สามีแสนดี ตอนที่ 5 สูตินรีเวช

ตอนที่ 5 สูตินรีเวช

“คุณภารัญ แต่คุณดื่มไปเยอะแล้วนะคะ ตาคุณแดงก่ำเลย มาค่ะหนูช่วยครึ่งแก้ว”

“ไม่ได้ ฉันดื่มเอง” ภารัญสาดเหล้าทั้งหมดล่วงผ่านเข้าในลำคอ จากนั้นหันไปบอกลาเพื่อน ๆ ทุกคน

“เดี๋ยวค่ะภารัญ คืนนี้ลิตาเมามาก คุณไปส่งลิตานะคะ” ลิตาพุ่งเข้ามากอดแขนแฟนหนุ่มพยายามเบียดหน้าอกนุ่มถูลงไปบนร่างกายกำยำ มนตกานต์มองตามอากัปกิริยานั้นแล้วรีบเบือนหน้าหลบไปทันที

“คุณเมาหรือ”

“ค่ะ เมามากเลย คืนนี้คุณไปส่งลิตาที่คอนโดนะคะ คอนโดลิตาอยู่ใกล้ ๆ นี้เอง”

“เมามากหรือจ๊ะ หนูลิตา”

ไม่ผิดจากที่คุณหญิงเพียงเพ็ญคาดการณ์เอาไว้ คนขับรถที่เธอส่งไปยังโรงแรมเคเคบอกว่าเมื่อไปถึง ไม่พบภารัญที่นั่นเจอแต่ผู้ชายสามสี่คนกำลังนั่งดื่มอยู่ภายในห้องพัก เมื่อให้คนขับรถเช็กสัญญาณจีพีเอสของลูกชายเห็นว่าภารัญยังไม่ได้ออกไปจากร้านเหล้า เธอจึงมั่นใจว่าลิตาคงใช้แผนสกปรก คิดโยนมนตกานต์ไปเข้าปากหมาขี้เรื้อนเหล่านั้น ยิ่งเห็นอย่างนี้มีหรือเธอจะยอมให้ลูกชายคว้าผู้หญิงใจคอโหดร้าย น่ารังเกียจมาเป็นเมีย

“คุณแม่!”

“หนูกานต์ พาพี่เขากลับบ้านเถอะลูก ส่วนเธอหนูลิตา ถ้าเมามากเพื่อนมีออกเต็มห้อง คงไม่มีใครปล่อยให้เธอ เมาจนลงไปนอนกลิ้งอยู่ข้างถนนหรอกจริงไหมจ๊ะ”

อาการกระสับกระส่ายร้อนรุ่มกระวนกระวาย จนภารัญนั่งไม่เป็นสุข จนทั้งคุณหญิงเพียงเพ็ญและมนตกานต์อดเป็นห่วงไม่ได้

“คุณภารัญคะ คุณไม่สบายเหรอคะตัวร้อนจี๋เลย” มนตกานต์วางหลังมือลงไปอังหน้าผากแดง

“ร้อน...มันร้อน” มือทึ้งดึงกระชากกระดุมเสื้อขาดกระเด็น

“ตารัญ เป็นอะไรลูก”

“คุณแม่ ร้อน...เจ็บ”

“อื้อ...” แก้มแดงสะบัดขวับหันกลับไปมองถนนนอกกระจกรถทันที เมื่อว่าที่สามีตะปบมือลงไปกำเป้ากางเกง ซึ่งเวลานี้มีอะไรบางอย่างมันแข็งลักษณะเป็นแท่งยาว ใหญ่จนมือภารัญกำเอาไว้แทบไม่มิด

“ตายแล้วลูกชายฉัน” คนที่ผ่านร้อน ผ่านหนาวมามาก หากแต่ไม่เคยเจอเหตุการณ์วิปริตน่าเกลียดอย่างนี้มาก่อน

“อ๊ากกกก”

“โอ๊ยยย เจ็บ” เจ้าของแขนเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหยาบคว้าเอวบางกระชากเข้าไปหา

“ตารัญ”

“ไปโรงพยาบาลดีไหมครับ คุณผู้หญิง”

“ไปสิ จะรออะไรเล่า”

ภายในแผนกฉุกเฉินภารัญถูกทั้งหมอและพยาบาล ปฐมพยาบาลเจือจางฤทธิ์ของยาอุบาทว์ ด้านหน้านั้นมีนายตำรวจสองนายซึ่งคุณหญิงเพียงเพ็ญให้คนขับรถไปแจ้งความ กำลังนั่งสอบปากคำว่าที่ลูกสะใภ้ว่าก่อนหน้านี้ภายในห้องคาราโอเกะนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“คืนนี้ป้าฝากให้หนูกานต์ดูแลพี่เขาด้วยนะลูก” สัมผัสอ่อนโยนของคนเป็นแม่ลูบลงไปบนเรือนผมสีดำขลับของลูกชายเพียงคนเดียว

“ค่ะ”

