Ep.7 (100%)

"โอเคๆ คนหล่ออะเนอะ ใส่ชุดแพนด้ายังไงให้เหมือนแมว" แกล้งแซวพี่เขา

"ก็พี่เป็นแมวขี้อ้อนของเธอนี่" ดึงมือไปจับก่อนจะแบออกแล้วเอาปลายคางแหลมมาเกยในอุ้งมือฉัน "เมี้ยวๆ" ร้องเลียนแบบแมวถึงสองที

"ลุงเป็นหมาเหรอครับ? ถึงอ้อนพี่คนสวย" จู่ๆ ก็มีเสียงเด็กแทรกขึ้นมา เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาดูใสซื่อ เอียงคอดูเราสองคนตาแป๋วแล้วกินไอศกรีมไปด้วย

"..." พี่คิงถึงกับค้างไปห้าวินาทีก่อนจะทำท่าขึงขังใส่เด็ก "หมาอะไรเล่า...เป็นแมวโว้ย!"

"ใจเย็นค่า นี่เด็กนะพี่" รีบปรามไว้แล้วหันมาคุยกับเด็ก "มาคนเดียวเหรอครับ?"

"ใช่ครับ พ่อแม่ไปเข้าห้องน้ำตรงนั้น" ชี้นิ้วไปทางข้างหน้า "แล้วนี่พี่คนสวยมาเที่ยวกับลุงเหรอ"

"ลุงเรอะ?!" เดือดผุดๆ แล้วพี่คิง

"ไม่ใช่จ้า พี่เขาไม่ใช่ลุงนะ ยังไม่แก่เลย เรียกพี่เขาว่าพี่ได้มั้ย" พยายามพูดหว่านล้อมเด็กน้อยอย่างใจเย็น

"ก็ได้ครับพี่ลุง"

"..." ฉันถึงกับกุมขมับ

"เรียกพี่ไม่ต้องมีลุงดิไอ้เด็ก!" คราวนี้พี่คิงเป็นฝ่ายบอกกับเด็กชาย

"พี่ลุงใส่ชุดเหมือนหมีเลยอะ"

"เออดิ น่ารักใช่ปะ เป็นหมี..."

"หมีควายที่ตัวหย่ายๆ" พูดพลางทำท่าทางประกอบก่อนจะหัวเราะชอบใจ "คิกๆ"

เด็กก็คือเด็กอะเนอะ

"ไอ้เด็กนี่! หมีแพนด้าต่างหาก!!"

"พี่ว่าพี่ไปส่งหนูหาพ่อหาแม่ดีกว่าครับ" พูดจบก็รีบจูงมือเด็กน้อยออกมาทันที ขืนปล่อยให้ยืนหัวเราะต่อมีหวังได้โดนพี่คิงแยกเขี้ยวขู่ใส่ไม่หยุดแน่นอน

"รอด้วยสิยัยเด็ก!" เสียงตะโกนดังจากข้างหลัง ก่อนจะมีฝีเท้าหนักวิ่งตามมาติดๆ

ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำประมาณห้านาทีพ่อแม่ของเด็กคนนั้นก็ออกมา ทว่าสภาพทั้งคูู่เลิ่กลั่กเมื่อเห็นฉันกับพี่คิงยืนรอพร้อมลูกของพวกเขา สองคนเหมือนทำอะไรที่ออกกำลังกันมาหรือเปล่านะ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเสื้อผ้ายับเยินไปหมด ไม่ได้อยากจะคิดไกลนะแต่ในสถานที่แบบนี้ยังมีคนกล้าทำเรื่องสิบแปดบวกกันอีกเหรอ แถมยังทิ้งลูกให้อยู่ตามลำพัง

คนเป็นแม่เดินมาจูงลูกไปในทันทีโดยที่ไม่มีขอบคุณหรือคำทักทายใดๆ ส่วนคนพ่อก็มองฉันแบบคนมักมากก่อนจะเดินตามเมียไปทีหลัง

"น่าเตะตัดขานักไอ้ห่า!" พี่คิงพูดโพล่งขึ้นพลางยกมือขึ้นเท้าเอวก่อนจะปรับอารมณ์แล้วหันไปมองห้องน้ำที่อยู่ตรงหน้า "มันเร้าใจเหรอวะในสถานที่แบบนี้้"

"นั่นสิ ให้เกียรติสถานที่หน่อยก็ดีนะคะ แถมยังสงสารเจ้า..." พูดไม่ทันจบก็โดนดึงตัวให้เดินเข้าไปในห้องน้ำ

"ก็ห้องน้ำปกติ แค่มีกระจกส่องหน้า"

"แล้วพี่จะลากแนทเข้ามาด้วยทำไมเล่า"

"ก็จะได้หายสงสัยด้วยกันไง"

"แนทไม่ได้สงสัยอะไรสักหน่อย" มองหน้าตัวเองในกระจก ตอนนี้มันสะท้อนภาพของเราทั้งคู่ที่ยืนจับมือถือแขนกัน "ไปกันเถอะค่ะ"

"ถ่ายรูปกันหน่อยมั้ย"

"ในห้องน้ำเนี่ยเหรอคะ"

"อืม"

"โฮ ฟิวไหนคะเนี่ยพี่คิงมาชวนสาวถ่ายรูปในห้องน้ำ"

"ฟิวแฟนไง"

"บ้า"

"มาๆ ทำท่าอะไรก็ได้ตามสบาย"

"ก็ได้ๆ ค่า"

"หนึ่ง สอง สาม"

แชะ!

และเราก็มีรูปคู่รูปแรก ฉันทำมือเป็นรูปหัวใจส่วนคนพี่มีแอบฉวยโอกาสโอบตัว

และก็เพิ่งรู้ว่าฉันกับพี่คิงไม่ได้อยู่ในห้องน้ำกันสองคน มีใครคนหนึ่งอยู่ด้วยแล้วเข้ามาร่วมเฟรมแบบเฉียดๆ

"ตะมุตะมิเหลือเกินไอ้เวร! คุยกันหน่อยดิ" เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะลากตัวพี่คิงหายวับไปยังนอกห้องน้ำทันที

ฉันได้แต่ยืนเด๋อด๋าแล้วกะพริบตาปริบๆ พร้อมความงุนงง!