Masuk
สหรัฐอเมริกา
ร่างสูงภูมิฐานอยู่ในชุดสูทสีเทาราคาแพงระยับ เหยียดกายขึ้นจากพนักพิงเก้าอี้ ในแวดวงธุรกิจไม่มีใครไม่รู้จักนักธุรกิจสมองเพชร ‘ไรอัน คาเตอร์’ ดวงตาสีฟ้า ในวัยยี่สิบเก้าปี มองไปที่เช็คตรงหน้าแล้วพ่นลมหายใจยาวพรืดก่อนตัดสินใจจรดปากการะดับไฮเอนด์ ซึ่งส่วนหัวของปากกาปรากฏรูปดาวลอยอยู่ อันเป็นสัญลักษณ์ของความสำเร็จ
เสียงตื่นเต้นดีใจของหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานสวมเดรสสั้นคัตติ้งเนี้ยบ ความยาวเหนือเข่าสีน้ำเงิน อวดเรียวขาขาว เธอสอดส่ายสายตาลงมาจดจ้องตัวเลขหน้าเช็คด้วยดวงตาเป็นประกาย เสียงเธอออดอ้อนหวานฉ่ำ
“คุณน่ารักเสมอเลย ขอบคุณมากค่ะที่รัก”
“ผมไม่ใช่ที่รักของคุณ ผมให้คุณได้เท่านี้ ให้เพราะคุณมาเสนอขายในสิ่งที่ผมกำลังอยากรู้ และกำลังตามหา ไม่ได้ให้เพราะผมสนใจในตัวคุณ”
“ดูพูดเช้าสิ ใจร้าย แอนนี่ยังอยากให้บริการที่ยอดเยี่ยมกับคุณเสมอนะคะไรอัน”
ชายหนุ่มเห็นความยั่วยวนในแววตาเธอ แต่มันใช้ไม่ได้ผลกับเขา “หากคุณชอบงานบริการ ผมมีลูกค้าที่น่าสนใจจะแนะนำให้ บางทีเขาอาจกำลังมองหาพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินอยู่ก็ได้”
ไรอันยื่นนามบัตรทำจากกระดาษหอมชั้นเลิศของใครคนหนึ่งที่เขาเพิ่งจะขายของเล่นชิ้นใหญ่ไปให้ไม่นานนี้ “เขาเป็นรัฐมนตรีที่ทรงอิทธิพลมากคนหนึ่ง”
อินทิรารับนามบัตรมาดูพรางชำเลืองสายตาเคลือบแคลงมองไรอัน“คุณไม่ต้องการฉันแล้ว ก็ไม่เห็นต้องแนะนำฉันให้คนอื่นนี่คะ”
มือหนายกขึ้นแตะปลายขมับ ก่อนจะทำท่าเหมือนจะฉีกเช็คที่หยิบขึ้นมาเตรียมจะส่งให้อินทิรา “ผมคงมองคุณผิดไปมั้งแอนนี่ คุณคงไม่ต้องการเช็คใบนี้แล้วสินะ”
น้ำเสียงอ่อนหวานเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “อย่านะคะ ฉันต้องการเช็คใบนี้ค่ะ เอาล่ะฉันจะไม่มารบกวนคุณอีก และขอบคุณที่แนะนำงานใหม่ให้” ไรอันยื่นเช็คให้เธอแล้วโบกมือไล่ให้เธอเอาหน้าไปให้พ้นจากห้องทำงานเขาได้แล้ว
“แอนนี่คุณออกไปจากห้องทำงานผมได้แล้ว ผมต้องรีบเคลียร์งาน” เพราะสัปดาห์หน้าเขามีแพลนจะต้องเดินทางไปประเทศไทยเพื่อทำเรื่องที่สำคัญ
ไรอันไม่ได้เก่งแค่เรื่องบนเตียง เรื่องบนโต๊ะทำงานเขาเองก็ไม่เป็นสองรองใคร ‘ลักซูรีแอร์ไลน์’ ขึ้นแท่นสายการบินที่เติบโตรวดเร็วที่สุดในอเมริกาโดยมีสัดส่วนในการครองตลาดมาเป็นอันดับหนึ่งหลายปีติดต่อกันและสายการบินแห่งนี้ยังขึ้นว่าเป็นสายการบินที่มีบริการยอดเยี่ยม มีเครื่องบินที่ทันสมัยและมีจุดหมายปลายทางกว่าสองร้อยแห่ง
หลายวันต่อมาเครื่องบินเช่าเหมาลำขนาดใหญ่กำลังทะยานลอยลำออกจากทวีปอเมริกามุ่งสู่อเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ ปลายทางคือประเทศไทย และครั้งนี้เขาจะต้องจับให้มั่นทั้งแม่ทั้งลูกจะไม่ยอมกลับมือเปล่าเด็ดขาด
กรุงเทพฯ ประเทศไทย
มันก็เป็นแบบนี้แหละชีวิตคนมีลูก หลังจากได้รับเงินเดือนมาเท่าไหร่ รายจ่ายของลูกต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง เกือบทั้งหมดในเดือนนี้ต้องแบ่งเป็นค่าเทอมที่ต้องเก็บไว้ล่วงหน้า ค่าใช้จ่ายจิปาถะ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าประกันภัยของลูก เงินเดือนที่ออกมาก็เกือบหมดส่วนที่เหลือเป็นธนบัตรสีเทาบางเบาไม่กี่ฉบับถึงจะเป็นเงินเดือนที่เหลือให้คนเป็นแม่เฉลี่ยใช้ให้ชนเดือน
กุลนิดา พาโชค หรือ กุล อายุยี่สิบหกปี มีลูกสาวหนึ่งคน หากเทียบกับวุฒิการศึกษาปริญญาตรีที่เธอเรียนจบออกมา นั่นหมายความว่าเธอมีลูกทันทีหลังเรียนจบ
ในบางครั้งหากอยู่เงียบๆ กุลนิดาก็อดคิดถึงอดีตที่ผ่านมาไม่ได้
เธอผ่านเหตุการณ์เลวร้ายนั้นมาได้อย่างไร
หลังจากกุลนิดาเลือกเก็บเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้ชายที่เธอไม่มีวันจะลืมไปจากความทรงจำได้เธอก็ตั้งใจเลี้ยงดูลูกน้อยอย่างดี ทว่าในบางครั้งใบหน้าหล่อเหลาคมคาย และค่ำคืนอันเร่าร้อนปนความลึกลับในคืนที่ยังหาข้อสรุปให้กับตัวเองไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้เธอต้องกลับไปคิดถึงมันอยู่เสมอ
คืนนั้นสิ่งที่เจอมันคืออะไร?
อย่างไรก็ตามเธอไม่ปรารถนาจะพบหน้ามหาเศรษฐีพันล้าน หมื่นล้าน อะไรนั่นที่ชื่อ‘มิสเตอร์ ไรอัน คาเตอร์’ อีกเลย
เลี้ยงลูกคนเดียวก็ได้ ผู้ชาย หล่อ รวย แต่นิสัยแย่ ใครจะแคร์ ใครจะสน ชิ
5 ปีก่อน
เจ้าของใบหน้าสวยหวาน โครงหน้ารูปไข่ ดวงตาคู่สวยหยาดเยิ้มสะกดสายตาผู้คนให้เหลียวมอง ริมฝีปากอิ่มเต็มตึงเวลาผลิยิ้มสวยงามดั่งดอกไม้เบ่งบาน ทั้งหมดรับกันกับผมยาวสลวยที่รวบไว้เป็นหางม้า
ความสวยของกุลนิดาเรียกได้ว่าสามารถรับงานพริตตี้ เอ็มซีได้สบาย แต่หญิงสาวกลับไม่เลือกเพราะไม่ชอบสวมใส่เสื้อผ้าโชว์เนื้อโชว์ตัวท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย โดยเฉพาะสายตาลามกของพวกผู้ชายสายหื่นที่พยายามจ้องลึกเข้าไปภายใต้กระโปรงสั้นของเหล่าพริตตี้ ดวงตาของคนพวกนั้นราวกับว่ามันจะกรีดกระโปรงตัวกระจ้อยของเหล่าพริตตี้แสนสวยให้เป็นริ้วเป็นรอยเพื่อที่จะได้เห็นถึงสิ่งที่อยู่ภายใน
