อ้อนรักเมียนอกกรอบ

วันนี้ก็เช่นกัน กุลนิดาต้องเข้ามาทำความสะอาด ภายในห้องหรูหราประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงระยับไปทุกตารางนิ้วจนกุลนิดาต้องค่อยๆ เช็ด ค่อยๆ ดูดฝุ่นอย่างดีเพราะกลัวไปทำของประดับของเขาตกแตกและเธอจะไม่มีเงินชดใช้วันที่เกิดเหตุเธอเลิกทำความสะอาดดึกกว่าทุกครั้ง เพราะอินทิราเพิ่งจะโทร.ไปตามเมื่อตอนหกโมงเย็นให้รีบเข้ามาทำความสะอาด คืนนี้ใครบางคนจะเดินทางมาจากอเมริกา และเลือกมาพักที่นี่เพื่อจะเดินทางต่อไปหาเพื่อนที่จังหวัดเชียงใหม่ในเช้าวันรุ่งขึ้น“กุล ทำห้องให้เรียบร้อยนะยะ ก่อนคุณไรอันจะมาถึง เสร็จแล้วก็รีบกลับออกไป ไม่ต้องอยู่เสนอหน้ารอเจอเขาล่ะ ถ้าฉันรู้ว่าเธออ่อยเขา เรามีปัญหากันแน่ ส่วนค่าจ้าง เดี๋ยวฉันโอนเข้าบัญชีเดิม”“เข้าใจแล้วค่ะคุณอิน กุลรับทำความสะอาด ไม่ได้รับงานอ่อยผู้ชาย วางใจได้ค่ะ”อินทิราอดจะหมั่นไส้ไม่ได้กับคำพูดถือดี ที่จริงแอบขัดใจอยู่บ้างที่ญาติผู้น้องของเธอแนะนำคนสวยราวกับดารามาทำความสะอาดให้ จะไม่จ้างก็ติดตรงที่ว่ากุลนิดาทำความสะอาดได้ถูกใจ แล้วที่สำคัญใครบางคนมีคำสั่งให้เลือกคนเดิมมาทำความสะอาดห้องนี้ห้ามเปลี่ยนแปลงหลังกุลนิดาทำความสะอาดจนทุกอย่างเข้าที่เข้าทางจนเป็

น้ำอิงชอบตุ๊กตาโพนี่และมีการ์ตูนเรื่องโปรดคือโดราเอมอน เธอขอสะสมตุ๊กตาม้าโพนี่ผู้เป็นแม่จึงให้หยอดกระปุกเอาไว้ หากเก็บเงินครบเมื่อไหร่ก็จะพาไปซื้อเป็นการฝึกนิสัยอดออมเท่านั้นลูกหมูแก้มใสค่อยๆ ปรือตาขึ้นส่งยิ้มหวาน “มามี้ขา วันนี้วันเสาร์ไม่ใช่หรือคะ”เด็กหญิงอ้าปากหาว แต่ดูน่ารัก แก้มใสแดงดั่งมะเขือเทศสุก กุลนิดาเอื้อมมือไปบีบจมูกเล็กๆ แล้วถอนหายใจพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ“อย่ามาเจ้าเล่ห์นะคะน้ำอิง เมื่อวานวันอาทิตย์ แล้วเช้านี้เป็นวันจันทร์ค่ะ”“น้ำอิงไม่ชอบวันจันทร์ ไม่รักวันจันทร์เลย” เด็กหญิงบ่นไปขณะที่คนเป็นแม่พยายามพยุงร่างป้อมๆ ของลูกหมูน้อยให้ลุกขึ้นจากเตียงโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งเช้าวันจันทร์ที่เร่งรีบ แสงแดดอ่อนๆ ทอลงมาแรงกล้ากว่าที่เคย หลายชีวิตกำลังเร่งรีบมาส่งบุตรหลานที่โรงเรียนหลังจากส่งน้ำอิงเข้าห้องเรียนแล้ว กุลนิดาก็รีบเดินทางต่อไปยังที่ทำงาน แต่ขณะกำลังเดินอย่างคล่องแคล่วไปตามทางเดินเท้าที่มีหลังคาสีน้ำเงินคลุมกันแดดไว้ตลอดทางเดินระหว่างอาคาร เสียงฝีเท้าหนักๆ ทางด้านหลังดังขึ้นพร้อมทั้งเรียกชื่อ“กุลครับ รอผมด้วย”ดวงตากลมโตที่มีแพขนตางอนยาวขยายขึ้นอย่างสงสัย ร่างบ

