ตรวจแบบแอคคูซีฟ

ขาเรียวสวยได้หยุดเยื้องย่างลงยามเมื่อพาตัวเองเดินเข้ามาถึงบริเวณตรงปลายของเตียงนอน ใบหน้างดงามแสนหวานนั้นหันกลับมาสบตาคมด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรบ้างเมื่อได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้

เขายืนอยู่ตรงนั้น..ผู้ชายคนที่เธอยังคงใฝ่ฝันหา

บุรินทร์เดินตามเข้ามาและหยุดมองเธออย่างไม่ละสายตาเช่นกัน ราวกับมีกระแสไฟวิ่งผ่าน ความร้อนวูบวาบและความเปียกแฉะกลางหว่างขายิ่งไหลออกมาเพิ่มมากขึ้นยามเมื่อได้สบตากับเขา เส้นเลือดที่ปูดโปนตามมือแกร่งและท่อนแขนแข็งแรงนั่น หากว่าเขาใช้มันสัมผัสกับตรงนั้นของเธอ มันจะให้ความรู้สึกที่ดีหรือเปล่านะ คริมาแทบจะทนความรู้สึกที่จะได้ถูกเขาสัมผัสแทบไม่ไหว

 มือเล็กที่จับปมผ้าขนหนูเอาไว้ค่อยๆปลดคลายมันออกอย่างช้าๆก่อนจะหยุดชะงักเล็กน้อยไว้ตรงบริเวณเอวคอด 

"เค้กถอดเลยนะคะพี่บาส"

"ถอดสิ ถอดออกให้หมดเลย" 

แม้ว่าน้ำเสียงที่บอกจะราบเรียบหากแต่คริมากลับสัมผัสได้ถึงประกายความร้อนแรงที่ถูกสาดมาทางแววตาเธอค่อยๆปล่อยผ้าขนหนูผืนใหญ่ให้มันไหลกองลงไปอยู่ที่พื้น เวลานี้เรือนร่างของเธอเปลือยเปล่าต่อหน้าต่อตาเขาแบบไม่มีอะไรปกปิด สายตาก็คอยสอดส่องแอบสังเกตุอาการว่าบุรินทร์พอเห็นเธอในสภาพแบบนี้แล้วเขาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

"สวย"

"คะ?"

"พี่บอกว่าหุ่นเค้กสวย เซ็กซี่ขนาดนี้ยังไม่มีแฟนได้ยังไง"

แม้ว่าในใจจะหึกเหิมที่ถูกเขาชมซึ่งหน้า แต่คริมาเองก็อยากที่จะรักษาท่าทีเอาไว้ก่อน สายตาของบุรินทร์ที่ไล่กวาดมองตั้งแต่หน้าอกของเธอจนเลยลงไปที่จุดกึ่งกลางกายสร้างความร้อนวูบวาบปวดหนึบไปทั่ว ภายในท้องปั่นป่วนราวกับมีผีเสื้อนับพันพลุ่งพล่าน ถ้าคริมาไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองจนมากเกินไป เธอว่าเธอแอบเห็นเขากลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่เช่นกัน

"ขอบคุณนะคะที่ชม ส่วนสาเหตุที่ไม่มีแฟนอาจจะเป็นเพราะว่าเค้กไม่ค่อยได้สนใจจะหาละมั้งคะ วันๆก็อยู่แต่ที่โรงพยาบาล เจอก็แต่เพื่อนร่วมงานกับคนไข้"

"นั่นน่ะสินะ หมอกับพยาบาล วันๆก็มีเเต่เจอกันเอง นอกจากถ้าไม่เป็นแฟนกันเองแล้วจะไปมีแฟนที่ไหนได้" บุรินทร์ยิ้มน้อยๆออกมาก่อนจะขยับเดินย่างกายเข้ามาหาเธอในระยะใกล้ๆ คริมาเริ่มหายใจติดขัดขึ้นมาอีกที อาการตื่นเต้น ดีใจ หวาดหวั่นและอีกหลายๆอาการกำลังผสมปนเปกันไปหมด

