로그인공유
บทที่ 1766
관련 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1767
เซียวหลันยวนตอนนี้รู้สึกว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ฉลาดเอาเสียเลยถ้าทิ้งสาเหตุที่เขาไม่อยากให้ฟู่จาวหนิงโกรธจากการหึงหวง แค่พูดว่าตอนนี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตอนนี้ป่วยอยู่ นางควรจะเลี่ยงให้มากที่สุดสิ จะได้ไม่ระบาดโรคใส่เขายังไม่พูดเรื่องความรู้สึกดีหรือไม่ดี เอาแค่ตัวตนของทั้งสองฝ่ายพอ นางเป็นองค์หญิงใหญ่ของต้าชื่อ ส่วนเขาเป็นอ๋องเจวี้ยนจากแคว้นเจา ถ้าหากนางทำให้เขาติดโรคระบาด จนเขาเกิดเรื่องขึ้นมา ไม่ว่าองค์จักรพรรดิจะมีท่าทีแบบไหนกับเขา เขาจะไม่ใช้โอกาสนี้มาเอาเปรียบฝ่าบาทของต้าชื่อหรอกหรือ?จะอย่างไรก็ต้องชดเชยมาให้แล้วก็ นางเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ ไม่รู้เพราะอะไรพอมาแคว้นเจา แต่ไม่ไปที่เมืองหลวง กลับมาที่เมืองเจ้อแทน เขาตอนนี้ถ้าพานางกลับไป คนอื่นจะคิดอย่างไรกัน? เขารู้ได้อย่างไรว่าองค์หญิงใหญ่อยู่ที่เมืองเจ้อ?พวกเขาสองคนลักลอบมีความสัมพันธ์หรือเปล่า? ไปทำอะไรที่เมืองเจ้อกัน?ยังมีอีกเรื่อง เขาเพิ่งจะรีบเดินทางมาถึงเมืองเจ้อ จะอย่างไรก็ต้องอยู่ดูเมืองเจ้อก่อนว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเจอหน้ากันก็จะให้เขาพานางเข้าเมืองหลวง คิดอะไรอยู่กัน?สรุปก็คือ เขาไม่ชอบห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1768
ทำไมถึงกลายเป็นที่รักยิ่งของอ๋องเจวี้ยนไปได้กัน?พวกสืออีกับไป๋หูเองก็ใช้ปลายนิ้วชี้แตะริมฝีปาก หมุนตัวออกไป ไม่อยากฟังเรื่องนี้จุ๊ๆ ท่านอ๋องไม่เห็นพวกเขาเป็นคนนอกเลย คำพูดพวกนี้ยังพูดตรงหน้าพวกเขาอีกฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน ในดวงตาก็มีรอยยิ้ม"ขอบคุณอายวนที่ช่วยหนุนข้านะ" นางตอบ "องค์หญิงใหญ่ก็ไม่ค่อยเชื่อฟังหมอจริงๆ ดูแลยากมาก""หมอเทวดาฟู่!" นางเป็นแบบนั้นที่ไหน?!องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตอนนี้จะร้องไห้แล้วจริงๆยิ่งไปกว่านั้นยังไม่รู้ด้วยว่าเพราะอะไร เมื่อครู่เองก็หยุดไอไปแล้วแท้ๆ ตอนนี้พอร้องไห้ก็เริ่มไอขึ้นมาอีกเฉินเซียงเห็ฯนางไอแบบนี้ก็ร้อนรนขึ้นมาแล้วนางอดพูดกับเซียวหลันยวนขึ้นมาไม่ได้ "อ๋องเจวี้ยน องค์หญิงใหญ่ของพวกเรานำความจริงใจมาที่แคว้นเจา ถ้าแคว้นเจาไม่ปกป้องพวกเรา พวกเราก็จะไปที่แคว้นหมิ่นแล้ว!""โอ๋?"เซียวหลันยวนยกเสียงสูงตอนที่เฉินเซียงปลุกความสนใจของเขาขึ้นมา แล้วคิดว่ากำลังจะหันมาสอบถามนางนั้น เซียวหลันยวนกลับหันมาหาฟู่จาวหนิง น้ำเสียงเปลี่ยนไป ฟังแล้วดูอบอุ่นชิดเชื้อ"หนิงหนิง เจ้าไปล้างมือก่อนเถอะ ข้ารอเจ้าอยู่ที่นี่"ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "ท่านไปเรือน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1769
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมาเมืองเจ้อแน่นอนว่าไม่ได้มาหาอ๋องเจวี้ยนแต่หลังจากที่นางเสร็จธุระที่เมืองเจ้อแล้ว แน่นอนว่าต้องไปที่เมืองหลวงเพื่อหาอ๋องเจวี้ยนต่อ ที่มายังเมืองเจ้อ นางก็ทำเพื่อเพิ่มการรับประกันอีกชั้นหนึ่งในการเข้าไปยังจวนอ๋องเจวี้ยนแต่คิดไม่ถึงว่า พเข้าเมืองเจ้อก็ป่วยทันที ธุระจึงจัดการไม่สำเร็จ แล้วยังมาถูกอ๋องเจวี้ยนรังเกียจเสียก่อนอีก"องค์หญิงใหญ่ จะต้องเป็นเพราะอ๋องเจวี้ยนกลัวโรคนี้แน่"เฉินเซียงทำได้แค่พยายามปลอบใจองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"ท่านลองคิดดู อ๋องเจวี้ยนเดิมทีก็ป่วยมาสิบปียี่สิบปี สุขภาพของเขาเพิ่งจะดีขึ้น แน่นอนว่าต้องกลัวว่าจะติดโรคระบาดอะไรอยู่แล้ว เขาเองก็อาจจะร่างกายอ่อนแอกว่าคนอื่นอีกก็ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเข้าใกล้องค์หญิงใหญ่""เป็นแบบนั้นหรือ?" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสองตาไร้ประกาย ไม่ค่อยมีความมั่นใจเสียแล้ว"ต้องเป็นเช่นนี้แน่ ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ข้าน้อยบอกว่าท่านดูไม่ดี แต่ช่วงนี้ท่านป่วยหนักมาก หน้าตาคงดูเศร้าหมองไปแน่นอน"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยื่นมือมาจับหน้าตนเองจู่ๆ นางก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เมื่อครู่ไม่ควรออกไปพบอ๋องเจวี้ยนเลยให้เขาเห็นสภาพตนเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1770
แล้วก็ไม่รู้ว่าชายชราคนนั้นคือใคร กล่องใบนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร ใส่อะไรเอาไว้เรือ่งนี้สำหรับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแล้วเป็นเรื่องสำคัญมากแน่นอน จะถามนางอย่างไรก็คงไม่ยอมพูดออกมาแน่แต่ก็ไม่เป็นไร พอถึงเวลานางก็ให้คนจับตาดูองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไว้เสียก็จบ"องค์หญิงใหญ่ ตอนนี้จะฝังเข็มหยุดอาการไอหรือยัง?"ฟู่จาวหนิงเดินเข้าไป เคาะประตูเสียงในห้องก็เงียบลงมาทันทีฟู่จาวหนิงแอบขำ นี่คงทำให้นายบ่าวทั้งสองคนตกใจแน่ พวกนางน่าจะลนลานไม่รู้ว่านางได้ยินคำพูดเมื่อครู่นี้หรือเปล่าแล้วก็ตามคาด หลังจากเฉินเซียงมาถึงประตูก็ถามนางขึ้น "หมอเทวดาฟู่มาเมื่อไรกัน? คงไม่ได้ยืนอยู่ที่ประตูนี้พักนึงแล้วใช่ไหม?""ข้ามีเวลามาเสียกับพวกเจ้าซะที่ไหนกัน? สามีข้าเองก็มาแล้ว ข้าก็ต้องอยากรีบฝังให้เสร็จแล้วออกไปพบเขาสิ"ฟู่จาวหนิงแกล้งยั่วดโมโหองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเสียหน่อยพอได้ยินคำนี้ของนาง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็รู้สึกโชคดีที่นางไม่ได้ยินคำพูดเมื่อครุ่ พลางรู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมา ชายคนนั้นที่นางอยากแต่งงานด้วย ตอนนี้เป็นสามีของคนอื่นไปแล้ว"ความรักของหมอเทวดาฟู่กับอ๋องเจวี้ยนดีขนาดนี้เชียวหรือ?""แน่นอนสิ องค์หญ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1771
เซียวหลันยวนได้ยินเรื่องมากมายจากปากของอันเหนียนเกี่ยวกับโรคระบาดครั้งนี้ในเมืองเจ้อ เขาเองก็รู้สึกหนักใจ"ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือวัตถุดิบยา เมื่อครู่พระชายาก็บอกมาว่า คิดจะซื้อยาจากโรงยาทงฝู"อันเหนียนพอพูดเรื่องนี้ เซียวหลันยวนก็นึกถึงซือถูไป๋ขึ้นทันที"ซือถูไป๋หลังจากออกจากต้าชื่อก็ถูกผู้นำตระกูลซือถูสั่งให้กลับบ้นแล้ว" ต่งฮ่วนจือที่อยู่ข้างๆ บอกเรื่องที่เขาไปสืบมาคนของพันธมิตรโอสถ ค่อนข้างให้ความสำคัญกับการเคลื่อนไหวของตระกูลซือถูมากเซียวหลันยวนไม่ค่อยอยากจะได้ยินชื่อซือถูไป๋นักเพราะซือถูไป๋ตอนอยู่ที่ต้าชื่อก็คิดอะไรกับฟู่จาวหนิงด้วยถ้าหากตามความคิดเขา เขาก็ไม่อยากให้ฟู่จาวหนิงติดต่ออะไรกับคนของโรงยาทงฝูแล้วเพราะถ้าหากฟู่จาวหนิงต้องไปซื้อวัตถุดิบยาจำนวนมากจากโรงยาทงฝูด้วยนามของตนเอง ซือถูไป๋จะต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน"ถึงตอนนั้นเกรงว่า ซือถูไป๋คงได้ฝ่าฝืนความเห็นคนหมู่มาก แล้วส่งวัตถุดิบยาส่วนหนึ่งมาที่เมืองเจ้อด้วยตนเองแน่"อันเหนียนพูดความคิดในใจเซียวหลันยวนออกมาเขายังมองไปทางเซียวหลันยวนด้วยแค่เสียดายที่อ๋องเจวี้ยนยังสวมหน้ากากอยู่อันเหนียนทนไม่ไหว จึงถา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1772
เซียวหลันยวนบีบมือฟู่จาวหนิงนางจะต้องเหนื่อยล้าไปหมดแน่ๆเขาเอ่ยถามเสียงต่ำ "ได้ยินจากอันเหนียนว่าเจ้าขาดแคลนวัตถุดิบยา?""อืม ไม่ใช่แค่ตอนนี้ที่คนป่วยที่เป็นโรคระบาดต้องการวัตถุดิบยา แต่ยังต้องเตรียมการป้องกันไม่ให้มีคนถูกระบาดอีก ตอนนี้จากที่เห็น เส้นทางการระบาดยังไม่ถูกตัดขาดอย่างสมบูรณ์"ฟู่จาวหนิงยอมให้ตนเองพิงหน้าอกเขาพักผ่อนสักครู่แต่นางก็รู้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่นางจะมาพักผ่อนอย่างผ่อนคลายได้นางพลิกมือมากุมมือเซียวหลันยวน ลืมตากว้าง เอ่ยขึ้นอย่างตั้งใจ "ดังนั้นท่านจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ พรุ่งนี้กลับเมืองหลวงเถิด""ไล่ข้าไวขนาดนี้เชียว?"ฟู่จาวหนิงถอนใจ "เพราะข้ากังวลว่าถ้าท่านอยู่อีกวันสองวันแล้วจะออกไปลำบากแล้ว"ถึงตอนนั้นถ้าคนถูกระบาดมีมากขึ้น ผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดก็คือการปิดเมืองถ้าปิดเมืองขึ้นมา พวกเขาก็ออกไปมไม่ได้ อยู่ที่นี่ไปก็อันตรายถ้าออกไปก็จะมีความเสี่ยงเอาเชื้อโรคออกไปอีกฟู่จาวหนิงในฐานะหมอคิดว่ามันไม่ค่อยจะฉลาดนักแต่ว่านางไม่พูดผลลัพธ์ว่าอาจจะต้องปิดเมืองกับเซียวหลันยวน เพราะหากพูดออกไป เซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยให้นางอยู่ที่นี่ต่อแน่แต่นางก็คิดไม่ถึง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1773
ความรักต่อประชาชนของฟู่จาวหนิง มากกว่าโอรสสวรรค์ที่พวกเขาเคารพกว่ามากนักเซียวหลันยวนอดกัดเบาๆ ลงไปบนหน้านางไม่ได้ เอ่ยขึ้นอย่างเคืองๆ "ข้าว่า ตำแหน่งนั้นในวังจักรพรรดิควรให้เจ้าไปนั่ง""พรวด" ฟู่จาวหนิงหัวเราะออกมา "คำพูดนี้มันพูดเรื่อยเปื่อยได้ด้วยหรือ?"จะให้นางขึ้นเป็นจักรพรรดินีหรือไรกัน?"เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น แต่เจ้าจะเอาตัวเองมาถวายให้ประชาชนของเขาอยู่แล้ว" เซียวหลันยวนร้องเชอะขึ้นมา"ท่านอยากให้ข้าไปเป็นจักรพรรดินีหรือไรกัน? แล้วจักรพรรดินีอยู่ในวังหลังต้องมาสามพัน..."