ตอน 12 คำตอบสุดท้าย

ตอนที่ 12 คำตอบ

ถ้าคนของธามไปช้าอีกนิดเดียว ในห้องที่ศักดิ์สยามพักรักษาตัวอยู่ตอนนั้นคงจะเกิดการนองเลือด เพราะไข่มุกกรีดร้องคลุ้มคลั่งพุ่งใส่ชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัวว่ากำลังอยู่ในโรงพยาบาล ศักดิ์สยามยกมือปัดป้องเป็นพัลวันแต่กระนั้นเขาก็ได้รอยเล็บจนเลือดซิบมาหลายแผล ต้องใช้บุรุษพยาบาลกับลูกน้องของธามรวมเป็นสามคนจึงจะรวบมือเท้าแขนขาของไข่มุกเอาไว้ได้เพื่อจะให้พยาบาลใช้เข็มฉีดยาปักเข้าเส้นเลือด ให้เธอสงบและหลับไปภายในเวลาไม่ถึงนาที

เมื่อธามรีบตามมาถึง จึงพบว่าภรรยาของเขานอนหลับไปแล้ว แต่เพื่อความปลอดภัยของทุกคน มีผ้ารัดข้อมือของเธอติดไว้กับราวขอบเตียงทั้งสองข้าง

“เป็นยังไงบ้าง... ศักดิ์สยาม”

แปลกที่ชายหนุ่มกลับดูจะเป็นห่วงศักดิ์สยามมากกว่าภรรยาตัวเอง ดูเขาไม่ตกใจเลยที่ได้ยินเลขาฯ บอกว่าเมื่อชั่วโมงก่อนไข่มุกมีอาการเช่นไร...

ศักดิ์สยามเองเสียอีกที่ยังช็อกไม่หาย

“ผม...ผมไม่เป็นไรครับ”

“แต่ดูท่านายจะได้แผลเยอะเลยนี่”

ธามหมายถึงรอยแผลสดเลือดซิบที่ถูกทายาไปทั่วตัว นักบัญชีหนุ่มฝืนยิ้ม

“แค่แมวข่วนน่ะครับ ไกลหัวใจ... แต่ว่า... ผมไม่เคยเห็นคุณเพิร์ลเธอเป็นอย่างนี้เลย เธอคงจะโกรธผมมาก”

“เพิร์ลไม่เคยเป็นอย่างนี้กับนายเลยหรือ”

ธามเอ่ยถามเสียงเรียบ ศักดิ์สยามพยักหน้าเศร้า ๆ นึกอายขึ้นมาที่ต้องเผชิญหน้ากับสามีที่รู้แล้วว่าเขาคือชู้รัก

“ครับ ผมรู้ว่าคุณเพิร์ลเธอค่อนข้างเอาแต่ใจ แล้วก็...เอ่อ...อารมณ์รุนแรง แต่เมื่อครู่มันไม่ใช่แค่รุนแรง มันเกือบ ๆ จะบ้าคลั่ง เหมือนเธอเป็นคนละคน เหมือนมีใครหรือตัวอะไรสิงเธออยู่อย่างนั้นแหละ”

“แสดงว่านายยังโชคดีนะที่ไม่เคยเห็นร่างนี้ของเพิร์ล”

ศักดิ์สยามเงยหน้าสบตาชายหนุ่มที่ตัวสูงใหญ่กว่าทันที

“หมายความว่า คุณเพิร์ลเคยเป็นอย่างนี้ด้วยหรือครับ”

คนเป็นนายมองอดีตพนักงานของตัวเองด้วยแววตาบอกไม่ถูก แต่สุดท้ายธามก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เขาหันไปสั่งผู้ช่วยส่วนตัวให้ไปจัดการเรื่องโรงพยาบาลให้เรียบร้อย สั่งให้ศักดิ์สยามรอเขาอยู่กับผู้ช่วยของเขา ส่วนตัวเขาเองก็เดินออกไปด้านนอกเพราะเขาขอให้ศีตลาไปนั่งรอเขาที่ล็อบบี้ของโรงพยาบาล