"เค้กนอนลงสิ นอนหงายแล้วอ้าขาออกกว้างๆ พี่จะได้ตรวจดูให้ถนัดๆ" ยิ่งพอบุรินทร์ขยับเข้ามาใกล้ คราวนี้กลับเป็นเธอเสียเองที่ต้องกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่ ใจคอยิ่งเต้นโครมครามยามที่จินตนาการล่วงหน้าไปว่าเขาจะสัมผัสเธอตรงไหนส่วนใดบ้าง

"ว่าแต่ ไม่มีถุงมือ พี่บาสโอเคหรอคะ"

"โอเคสิ เราคนกันเองพี่ไม่รังเกียจอะไร อีกอย่างก็รู้ๆกันอยู่ว่าที่โรงพยาบาลของเราบังคับให้พนักงานตรวจสุขภาพตลอดอยู่แล้ว และวันนี้ในห้องทำงานพี่ก็นั่งอ่านผลตรวจสุขภาพร่างกายของเค้กก็ปกติดี ไม่ได้เป็นโรคอะไร"

"ถ้าอย่างงั้นเค้กก็ตามใจพี่บาสค่ะ"

"ดีครับ ทีนี้อ้าขาออกสิเค้ก อ้าออกกว้างๆ พี่จะได้ดูชัดๆ"

"ค่ะ" 

คริมารับคำก่อนจะค่อยๆอ้าขาทั้งสองข้างออกจากกันอย่างช้าๆ จนเผยให้เห็นความงดงามอล่างฉ่างสีชมพูสวยหวาน แม้ว่าจะอายแต่ความท้าทายก็มีมากกว่า คริมาเลือกที่จะอ้าขาออกให้มากเท่าที่จะอ้าได้ เธออยากให้เขาได้เห็น ความงดงามที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสและเขาก็กำลังจะได้สัมผัสมันเป็นคนแรก

เสียงกลืนน้ำลายลงคอดังเอือกอีกครั้ง คราวนี้เป็นเขาที่ทำให้มันเกิดเสียงนี้ขึ้น คริมาจับจ้องไปยังใบหน้าหล่อเหลาที่ขณะนี้กำลังโฟกัสสายตาสลับกันขึ้นลงระหว่างเต้านมขาวๆอวบๆกับโหนกนูนดอกไม้งามกลางกายเธอ

"ปกติชอบแวกซ์ขนออกด้วยหรอ ไหนเค้กว่าไม่มีแฟน"

'ก็คงไม่ได้มีแค่ผู้หญิงของพี่บาสหรอกค่ะที่ชอบแวกซ์ขน เค้กเองก็ชอบที่มันดูเกลี้ยงเกลา เวลาสัมผัสตัวเองแล้วมันโล่งๆฟินๆดี ไม่มีอะไรมารกรุงรัง'

"ค่ะ เค้กชอบให้มันโล่งๆ ดูสะอาดดี แล้วอีกอย่างไม่มีแฟนแล้วแวกซ์ไม่ได้หรอคะ"

"ได้สิ แต่พี่แค่คิดว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ที่แวกซ์ขนออกมักจะมีแฟนแล้วเสียอีก อย่างเช่นเวลามีอะไรกันแล้วทำออรัลเซ็กซ์มันสะดวกดีน่ะ"

"แหมพี่บาสก็พูดตรงจังเลยนะคะ แต่ถ้าเป็นแบบที่พี่บาสพูดมาล่ะก็ เค้กก็คงจะเป็นส่วนน้อยล่ะมั้งคะที่แวกซ์ แต่ก็ยังไม่มีแฟน"

"แต่พี่ว่าก็ดีแล้วล่ะ อย่างน้อยมันก็ดูสะอาดตาดีและก็..เซ็กซี่"