วิถีคนขยัน หนักเอาเบาสู้ ความรู้จะทำให้เธอหลุดจากความจน กุลนิดาเลือกที่จะหางานทำเอง เธอหางานพิเศษทำระหว่างเรียน และเน้นไปที่งานหนักเสียเหงื่อแต่สบายใจ ไม่ต้องเสี่ยงอันตรายจากการเสียตัว
กุลนิดารู้ว่าบิดามารดาต้องลำบากแค่ไหนกับการพยายามส่งค่าใช้จ่าย ค่าเช่าหอ และค่าเทอม ดังนั้นหลังเรียนจบและอยู่ระหว่างรอสัมภาษณ์งาน หญิงสาวจึงอดไม่ได้ที่จะหาเงินด้วยการรับจ้างทำงานพิเศษทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่งานรับจ้างทำความสะอาด
กุลนิดารับทำความสะอาดห้อง ภายในคอนโดมิเนียมหรูแห่งหนึ่งให้กับอดีตรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเธอชื่อ‘อินทิรา’ เป็นอดีตดาวคณะที่เรียนจบออกไปแล้ว เธอไม่ได้สนิทกับอินทิราผู้ว่าจ้างมากนัก เคยเห็นบ้างเป็นครั้งคราวรวมแล้วไม่ถึงสิบครั้งเพราะอินทิราเรียนจบออกไปก่อน
อินทิราเป็นแอร์โฮสเตสทำงานอยู่ในสายการบินชื่อดังอันดับหนึ่งของประเทศ คอนโดฯ หรูที่พักก็อยู่ไม่ห่างจากหอพักของกุลนิดามากนักแต่เป็นที่พูดถึงกันว่าหรูหรามีแต่มหาเศรษฐีเป็นเจ้าของสนนราคาแต่ละห้องต้องมีห้าสิบล้านบาทขึ้นไป อีกฝ่ายต้องการคนทำความสะอาดที่ไว้ใจได้ให้เข้ามาทำความสะอาดที่คอนโดฯ สัปดาห์ละหนึ่งวัน จ่ายค่าจ้างครั้งละหนึ่งพันบาท ทำงานเสร็จแล้วสามารถกลับบ้านได้เลย กุลนิดาได้รับการติดต่อจากเพื่อนสาวที่เคยเรียนร่วมคณะและเป็นลูกพี่ลูกน้องของอินทิราให้มาทำงานนี้
“ผีอยากมาแอบดูคนพลอดรักกันก็เอาสิ เกรซีกลัวผีเหรอ ผมเคยสอนวิชาไล่ผีให้แล้วไง ผีจะกลัวคนแก้ผ้า ถ้าเกรซีที่รักไม่อยากถูกผีหลอก เดี๋ยวผมช่วยถอดเสื้อผ้าให้คุณเอง”กุลนิดาอับอายจนวางหน้าไม่ถูก “ถอดอีกแล้วเหรอคะ ฉันเพิ่งใส่กลับเข้าไปเมื่อกี้นี้เอง”กุลนิดาถูกเขาผลักให้นอนราบลงบนเตียง จากนั้นความขาวโพลนพร้อมกลิ่นหอมอ่อนของน้ำยาปรับผ้านุ่มก็ลอยลงมาปกคลุมสองร่างเอาไว้ อ้อมกอดของคนที่นอนทับอยู่บนตัวทั้งหอมและมีกลิ่นกายเฉพาะตัวชวนให้พาใบหน้าเข้าไปเคลียคลอกับแผงอกนั้น“กลัวผีใช่ไหม เดี๋ยวผมลงคาถากันผีให้ รับรองว่าเกรซีจะไม่ถูกผีหลอกไปตลอดชีวิต”“บ้า ฉันไม่เชื่อ คุณหลอกฉัน”“ไม่เชื่อ ก็ต้องให้ผมลงคาถาอยู่ดี”ดวงตาสีฟ้าภายใต้ผ้าห่มนวมผืนใหญ่เจิดจรัสเต็มไปด้วยไฟพิศวาสลุกโชน