ธามเลือกจะมาคุยกับศีตลาในที่ที่โล่งแจ้งและมีคนเดินไปมา เพื่อที่เด็กสาวจะได้ไม่ประหม่ามากนัก เขาคงคิดถูกเพราะอย่างน้อยศีตลาก็ยังมีกำลังใจส่งยิ้มจืด ๆ ให้เขา หลังจากเจอเรื่องอกสั่นขวัญแขวนมาเมื่อครู่

“ภรรยาของคุณน่ากลัวมาก เมื่อกี้ดิฉันกลัวจริง ๆ”

เด็กสาวเอ่ยออกมาเป็นประโยคแรก ธามหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้าม ยกขาไขว่ห้าง

“ฉันขอโทษแทนเพิร์ลด้วยที่เธอกับพี่ชายต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”

“คุณเขาดูโกรธดิฉันกับพี่ต้นมาก...มากจนแทบจะฆ่าได้”

“มันคงไม่ถึงกับขนาดนั้นหรอก”

“คุณไม่ได้มาเห็นแววตาของเธอแบบที่ฉันเห็นนี่คะ ตอนนั้นน่ะฉันกลัวจนตัวแข็งทื่อไปเลย ก็คุณไข่มุกน่ะอย่างกับคนโดนผีเข้า”

ศีตลาพูดพลางลูบแขนไปมาอย่างคนขนลุก ธามเลิกคิ้ว

“เธอเคยเห็นคนโดนผีเข้าด้วยหรือ”

“เปล่าหรอกค่ะ” เด็กสาวหัวเราะแหะ “ตาลแค่เดาน่ะค่ะว่าคนโดนผีเข้าก็คงจะประมาณนี้”

มุมปากธามยกขึ้นนิด ๆ เขาชอบที่ศีตลาเผลอแทนตัวเองด้วยชื่อมากกว่าจะใช้คำว่าดิฉัน...

“เพิร์ลได้บอกไหมว่าเขามาที่นี่ทำไม”

ธามเอ่ยถามอย่างใจเย็น แม้ซองสีน้ำตาลที่เลขาฯ ของเขาเก็บไว้ได้ช่วงชุลมุนนั้นจะทำให้พอเดาได้

ศีตลาก็ตอบไปซื่อ ๆ

“ภรรยาคุณเอาเงินมาให้พี่ต้นค่ะ ห้าแสนบาท เพื่อให้พี่ต้นกับตาลย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ต้องกลับมากรุงเทพอีก”

“ทำไมเขาถึงทำอย่างนั้นนะ”

ธามพึมพำเหมือนไม่ต้องการคำตอบ แต่ศีตลาก็ตอบเขา

“เพราะภรรยาของคุณ เขากลัวว่าคุณจะมาจ้างตาลอุ้มท้อง...อุ้มบุญน่ะค่ะ เธอบอกว่าเธอหวงคุณ  นี่คุณธามคะ ภรรยาของคุณยังบอกด้วยว่าถ้าใครอุ้มท้องลูกของคุณ เธอจะเอาให้ตายทั้งแม่ทั้งลูก... นี่ตาลพูดจริง ๆ นะไม่ได้ใส่ความ ตาลคิดว่าคุณควรจะรู้ไว้ เผื่อว่าวันไหนข้างหน้าคุณจ้างคนอื่นมาอุ้มบุญให้ ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นอันตรายเพราะความหึงหวงของเมียของคุณก็ได้”

“พูดอย่างนี้แสดงว่าเธอคงปฏิเสธข้อเสนอของฉันสินะ”

ธามถามยิ้ม ๆ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้คาดหวังให้ศีตลาจะต้องตอบรับ มันเห็นแก่ตัวเกินไปที่จะบีบให้หญิงสาวคนหนึ่งที่มีอายุเพียง 19 ปี ต้องมาตัดสินใจในเรื่องที่สำคัญอย่างการให้กำเนิดคนคนหนึ่ง

แต่ศีตลาก็ทำให้เขาแปลกใจเมื่อเธอตอบว่า

“เปล่าค่ะ ตาลไม่ได้จะปฏิเสธ...”

“แปลว่าเธอจะตอบตกลงอย่างนั้นหรือ”

เด็กสาวพยักหน้าหนักแน่นอย่างคนที่ใคร่ครวญมาดีแล้ว

“แต่ฉันอยากจะขออะไรคุณแค่สองข้อ”

“เธอจะขออะไร”

“อยากให้คุณช่วยคุ้มครองดูแลพี่ชายฉัน ให้เขาได้มีงานใหม่ทำ และได้อยู่ให้ห่างจากคุณไข่มุก พี่ชายฉันทำกับคุณไข่มุกไปอย่างนั้น ฉันคิดว่าภรรยาคุณคงจะตามจองล้างจองผลาญพี่ ไม่ให้พี่มีโอกาสได้เริ่มต้นชีวิตใหม่แน่”

ธามคิดในใจเร็ว ๆ ก่อนจะพยักหน้า

“ได้ ข้อแรกฉันทำให้ได้ แล้วข้อที่สองค่ะ”

“ตาลอยากจะขอเรียนให้จบ ปวส. ก่อนได้ไหมคะ...”

ชายหนุ่มพยักหน้าอีก เพราะเงื่อนไขนี้ก็ตรงกับที่เขาคิดไว้เหมือนกัน อันที่จริงเขาจะให้เวลาเธอมากกว่านั้นด้วยซ้ำ

“ฉันจะรอเธอจนกว่าจะจบปริญญาตรี...แค่ ปวส. ฉันว่ามันน้อยเกินไป อย่างน้อยเธอควรได้เรียนต่อจนจบปริญญาเสียก่อน เพราะฉะนั้นข้อสอง...คำตอบคือโอเค ฉันรอได้”

แม้จะยังดูกระอักกระอ่วน แต่ศีตลาก็ฝืนยิ้มออกมาได้อีกนิด ก่อนจะโพล่งออกมาอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้

“เดี๋ยวค่ะ ตาลจะขอร้องคุณอีกข้อ”

ธามเลิกคิ้วนิด ๆ เหมือนอยากจะดุว่าเธอเริ่มจะขอมากเกินไปแล้วนะ ศีตลาไม่รอให้เขาเอ่ย เพราะเธอรีบพูดต่อไปว่า

“ตาลขอให้เรื่องนี้อย่าให้พี่ต้นรู้ได้ไหมคะ พี่ต้นเขาเหมือนเป็นพ่อของฉัน...ของตาล พี่คงไม่มีทางรับได้แน่ถ้ารู้ว่าฉันตกลงจะทำอะไรให้คุณ...”

แต่แทนที่จะรับปาก ธามกลับเลือกจะถามกลับ

“ถ้าเธอคิดว่าพี่ชายเธอรับไม่ได้ แล้วตัวเธอเองล่ะสาวน้อย... เธอแน่ใจใช่ไหมว่าเธอจะรับได้”

“ฉันรับได้ค่ะ...ถ้าถึงเวลาที่ต้องรักษาสัญญา ฉันจะทำโดยไม่มีบิดพลิ้ว”

ธามจ้องตากลมสีน้ำตาลคู่นั้น และเธอก็จ้องตอบอย่างไม่มีความลังเลสงสัยหรือสะเทิ้นอายอย่างที่เขาคิดว่าจะเห็น... แปลกที่เป็นเขาเองที่เกือบจะบอกว่ายกเลิก เปลี่ยนใจ เขาจะไม่ทำลายอนาคตที่บริสุทธิ์ของเธอด้วยเงื่อนไขบ้า ๆ นี่

แต่ความคิดนั้นก็ถูกปิดผนึกเอาไว้ กลายเป็นความปรารถนาเร้นลึกบางอย่างที่ผลักดันให้เขาตอบเธอออกไป...

“ตกลง นี่คือสัญญาของเรา และจนกว่าจะถึงวันนั้น ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้กับใครที่ไหนอีกเลย...ฉันสัญญา”