม สมกับตำแหน่งอันทรงเกียรติในคณะรัฐบาลชุดปัจจุบัน ธามยกมือไหว้ผู้อาสุโสด้วยกิริยานุ่มนวล

“สวัสดีครับคุณพ่อ”

“เป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม ไม่ได้เจอกันสักพักใหญ่ ๆ เลยนะ”

พล.อ.เขมราชทักทายเหมือนคนเป็นภรรยา แต่ธามก็ยังยินดีที่จะตอบอีกครั้ง

“สบายดีครับคุณพ่อ คุณพ่อล่ะครับ”

“พ่อก็สบายดี ไม่เจ็บไม่ไข้ คุณหญิงเขาดูแลดีเสมอนั่นแหละ...” คนพูดหันไปมองทางลูกสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง “แล้วแกล่ะเพิร์ล ดูแลนายธามเขาดีหรือเปล่า”

ไข่มุกอยากตอบออกไปว่า... แล้วพ่อไม่เห็นหรือคะว่าเขาเจ็บป่วยตรงไหนหรือเปล่า ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็คงสบายดีนั่นล่ะค่ะ... แต่แน่นอนว่าหล่อนไม่กล้าพูดออกไปอย่างที่ใจคิด ได้แต่ฝืนยิ้มแต่ไม่พูดอะไร คนเป็นพ่อก็ไม่ซักไซ้เพราะพอจะเดาได้ว่าลูกสาวคนเล็กคงไม่ใช่คนที่จะปรนนิบัติพัดวีสามีเหมือนที่คุณหญิงพลอยสีทำแน่ ๆ

แต่ตราบใดที่ชีวิตสมรสของบุตรสาวยังคงปกติสุขดี และยังมีธาม ธนกิจ เป็นลูกเขย ตราบนั้นเขมราชก็จะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับการใช้ชีวิตคู่ของบุตรสาว แค่ไข่มุกยอมแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกไว้ให้นั่นก็ถือว่าเกินความคาดหมายไปมากแล้ว

“คุณพ่อคุณแม่คุยกับธามไปก่อนนะคะ เพิร์ลจะขึ้นไปหาต่างหูบนห้องสักหน่อยค่ะ”

“ฮื่อ ไปเถอะ”

เขมราชเอ่ยอนุญาต ไข่มุกจึงออกจากห้องหนังสือที่ซึ่งบิดาชอบใช้เวลาหลังเกษียณมาขลุกอยู่ในนั้นได้ทั้งวัน แล้วขึ้นไปบนห้องส่วนตัวที่อยู่ชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ แม้ไม่โอ่อ่าหรูหราเท่าคฤหาสน์ของตระกูลธนกิจแต่ก็ถือว่าใหญ่โตเกินกว่าฐานะข้าราชการธรรมดา ๆ ไปมาก... แต่ไข่มุกก็ไม่เคยถามว่าพ่อแม่เอาเงินมาจากไหน ทำไมตระกูลที่รับราชการทหารมาตั้งแต่รุ่นปู่ถึงได้ร่ำรวยเกินหน้าเกินตาอาชีพการงานไปมากเพียงนี้ ก็เธอจะต้องสนใจที่มาของเงินไปทำไมในเมื่อมันก็เนรมิตชีวิตที่หรูหราฟู่ฟ่าให้หล่อนได้เหมือนกัน

เรื่องจะขึ้นมาหาต่างหูเป็นแค่ข้ออ้าง หญิงสาวแค่ขี้เกียจฟังพ่อกับแม่พะเน้าพะนอลูกเขยแล้วก็กระทบกระเทียบหล่อนเป็นระยะ...ห้องส่วนตัวของไข่มุกยังอยู่เหมือนเดิมแม้เจ้าตัวจะแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่บ้านสามีแล้วสี่ปี แม่บ้านยังคงมาทำความสะอาดทุกซอกทุกมุม ข้าวของจุกจิกที่หล่อนไม่ได้นำติดตัวไปด้วยเคยอยู่อย่างไรก็ยังอยู่อย่างนั้น ต่อให้ใครจะหยิบฉวยไปไข่มุกก็คงไม่สนใจเพราะราคาค่างวดของข้าวของที่บ้านนี้เทียบไม่ได้เลยกับแต่ละชิ้นที่เธอซื้อหาระหว่างใช้ชีวิตเป็นสะใภ้ตระกูลธนกิจ

เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเบา ๆ หนึ่งครั้ง ไข่มุกทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอย่างไม่กระตือรือร้นนัก แต่เมื่อเห็นว่าข้อความมาจากใคร ใบหน้าง้ำงอก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ทำอะไรอยู่ครับที่รัก –