ภาพมนตกานต์ นั่งสัปหงกจนหัวโขกหลังมือของเขาทำให้ภารัญนึกโมโหตัวเองไม่น้อย ภาพเหตุการณ์ก่อนสติสัมปชัญญะของเขาจะหลุดลอยไปคือแก้วเหล้าที่ลิตาส่งให้ กับท่าทีคะยั้นคะยอขอให้เขาไปส่งนั้นทำให้ภารัญเริ่มสับสนถึงตัวตนของลิตา

“นี่...นี่เธอ” หลังมือมีสายน้ำเกลือเจาะเกะกะเกลี่ยลงไปบนแก้มใสจนเห็นเลือดฝาดเพราะมันปราศจากรองพื้นหรือแป้งพัพฟ์แต่งแต้มระบายสี

“หา นี่คุณตื่นแล้วหรือคะ เป็นยังไงบ้างยัง..เอ่อ ยังเจ็บอะไรตรงไหนอีกหรือเปล่า” ปากบางเม้มกัดเมื่อไม่อาจสลัดภาพท่อนกระบองยักษ์ลำใหญ่เมื่อคืนออกไปจากหัวได้สักที

“หิวน้ำ ขอน้ำให้ฉันหน่อยได้ไหม”

“อือ” มือยกขึ้นมาขยี้ตาสองสามทีแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเทจากขวดใส่แก้ว แล้วเดินนำกลับมาให้

“เมื่อคืน ขอบใจนะ”

“ค่ะ” เจ้าของแก้มแดงก้มหน้างุด ๆ มุดลงไปพยายามซ่อนความเขินอายไม่ให้อีกฝ่ายเห็น มนตกานต์ละอยากเอามือทุบสมองตัวเองเหลือเกิน เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถสลัดภาพเป้ากางเกงของภารัญออกไปได้เสียที

“ทำไม เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ” มืออุ่นแตะทาบลงไปบนหน้าผากแดง

“เปล่าค่ะ หนูไปห้องน้ำก่อนนะคะ”

โครม !

“โอ๊ยยยยยย”

“กานต์ เธอเป็นอะไร”

“โอ๊ยยยยย ซี้ดดดด โอ๊ยยยยย”

เสียงโครมดังลั่น กับเสียงร้องโอดโอยมาจากในห้องน้ำ ภารัญกระชากสายน้ำเกลือบนหลังมือทิ้งก่อนจะวิ่งตามเข้าไปในห้องน้ำแคบ นั้นเห็นมนตกานต์นั่งตัวงออยู่บนพื้นห้องน้ำ

“เธอเป็นอะไร”

“เจ็บจิ๋ม”

“ฮะ!”

“จิ๋ม ชนขอบอันนั้น....”

“เอ่อ..”

คราวนี้หน้าแดงขึ้นสีทั้งแก้มของภารัญและมนตกานต์สายตาประหม่ามองต่ำลงไปยังมือบางที่วางทาบกดลงไปยังตรงกลางระหว่างง่ามขาสองข้าง ใบหน้ากลม ยับยู่ยี่ วางซบแก้มก้อนลงมาบนหัวไหล่จนภารัญทำอะไรไม่ถูก

“เอ่อ คือ...แล้ว เอ่อ...ฉัน...ฉันจะช่วยเธอยังไง”

"หนูเจ็บ..คุณภารัญเจ็บจิ๋ม"

“รัญ ตารัญลูก หนูกานต์”

“หา...คุณแม่”

ภายในห้องพักผู้ป่วยเวลานี้มีทั้งคุณหญิงเพียงเพ็ญที่ตั้งใจมาเยี่ยมลูกชาย คุณหมอประจำไข้ที่เข้ามาตรวจอาการตามเวลา รวมถึงพยาบาลสาวอีกสองคน และที่เดินตามเข้ามาด้านหลังนั่นคือนายตำรวจสองคนที่ตั้งใจจะมาสอบปากคำภารัญเพิ่มเติม

“หนูกานต์ ทำไมเดินอย่างนั้นละลูก หรือว่า....”

sds

สายตาหกคู่มองดูท่าเดินอันแปลกประหลาดของมนตกานต์ซึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมภารัญ ในสภาพขาสองข้างหนีบชิดติดเข้าหากัน มือบางกดบีบลงไปยังเบื้องต่ำอันเป็นอวัยวะสำคัญของผู้หญิง หลังมือขาวมีรอยเทปกาวซึ่งเคยยึดสายน้ำเกลือมีเลือดไหลออกมา แล้วบนกระโปรงสั้นของว่าที่ลูกสะใภ้นั้นยังเปรอะเต็มไปด้วยคราบเลือด

“โอยยยย ซี้ดดด เจ็บจิ๋มค่ะ”

“ตารัญ หนูกานต์”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่นะครับคุณแม่”

กว่าภารัญจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ทุกคนเข้าใจได้ หน้าเขาร้อนจนเหมือนมีไฟมาเผา ส่วนมนตกานต์ถูกพาไปยังแผนกสูตินรีเวชเพื่อตรวจดูว่าไอ้ที่เดินเอาของสงวนไปชนขอบโต๊ะนั้นบาดเจ็บมากน้อยแค่ไหน

