บทที่ 8

มิ่งเมืองเห็นว่ากุลธิรัตน์ว่างงาน และไม่อยากให้เพื่อนสนิทอยู่ในบ้านที่ไม่มีใครต้องการ ในวันที่นัดเจอกุลธิรัตน์กับพัชรินทร์ เขาพูดเรื่องนี้กับกุลธิรัตน์ ซึ่งหล่อนก็ยินดีทำแม้ว่าเพียงแค่เจ็ดวันก็ตาม ได้เงินไม่กี่พัน หล่อนก็ไม่เกี่ยง เก็บสะสมไว้เผื่อตอนได้งานทำ จะได้มีทุนเอาไว้ไปทำงาน

          “เสียดายนะคะที่รู้จักลูกหมีทีหลัง ไม่งั้นจะให้มาทำงานที่นี่เลย” ชนิตพรเสียดายข้อนี้ เพราะหายากที่เพียงไม่กี่วัน กุลธิรัตน์ก็เข้ากับเด็กๆ ได้ดี “นิไปก่อนนะคะ ต้องไปทำธุระให้คุณแม่”

          “ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ”

ชนิตพรยิ้มให้คนพูด ก่อนหมุนตัวเดินไปขึ้นรถยนต์ จากนั้นก็ขับออกไป

          ภายในห้องขนาดค่อนข้างใหญ่ มีเด็กหญิงและเด็กชายวัยหนึ่งปีถึงสี่ปีราวสิบคน นั่งเล่นอยู่บนพื้น โดยมีพี่เลี้ยงสองคนคอยช่วยกันดูแล แม้ว่ากุลธิรัตน์จะเหนื่อย หัวหมุนกับความซน ความดื้ออันไร้เดียงสาของเด็กๆ ทว่าหล่อนกลับมีความสุข สามวันมานี้ หล่อนยิ้ม หัวเราะมากขึ้น นัยน์ตาหม่นเศร้า มีความสดใส ร่าเริง ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่กุลธิรัตน์ถือว่า เป็นการบรรเทาความทุกข์ในใจลงไปได้มากโข

          ความบริสุทธิ์ สดใสของพวกเด็กๆ เหมือนขุมพลังที่เติมเต็มความเหนื่อยล้าจากสิ่งที่เธอพบเจอทุกๆ วัน นั่นคือ ความเกลียดชังจากผู้ใหญ่ใจร้ายใจดำ ที่ไม่รู้ว่า ชาตินี้ทั้งชาติ ตนจะหลุดพ้นกับบ่วงความเกลียดชังหรือไม่

          ฐากูร อนันตเวช

          คือชื่อเจ้าของรถหรูสีแดงเพลิงเมื่อเช้านี้ เมื่อความสงสัยและอยากรู้แน่นอก ธรรม์บดีใช้ความเป็นเพื่อน บังคับให้เพื่อนที่ทำงานอยู่ในกรมขนส่งช่วยสืบจากเลขทะเบียนที่จดไว้เมื่อเช้านี้ว่า เป็นของใคร

          “มันคือใครวะ” ธรรม์บดีพูดกับตัวเอง หลังจากได้ชื่อและนามสกุลเจ้าของรถ ทางเดียวที่จะได้รู้เพิ่มเติมคือ ค้นหาข้อมูลในกูเกิ้ล เพราะในนี้มีแทบทุกอย่างที่อยากรู้ ไม่นานข้อมูลที่ต้องการรู้ ก็ขึ้นมาบนหน้าจอโน้ตบุ๊ก ตอนแรกคิดว่า คนนี้คือชายคนเดียวกับที่เห็นกุลธิรัตน์กุมมือ แต่พอเห็นหน้ากลับเป็นคนละคน “ยัยลูกหมา เธอคบผู้ชายกี่คนเนี่ย”         

          “คนนี้รวยไม่เบาเลย เป็นหมอด้วย” จากข้อมูล ฐากูรเป็นลูกชายแม่เลี้ยงชื่อดังเมืองเชียงใหม่ มีธุรกิจหลายอย่างที่นั่น และยังเป็นนายแพทย์ศัลยกรรมอนาคตไกลอีกด้วย เขายังไม่ทันอ่านประวัติในกูเกิ้ลเสร็จดี ก็รีบกดปิดเลยไม่รู้ว่า ฐากูรมีภรรยาแล้ว “ยัยลูกหมานี่ไม่เบา จับแต่คนรวยๆ จับปลาหลายมือซะด้วย”