มันพร้อมจะแผดเผาเธอด้วยความรักที่เร่าร้อนเพียงพริบตาเดียว เสื้อผ้าทุกชิ้นที่ห่อหุ้มร่างบางงดงามไร้ที่ติกลับปลิดปลิวออกจากร่าง แต่ละชิ้นถูกไรอันโยนออกมาอย่างไม่ไยดีเสื้อและกระโปรงร่วงหล่นลงไปตามแรงเหวี่ยง ส่วนแพนตี้ตัวน้อยถูกเขาถอดและหล่นไปกองอยู่ข้างเตียง จนกระทั่งเหลือบราเซียร์สีชมพูหวานเป็นปราการด่านสุดท้ายที่ถูกเขาลอกคราบออก
กุลนิดาบอกเขาหมดเปลือก บอกจากก้นบึ้งหัวใจ เธอทั้งคิดถึง โหยหา แต่ก็หมั่นไส้พ่อตัวร้ายจอมเจ้าเล่ห์ในเวลาเดียวกันไรอันทนความน่ารักของเมียไม่ไหว มือแกร่งรวบร่างบอบบางของเมียไปนั่งทับบนตัก แล้วกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูขาวผ่อง“เรามาทำลูกกันอีกสักคนดีไหม ผมอยากให้น้ำอิงมีน้องไว้เป็นเพื่อนเล่น”กุลนิดาหน้าแดง ยกมือทุบอกเขาดังปั้กไรอันจับมือเล็กไว้ แล้วขบเม้มใบหูขาวอย่างรักใคร่ “อยากทุบก็ทุบให้เต็มที่ ผมไม่ทุบคืนด้วยหมัดแน่ๆ เพราะผมกลัวเมียเจ็บ แต่ผมจะชกคุณคืนถึงเช้าด้วยอวัยวะที่นุ่มนวลที่สุด”“ไรอัน คนหื่น ฉันรู้นะคุณหมายถึงอะไร”แต่ช้าไปเสียแล้วเมื่อร่างเล็กถูกเขาผลักลงไปบนเตียงเหมือนในคืนนั้น ร่างสูงกระชากผ้าเช็ดตัวสีขาวที่พันไว้รอบเอวอย่างรวดเร็ว เมื่อครู่นี้ เขานอนแช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจ แล้วคิดเล่นๆ ว่าถ้ามีลูกอีกคนจะให้ชื่ออะไรดี เขาคิดออกแล้ว และเวลานี้ ควรต่อแขนให้ ‘น้ำอุ่น’ ออกมาเป็นตัวเป็นตนสักทีไรอันอวดหุ่นกำยำต่อหน้าเมีย กุลนิดารีบหลับตาปี๋ เพราะยังอายอยู่ จังหวะนั้นเองที่ไรอันรีบปอกเปลือกเมียให้เหลือแต่ร่างขาวโพลนทันที“ลูกคนนี้ผมจะตั้งใจทำให้หน้าเหมือนคุณนะ จะได้ไม่น้อยใจผมอ
“รู้อะไรไหม แต่ผมไม่เคยหลอกคุณนะ ว่าผมรักคุณกับลูกที่สุด รักจนหยุดหัวใจไว้ที่คุณ”“ฉันรู้ค่ะ ฉันยอมรับที่ผ่านมา ฉันขี้ขลาดเอง กลัวคุณไปเจอผู้หญิงสวยๆ ก็อยากจะเลี้ยงดูไปเรื่อยๆ แบบที่คุณเคยเลี้ยงดูพี่อินทิราเอาไว้ ตอนนี้ยังแอบส่งเสียกันอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าคุณมีเมียไว้ประเทศละคน ฉันคงทนไม่ได้ เลยเลือกที่จะไม่เปิดโอกาสให้คุณ” กุลนิดาบอกแล้วเบือนหน้าหนี เธอยอมรับผิดส่วนหนึ่งที่ไม่เชื่อใจเขา ไม่เปิดโอกาสให้เขาไรอันเชยคางเมียกลับมา จ้องดวงตาสีนิลคู่วาววับ “ผมกับอินทิราเลิกยุ่งเกี่ยวกันตั้งแต่คืนนั้นที่ผมมีอะไรกับคุณ แล้วผมก็ไม่ได้ไปมีเมียทิ้งไว้ทุกประเทศแบบที่คุณเข้าใจ ข่าวคุณมั่ว ไม่กรองแล้วละ”“หมายความว่ายังไงคะไรอัน” กุลนิดาเบิกตาโตมองเขาอย่างสนใจ“ผมกับอินทิราเจอกันบนสายการบินพาณิชย์ ตอนเครื่องบินลำนั้นที่ระเบิดไปมันงอแง ผมเห็นอินทิราสวยดี เธอส่งสายตาให้ผมก็เลยให้ครูซยื่นข้อเสนอ และไม่ได้ตั้งใจให้มาอยู่ที่นี่หรอก แต่อินทิราบอกผมว่าคอนโดฯ ของเธอยังตกแต่งไม่เสร็จ แต่ที่ผมมาที่นี่หลายครั้งไม่ได้ติดใจอินทิรา แต่ติดใจสาวน้อยที่ดูแลกุหลาบของแม่ผมอย่างดี ผมคิดว่ามาอยู่ที่เมืองไทยมันจะตา
เฮี้ยนกว่าผีก็สามีของเธอนี่เองดวงหน้าขาวซีดแทบจะเป็นสีเดียวกับกระดาษเวลานี้พลันเปลี่ยนเป็นจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง เลือดลมกลับมาสูบฉีดแรง ตอนนี้สติเธอกลับมาครบถ้วนพอจะแยกออกว่าร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาหาแล้วคว้าเธอเข้าไปกอดคือสามีไม่ใช่ผี“ไรอัน! คนบ้า คุณเล่นบ้าอะไร หนังสือพิมพ์ทุกฉบับลงข่าวว่าเครื่องบินระเบิด คุณตายแล้ว” กุลนิดารู้สึกว่าเธอกำลังเป็นคนเสียสติแล้วกระมังถึงได้หัวเราะไปร้องไห้ไปราวกับเป็นผู้ป่วยไบโพลาร์ไรอันส่ายหน้า รอยยิ้มหล่อร้ายบนใบหน้าของเขาประดับค้างอยู่นานไม่ยอมจางหาย ในขณะที่ดวงตาสองข้างยังจ้องหน้าเมียรักอยู่ตลอดเวลา“คุณยังหลอกผมได้เลย คิดว่าผัวเคี้ยวหญ้าหรือไงจ๊ะที่รัก ถึงได้คิดว่าผมจะเชื่อว่าเมียมีฝาแฝด เป็นไงพอผมหลอกคืนบ้าง คุณถึงกับอึ้งไปเลย”กุลนิดาผลักอกเขาออกแต่มันไม่ขยับออก ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยอารมณ์หลากหลายทั้งดีใจ ทั้งโมโห “หลอกแรงเกินไปแล้ว”ไรอันขยับเข้าไปใกล้ร่างเมียรัก ประคองใบหน้างามที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตาให้มองตอบเขา “ฟังผมอธิบายก่อนเกรซี อย่าเพิ่งโกรธผมเลย”กุลนิดาส่ายหน้าด้วยความน้อยใจ “คุณหลอกคนทั้งโลกว่าตายแล้ว คุณเป็นคนแบบไหนกัน ทำไมต้องหลอก
กุลนิดาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มอย่างไม่อาย ตอนนี้เธออยู่คนเดียวภายในห้อง เธอไม่ต้องกลัวว่าลูกจะเห็นแล้วตั้งคำถามอีก ดังนั้นเมื่อน้ำตาอยากไหลออกมา เธอก็จะปล่อยให้มันไหลไปจนกว่าจะพอ อย่างน้อย เธอจะได้ใช้มันเป็นหนทางระบายออกได้บ้างใบหน้าสวยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเลอะกรัง กวาดมองรอบห้องอย่างอาวรณ์ ตอนนี้ เธอยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เธออยากจะคิดว่าข่าวที่ลงเป็นเพียงข่าวโคมลอย เชื่อถือไม่ได้ เขายังปลอดภัยดี เพียงแต่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จจึงยังกลับมาไม่ได้...