LOGINShare
บทที่ 1590
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1591
เขาไปแล้วก็ดีเหมือนกัน ฟางซือฉิงตอนเผชิญหน้ากับเขาก็ดูกลัวอยู่ อยู่ต่อหน้าเขาก็ดูจะไม่ค่อยกล้าพูด นางเมื่อครู่ก็กล้ามองแค่ฟู่จาวหนิง กระทั่งเหลือบมองเซียวหลันยวนสักหน่อยก็ยังไม่กล้าเลยเพียงแต่พอเซียวหลันยวนออกไปแล้ว ในใจฟางซือฉิงกลับรู้สึกประหลาด เมื่อครู่อ๋องเจวี้ยนไม่ได้ใส่หน้ากากใช่ไหม? น่าจะไม่ได้ใส่กระมัง?แต่ใบหน้าไม่ใช่ว่าต้องน่ากลัวหรอกหรือ?นางหันหน้ามองออกไป ก็เห็นเพียงแผ่นหลังของเซียวหลันยวนที่ยืดตรงเท่านั้น"ซือฉิง?"ฟู่จาวหนิงเรียกนางขึ้นมาฟางซือฉิงรีบดึงสติกลับมา "ข้าไม่ได้คิดจะมองอ๋องเจวี้ยนนะ..."นางอธิบายขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณฟู่จาวหนิงหัวเราะ กวักมือ "มานั่งนี่มา"หงจั๋วรีบเข้ามารินชา"ไม่เจอกันนานเลย ขอโทษด้วยนะ หลังจากกลับมาแล้วเรื่องก็เยอะมาก เลยไม่ได้ออกเมืองไปเล่นกับเจ้าเลย"ฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รู้สึกเชิงขอโทษหน่อยๆ ฟางซือฉิงจะอย่างไรก็ถือเป็นเพื่อนคนแรกในแคว้นเจาของนาง นางออกไปต้าชื่อกว่าครึ่งปี หลังจากกลับมาก็ไม่ได้ไปหานางเลยแต่ว่า นางก็ให้คนส่งของขวัญไปที่บ้านตระกูลฟางแล้ว ของดีที่นำมาจากต้าชื่อฟางซือฉิงได้ยินนางขอโทษอย่างใจกว้างขนาดนี้ กลับรู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1592
ฟางซือฉิงกลัดกลุ้มหน่อยๆ "ถึงอย่างไรก็เป็นท่านหญิง พวกเราเองก็ไม่กล้าปฏิเสธ ดังนั้นข้าจึงตอบรับเข้าร่วม แต่ก็ยังกังวลอยู่บ้าง""ข้าเองก็จะไปด้วย"ฟู่จาวหนิงหยิบเทียบเชิญที่นางได้รับมา "ดูสิ""เจ้าเองก็ได้หรือ?""ใช่เลย ก่อนหน้าที่เจ้าจะมาก็เพิ่งได้รับ ดูท่าท่านหญิงปิงอวี้จะเอาข้าวางไว้หลังสุดเลย"ฟู่จาวหนิงรู้สึกน่าขำ ดูท่า เฉินฮ่าวปิงยังคง 'ให้ความสำคัญ' กับนางมากที่สุดอยู่ หลังจากเชิญทุกคนหมดแล้ว ถึงเพิ่งส่งเทียบเชิญมาให้นาง แบบนี้ถึงจะรู้สึกปลอดภัยกว่าหน่อยหรือ?พอมีองค์หญิงหนานฉืออันชิงกับฟางซือฉิง เฉินฮ่าวปิงถึงรู้สึกว่านางน่าจะไปสินะหรือก็คือ เฉินฮ่าวปิงยังลงความคิดมาทำความเข้าใจกับนางอีก ถึงอย่างไรก็ยังรู้สถานการณ์เพื่อนๆ นางบางส่วนอยู่"เจ้ากับท่านหญิงปิงอวี้คนนี้ ไม่ค่อยญาติดีกันเท่าไรสินะ?" ฟางซือฉิงถามขึ้นตรงๆเพราะได้ยินน้ำเสียงของฟู่จาวหนิง เหมือนจะรู้จักท่านหญิงคนนี้ แต่ว่าความสัมพันธ์คงไม่เท่าไร"ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีจริงๆ นั่นล่ะ เหมือนางจะเคียดแค้นข้าอยู่""หา? ถ้าอย่างนั้นท่านหญิงปิงอวี้คนนั้นก็คงไม่ใช่พวกดีเด่อะไรสินะ" ฟางซือฉิงพูดออกมาอย่างหนักแน่นทันที
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1593