“เป็นยังไงบ้างลูก” คุณหญิงเพียงเพ็ญเดินเข้ามาประคองกอดเอวเด็กสาว

“แหะ ๆ ดีขึ้นแล้วค่ะ”

“เธอนี่มันจริง ๆ เลย”

“ภารัญ” ลิตาเดินมาหยุดยืนมองคนทั้งสองด้วยความสงสัย ป้ายประจำแผนกสูตินรีเวชด้านบนทำให้เธอร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

“รัญ เข็นรถพาน้องกลับไปนอนพักที่ห้องก่อนเถอะ น้องยัง...เจ็บอยู่ เดี๋ยวจะกระเทือน”

“คุณแม่ครับ”

ภารัญหันไปทางแฟนสาว แล้วหวนนึกถึงคำบอกเล่าของนายตำรวจเมื่อเช้าที่บอกกับเขาว่าคนที่วางยาเขานั้นคือลิตา อีกทั้งคำบอกเล่าเรื่องราวพร้อมหลักฐานการล่อหลอก ลวงให้มนตกานต์ไปหาเขาในโรงแรมม่านรูดนั้นอีก

“พาน้องไปพักก่อนเถอะ เมื่อคืนหนูกานต์เขาอยู่ดูแลลูกทั้งคืนแล้ว คงจะทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย เดี๋ยวหนูลิตาแม่คุยเอง” คุณหญิงเพียงเพ็ญเน้นคำว่า ‘ดูแลทั้งคืน’ หันไปยิ้มเยือกเย็นให้กับแฟนลูกชาย แอบหวังผลจากการสื่อความหมายอันกำกวมนั้น

“แต่ว่า...” ภารัญก้มลงมองปากยู่ของคนที่นั่งตัวงออยู่บนรถเข็นแล้วจึงยอมเข็นรถนั่ง เดินห่างไปตามทางเดิน

“ภารัญคะ”

“หยุดก่อนจ่ะลิตา เธอกับฉัน เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกมาก”

“เด็กนั่น....เป็นอะไรคะ” ตาขวางมองระแวงไปยังป้ายหน้าห้องสำหรับ ‘ตรวจภายใน’ หากแต่ความคิดอกุศลเพราะเธอเองก็หวังผลจากการวางยาปลุกเซ็กส์เมื่อคืน ทำให้ลิตายิ่งรู้สึกหงุดหงิดโกรธเคือง ขุ่นแค้นคนที่ทำให้แผนการของเธอล้มไม่เป็นท่า

“เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“ไม่จริง ถ้าภารัญมีสติครบถ้วน เขาไม่มีวันตาต่ำหลงไปเอาเด็กนั่นแน่ เขาก็ไม่มีวันนอกใจลิตา”

“เธอคิดว่าภารัญขาดสติอย่างนั้นหรือ”

“แน่นอน ภารัญเขารักลิตาคนเดียว เมื่อคืนนี้ถ้าเด็กนั่นไม่พาเขากลับไปก่อน บางที....”

“บางทีเมื่อคืนนี้ อาจเป็นเธอสินะที่ได้นอนกับลูกชายฉัน น่าเสียดายที่แผนของเธอไม่เป็นไปตามคาด”

“คุณแม่!!!”

“พ่อ แม่ของเธอจะทำหน้ายังไงนะ ถ้ามีหมายเรียกส่งไปถึงบ้าน”

“คุณแม่หมายความว่ายังไงคะ” แววตาประหม่ามองด้วยความหวาดระแวง กระทั่งด้านหลังนั้นมีนายตำรวจสองคนเดินเข้ามาสมทบ

“ขอเชิญคุณลิตา ไปให้ปากคำกับทางตำรวจเกี่ยวกับคดีการมอมยาคุณภารัญเมื่อคืนนี้ด้วยนะครับ”

“มอมยา คุณแม่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ”

“เมื่อคืนนี้กล้องวงจรปิดภายในร้านเหล้าแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเธอหยอดอะไรบางอย่างลงไปในแก้วเหล้าลูกชายฉัน แถมยังข้อความหลอกให้มนตกานต์ไปโรงแรมม่านรูด อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันเธอนะลิตา”

“นี่....”

“ฉันมีใบรับรองทางการแพทย์ ถึงอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะ จนเกือบกลายเป็นภาวะช็อก หัวใจวายเฉียบพลันผลของภารัญ ซึ่งมีผมข้างเคียงมาจากยานรกนั้น ฉันสามารถแจ้งความข้อหาพยายามฆ่ากับเธอได้ เรื่องนี้จะกลายเป็นข่าวใหญ่บนหน้าฟีดสื่อออนไลน์ทุกแขนง พ่อ แม่ ญาติ พี่น้อง รวมถึงเพื่อน ๆ ของเธอทุกคน จะรับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอ”

“ไม่...”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันเดินหน้า เธอก็แค่ถอยหลังไป เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม”