LOGINEP 7
สวนสนุกในกรุงเทพฯในสิบข้อของการออกเดทที่ฉันตั้งเป้าไว้นั้นเท่ากับศูนย์!
แป้กตั้งแต่ข้อแรกเรื่องการแต่งตัว ทุกอย่างผิดคาดไปหมด แต่ก็นะมันดูแหวกแนวดี ฉีกกฎของการออกเดทหวานๆ
คู่อื่นอาจจะไปสายหวานสายโรแมนติกแต่คู่เรานั้นมาสายสนุก พี่คิงบอกว่าตอนเด็กๆ ยายพามาเล่นที่นี่บ่อยส่วนฉันนั้นไม่เคยได้มาเนื่องจากที่บ้านมีฐานะยากจน ได้เดินเข้าร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอยบ้านคือหรูสุดแล้ว พอเริ่มโตก็มีบ้างที่แวบไปเที่ยวตามห้างแต่แค่ไปดูนู่นนี่นั่นแล้วกลับเพราะไม่มีเงินจะซื้ออะไร
"แนทอยากเล่นอะไรพี่ให้เธอเลือก" ฝ่ายชายเสนอให้ฉันเป็นคนเลือกเองได้ตามใจ
"ก่อนอื่นเลยพี่ต้องให้แนทหารค่าเครื่องเล่นและค่าบัตรเข้าด้วยนะ"
ทุกอย่างพี่คิงเป็นคนจ่ายเองหมด ซึ่งแบบนั้นฉันไม่สบายใจเอาเสียมากๆ
"ไม่เอา พี่ออกเอง" เขาปฏิเสธพร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะคลายออก มือใหญ่สองข้างเอื้อมมาจับไหล่บางหลวมๆ "ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องไม่สบายใจ เรื่องค่าใช้จ่ายหรือว่าอะไรพี่จะเป็นคนออกเอง ดังนั้นเธอแค่ทำตัวน่ารักๆ เป็นสิ่งตอบแทนพี่ก็พอแล้ว"
"จะดีเหรอคะ"
"ดีสิ"
"ถ้าอย่างนั้นก็โอเคค่า ขอบคุณนะคะ แนทจะทำตัวน่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย" ยกมือไหว้แล้วยิ้มร่าให้คนพี่
"อย่างเพิ่งทำนะ"
"คะ?"
"พี่บอกว่าอย่าเพิ่งทำตัวน่ารักๆ ไงเล่า"
"แนทยังไม่ได้ทำเลยนะพี่?"
"แค่ยืนเฉยๆ เธอก็น่ารักจนใจเจ็บแล้ว" ไม่พูดเปล่า พี่เขาเอามือจับที่อกข้างซ้ายของตัวเองประกอบคำพูด
"เวอร์อีกแล้ว" เขินไม่รู้จะเขินยังไงไหวแล้วตัวฉัน
"พูดจริง"
"แนทเชื่อ"
"ไปกันเถอะ เริ่มเดทกันดีกว่า"
"ค่ะ แนทว่าเราต้องเริ่มจากอะไรสุดเหวี่ยงก่อน"
"แต่อย่าสุดเหวี่ยงมากไปล่ะ เห็นใจคนอายุใกล้จะสามสิบหน่อย"
"ค่า"
จากนั้นเราสองคนก็พากันไปเริ่มเล่นอะไรที่หวาดเสียวๆ อันดับแรกคือเครื่องเล่นเฮอริเคนหมุนติ้วจนหัวจะปวด ตามด้วยเรือไวกลิ้งโยกซ้ายขวาขึ้นลงจนหวิวท้อง ตามด้วยรถไฟเหาะจนผมปลิวสยาย และอีกสามสี่อย่าง
ฟู่ ~
เสียงคนพ่นลมหายใจออกแล้วก้มลงเอามือจับเข่า จากหน้าหล่อกลายเป็นหน้าซีดจนแทบไม่มีสีเลือด เม็ดเหงื่อผุดซึมตามโครงหน้า
เมื่อเห็นแบบนั้นฉันก็อดที่จะขำไม่ได้จริงๆ หัวเราะคิกคักผ่านลำคอก่อนจะกลั้นไว้ ทว่าอีกฝ่ายกลับมองหน้าแล้วยกยิ้มพลางเหนื่อยหอบ "มันบาปนะหัวเราะพี่น่ะ"
"เปล่า แนทแค่..."
คิกๆ
กลั้นขำสุดๆ
"ฮึๆ" เขาเองก็หลุดหัวเราะออกมาเช่นกัน "พอดีไม่ได้เล่นนานแล้ว พอมาเล่นอีกครั้งเหมือนคนสูงวัยไปเลย"
"ไม่ไหวก็ปฏิเสธแนทตั้งแต่แรกก็ได้หนิ แนทไม่บังคับอยู่แล้ว" ถือวิสาสะใช้มือวางลงบนหลังพี่คิงก่อนจะลูบช้าๆ "เอาน้ำมั้ยคะ เดี๋ยวแนทไปซื้อมาให้"
"ไม่เป็นไรพี่โอเค แค่ไปหาที่นั่งสักแป๊บก็พอ"
"เดินไปอีกหน่อยก็จะมีโต๊ะให้นั่งค่ะ"
"อือ"
เราสองคนเดินตรงไปหาที่นั่งซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไร พี่คิงนั่งลงแล้วลอบถอนหายใจ ฉันนึกขึ้นได้ว่าพกยาดมติดตัวมาด้วยเลยหยิบออกมาเปิดฝาก่อนจะยื่นให้คนพี่เอาไปสูดดม
"..." พี่เขาสูดเข้าไปเต็มปอดก่อนจะมีท่าทีที่ผ่อนคลายมาบ้าง "ดมยาดมยังชื่นใจขนาดนี้ ถ้าได้ดมน้องแนทจะชื่นใจขนาดไหนกันนะ"
อีกแล้ว!
พี่คิงจะหยอดฉันไปถึงไหนกัน ก็บอกอยู่ว่าใจอ่อนไหวง่าย
โอ๊ย ~
"..." ฉันรู้ตัวเองว่าเริ่มมีอาการเขินหน้าแดงเลยเบี่ยงไปมองทางอื่นชั่วครู่ก่อนจะกลับมาโฟกัสกับคนตรงหน้า "ใจแนทหวั่นไหวทุกครั้งที่พี่หยอดคำหวานใส่" บอกกับเขาตรงๆ
"พี่ต้องการแบบนั้น เพราะพี่เองก็ไม่ต่างจากเธอ"
"อายมั้ยคะ?" ฉันถามพลางอมยิ้ม
"อายอะไรเหรอ?"
"ก็อายที่ใส่ชุดแพนด้าแบบนี้ไง ตั้งแต่ก้าวเข้ามาแนทก็เห็นแทบจะทุกสายตามองมาที่เราสองคนก่อนเป็นอันดับแรกเลยค่ะ"
ส่วนตัวฉันน่ะไม่อายหรอก ถือคติที่ว่าคนสวยใส่อะไรก็สวย
อย่าว่าในความมั่นของฉันเลยนะ ถ้ายังด้อยค่าตัวเองก็มีแต่จมดิ่ง เพราะฉะนั้นมั่นอกมั่นใจมั่นหน้าเข้าไว้นี่คือสิ่งที่เพื่อนๆ ที่โรงเรียนเคยบอกมาว่าเราต้องทำ
"ไม่เลย คนหล่อใส่อะไรก็หล่อ" พี่คิงพูดแบบคนมั่นใจก่อนจะกระชับชุดให้เข้าที่
เนี่ย!
