บทที่ 66

ทั้งคู่เดินต่อไป ท้องของเจียงหวนถูกของอร่อยหลากหลายอย่างเติมจนเต็ม กระนั้นนางยังซื้อขนมข้าวเหนียวทอดหนึ่งชุดอย่างอดไม่ได้ ประคองไว้ในมือแล้วกินทีละคำ ๆ

เดินไปๆ จู่ๆ เจียงหวนก็พบว่าสายตาฮั่วหลินตกลงที่ทิศทางหนึ่งอยู่ตลอด

นางมองตามสายตาของเขาไป พบว่าเป็นร้านแผงลอยบัวลอยหมักสุราแห่งหนึ่ง

“ฝ่าบาท กินหรือไม่?” นางกระซิบถามเสียงค่อย

ฮั่วหลินดึงสายตากลับ พูดเสียงเรียบ ๆ ว่า “เราเพียงอยากดูสักหน่อยเท่านั้น”

[ฮึ เราไม่กินหรอก ยั่วโมโหนางให้ตายไปเลย]

เจียงหวนลอบหัวเราะภายในใจ ทั้ง ๆ ที่อยากกิน ยังปากแข็งอีกนะ

นางไม่พูดพร่ำทำเพลง จูงมือฮั่วหลินไปที่ร้านแผงลอย

เจียงหวนตะโกนเสียงดัง “เถ้าแก่ เอาบัวลอยหมักสุราหนึ่งชาม!”

ฮั่วหลินมององครักษ์ที่ลอบคุ้มกันเขาและเจียงหวนที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เอ่ยปากปฏิเสธอย่างยากลำบาก

“เราบอกว่าไม่กิน”

[เฮ้อ องครักษ์เหล่านั้นติดตามเราใกล้ถึงเพียงนี้ทำอันใด เรากินดีๆ ไม่ได้เลย]

[ยิ่งไปกว่านั้น เราเองก็สวมหน้ากาก ไฉนเลยจะมีคนจำเราได้อย่างง่ายดาย]

เจียงหวนได้ยินเสียงภายในใจฮั่วหลิน ก็รู้ว่าฮั่วหลินพูดว่าไม่กิน นั่นคือปากไม่ตรงกับใจ

ไอหยา แต่เห็นแก่ฝ่าบาทที่ว