เซียวหลันยวนจูงมือฟู่จาวหนิง ค่อยๆ เดินไปในทางเดินเล็กในสวนคนใช้ทุกวันจะกวาดหิมะออกจนสะอาด รู้ว่าท่านอ๋องกับพระชายาทุกคืนจะออกมาเดินเล่น สองฝั่งของทางเดินในสวนดอกไม้ก็ยังแขวนไว้ด้วยโคมไฟดังนั้นถึงแม้หิมะจะยังไม่ละลาย แต่เพราะแสงเหลืองอ่อนของโคมไฟ บวกกับอยู่ในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิแล้ว มีดอกไม้ที่พลังชีวิตแข็งแกร่งบางส่วนเริ่มเบ่งบานแล้ว ดังนั้นในสวนดอกไม้จึงไม่ได้ดูร้างนักสองปีนี้ เพราะในจวนอ๋องมีนายหญิงเข้ามา ดังนั้นผู้ดูแลจงจึงใส่ใจในรายละเอียดมากขึ้น ปลูกดอกไม้ใหม่เพิ่มขึ้นจวนอ๋องเจวี้ยนตอนนี้ไม่ได้เย็นชาเหมือนแต่ก่อนแล้ว มีความอ่อนโยนขึ้นมาพอสมควร บางครั้งผู้ดูแลจงเดินในจวนอ๋อง ตนเองก็ยังรู้สึกว่าจวนอ๋องตอนนี้ก็เปลี่ยนไปเหมือนกับตัวท่านอ๋อง ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแต่ก่อนท่านอ๋องโดดเดี่ยวเย็นชา วันๆ ก็ไม่ค่อยจะพูดจา แต่ตอนนี้เขากลับดูค่อนข้างปกติแล้วตอนที่ทั้งสองคนเดินเล่นในสวนดอกไม้ไม่มีใครให้คนตามมาฟู่จาวหนิงถามเรื่องอันเหนียน เซียวหลันยวนก็รู้ว่านางร้อนใจแค่ไหน"ไม่ต้องร้อนใจ จัดการไปพอสมควรแล้ว อันเหนียนไปแน่นอน แต่ในเมื่อจะต้องไปบรรเทาทุกข์ เช่นนั้นก็ต้องตระเตรียมเสบียง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1594
เซียวหลันยวนถอนหายใจ"มีอะไรหรือ?""หนิงหนิง พวกเรายังขาดอีกเรื่องหนึ่งนะ ไม่มีเวลาได้ทำกันเสียที" เซียวหลันยวนจูงมือนาง หัวใจก็เศร้าไปเล็กน้อย"อะไรหรือ?"ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันมีปฏิกิริยา แต่หลังจากที่ถามประโยคนี้ไป ฝ่ามือก็ถูกเซียวหลันยวนบีบอีกครั้ง พบสบเข้ากับสายตาที่ร้อนแรงของเขา นางก็เข้าใจทันที"อะแฮ่ม""รอให้เรื่องช่วยผู้ประสบภัยครั้งนี้เสร็จก่อน เจ้าก็ค้นคว้าเรื่องยาเลี่ยงการตั้งภรรค์ ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่กล้ารับประกันว่าจะรอเจ้าจนอายุยี่สิบได้ไหม"ฟู่จาวหนิงเคยพูดไว้ว่าถ้าจะตั้งท้องอย่างน้อยก็ขออายุยี่สิบปีขึ้นไป ดังนั้นนางจึงยังไม่รีบร้อนที่จะเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง ถึงอย่างไรร่างกายของนางก็เพิ่งจะเต็มสิบแปดแต่ว่าถ้าจะรออีกสองปีเขาก็เหมือนจะทำไม่ได้แต่ว่าพอได้ยินเขาพูดแบบนี้ ฟู่จาวหนิงกลับรู้สึกประหลาดใจหน่อยๆ "ให้ข้าค้นควายาเลี่ยงการตั้งครรภ์? ท่านไม่คิดจะให้ข้าดื่มเจ้ายาน้ำเลี่ยงตั้งครรภ์นั่นหรือ?"ไม่ว่าจะในวังหลัง หรือว่าในเรือนหลังของแต่ละจวน ยาน้ำเลี่ยงตั้งครรภ์นี่ถือว่าขายได้อยู่ในเมื่อมียาน้ำเลี่ยงตั้งครรภ์แล้ว ทำไมเซียวหลันยวนถึงไม่คิดจะให้นางดื่มนั่นล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1595
