บทที่ 107

ภายในห้องทรงพระอักษร ฮั่วหลินจ้องมองฎีกาบนโต๊ะ พระขนงขมวดมุ่น

“ฝนไม่ตกมาสามเดือน แผ่นดินแห้งแล้งเป็นพันลี้” เขาพึมพำเนื้อหาในฎีกาออกมาเบา ๆ ปลายนิ้วเคาะลงบนโต๊ะมังกรอย่างไม่รู้ตัว “หากเป็นเช่นนี้ต่อไป...”

“ฝ่าบาท หนานจวิ้นอ๋องขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” หวังเต๋อกุ้ยเดินเข้ามารายงานเสียงเบา

ปลายนิ้วของฮั่วหลินที่กำลังเคาะโต๊ะพลันหยุดชะงัก สายพระเนตรดำดิ่งลึกลง

“ให้เข้ามา”

ไม่นานนัก บุรุษวัยกลางคนในชุดงูเหลือมก็ก้าวฉับ ๆ เข้ามา เขาก็คือหนานจวิ้นอ๋องฮั่วฉง

เขาอายุประมาณสามสิบปี ใบหน้าหล่อเหลา มีส่วนคล้ายฮั่วหลินอยู่สามส่วน แต่ขาดความเฉียบคมไปหลายส่วน และมีความเป็นบัณฑิตมากกว่า

“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท” ฮั่วฉงถวายความเคารพอย่างนอบน้อม ท่วงท่าสง่างามไร้ที่ติ

ฮั่วหลินไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เสด็จอามิต้องมากพิธี ไม่ทราบว่าวันนี้ เสด็จอามาด้วยเรื่องอันใด?”

“ฝ่าบาท” ฮั่วฉงแสดงสีหน้ากังวล “ทางตอนเหนือเกิดภัยแล้งครั้งใหญ่ พืชผลเก็บเกี่ยวไม่ได้ ประชาชนไร้ที่อยู่อาศัย กระหม่อมขอร้องให้ราชสำนักจัดสรรเสบียงเพื่อบรรเทาทุกข์แก่ผู้ประสบภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

เหอะ มาขอเงินอีกแล้ว

ปีที