เราสองคนมันเหมือนกันตรงที่มั่นหน้าสุดๆ
และฉันก็ไม่ถามอะไรต่อถึงแม้จะข้องใจอยู่เต็มอก แต่จะทำยังไงได้ถ้าคนไม่บอกเขาก็ไม่บอกอยู่ดี สู้รู้เท่าที่เจ้าตัวเขาอยากให้รู้จะดีกว่า"พี่รักแนท" คำพูดสั้นๆ ออกจากปากคนตรงหน้าเมื่อเห็นว่าฉันเงียบ "รักมากถึงขั้นที่ยอมทุกอย่าง""แต่แนทไม่รู้ว่าจะรักพี่ได้มากแบบนั้นหรือเปล่า" ฉันก็ไม่รู้ว่าจะรักพี่คิงได้มากแค่ไหน วันใดอาจจะรักมากขึ้น หรือวันใดอาจจะรักน้อยลง ใจคนเรามันก็ขึ้นๆ ลงๆ ไม่คงที่เสมอไป และยิ่งฉันอายุน้อยกว่าพี่เขาเป็นสิบปีมันแน่นอนมาเราคงจะไปด้วยกันได้ไม่ไกล"พี่ไม่สน ขอแค่ให้พี่ได้รักและปกป้องดูแลแฟนของพี่ก็พอ" "แล้วถ้าวันหนึ่งแนทไม่รักพี่แล้วพี่จะทำยังไง?" "พี่ก็จะรักแนทต่อไป รักไปเรื่อยๆ รัก รัก รักไปแบบนี้" ไม่อ่อนก็คงต้องอ่อนล่ะนะ ครั้งนี้ยอมให้อภัยก็ได้"แนทจะยอมยกโทษให้ที่พี่หายไป แต่ถ้ามีครั้งหน้าแนทขอตัดขาดกับพี่นะ""ครับผม แฟนพี่น่ารักที่สุด สัญญาว่าจะไม่มีครั้งต่อไปแน่นอนครับ" ดึงตัวฉันเข้าไปกอดด้วยความดีใจ "วันนี้หยุดเรียนได้มั้ย""แนทใกล้จะสอบแล้วค่ะ" เขาผละตัวออก "แค่วันเดียว" "ทำไมถึงอยากให้หยุดล่ะ""จะพาไปกินกับข้าวฝีมือยายผิงที่ตอนนี้ทำรอหลานสะใภ้ไว้เยอะมาก""
EP 10เช้าวันถัดมาเมื่อวานพี่คิงพยายามง้อฉันแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้อภัยกันเพียงเพราะคำพูดแก้ตัว เลยใจแข็งไม่ยกโทษให้แต่งตัวเสร็จก็หยิบกระเป๋านักเรียนมาสะพายหลังที่หนักอึ้งเนื่องจากหนังสือเต็มไปหมด ช่วงนี้ใกล้สอบทำให้ต้องขยันอ่านหนังสือเป็นพิเศษ เมื่อพร้อมแล้วก็เดินออกมาจากบ้านเพื่อจะไปเรียน แต่ดันมีบางอย่างที่ทำให้ฉันถึงกับก้าวเท้าเดินไม่ออก "มอนิ่งคนสวยแฟนของพี่" ใบหน้าคมเข้มยิ้มกว้างดั่งคนอารมณ์ดีแล้วมีดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่ที่แบบใหญ่มากวางอยู่บนหลังคารถป้ายแดงของเขา"..." ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ในใจมีแอบยิ้มไปบ้าง"จะไปเรียนแล้วเหรอครับแฟน" "อืม มาทำอะไรแต่เช้าคะ" "มาหาแฟนไง" พูดแบบหน้าตาระรื่น"แฟนพี่ไม่ได้อยู่แถวนี้หรอกนะ" "ก็ที่ยืนอยู่นี่ไง" "..." ฉันนั่งลงใส่รองเท้า"แฟนพี่คนที่นั่งลงนี่แหละ" "..." ใส่เสร็จก็ลุกขึ้นยืน"คนที่ยืนอยู่นี่แฟนพี่" ชี้มาที่ฉันแล้วเกาะรั้วเกยคางก่อนจะทำหน้าเหมือนเจ้าก้อนกลมตอนมันมาอ้อนขออาหาร "เลิกเรียนแล้วไปหายายผิงกันนะ""ไม่ว่างค่ะ" จริงๆ คือว่าง"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่พายายผิงมาหาเธอที่นี่ก็ได้""จะบ้ารึไง พี่จะให้ยายมาหาแนทได้ไงคะ"