แต่กุลนิดาก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้ เพราะภาพข่าวที่ทุกสื่อนำมาลงเป็นเรื่องจริงจู่ๆ ก็มีลมพัดวูบหนึ่งเข้ามาในห้อง กุลนิดาจึงเดินไปที่ระเบียง ประตูถูกเปิดออกไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ชายผ้าม่านสีขาวปลิวคว้าง ภาพนี้เหมือนเมื่อสี่ปีก่อนไม่มีผิด จู่ๆ กุลนิดาก็รู้สึกขนลุกเกรียวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว“เหมือนวันนั้นไม่มีผิด” ปกติกุลนิดาเป็นคนกลัวผีมาก และตอนนี้ความหลอนก็ผุดขึ้นมาอีกหนห้องนี้เคยมีประวัติอะไรหรือเปล่านะ เธอยังจำได้ดีถึงผีจูออนชุดขาวที่เห็นวันนั้น เธอยังไม่เคยคุยกับไรอันถึงเรื่องนั้นเลย เคยตั้งใจว่า
แอชลีย์มองสองแม่ลูกแล้ววางหน้าลำบากพลางลอบถอนหายใจ “เอาละ หลานป้าแอชลีย์มีสายเลือดนักสู้ สุดยอดมาก ป้าแอชลีย์ตะลึงไปเลย แบบนี้ควรมีรางวัลให้หนูใช่ไหม”พอได้ยินคำว่ารางวัล ร่างอวบที่นอนหงายดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย “รางวัล! เด็กดีควรมีรางวัลค่ะ มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องใช่ไหมคะมามี้”เด็กหญิงยิ้มเผล่รู้สึกหายเหนื่อย “คุณป้าแอชลีย์คนสวย น้ำอิงอยากกินไอศกรีมเป็นรางวัลได้ไหมคะ” แม่คนช่างประจบ และหัวไวกับของฟรีกล่าวแอชลีย์ดึงหลานสาวตัวอวบไปกอด รู้แล้วทำไมน้องชายถึงได้หลงลูกสาวนัก “แน่นอนหลานสาวของป้าได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้”กุลนิดามองหน้าแอชลีย์ เสี้ยวหน้าด้านหนึ่งมีเค้าเหมือนไรอันอยู่มาก ความสนิทอย่างรวดเร็วของสองป้าหลานคงเป็นความผูกพันทางสายเลือด“อย่ารบกวนคุณป้าเลย เดี๋ยวมามี้พาไปเอง”เพียงแต่แอชลีย์หันมายิ้มแล้วพยุงหลานสาวให้ลุกขึ้น “เกรซี ฉันมีเรื่องจะบอก แม่บ้านของลักซูรีคอนโดฯ โทร.มาบอกฉันว่าอยากให้เจ้าของห้องชุดเข้าไปดูแลกุหลาบพวกนั้นที่ริมระเบียงด้วย เพราะพวกมันใกล้จะตายหมดแล้ว ไรอันจ้างให้แม่บ้านมาทำความสะอาดทุกอาทิตย์ แต่พวกเขาไม่มีสิทธิ์ย้ายต้นกุหลาบเหล่านั้นออกไปไหน ตอนนี้ห้อง




![บำเรอรักบอดี้การ์ดของคุณพ่อ [ Love Slave ]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