"สรุปก็คือพี่บาสก็ชอบหรอคะเวลาที่ผู้หญิงแวกซ์ขนออก"

"ชอบสิ" 

จังหวะที่พูด อยู่ๆบุรินทร์ก็ไล้นิ้วมือลงไปสัมผัสที่โหนกเนินนั่น ก่อนจะลากนิ้วยาวๆลงมาผ่านเม็ดติ่งเนื้อสีแดงและปาดนิ้วเขี่ยหยอกเอินมันเบาๆ

"อ๊ะ พี่บาส" 

คริมาสะดุ้งสุดตัว ยามที่นิ้วแกร่งนั้นเลื้อยมาสัมผัส บุรินทร์ยังคงลากนิ้วขึ้นลงผ่ากลางรอยแยกที่กำลังฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำหวานจนชุ่มฉ่ำ

"ถ้าเสียวก็ครางออกมาได้นะเค้ก จะได้ไม่ทรมาน ที่พี่เขี่ยโดนติ่งเค้กก็เพื่ออยากให้เค้กเสียว จะได้มีน้ำหล่อลื่นไหลออกมาเยอะๆ เค้กก็เห็นว่าพี่ไม่ได้มีอุปกรณ์อะไรติดตัวมาเลย และสิ่งที่จำเป็นต้องใช้ก็คือเจลหล่อลื่น เวลาที่พี่แหย่นิ้วเข้าไปตรวจข้างในเค้กจะได้ไม่เจ็บ" บุรินทร์อธิบายเพิ่มอย่างช้าๆ ระหว่างที่พูดนิ้วมือของเขาก็ยังคงถูไถขึ้นลงตรงกลางร่องหลืบอยู่อย่างนั้น บางทีก็บิดเขี่ยติ่งเนื้อสีแดงสดจนคริมาเองทนไม่ไหวต้องบิดกายแอ่นขึ้น

"อ๊า พี่บาส เสียวจังเลยค่ะ"

"เสียงก็ครางออกมาดังๆได้เลยเค้ก ไม่ต้องอาย"

"ดะ..ได้จริงๆหรอคะ"

"ได้สิ น้ำของเค้กจะได้ออกมาเยอะๆไง เวลาพี่แหย่นิ้วเข้าไปตรวจเค้กจะได้ไม่เจ็บ"

"ค่ะ งะ..งั้นพี่บาสช่วยเขี่ยขยี้เม็ดให้เค้กแรงๆอีกหน่อยได้มั้ยคะ เผื่อเค้กเสร็จ น้ำเค้กจะได้ไหลออกมาเยอะกว่านี้อีก เผอิญว่าเค้กกลัวเจ็บนะค่ะ เวลาที่พี่แหย่นิ้วเข้าไปมันจะได้ลื่นๆ"

"ได้สิพี่จะขยี้ให้ แต่เรื่องเจ็บเค้กไม่ต้องกลัวหรอก นิ้วพี่ใหญ่กว่านิ้วเค้กแค่หน่อยเดียวเอง และพี่เชื่อว่าเค้กเองก็คงเคยลองแหย่นิ้วตัวเองเข้าไปบ้างแน่ๆ ฉะนั้นไม่ต้องกลัวเจ็บ นอกเสียจากว่าเค้กอยากลองปลี่ยนจากนิ้วเป็นอย่างอื่นก็ว่าไปอย่าง" บุรินทร์เริ่มเขี่ยขยี้ติ่งเนื้อแดงสดอีกครั้งตามคำเรียกร้อง ด้วยระดับความเร็วที่เพิ่มมากขึ้น ยิ่งพอเขาขยับเธอก็เริ่มบิด กายสาวสั่นเกร็งด้วยความเสียวซ่าน จนมือทั้งสองข้างต้องจิกลงไปบนผ้าปูที่นอนอย่างแรง

"อ๊ะๆ อ๊า เสียวค่ะพี่บาส เค้กเสียวเหลือเกิน"