"ไม่ต้องมายุ่ง!" เบี่ยงแขนหนีเขา "กลับไปเถอะ""กลับไปไหน""ก็ไปทำงานไง หรือไปไหนก็ได้เรื่องของพี่เลย" "วันนี้พี่ลาเพราะเห็นแนทไม่มา และก็มารู้จากปากเจ้าของร้านว่าลาออกแล้ว""มีอะไรจะพูดอีกมั้ย" "ทำไงถึงจะไม่โกรธกัน" พี่แม็กถามแล้วขยับเข้ามาหนึ่งก้าวฉันเองก็ขยับถอยหลังหนีเช่นกัน "ไปไกลๆ นั่นคือสิ่งที่แนทจะไม่โกรธพี่"กลั่นแกล้งกันไว้สารพัดยังจะมีหน้ามาถามอีก ใครไม่โกรธก็คงจะเป็นแม่พระขนานแท้"เออๆ เอาไว้วันหลังจะมาใหม่""ไม่ต้องมาจะดีที่สุด""ไม่รู้ด้วยแล้ว" และพี่แม็กก็เป็นคนที่เดินออกไปเองเฮ้อ... ชีวิตแนทคนนี้มันเป็นอะไรกันนะถึงได้เจอแต่เรื่องที่กวนใจ กลับมาถึงบ้านห้าโมงเย็นตรงพอดี ยังไม่ทันจะถึงรั้วประตูก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อมีใครบางคนมายืนรออยู่พร้อมกับเจ้าก้อนกลมไอ้พี่คิงคนใจร้าย! ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วไขกุญแจรั้วบ้านอย่างนิ่งเฉยเสมือนพี่เขานั้นไม่มีตัวตนเมี้ยว ~ก้อนกลมมันร้องทัก"หิวข้าวแล้วใช่มั้ยเจ้าก้อน เข้าบ้านมาสิเดี๋ยวจะทำข้าวให้" บอกกับแมวแล้วเปิดรั้วให้มันเดินเข้าไปก่อนจะปิดลงแล้วล็อกตามเดิม"ขอโทษ" เสียงคุ้นหูพูดขึ้นแต่นั่นก็ไม่ได้ดึงความสนใจของฉันอยู่ดี "กินปลา
EP 9หนึ่งอาทิตย์ต่อมาผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ที่พี่คิงหายไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ติดต่อไม่ได้ และอย่าถามถึงใจฉันเลย มันทั้งเสียใจทั้งโกรธปะปนกัน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ใช้ชีวิตตามปกติ เริ่มทำใจเผื่อไว้แล้วถ้าพี่เขามาหลอกลวงกันจริงๆ"แนทจะไปทำงานเลยรึเปล่า?" เพื่อนร่วมห้องเรียนถาม เธอชื่อว่าตาลเป็นคนอัธยาศัยดีและพูดคุยกับฉันมากที่สุด"ไม่ได้ไป เราลาออกจากที่เก่าแล้วน่ะ" ตอบตาลพลางเก็บอุปกรณ์การเรียนใส่กระเป๋าเนื่องจากหมดคาบและเป็นเวลาเลิกเรียนพอดี และที่บอกว่าลาออกจากที่ทำงานเนื่องจากมีปัญหาส่วนตัวกับเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งงานที่พูดถึงนั้นเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง ทุกอย่างดีแต่เสียตรงแค่เพื่อนร่วมงานคนนั้นแค่นั้นเอง และเหมือนปัญหามันจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ฉันเลยเลือกที่จะออกมาเพื่อความสบายใจ"ทำไมล่ะ?" ตาลรั้งมือฉันไว้แล้วให้หันหน้าไปคุย เธอดูเป็นห่วงเป็นใย "ใครทำอะไรกับเธอบอกเรามาได้นะ จะได้ให้พี่ต้นไปจัดการให้" "ไม่มีอะไร เราแค่อยากเปลี่ยนไปทำอะไรใหม่ๆ เท่านั้นเอง ขอบใจที่เป็นห่วงเรานะ" เลี่ยงที่จะไม่ตอบตามตรงเพราะไม่อยากให้ใครมาไม่สบายใจไปด้วย"จริงนะ" "จริง" "โอเคๆ ดูแลตัวเองด้วยน
