Share

บทที่ 50

Author: มาแล้วก็อยู่ต่อเถอะ
เจียงหวนเลือกวันที่อากาศแจ่มใส เก็บสัมภาระในตำหนักฝั่งตะวันตกเสร็จเรียบร้อยแล้วพาคนย้ายเข้าตำหนักเว่ยยางอย่างเป็นทางการ

“พระสนม หมายความว่า ทั้งตำหนักเว่ยยางเป็นของพวกเราหรือเพคะ?”

เสี่ยวเจาถามเป็นครั้งที่หนึ่งร้อยหนึ่งในขณะที่มองสวนบุปผาที่สวยราวกับความฝันของตำหนักเว่ยยาง

“น้ำลายจะไหลออกมาแล้วนะ”

เจียงหวนยกมือขึ้นดีดหน้าผากนางอย่างเอ็นดู ก่อนจะกวาดสายตามองรอบตำหนัก

“วาจาของฮ่องเต้จะเป็นเรื่องโกหกได้อย่างไร ที่ตำหนักเว่ยยางแห่งนี้ พวกเราใหญ่ที่สุด”

“แต่เรื่องนี้ต้องทำเงียบๆ เรื่องที่พวกเราเป็นเจ้าครองตำหนัก มีแค่เจ้ากับข้าที่รู้ก็พอ ห้ามให้หลุดออกจากตำหนักเว่ยยาง”

นางกำชับเสี่ยวเจาเพิ่มอีกสองสามประโยค บอกให้นางจับตาดูคนในตำหนัก โดยเฉพาะคนที่กรมวังฝ่ายในส่งมาใหม่

ช่วงนี้นางได้อะไรมามากพอแล้ว ถึงเวลาต้องสงบเสงี่ยม

“วางใจได้เพคะ บ่าวจะจับตาดูให้ดี ไม่ให้สร้างปัญหาแก่พระสนมเด็ดขาด” เสี่ยวเจาตบหน้าอกรับประกันกับเจียงหวน

เจียงหวนค่อนข้างวางใจในการทำงานของเสี่ยวเจา

นางตรวจสอบข้ารับใช้ชุดนี้มาแล้วรอบหนึ่ง ภายนอกดูเป็นคนดี แต่กระนั้นก็ต้องสังเกตการณ์ต่อไป

เมื่อไม่มีเรื่องกวนใจ นางก
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง   บทที่ 92

    ปฏิบัติการในครั้งนี้ นางถูกฮั่วหลินจับได้คาหนังคาเขา ภารกิจได้ล้มเหลวไปแล้วครึ่งหนึ่ง บัดนี้ไม่อาจปล่อยให้เจียงหวนมีชีวิตรอดกลับไปได้อีกอย่างเด็ดขาด“หากตกลงจากหน้าผา เกรงว่าแม้แต่ซากศพที่สมบูรณ์ก็ไม่อาจรักษาไว้ได้ ไม่หลงเหลือแม้แต่กระดูก”นางหัวเราะอย่างขมึงทึง น้ำเสียงแหบแห้งและน่ากลัว“ช่างเถอะ เช่นนี้ก็นับว่าสามารถส่งภารกิจได้แล้ว!”เจียงหวนกัดริมฝีปากล่างแน่น รสหวานและคาวของเลือดแพร่กระจายไปทั่วริมฝีปากและฟันนางเตะขาทั้งคู่ลงบนพื้นหินดินทรายอย่างบ้าคลั่ง คิดจะชะลอความเร็วในการถูกลากไปที่หน้าผาแม้จะต้องตาย ก็ต้องพยายามให้สุดกำลังก่อนแล้วค่อยตาย!ไม่เช่นนั้นหากเอาแต่ขี้ขลาดหดหัว ต่อให้นางกลายเป็นผีแล้วก็คงรู้สึกไม่ยินยอมชุนเถาก็ได้รับบาดเจ็บ แล้วยังถูกความพยายามในการเอาชีวิตรอดของเจียงหวนทรมานอีกรอจนเข้าใกล้หน้าผา ขณะที่นางเงื้อมือเตรียมจะผลักเจียงหวนลงไปดันเอง ฮั่วหลินก็ได้มาถึงแล้ว เขาชักมีดสั้นออกมาซัดใส่ชุนเถาชุนเถาจึงได้แต่ถอยออกไปก้าวหนึ่งชั่วคราว“หาที่ตาย!”เสียงของฮั่วหลินดังกึกก้องดั่งอสนีบาตเมื่อชุนเถาหัน ก็เห็นฮั่วหลินที่กำลังควบม้ามา จิตสังหารในดวงตาพ

  • อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง   บทที่ 91

    รัตติกาลมืดมิดประดุจหมึก ลมหนาวโชยพัดดังหวีดหวิวความเหี้ยมเกรียมวาบผ่านดวงตาของชุนเถา นางผลักเจียงหวนไปด้านข้างอย่างแรง แล้วพลิกมือชักดาบโค้งออกจากเอว คมดาบเรืองแสงเย็นยะเยือกออกมาใต้แสงจันทร์“รนหาที่ตาย!”น้ำเสียงแหบพร่าที่ราวกับถูกขัดถูด้วยกระดาษทรายของนาง เผยจิตสังหารอันเข้มข้นออกมาแววตาของเงาหมายเลขสิบสามขรึมลง เขาใช้กระบี่สั้นขวางต้านไว้ เสียงบาดหูของโลหะกระทบกันก้องกังวานไปทั่วฟากฟ้ายามค่ำคืนในชั่วพริบตา ท่ามกลางเงาดาบและกระบี่ คนทั้งสองพลันโรมรันพันตูกันขึ้นมา หัวใจของเจียงหวนเต้นจนแทบกระดอนออกมาจากอกนี่เป็นโอกาสที่ดี นางต้องความไว้ให้ได้นางดิ้นรนขึ้นจากพื้น แล้ววิ่งออกไปหนี! ต้องหนีให้ได้!แต่เพิ่งวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ด้านหลังก็มีเสียงร้องในลำคอดังมาไหล่ของเงาหมายเลขสิบสามถูกคมดาบกรีดผ่าน โลหิตสดสาดกระจายในเสี้ยววินาทีนั้นเจียงหวนก็ชะงักฝีเท้าลง ความรู้สึกผิดอันรุนแรงและความหวาดหวั่นหยุดยั้งนางไว้กับที่สัญชาตญาณทำให้นางอยากหันกลับไปช่วยคน แต่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นตาย สมองพลันมีเหตุผลขึ้นมาอย่างน่าประหลาดหากนางหยุดลงก็มีแต่จะทำให้คนผู้นั้นบาดเจ็บโดยเปล่าปร

  • อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง   บทที่ 90

    “ท่านพี่รู้ใจข้าจริงๆ”เพื่อไม่ให้หลงเหลือจุดอ่อนไว้ เจียกุ้ยเฟยหยิบตะบันไฟขึ้นมา เพียงสะบัดเบาๆ จดหมายก็ติดไฟเปลวไฟลามไปทั่วจดหมายอย่างรวดเร็ว ตัวกระดาษถูกเปลวไฟกลืนกินกลายเป็นขี้เถ้าหลังจัดการเรื่องเหล่านี้เสร็จ นางจึงมีเวลาว่างมาพินิจผู้ที่อยู่เบื้องหน้าชุนเถาเป็นสตรีนางหนึ่ง ดูไปแล้วมิได้แข็งแรงกำยำแต่งอย่างใด รูปโฉมธรรมดาไม่มีสิ่งใดพิเศษ เป็นคนที่ผู้อื่นเห็นเพียงครั้งเดียวก็จะลืมไปแบบนั้นแต่คนไม่อาจตัดสินจากภายนอก พี่ใหญ่ย่อมไม่มีทางทำร้ายนางเจียกุ้ยเฟยสงบใจลง สอบถามว่า “ข้าต้องการให้เจ้าลงมือในราตรีนี้เลย ทำได้หรือไม่?”ยิ่งลงมือเร็วเท่าใด ก็ยิ่งทำให้คนไม่ทันตั้งตัวเท่านั้นหนนี้ไม่อาจปล่อยให้เจียงหวนมีโอกาสถ่วงเวลาเช่นครั้งก่อนอีกเด็ดขาดชุนเถาโค้งริมฝีปากยิ้มอย่างมั่นใจ “ย่อมได้แน่นอนเพคะ รับบัญชาพระสนม ทว่าบ่าวมีเพียงผู้เดียว ยังต้องให้พระสนมช่วยล่อทหารยามที่เฝ้าอยู่ด้านนอกออกไปด้วยเพคะ”เจียกุ้ยเฟยพยักหน้าอย่างพอใจ เคาะปลายนิ้วกับโต๊ะเบาๆ“ในช่วงยามจื่อ [1] ของคืนวันนี้ ข้าจะส่งคนไปล่อทหารยามออกไป เจ้าไปครั้งนี้ต้องทำให้สำเร็จให้จงได้!”“เพคะ”เวลาไหลผ่านไปอ

  • อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง   บทที่ 89

    เจียกุ้ยเฟยถูกกักบริเวณมาหลายวันแล้ว ประตูห้องภายในตำหนักของนางปิดสนิท แม้แต่เหล่านางสนมที่เมื่อก่อนไปมาหาสู่กันเป็นประจำก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ทว่าแม้นางจะออกไปไม่ได้ แต่ข่าวคราวที่ควรได้ฟังนางก็มิได้พลาดแม้แต่ข่าวเดียวเวลานี้ เจียกุ้ยเฟยเอนกายอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย ฟังข่าวที่คนข้างกายรายงานเข้ามา สีหน้าอึมครึมราวจะสามารถกลั่นเป็นน้ำออกมาได้“วันนี้ ฝ่าบาททรงเรียกนางสารเลวนั่นมาทำอาหารถวายอีกแล้วหรือ?”นางกำนัลที่ไปสืบข่าวมาคุกเข่าอยู่บนพื้น เนื้อตัวสั่นเท่า บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นเยียบผุดออกมาชั้นหนึ่ง“เพคะ ทูลพระสนม ได้ยินว่าฝ่าบาทยัง ยังทรงเข้าครัวช่วยจวงกุ้ยเหรินทำอาหารด้วยพระองค์เองอีกด้วยเพคะ…”เสียงของนางกำนัลเบาลงเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน น่าหวาดเกรงเป็นอย่างยิ่งว่าคำตอบของตนจะชักนำเพลิงโทสะที่รุนแรงขึ้นของเจียกุ้ยเฟยมา“เสียงดังขึ้นหน่อย พูดต่อไปให้ข้า”เจียกุ้ยเฟยยกจอกชาขึ้นมา ถามต่ออย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ฝ่าบาทยังทรงทำสิ่งใดอีก?”“ได้ ได้ยินว่าฝ่าบาททรงประทานปิ่นหยกลายดอกมะลิเพคะ…”เพล้งนางกำนัลยังไม่ทันกล่าวจบ จอกชาก็แตกกระจายอยู่ข้างเท้านางเสียแล้ว น้ำชา

  • อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง   บทที่ 88

    [ดังนั้น นางชอบรากบัวที่เราหั่น หรือชอบเรากันล่ะ?!]บนหน้าผากของเจียงหวนมีเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่ มุมปากแทบจะกลั้นไม่อยู่แล้วผู้ใดจะคิดว่าฮ่องเต้ที่ตัดสินเรื่องราวอย่างเด็ดขาดในราชสำนัก ยามอยู่ลำพังจะหมกมุ่นเพราะรากบัวชิ้นเดียวเช่นนี้“รากบัวนี้รสชาติเป็นเช่นใดเพคะ?” นางจงใจถามเจียงหวนมิได้หั่นรากบัวใหม่อีกครั้ง ตอนนั้นเพียงให้ฮั่วหลินหั่นเพิ่มอีกเท่านั้น แม้จะดูไม่หนาขนาดนั้นแล้ว แต่ก็มิได้ดูสวยงามมากนักฮั่วหลินพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช้ได้”[เรายอมรับว่ารากบัวที่เราหั่นไม่สมบูรณ์แบบอยู่บ้าง แต่ฝีมือนางดีนี่นา][อร่อยจนอยากเต้นระบำแล้ว นี่เป็นรากบัวที่อร่อยที่สุดที่เราเคยกินมาเลย!][แถมยังเป็นของที่เราทำกับนางด้วย!][จะบอกนางดีไหมนะว่า ที่จริงตอนเราหั่นรากบัว ได้แอบอธิษฐานด้วย…][ไม่ได้ไม่ได้ น่าขายหน้าเกินไปแล้ว ยังคงไม่พูดจะดีกว่า]เจียงหวนอดไม่อยู่ ‘พรวด’ พ่นเสียงหัวเราะออกมาความในใจของฮ่องเต้นั้นนางได้ยินทั้งหมด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนอธิษฐานเลยความปรารถนานั่นใสซื่ออย่างยิ่ง หวังเพียงจะได้พบนางทุกวันเท่านั้นในฐานะฮ่องเต้ผู้หนึ่งๆ เรื่องเล็กน้อยเช่นการพบนางนี้ ต้อง

  • อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง   บทที่ 87

    คนทั้งสองยุ่งอยู่ในห้องครัวตลอดเช้า ขณะนี้เวลาได้ล่วงเลยมาถึงยามเที่ยงแล้ว และอาหารก็ได้ถูกเตรียมพร้อมแล้วเช่นกันเจียงหวนจัดยำรากบัวเย็นรายการสุดท้ายขึ้นโต๊ะ ขณะจะถอยไปด้านข้าง ฮั่วหลินก็เอ่ยปากอย่างกะทันหันว่า“ยุ่งมาตลอดเช้าแล้ว นั่งลงกินข้าวกับเราเถอะ”น้ำเสียงของเขายังคงให้ความรู้สึกของการออกคำสั่ง ตามที่ผู้เป็นฮ่องเต้มักมี[เสิ่นยี่บอกว่าแบบนี้จะดูใส่ใจกว่า…นางน่าจะชอบใช่ไหม?]ดวงตาของเจียงหวนเบิกกว้างเล็กน้อย เงยหน้ามองไปที่ฮั่วหลินเหตุใดเสียงความในใจนี่ถึงได้เพี้ยนไปเรื่องอื่นอยู่หน่อยเล่า?ฮ่องเต้หนุ่มน้อยนั่งหยัดกายตรงอยู่หน้าโต๊ะ ใบหน้าเคร่งขรึม ทว่าเนตรหงส์ทั้งคู่นั้นกลับแฝงไปด้วยความคาดหวังอย่างเลือนราง[เหตุใดนางจึงไม่ขยับ? หรือว่าเราดุเกินไป?][ไม่เช่นนั้นลองพูดอีกทีดีหรือไม่ ลดน้ำเสียงให้อ่อนโยนหน่อย?]นี่หากเป็นในอดีต ไม่ต้องให้ฮั่วหลินเรียก เจียงหวนก็คงนั่งลงกินข้าวเองแล้วแต่หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่บ่อน้ำพุร้อนและเรื่องการถวายงาน เจียงหวนก็ลังเลแล้วก่อนหน้าก็เป็นเพราะนางมักทำอาหารให้ฮ่องเต้ เพราะต้องการเอาใจเขา ถึงได้สร้างความเข้าใจผิดว่านางก็ชอบเขาเช่นก

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status