ฟู่จาวหนิงรับมือกับเซียวหลันยวนไปเรียบร้อยถ้ารู้แต่แรกคงไม่บอกเขาแล้ว พอพูดออกไป ความสนใจเขาเลยพุ่งไปอยู่ที่ “งานวิจัยน้อย” นั่นเสียแล้วก่อนที่จะนอนเซียวหลันยวนยังถอนหายใจ การไปช่วยผู้ประสบภัยครั้งนี้ นางจะต้องไม่มีเวลาไม่มีความคิด จนต้องเลื่อนเจ้างานวิจัยเล็กนี้ออกไปก่อนแน่นอนเดิมทีทั้งสองคนกำลังพูดเรื่องเป็นการเป็นงานอยู่ หัวข้อสนทนาตอนหลังก็เปลี่ยนไปแล้ววันต่อมา ฟู่จาวหนิงตื่นตอน เฝิ่นซิงกับหงจั๋วเองก็เข้ามาช่วยนางแต่งตัว"พระชายา ครั้งนี้ท่านหญิงปิงอวี้คนนั้นจะต้องพยายามทำให้ตัวเองดูดีมีเสน่ห์แน่นอน ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นการพบคนครั้งแรกหลังจากนางขึ้นเป็นท่านหญิง ดังนั้น ท่านเองก็จะทำชุ่ยไม่ได้ จะต้องแต่งตัวให้ดูดี"สองสาวใช้เมื่อคืนนี้หารือกันค่อนคืน ว่าวันนี้จะให้พระชายาใส่อะไร สวมอะไรฟู่จาวหนิงหัวเราะอย่างจนใจ"ข้าไม่ได้ไปแย่งชิงอะไรกับนางเสียหน่อย""พวกเรารู้ว่าพระชายาอย่างท่านไม่ไปแย่งอะไรกับใคร แต่พวกเราก็ไม่อยากให้คนอื่นมาดูถูกท่าน!"ฟู่จาวหนิงถูกพวกนางดึงมาที่หน้ากระจก ยังไม่ทันนั่งลง พวกนางก็หยิบชุดกระโปรงหรูหราออกมาแล้ว นำมาเทียบบนตัวนาง"ชุดนี้หรือ?""รู้สึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1596
"พรวด" ฟู่จาวหนิงสนุกขึ้นมาแล้ว "มองมาตั้งนานขนาดนี้ ยังไม่เบื่ออีกหรือ?"ได้ยินว่าชายหนุ่มรักความสดใหม่ ไม่ว่าภรรยาจะสวยแค่ไหน ดอกไม้ป่าข้างนอกที่แตกต่างก็ย่อมดึงดูดพวกเขาได้"ไม่มีทางเบื่อ" เซียวหลันยวนกอดนาง"ท่านรักข้าแค่เปลือกนอกจริงๆ ด้วย" ฟู่จาวหนิงจงใจพูดขึ้น"รักหมดนั่นล่ะ รูปลักษณ์ของเจ้าข้าชอบหมด แต่ถ้ามีแต่รูปลักษณ์ภายนอก คงชอบได้ไม่นานนัก ทว่าพอมีเจ้าอยู่ด้านใน ความชอบนี้จึงยั่งยืนยาวนาน"ใครไม่รักความสวยความงามบ้างล่ะ? แต่ความงามก็เป็นแค่ความประทับใจแรกพบ หากจะทำให้ยั่งยืน ก็ต้องมีจิตวิญญาณด้วยเขาโชคดีแค่ไหน ที่มีภรรยาแบบนี้ ภายนอกกับจิตวิญญาณเขารักมันทั้งหมด"เซียวหลันยวน ท่านตอนนี้ยิ่งปากหวานขึ้นทุกวันแล้วนะ"ฟู่จาวหนิงเพิ่งเงยหน้า ริมฝีปากก็ถูกเขากดลงมา"ประทินปาก..." ของข้าประทินปากของฟู่จาวหนิงนางทำขึ้นมาเอง ใส่แต่วัตถุดิบที่ไม่มีพิษอย่างพวกน้ำผึ้งดอกไม้เข้าไป ดังนั้นจึงดูมันวาวเป็นพิเศษ แล้วยังเป็นสีธรรมชาติ ไม่เหมือนกับที่ด้านนอกขายกัน ที่มีแต่แดงก่ำ แดงดอกท้อ แดงเลือดดันั้นหลังจากทาแล้วจึงดูน่าดึงดูดพอเห็นนาง เซียวหลันยวนก็อดเข้ามาจูบไม่ได้แล้วจู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1597
ฟู่จาวหนิงหัวเราะ"ความสัมพันธ์มันก่อตัวขึ้นมานั่นล่ะ ก่อหนน้านี้ก็มีช่วงที่เขาทำให้ข้าโมโหแทบคลั่งตายเหมือนกัน"ยิ่งไปกว่านั้นตอนแรกสุด พวกเขายังมีความสัมพันธ์แบบจะฆ่ากันตายจริงๆ ด้วยก่อนหน้านางนี้นางแอบด่าเซียวหลันยวนว่าเป็นผู้ชายหมาๆ น้อยเสียที่ไหน"จริงหรือ? ตอนนี้มองไม่ออกเลยว่าอ๋องเจวี้ยนจะทำให้เจ้าโมโหได้"ถ้าไม่ได้เห็นกับตา ใครจะเชื่อว่าอ๋องเจวี้ยนที่ถูกือกันว่าเย็นชาอย่างมากมาแต่ไหนแต่ไร จะโปรดปรานฟู่จาวหนิงเสียขนาดนี้?