จริงสิ พี่รอเธอมาตั้งกี่ปีแล้ว""ขอบคุณนะพี่ที่อยากมีผู้หญิงบ้านๆ คนนี้เป็นแฟน" ว่าจบก็โผเข้ากอดคนตัวใหญ่ ไม่อยากจะบอกว่ารู้สึกดีมากอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก "บางครั้งแนทอาจจะทำผิดพลาดไปโดยไม่รู้ตัวเพราะยังเด็กกว่า ยังไงพี่ก็ตักเตือนและให้อภัยแนทด้วยนะคะ""ได้เลย แล้วจะให้พี่ตักเตือนแบบไหนดี ใช้ปาก แล้วใช้ปาก หรือใช้ปาก?"คนกำลังซึ้งเลยอีพี่คิงนี่! "โถ่ มาแนวนี้อีกแล้วนะ" คลายกอดออกแล้วเปลี่ยนมานั่งมองหน้าเขาแทน "พูดซึ้งๆ หน่อยสิคะ""อาจจะพูดซึ้งๆ ไม่เก่ง แต่พี่ทำเก่งนะ" ทำหน้ากรุ้มกริ่ม"อีกแล้ว...." "อะไร พี่หมายถึงทำซึ้งๆ เก่ง คิดลึกอีกแล้วเรอะ" ใช้นิ้วเขี่ยพวงแก้มฉันเป็นการหยอกล้อ"ก็พี่ชอบพูดไม่เคลียร์นี่นาแถมยังชอบทำหน้าตาหื่นๆ""รู้ไว้ว่าพี่ก็ทำให้เธอเห็นคนเดียวเท่านั้นแหละ""มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ""เธอเองก็เหมือนกัน ห้ามทำตัวน่ารักกับใครนอกจากพี่และยายผิงเท่านั้นเข้าใจมั้ย?""อื้อ เข้าใจค่ะ" พยักหน้าหงึกๆ "เราสองคนเป็นแฟนกันยัง?""เป็นแล้วก็ได้ค่า""ดีมาก""เห็นว่ารอมาหลายปีหรอกนะคะเลยยอมเร็วๆ""ก็พี่มันคนคลั่งรักแถมยังรักเดียวใจเดียวไงเด็ก" "เชื่อแล้วค่า อิอิ" และเร
EP 8ฉันยืนเตะฝุ่นจนพื้นตรงนั้นแทบจะสะอาด พี่คิงกับผู้ชายอีกคนยืนคุยกันโดยที่ห่างออกไปประมาณหลายเมตร ไม่รู้ว่าพวกเขาสนทนากันเรื่องอะไรแต่ก็เห็นทั้งคู่มีเหล่มองมาทางฉันบ้างในบางครั้งผู้ชายคนนั้นเป็นใครอันนี้ต้องรอถามพี่คิง แต่ดูๆ แล้วทั้งคู่น่าจะสนิทกัน เห็นมีหยอกล้อตบหัวต่อยแขนตามประสาผู้ชายไม่นานนักคนพี่ก็เดินกลับมาหาพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ผมฉัน "รอนานมั้ย" "นิดหน่อยค่ะ" ตอบเสียงเรียบ"โทษทีพอดีพี่คุยธุระกับเพื่อนนิดหน่อย" พี่เขาอธิบายให้ฟังพลางบีบแขนนุ่มนิ่มของฉันไปด้วยบ้าเอ๊ย ~คนอะไรฉวยโอกาสเก่งมากนะเดี๋ยวนี้"ไม่เป็นไรค่ะ" "สวัสดีครับแนท" พี่ผู้ชายที่เป็นเพื่อนของพี่คิงเขาเดินเข้ามายืนข้างๆ เจ้าตัว ก่อนจะยื่นมือมาทางฉัน "พี่ชื่อยูตะหรือเรียกสั้นๆ ว่ายู" แนะนำตัวพร้อมกับยกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร"สวัสดีค่ะ" ยื่นมือไปหวังจะจับตามมารยาท ทว่ากลับมีมือใหญ่หยาบของใครบางคนมาแทรกและปัดมือเพื่อนเขาออกห่างอย่างไว"มืออย่าไวไอ้ห่ายู!" พี่คิงต่อว่าเพื่อนตัวเองพลางขึงตาดุใส่ "เสนอหน้าเสร็จแล้วก็ไป!!""แค่นี้ทำหวงเหรอวะ" พี่ยูถามอย่างคนกวนแล้วเอามือไปจับโดยที่ฉันนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว "มือนุ่มนิ