“แงๆ”“อย่าร้องสิ ลุงไม่ได้แกล้ง เอานี่ เอาเงินไปกินขนม”เขาจะควักเงินออกมา แต่กลายเป็นว่าในกระเป๋ามีแต่บัตรเครดิต“ขอติดไว้ก่อนนะ วันหลังมาที่นี่แล้วลุงจะเอาโดนัทอร่อยๆ มาฝาก”“แงๆ”“ลูกแม่เป็นอะไรกันคะ”หญิงสาวคนหนึ่งรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามมา มองหน้าคนตัวโตที่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่ดวงตาของมนุษย์แม่ที่มองอย่างกล่าวหาทำให้ไรอันจะเดินหนีก็ทำไม่ได้“ผมไม่ได้ทำอะไรหนูน้อยสองคนนี้นะครับ สาบานได้ ผมแค่กำลังวิ่งตามภรรยา”ไรอันถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อเด็กทั้งสองยังร้องไม่หยุด กว่าจะเคลียร์กับแม่ลูกครอบครัวนี้ได้ ทำให้ในที่สุด เขาก็ตามกุลนิดาไม่ทันกุลนิดาถอนหายใจโล่งอก หลังมองกระจกมองหลังแล้วไม่เห็นรถใครขับตามมา เธอขับออกไปในเส้นทางลัดด้านหลังโรงเรียน เลือกขับเข้าไปตามตรอกซอกซอยเพื่อหลบหลีกการติดตามที่อาจจะตามมาเมื่อถึงออฟฟิศที่ทำงาน ก่อนเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อเริ่มทำงาน กุลนิดาดึงลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วคว้ายาแก้ปวดซัดเข้าปากไปสองเม็ดรวด“ซวยจริงๆ ย้ายหนี แล้วยังตามมาอีกจนได้”กุลนิดายกมือนวดขมับ เรื่องน้ำอิงเป็นลูกของเธอที่เกิดจากเขา ไม่มีใครรู้นอกจากอินทิรา เธอเก็บความลับของอินทิราแล้วขอร้

เขาทำตามที่พูดคือปล่อยมือป้อมๆ ของลูกสาว แล้วมาจับข้อมือแม่ของลูกไว้แทน ดวงตากลมโตของกุลนิดาเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ แต่กระแสไออุ่นจากฝ่ามือที่ส่งผ่านไปตามต้นแขนเรียวทำให้หญิงสาวรู้สึกชาวาบอยากจะกรีดร้องดังๆ และสะบัดมือหนีแต่เวลานี้ เธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าทีเชอร์แคเธอรีน ยังมีคุณป้าแม่ค้าที่มองมาด้วยสายตาสงสัย เสียงนั้นจึงหายไปในลำคอ มีเพียงสีหน้าซีดเหวอเหมือนกำลังเจอผีเมื่อได้ยินว่า“ผมก็มาทำหน้าที่แด๊ดดี้สิครับ ผมทราบว่าอีกไม่กี่วัน โรงเรียนจะจัดงานวันพ่อ ผมก็ตามเจอคุณพอดี”ไรอันพูดก่อนจะส่งยิ้มหวานจนเห็นไรฟันขาวเรียงตัวกันเป็นระเบียบ แต่ในสายตาของกุลนิดารู้สึกเหมือนรอยยิ้มปีศาจเธอยืนกำมือแน่น ขณะที่ไรอันก้มมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “คุณบอกลูกด้วยสิครับ ปีนี้แด๊ดดี้จะมาร่วมงานวันพ่อ”“ใครเชิญไม่ทราบ คุณไม่ใช่พ่อของลูกสาวฉัน” เธอผลักตัวเขาออก พูดด้วยเสียงกระด้าง“ถามคนแถวนี้ไหม ถ้าน้ำอิงเดินหายไป เขาจะเอาลูกมาคืนใคร ระหว่างผมกับคุณ”“นี่คุณ!”“ลูกผมหน้าเหมือนผมมากขนาดนี้ ดีเอ็นเอ ฟ้องชัดบนใบหน้า ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ”เขาพูดเรื่องจริงแต่เธอไม่อยากรับรู้ กุลนิดาเม้มปากแน่น มันน่าน้อยใจก็

ดวงตาสีฟ้าคมกริบมองใบหน้าเธอแล้วพบว่าริมฝีปากของกุลนิดาน่าละเลียดชะมัด“แต่วันหลัง คุณเรียกผมว่าไรอันดีกว่า และส่วนผมขอเรียกคุณว่าเกรซีแล้วกัน เพราะชื่อไทยของคุณออกเสียงยาก ”กุลนิดากะพริบตามองเขาพลางยักไหล่ “ได้ค่ะ ฉันคงไม่มีโอกาสเรียกชื่อคุณบ่อยนัก ถ้าอนาคตมีโอกาสมาเจอกันอีก ฉันจะเรียกตามที่คุณต้องการ”ไรอันเลิกคิ้วสูงพลางถอนหายใจแล้วยิ้ม “ผมว่าซ้อมเรียกชื่อไรอันไว้ให้คล่องๆ ปาก ดีกว่า เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ผมจะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกที่บ้านหลังนี้ทุกวัน”แม้ใจจริงเขาต้องการพาเธอกับลูกไปอยู่ด้วยกันที่คฤหาสน์หลังใหม่ที่ซื้อเอาไว้หลังรู้ความลับเรื่องลูกแต่ถ้าพาไปตอนนี้เธอคงไม่ยอม และคงพาลูกหนีอีก เขาเตรียมแผนรับมือไว้หมดแล้วงานนี้ต้องยอมสละความสุขสบายส่วนตัว พยายามปรับเข้าหาอีกฝ่าย หากเข้าทางลูกสาวสำเร็จ แม่ของลูกเสร็จเขาแน่นอนพิชิตใจยัยหนูให้ได้ แล้วการจะพาทั้งแม่ทั้งลูกย้ายไปอยู่คฤหาสน์ที่ซื้อไว้ไม่ใช่เรื่องยากกุลนิดายังคิดว่าฟังผิด “คุณพูดว่ายังไงนะคะ!”“ผมว่าผมพูดชัดแล้วนะ ผมจะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกที่บ้านหลังนี้”กุลนิดาเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง “คุณไรอัน คุณจะมาอยู่กับเราได้ยั