          ธรรม์บดีคิดในทางไม่ดี เขามั่นใจความคิดตัวเองมากว่า กุลธิรัตน์ไม่ได้มีเขา ในฐานะสามีคนเดียว หล่อนคบหาหลายคนมาก และอาจหลับนอนกับทุกคน ยกเว้นตน ที่เปรียบเสมือนคนโง่ เสียเงินสามสิบล้าน แต่แขนไม่ได้จับ ถูกครอบครัวกุลธิรัตน์หัวเราะเยาะจนตายแน่ๆ

          เหอะ...ไม่มีทาง

          คิดแล้วแค้น แค้นใจมาก

“เราต้องคุยกันสักที ยัยลูกหมา”

ครั้งนี้ธรรม์บดีไม่ปล่อยผ่าน ตอนนี้หล่อนอยู่ในสถานะเมีย แม้เป็นเมียที่ไม่ต้องการ ไม่มีใจสิเน่หา และไม่เป็นที่รู้ของคนในสังคม แต่เขากับครอบครัวรู้ รวมถึงเพื่อนสนิทอีกสองคน ธรรม์บดีไม่มีวันยอมเสียเปรียบไปมากกว่านี้แน่ และหากเขามีลูกกับกุลธิรัตน์ เขาต้องมั่นใจว่า เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขหิรัญภักดีร้อยเปอร์เซ็นต์

          รถสีแดงเพลิงแล่นมาจอดหน้าอาคารสถานสงเคราะห์บ้านนับดาว ทว่าคนที่ก้าวลงมาไม่ใช่ชนิตพร แต่เป็นร่างสูงใหญ่ของนายแพทย์ฐากูร สามีชนิตพร เขาเดินเข้าไปในตัวอาคาร คลี่ยิ้มให้อำพรที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงาน

          “สวัสดีค่ะคุณหมอเอื้อ”

          “สวัสดีครับพี่พร” เขาทักทายกลับอย่างเป็นกันเอง “ผมมารับลูกหมีแทนนิน่ะครับ”

          “อ๋อค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเรียกลูกหมีให้นะคะ” อำพรเดินไปยังห้องเด็กเล็กที่อยู่ด้านในสุด ไม่นานนักก็เดินกลับมาหาฐากูรพร้อมกับกุลธิรัตน์

          ฐากูรไม่เคยเจอหน้ากุลธิรัตน์มาก่อน เขารู้จักผ่านการบอกเล่าของภรรยา ที่มักพูดถึงกุลธิรัตน์ในทางที่ดี ว่าน่ารัก นิสัยดี เคยยืนดูเวลากุลธิรัตน์เลี้ยงเด็ก แล้วรู้ได้ทันทีว่าเป็นคนจิตใจดี ใจเย็นและเป็นมิตรกับทุกคน พอได้เห็นด้วยตาตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างพุ่งเข้ามาในจิตใจนายแพทย์หนุ่ม

          เหมือนเขาได้มองน้องสาวตัวเอง...

สาวตรงหน้าไม่ใช่คนสวยจัด หล่อนมีความน่ารักมากกว่า มองเพลินไม่รู้สึกเบื่อหน่าย หรืออยากละสายตา จมูกโด่งรับกับริมฝีปากเรียวรูปกระจับ รูปปากที่สาวๆ อยากได้ ดวงตากลม สองชั้น แม้นัยน์ตาดูเศร้า ทว่ากลับมีเสน่ห์ ดวงหน้าหล่อนตอนนี้ธรรมชาติมาก ไร้เครื่องสำอาง แต่ชวนมองมาก

          กุลธิรัตน์มองคนที่มารับตนด้วยรอยยิ้ม ก่อนหน้าที่ฐากูรมารับ ชนิตพรโทรบอกหล่อนล่วงหน้า ตอนแรกกุลธิรัตน์ปฎิเสธเพราะกลับบ้านเองได้ ชนิตพรยืนกรานจุดประสงค์ เนื่องจากวันนี้ต้องการเลี้ยงอาหารเย็นกุลธิรัตน์ที่บ้าน และคัดเสื้อผ้าส่วนหนึ่งไว้ให้ หล่อนจึงต้องไปตามคำชวน

          เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจัง...กุลธิรัตน์ประหลาดใจกับความรู้สึกนี้ เป็นเสี้ยววินาทียามเห็นฐากูร รอยยิ้มเขาดูเป็นมิตร ร่างกายและอ้อมแขนเขา หากได้โอบกอดหล่อน มันคือป้อมปราการปกป้องจากภัยอันตรายทั้งปวง หล่อนอยากมีพี่ชายแบบนี้

          แปลกจัง ทำไมรู้สึกอย่างนี้นะ...