น้ำเสียงเวลาพูดจาก็หวานหยดย้อย"ตอนนี้ดีมากจริงๆ"โดยเฉพาะเมื่อคือน หลังจากที่พูดว่าไม่อยากให้นางมีโอกาสต้องดื่มยาน้ำเลี่ยงตั้งครรภ์ ฟู่จาวหนิงก็รู้สึกว่าเซียวหลันยวนหล่อเหลากว่าแต่ก่อนเยอะเลยชายหนุ่มที่สามารถสะกดความบุ่มบ่ามของตนเองเพื่อสุขภาพร่างกายของนางได้ ต้องบวกคะแนนให้จริงๆ"แต่ว่า จาวหนิง อ๋องเจวี้ยนยังคงสวมหน้ากากอยู่ หน้าของเขายังไม่ดีขึ้นหรือ?"หลังจากฟางซือฉิงเข้ามา เซียวหลันยวนก็สวมหน้ากากไว้แล้วเมื่อวานนางไม่กล้ามองหน้าเขา วันนี้ก็มองไม่เห็นหน้าเขาแล้วฟางซือฉิงเดิมทีรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรพูดมาก กลัวว่าถ้าไปสาดเกลือใส่แผลฟู่จาวหน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1598
ยิ่งไปกว่านั้น เทียบกับตอนที่ฟู่จาวหนิงมาก่อนหน้านี้ประดับประดาเพิ่มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดอย่างเช่น โคมไฟสลักงานปักที่เป็นเอกลักษณ์พวกนั้นตอนนี้แม้จะเป็นกลางวัน ดคมไฟวังยังไม่จุดสว่าง แต่ตอนกลางวันก็ยังมองเห็นงานเย็บปักด้านบนนั้นอย่างชัดเจน แต่ละชิ้นล้วนวิจิตรประณีต ฝีมือไม่ธรรมดามีคุณหนูหลายคนกำลังชื่นชมโคมไฟวังเหล่านั้น ดูชอบกันมาก แต่ละคนดูหลงใหลจนวางไม่ลงกันเลยทีเดียว"ข้าอยากจะเอากลับไปสักใบจัง สวยกมากเลย เมืองหลวงของพวกเราไม่มีปรากฏโคมไฟงานปักแบบนี้มาก่อนเลย""สวยมากจริงๆ นั่นล่ะ ท่านหญิงปิงอวี้กับฮูหยินเฉินเอาแค่ฝีมือด้านนี้ ก็ทำให้พวกนางเป็นที่สนใจในเมืองหลวงได้แล้ว"ฟู่จาวหนิงได้ยินคำวิจารณ์ของเหล่าแม่นางพวกนั้น ฟางซือฉิงเองก็ดูสนใจกับโคมไฟวังเหล่านั้นเหมือนกัน มองๆ ฟู่จาวหนิง สีหน้าก็ประหลาดใจหน่อยๆ"ทำไมหรือ? เจ้าอยากไปดูโคมไฟวังพวกนั้นหรือ? อยากดูก็ไปดูสิ""เจ้าไม่ใช่ไม่ชอบเฉินฮ่าวปิงหรือ? เจ้าไม่ชอบ ข้าก็ไม่ชอบ" เฉินฮ่าวปิงบอกฟู่จาวหนิงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่"ไม่ถึงกับต้องขนาดนั้น ถึงข้าจะรู้สึกไม่ค่อยดีกับเฉินฮ่าวปิงนัก แต่ว่า งานปักของพวกนางก็ประณีตสวยง
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2072
ฟู่จาวหนิงรู้ เซียวหลันยวนเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะโหดร้ายกับประชาชน น่าจะเพราะพวกเขาทำเกินไปกันจริงๆนอกจากด่านางบีบคั้นนางแล้ว ยังมีความรู้สึกทรยศอยู่บ้างต่อสิ่งที่เขาทำไว้มากมายในอดีตเซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ และยังมีอีกจุด เรื่องครั้งนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เบื้องหลังจะต้องมีคนกำลังยุยงประชาชนพวกนั้นอยู่แน่นอนนางเดาว่าเซียวหลันยวนรู้จุดนี้ ดังนั้นจึงพาคนลงจากเขาฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รำคาญอยู่ เดินทางมายอดเขาโยวชิงนับพันลี้ ใครจะคิดว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง แล้วยังพุ่งเป้ามาที่นางอย่างเห็นได้ชัดนางผิดใจคนไปเท่าไรแล้วกันนะ?