ไฮโซสาวยิ้มพราว อาการเบื่อหน่ายหายวับไปแล้ว แววตาเต้นระริกอย่างคนที่เจอของเล่นถูกใจ

คิดถึงจัง คืนนี้ว่างไหม –

อีกฝ่ายยังคงพิมพ์คำถามมา ไข่มุกครุ่นคิดอยู่ครู่ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

เจอกันร้านเดิม ตอนสามทุ่ม อย่าให้ฉันรอสักนาทีเดียว ไม่งั้นฉันกลับ-

โอเค ไม่ให้คุณรอแน่นอน -

หญิงสาวเห็นข้อความแล้วก็ยิ้มรื่น คู่นอนคนใหม่คนนี้เป็นลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน เพิ่งเจอกันตอนที่เธอไปเที่ยวอิตาลีเมื่อเดือนก่อน และยังติดอกติดใจจนกลับเมืองไทยก็ยังนัดเจอกันมาตลอดหนึ่งเดือน

“คุณหนูคะ คุณท่านให้มาตามไปที่ห้องกินข้าวค่ะ ตั้งโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ”

แม่บ้านที่อยู่มานานตั้งแต่ไข่มุกยังเป็นสาวน้อยขึ้นมาเรียก

“โอเค รู้แล้ว เดี๋ยวฉันลงไป”

แม่บ้านรับคำแล้วกลับลงไปก่อน ไข่มุกนึกอยากท้าทายบิดาด้วยการลงไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ บางทีหล่อนอาจใช้ข้ออ้างว่ายังหาต่างหูคู่โปรดที่จะใช้ออกงานไม่เจอ นึกแล้วก็ลงมือรื้อค้นกล่องต่าง ๆ เพื่อให้รู้สึกสมจริง...

กระทั่งเจอกล่องกระดาษแข็งที่ซุกอยู่ในตู้เสื้อผ้า กล่องที่หล่อนลืมไปแล้วว่าเคยมี

ไข่มุกชะงักค้าง ไม่แน่ใจว่าควรจะเปิดมันออกดูดีหรือไม่...

แต่สุดท้ายมือบางที่เย็นเฉียบก็เปิดมันออก ข้างในนั้นมีซองจดหมาย โปสการ์ดที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ มีรูปถ่ายหลายใบ... แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของหญิงสาวบีบรัดคือสิ่งที่ซ่อนอยู่ก้นกล่อง มันไม่ได้วางรวมกับรูปถ่ายและซองจดหมายอื่น ๆ แต่มันมีกระดาษแข็งวางทับไว้อีกที ถ้าไม่ใช่เจ้าของกล่องก็จะไม่มีทางรู้ว่ากระดาษก้นกล่องนั้นเปิดออกได้...

เสียงในหัวร้องห้าม แต่ใจกลับเรียกร้องให้ดึงกระดาษแข็งออก เพื่อจะได้สัมผัสสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ด้านใน

มันคือรูปถ่ายจากเครื่องอุลตร้าซาวด์ ภาพกลุ่มก้อนสีดำที่มีแสงสีขาวพาดทับไปมา ถ้าไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญก็ยากจะดูออกว่ามันคือภาพอะไร... แต่ไข่มุกไม่เคยลืม เธอจดจำได้ทุกช่วงตอน จำเจลเหนียวข้นที่หมอป้ายที่หน้าท้องก่อนจะใช้เครื่องมือสแกนวาดไปบนผิวเนื้อเธออย่างเบามือ

จำเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะเล็ก ๆ แต่ชัดเจน เสียงที่หมอบอกว่า...

‘ได้ยินไหมคะ...เสียงหัวใจของน้องเองค่ะ’

‘หัวใจ...หัวใจลูกฉันเต้นหรือคะ’

‘ใช่แล้วค่ะ’

คุณหมอยิ้มใจดี ไข่มุกในวัยเยาว์ยิ้มตอบ น้ำตารื้นอย่างตื้นตัน

ก่อนน้ำตาจะร่วงออกมาอีกครั้ง ไฮโซสาวรีบเก็บทุกอย่างกลับลงที่เดิม ดันกล่องเข้าไปด้านในสุดของตู้อย่างร้อนรนและรังเกียจ เด็กคนนั้นตายไปแล้ว... ไม่มีทางได้กลับมา หล่อนรู้ดีเพราะหล่อนนี่ล่ะที่เป็นคนฆ่าเด็กคนนั้นด้วยมือของตัวเอง