ฟู่จาวหนิงบอกไม่สนก็คือไม่สน ออกไปเดินเล่นทันที หลังจากมาถึงนางยังไม่ได้ไปดูจริงๆ เลยว่าอารามโยวชิงมีหน้าตาอย่างไรทิวทัศน์ในอารามโยวชิงสง่างดงามมาก แต่ละจุดล้วนเป็นทิวทัศน์หมด มีกระทั่งมุมเล็กๆ ที่เห็นได้ถึงความใส่ใจ อย่างเช่นใต้ระเบียง ก้อนหินซ้อนเรียงกันสามก้อน บนก้อนหินยังมีตะไคร่เป็นภาพทิวทัศน์เล็กๆ มีต้นกล้าเล็กๆ โตอยู่ในรอยแยกหิน นั่งอยู่ราวระเบียง พอเห็นภาพนี้ก็จะถูกดึงดูดไปหรือบนหน้าต่างหินที่แกะสลักดอกหยวนเซียวห้อยลงมา ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2071
ฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าแล้วแต่เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับมา จึงให้สืออีไปหาสืออีเองก็ออกไปพักหนึ่งถึงกลับมา ดูท่าทางโมโหหน่อยๆ ด้วย หลักๆ คือได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกันนั่นล่ะแต่ต่อมาการกระทำของเซียวหลันยวนก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมากหลังจากกลับมาก็เลือกคำพูดส่วนหนึ่งมาบอกกับฟู่จาวหนิง"ท่านอ๋องไล่คนออกไปแล้วขอรับ และคนเหล่านั้นไม่ใช่ว่าลงเขาไปแล้วจะไม่เป็นไร พวกขเาคงไม่รู้แน่นอนว่าผลลัพธ์จะรุนแรงแค่ไหน""ท่านอ๋องหลายปีนี้ก็ช่วยเหลือจื่อซวีเอาไว้มาก ก่อนหน้านี้การค้าขายและเส้นทางการค้าส่วนหนึ่งของเจ้าอุทยานเฉิน ก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่จัดคนมาช่วยเหลือ การสนับสนุนลับๆ พวกนี้คงจะขาดหายไปด้วยแล้ว จื่อซวีหลังจากนี้ไม่มีทางจะคึกคักแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก""และยังมีร้านยาในเมืองอีก วัตถุดิบยาเหล่านั้นก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่ออกเงินอุดหนุน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคิดว่าวัตถุดิบยาในเมืองนี้จะขายได้ถูกแบบนั้นหรือ? แล้วก็หมอเฉียวในเมืองนั่นอีก ก็เป็นท่านอ๋องที่จัดมาให้ ทุกปีท่านอ๋องก็ให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ดังนั้นค่ารักษาของเขาจึงเก็บแค่พอเป็นพิธี"หลายปีนี้อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นผิดใจกับใครไว้ ตอนที่ทำอะไรด้านนอก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2070
คนตายไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร"อ๋องเจวี้ยน...""ไสหัวไป"เซียวหลันยวนพอโบกมือ กำลังภายในก็พัดพวกเขาลอยออกไป"จำไว้ เป็นข้าที่ไม่ให้พระชายาออกมาพบพวกเจ้า"มีเรื่องอะไรก็ซัดมาทางเขานี่หลายปีนี้เขาตอบแทนให้เมืองจื่อซวีไม่น้อยแล้วจริงๆคนพวกนี้ล้มแล้วล้วนลุกกันไม่ขึ้น หน้าขาวซีด ไม่ว่าจะป่วยจริงป่วยปลอม ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่แกล้งแล้ว รู้สึกเสียใจกันขึ้นมาจริงๆเซียวหลันยวนหมุนตัวจากไป หลังจากออกไปก็เหล่มองซางจื่อผาดหนึ่ง"ถ้าคนพวกนี้ยังไม่ไป หรือลงจากเขาไปแล้วข้ายังได้ยินคำก่นด่ากล่าวโทษพระชายาอีกล่ะก็ ข้าจะจัดการครอบครัวเขาเสียให้หมด"ซู๊ดซางจื่อจนใจ "เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าแน่""เมืองจื่อซวีไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะมาตัดสินใจได้ ถ้าข้าพูดพฤติกรรมวันนี้ของพวกเขาให้ชาวเมืองฟัง ลองดูว่าชาวเมืองจะคิดว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่"พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน คนเหล่านั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไปพวกเขายังไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองทำอะไรผิดไป?ประชาชนคนอื่นไม่กล้ามาทำแบบนี้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนอีกไม่น้อยที่รอให้พระชายามีเวลาลงเขาไปเพื่อตรวจรักษาการกุศล พวกเขายังได้ยินอีกว่า มีบางคนเตรี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2069
สายตาเซียวหลันยวนกวาดไปทางพวกเขาอย่างเย็นชา มองดูปฏิกิริยาของพวกเขา"สิบหกปีก่อน รู้ว่าที่เมืองจื่อซวีนี้ไม่มีหมอ จะรักษาทีก็ลำบาก เจ้าอุทยานเฉินของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นก็กังวลมาก เพราะพ่อของเขาก็ป่วยตายที่นี่ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นแผลในใจเขา อต่ว่าในเมืองตอนนั้นก็ยากจนมาก การเดินทางสัญจรก็ติดขัด นอกจากหมอเท้าเปล่าที่เป็นคนในท้องถิ่นแล้ว จะไม่มีหมอคนอื่นเข้ามาเปิดโรงหมอที่นี่"คำพูดเหล่านี้ของเซียวหลันยวน ทำให้พวกเขาอดเงียบลงมาไม่ได้ สีหน้าเองก็ซับซ้อนขึ้นมาก็จริง พวกเขาในฐานะประชาชน แล้วยังอายุปูนนี้กันแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องรู้อยู่แล้ว"ดังนั้น เจ้าอุทยานเฉินจึงคิดว่า ขอแค่ให้เมืองคึกคักขึ้นมา ก็สามารถดึงดูดหมดมาได้ และอาจจะทำให้ทุกคนมีเงินขึ้นมาบ้าง บางคนคนของตนเองอาจจะเปิดโรงยา แล้วเชิญหมอมาประจำได้""หมอเฉียวที่เมือง ไม่ใช่ว่าถูกเชิญมาสิบปีแล้วหรือ? ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหมอเทวดา แต่วิชาแพทย์ก็ถือว่าดีอยู่ พวกปวดหัวเป็นไข้ หกล้มกระแทกฟกช้ำ เขาก็รักษาได้หมด เขาเองก็เปิดโรงยาด้วย ยาในร้านก็ขายในราคาต่ำสุดให้กับประชาชน"ตอนนี้ซางจื่อพูดความเป็นจริงออกมา"อันที่จริงร้านยานี้ ก็เป็นท่านอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2068
ซางจื่อขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องเจวี้ยน แต่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขา หรือว่านี่ยังจะคอยดูว่าคนเหล่านี้ยังจะพูดอะไรออกมาอีก?เขารู้สึกว่า คนเหล่านี้ยิ่งพูดอีกมากแค่ไหน อย่าว่าแต่พวกเขากำลังป่วยเลย อ๋องเจวี้ยนคงจะให้พวกเขาไปตายๆ กันให้หมดเสียด้วยซ้ำเขาถอนหายใจ ยกเสียงสูงขึ้นมา"ทุกคนฟังข้าพูดหน่อย อ๋องเจวี้ยนแม้จะเคยอยู่ในยอดเขาโยวชิง แต่เขาก็ไม่ได้ติดค้างสิ่งใดกับประชาชนที่เมืองเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เรียนแพทย์มาก่อนที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คอยรักษาแต่เฉพาะคนชั้นสูงอย่างที่พวกท่านเจ้าพูดกัน พระชายาเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเจ้าจะมาคุกคามด้วยวาจาได้แบบนี้""อาจารย์น้อยซางจื่อ ท่านพูดแบบนี้พวกเราไม่เห็นด้วยนะ พวกเรามาคุกคามนางตรงไหน?""ใช่เลยใช่เลย ถ้าพวกเราจะคุกคามนาง ยังต้องลำบากลำบนปีนเขาขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่สางทำไม? ให้นางตั้งโต๊ะตรวจที่ด้านล่างเขาก็พอนี่?"ซางจื่อโมโหขึ้นแล้ว"ปกติยอดเขาโยวชิงก็เป็นกันเองกับทุกคน แต่ตอนนี้พวกเจ้าฟังบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นางเป็นถึงพระชายา ยังต้องมาถูกพวกเจ้าคุกคามให้ไปรักษาโรคให้พวกเจ้ารึ? ต่อให้นางไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2067
เมื่อครู่นางออกไปดูแล้ว ไปฟังอยู่พักหนึ่ง แทบทำนางโกรธจัดเลยทีเดียวทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรจู่ๆ พอขึ้นเขามา คุณหนูก็ต้องรีบลุกจากเตียงนอนมาดูอาการพวกเขาทันทีแบบนี้?แล้วก็ ตัวเองก็ป่วยอยู่แล้ว ยังปีนเขาขึ้นมาทำอะไรกัน? เป็นลมล้มพับไปจะโทษใครได้?แล้วเรื่องนี้ยังโทษมาถึงตัวคุณหนู ยังบอกว่านางเลือดเย็นไร้ความปราณี มีคนพูดแย่กว่านี้ด้วย แต่นางไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ พูดแล้วนางก็โมโหมีคนยังบอกว่าที่คุณหนูเรียนแพทย์ เพื่อจะรักษาแต่คนชั้นสูงเท่านั้นใช้ไหม ทำไมตอนมาถึงเมืองไม่บอกพวกเขาสักคำแล้วแอบหนีขึ้นเขามา?ฟังเอาแล้วกันว่านี่มันบ้าบอแค่ไหน? ต้องโดนสัตว์ป่าอะไรแทะสมองไปถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?น่าโมโหเสียจริงฟู่จาวหนิงฟังคำโมโหของนาง พลางล้างหน้าล้างตา พอเช็ดหน้าเสร็จ หลังจากทายาบำรุงผิวหน้าที่ทำขึ้นมาเองไปชั้นหนึ่ง นางจึงบอกกับเสี่ยวเยว่ว่า "ถึงคนอื่นจะน่าชิงชัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาโมโหแต่เช้าตรู่ ความโมโหไม่ดีกับสุขภาพ ผ่อนคลายไว้ ยิ้มเข้าไว้""คุณหนู ท่านทำไมยังยิ้มออกอีก?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "เสี่ยวเยว่ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าตอนที่อยู่ในสวนตระก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2066
คืนนี้ ฟู่จาวหนิงฝังเข็มตาสว่างสดชื่นให้กับเซียวหลันยวน แล้วยังสอนเขาไปอีกสองสามรอบ ให้เขามาฝังให้ตนเองส่วนไหนที่นางฝังเองได้ นางก็จัดการฝังเองตรงๆก่อนที่จะนอน นางยังยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าปากไปในปากเขา"กินนะ""นี่คือยาอะไร?" เซียวหลันยวนกลืนยาลงไปก่อนแล้วค่อยถามนางฟู่จาวหนิงเองก็ยัดให้ตัวเองไปเม็ดหนึ่ง "ยาแก้พิษ"เซียวหลันยวนยิ้มๆ "เจ้าอารามไม่คิดจะทำร้ายพวกเราจริงๆ""นอนเถอะ"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะโต้ปัญหานี้อีก จึงตบลงไปบนบ่าเขาพูดกันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเซียวหลันยวนเอียงตัวมองนาง เขายังอยากจะพูดอะไรกับนางอีกหน่อย แต่ฟู่จาวหนิงก็หลับตาไปแล้ว เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นมาหลับไวขนาดนี้เชียว? แปปเดียวก็หลับลึกซะแล้วเซียวหลันยวนกุมมือนางเบาๆ หลับตาลงบ้างเช่นกันสิ่งที่เขาไม่ได้บอกฟู่จาวหนิงคือ ก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเฉือนมีดพันเล่ม แต่นอกจากนั้นแล้ว ข้างหูเขายังได้ยินเสียงกรีดร้อง คร่ำครวญอีกนับไม่ถ้วน มีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กมีเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าถล่มพสุธาแยก คนมากมายกำลังวิ่งหนี ตะโกนคร่ำครวญตามหาครอบครัวเพื่อเอาชีวิตรอดที่เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2065
พวกของเสี่ยวเยว่ไม่กล้าถามอะไรมาก"ไปพักกันเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะให้พวกเขาลำบากใจ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนกันทุกคนถอยออกไปในลานบ้านแสงจันทร์กระจ่างใส พอยิ่งดึกแสงจันทร์กับแสงดาวก็ยิ่งเจิดจ้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์พวกเขาไม่ค่อยดีหรือเปล่า ตอนนี้มองดูแล้วกลับรู้สึกว่าแสงแบบนี้มันขาวซีดแถมยังดูเย็นชาฟู่จาวหนิงคิดจะดึงมือออก แต่ก็ดึงไม่ได้เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้แน่น จนมือนางแทบจะแดงอยู่แล้วนี่แสดงว่าในใจเขาไม่สงบเอามากๆเดิมทีถ้านางไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นางก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะเจอกับการชี้นำแบบไหน แต่พอนางไปลองด้วยตัวเอง ก็น่าจะพอเข้าใจได้ว่าภาพที่หลั่งเข้าไปในหัวเขาคืออะไรไม่มีอะไรมากกว่าต้องปล่อยนางไป จึงจะมีผลลัพธ์ที่ดีกว่าแต่ว่า แต่ในส่วนของนางยังมีภาพที่เขาผลักนางเข้าไปในห้วงลึกดำมืดด้วยนะ นางยังไม่พูดอะไรเลย หรือเขายัง "เห็น" นางแทงกระบี่เข้าไปที่หัวใจเขาด้วย?"ท่านจับจนข้าเจ็บมือแล้วนะ" นางเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคลายมือออกทันที"ขอโทษด้วย หนิงหนิง" เขามองข้อมือนาง เป็นวงแดงจริงๆ เขารีบยกมือนางขึ้นมาแล้วลูบนวดเบาๆ"ในใจว้าวุ่นขนาดนั้นเชีย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