ฟู่จาวหนิงเองก็หยอกตามมา แต่นางยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกปากของเซียวหลันยวนประกบปิดเสียแล้วจนนางหายใจหอบ เซียวหลันยวนจึงปล่อยนาง จิ้มไปที่แก้มนาง "ล้อเล่นแบบนี้ห้ามพูดอีกนะ"ยังอยากจะได้สามพันอะไรที่วังหลังกัน?คิดอะไรน่ะ?!ไม่รู้เพราะอะไร ยิ่งโมโห เซียวหลันยวนก็ยิ่งควบคุมความคิดตนเองไม่อยู่ ถ้าหากฟู่จาวหนิงไปเป็นจักรพรรดินีจริง ก็จะมีทั้งสวามี แล้วยังมีสามพันที่วังหลังอีก แบบนั้น ซือถูไป๋คงได้รีบเข้าวังแน่ๆชิ่งอวิ๋นเซียวเจ้าผู้นำน้อยตระกูลชิ่งนั่น ก็น่าจะเข้าวังด้วยไหม?แล้วก็องค์ชายสองต้าชื่อนั่นอีกคน ต
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1774
เซียวหลันยวนได้ยินเสียงหัวเราะของฟู่จาวหนิงก็รู้สึกว่าสิ่งที่นางอยากพูด ไม่น่าจะใช่เรื่องดี"อะไรหรือ?""สร้างจักรพรรดิหุ่นเชิดขึ้นมา จากนั้นท่านก็ไปเป็นผู้สำเร็จราชการแทน เช่นนี้ก็ไม่ต้องมีสนมวังหลังแล้ว แล้วก็ไม่ต้องถูกคนคอยกดดันด้วย"เซียวหลันยวนปิดปากของนางไว้"ข้าไม่เคยเห็นใครที่กล้าแบบเจ้ามาก่อนเลย กล้าพูดมันทุกอย่าง""อุ๊บๆ..." ก็ไม่ใช่ท่านให้ข้าพูดหรือไรกัน?เซียวหลันยวนเข้าใจความหมายของนาง"อืม ข้าคือคนที่แหกคอกบุ่มบ่ามเสิบสานแบบนั้นนั่นล่ะ ใครจะรู้ว่าเจ้ายังกล้ายิ่งกว่าข้าเสียอีกเขาคิดมาตลอดว่ามีแต่เขานี่ล่ะที่กล้าพูดจาเหลวไหลฟู่จาวหนิงหัวเราะคิกคักทั้งสองคนหยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่งเซียวหลันยวนจึงพูดอย่างเป็นทางการ "อันเหนียนบอกว่าเจ้าจะไปซื้อยาจากโรงยาทงฝูหรือ?""เรื่องนี้เขาก็บอกท่านด้วยหรือเนี่ย?"ฟู่จาวหนิงดึงแขนเขา "ถ้าซื้อจากพันธมิตรโอสถได้ก็จะดีกว่า แต่ว่าร้านสาขาที่อยู่ใกล้ที่นี่ที่สุด ศิษย์พี่รองก็ขนวัตถุดิบยาเข้ามาหมดแล้ว ถ้าจะหาอีกก็ต้องไปหาสถานที่ที่ไกลออกไปหน่อย แต่โรงยาทงฝูของเมืองหลวงกับในเมืองเจ้อ พวกเรายังไม่ได้เข้าไปหาเลย"อาจารย์เคยบอกไว้ ผู
최신 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2072
ฟู่จาวหนิงรู้ เซียวหลันยวนเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะโหดร้ายกับประชาชน น่าจะเพราะพวกเขาทำเกินไปกันจริงๆนอกจากด่านางบีบคั้นนางแล้ว ยังมีความรู้สึกทรยศอยู่บ้างต่อสิ่งที่เขาทำไว้มากมายในอดีตเซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ และยังมีอีกจุด เรื่องครั้งนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เบื้องหลังจะต้องมีคนกำลังยุยงประชาชนพวกนั้นอยู่แน่นอนนางเดาว่าเซียวหลันยวนรู้จุดนี้ ดังนั้นจึงพาคนลงจากเขาฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รำคาญอยู่ เดินทางมายอดเขาโยวชิงนับพันลี้ ใครจะคิดว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง แล้วยังพุ่งเป้ามาที่นางอย่างเห็นได้ชัดนางผิดใจคนไปเท่าไรแล้วกันนะ?ฟู่จาวหนิงบอกไม่สนก็คือไม่สน ออกไปเดินเล่นทันที หลังจากมาถึงนางยังไม่ได้ไปดูจริงๆ เลยว่าอารามโยวชิงมีหน้าตาอย่างไรทิวทัศน์ในอารามโยวชิงสง่างดงามมาก แต่ละจุดล้วนเป็นทิวทัศน์หมด มีกระทั่งมุมเล็กๆ ที่เห็นได้ถึงความใส่ใจ อย่างเช่นใต้ระเบียง ก้อนหินซ้อนเรียงกันสามก้อน บนก้อนหินยังมีตะไคร่เป็นภาพทิวทัศน์เล็กๆ มีต้นกล้าเล็กๆ โตอยู่ในรอยแยกหิน นั่งอยู่ราวระเบียง พอเห็นภาพนี้ก็จะถูกดึงดูดไปหรือบนหน้าต่างหินที่แกะสลักดอกหยวนเซียวห้อยลงมา ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2071
ฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าแล้วแต่เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับมา จึงให้สืออีไปหาสืออีเองก็ออกไปพักหนึ่งถึงกลับมา ดูท่าทางโมโหหน่อยๆ ด้วย หลักๆ คือได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกันนั่นล่ะแต่ต่อมาการกระทำของเซียวหลันยวนก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมากหลังจากกลับมาก็เลือกคำพูดส่วนหนึ่งมาบอกกับฟู่จาวหนิง"ท่านอ๋องไล่คนออกไปแล้วขอรับ และคนเหล่านั้นไม่ใช่ว่าลงเขาไปแล้วจะไม่เป็นไร พวกขเาคงไม่รู้แน่นอนว่าผลลัพธ์จะรุนแรงแค่ไหน""ท่านอ๋องหลายปีนี้ก็ช่วยเหลือจื่อซวีเอาไว้มาก ก่อนหน้านี้การค้าขายและเส้นทางการค้าส่วนหนึ่งของเจ้าอุทยานเฉิน ก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่จัดคนมาช่วยเหลือ การสนับสนุนลับๆ พวกนี้คงจะขาดหายไปด้วยแล้ว จื่อซวีหลังจากนี้ไม่มีทางจะคึกคักแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก""และยังมีร้านยาในเมืองอีก วัตถุดิบยาเหล่านั้นก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่ออกเงินอุดหนุน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคิดว่าวัตถุดิบยาในเมืองนี้จะขายได้ถูกแบบนั้นหรือ? แล้วก็หมอเฉียวในเมืองนั่นอีก ก็เป็นท่านอ๋องที่จัดมาให้ ทุกปีท่านอ๋องก็ให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ดังนั้นค่ารักษาของเขาจึงเก็บแค่พอเป็นพิธี"หลายปีนี้อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นผิดใจกับใครไว้ ตอนที่ทำอะไรด้านนอก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2070
คนตายไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร"อ๋องเจวี้ยน...""ไสหัวไป"เซียวหลันยวนพอโบกมือ กำลังภายในก็พัดพวกเขาลอยออกไป"จำไว้ เป็นข้าที่ไม่ให้พระชายาออกมาพบพวกเจ้า"มีเรื่องอะไรก็ซัดมาทางเขานี่หลายปีนี้เขาตอบแทนให้เมืองจื่อซวีไม่น้อยแล้วจริงๆคนพวกนี้ล้มแล้วล้วนลุกกันไม่ขึ้น หน้าขาวซีด ไม่ว่าจะป่วยจริงป่วยปลอม ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่แกล้งแล้ว รู้สึกเสียใจกันขึ้นมาจริงๆเซียวหลันยวนหมุนตัวจากไป หลังจากออกไปก็เหล่มองซางจื่อผาดหนึ่ง"ถ้าคนพวกนี้ยังไม่ไป หรือลงจากเขาไปแล้วข้ายังได้ยินคำก่นด่ากล่าวโทษพระชายาอีกล่ะก็ ข้าจะจัดการครอบครัวเขาเสียให้หมด"ซู๊ดซางจื่อจนใจ "เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าแน่""เมืองจื่อซวีไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะมาตัดสินใจได้ ถ้าข้าพูดพฤติกรรมวันนี้ของพวกเขาให้ชาวเมืองฟัง ลองดูว่าชาวเมืองจะคิดว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่"พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน คนเหล่านั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไปพวกเขายังไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองทำอะไรผิดไป?ประชาชนคนอื่นไม่กล้ามาทำแบบนี้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนอีกไม่น้อยที่รอให้พระชายามีเวลาลงเขาไปเพื่อตรวจรักษาการกุศล พวกเขายังได้ยินอีกว่า มีบางคนเตรี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2069
สายตาเซียวหลันยวนกวาดไปทางพวกเขาอย่างเย็นชา มองดูปฏิกิริยาของพวกเขา"สิบหกปีก่อน รู้ว่าที่เมืองจื่อซวีนี้ไม่มีหมอ จะรักษาทีก็ลำบาก เจ้าอุทยานเฉินของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นก็กังวลมาก เพราะพ่อของเขาก็ป่วยตายที่นี่ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นแผลในใจเขา อต่ว่าในเมืองตอนนั้นก็ยากจนมาก การเดินทางสัญจรก็ติดขัด นอกจากหมอเท้าเปล่าที่เป็นคนในท้องถิ่นแล้ว จะไม่มีหมอคนอื่นเข้ามาเปิดโรงหมอที่นี่"คำพูดเหล่านี้ของเซียวหลันยวน ทำให้พวกเขาอดเงียบลงมาไม่ได้ สีหน้าเองก็ซับซ้อนขึ้นมาก็จริง พวกเขาในฐานะประชาชน แล้วยังอายุปูนนี้กันแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องรู้อยู่แล้ว"ดังนั้น เจ้าอุทยานเฉินจึงคิดว่า ขอแค่ให้เมืองคึกคักขึ้นมา ก็สามารถดึงดูดหมดมาได้ และอาจจะทำให้ทุกคนมีเงินขึ้นมาบ้าง บางคนคนของตนเองอาจจะเปิดโรงยา แล้วเชิญหมอมาประจำได้""หมอเฉียวที่เมือง ไม่ใช่ว่าถูกเชิญมาสิบปีแล้วหรือ? ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหมอเทวดา แต่วิชาแพทย์ก็ถือว่าดีอยู่ พวกปวดหัวเป็นไข้ หกล้มกระแทกฟกช้ำ เขาก็รักษาได้หมด เขาเองก็เปิดโรงยาด้วย ยาในร้านก็ขายในราคาต่ำสุดให้กับประชาชน"ตอนนี้ซางจื่อพูดความเป็นจริงออกมา"อันที่จริงร้านยานี้ ก็เป็นท่านอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2068
ซางจื่อขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องเจวี้ยน แต่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขา หรือว่านี่ยังจะคอยดูว่าคนเหล่านี้ยังจะพูดอะไรออกมาอีก?เขารู้สึกว่า คนเหล่านี้ยิ่งพูดอีกมากแค่ไหน อย่าว่าแต่พวกเขากำลังป่วยเลย อ๋องเจวี้ยนคงจะให้พวกเขาไปตายๆ กันให้หมดเสียด้วยซ้ำเขาถอนหายใจ ยกเสียงสูงขึ้นมา"ทุกคนฟังข้าพูดหน่อย อ๋องเจวี้ยนแม้จะเคยอยู่ในยอดเขาโยวชิง แต่เขาก็ไม่ได้ติดค้างสิ่งใดกับประชาชนที่เมืองเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เรียนแพทย์มาก่อนที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คอยรักษาแต่เฉพาะคนชั้นสูงอย่างที่พวกท่านเจ้าพูดกัน พระชายาเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเจ้าจะมาคุกคามด้วยวาจาได้แบบนี้""อาจารย์น้อยซางจื่อ ท่านพูดแบบนี้พวกเราไม่เห็นด้วยนะ พวกเรามาคุกคามนางตรงไหน?""ใช่เลยใช่เลย ถ้าพวกเราจะคุกคามนาง ยังต้องลำบากลำบนปีนเขาขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่สางทำไม? ให้นางตั้งโต๊ะตรวจที่ด้านล่างเขาก็พอนี่?"ซางจื่อโมโหขึ้นแล้ว"ปกติยอดเขาโยวชิงก็เป็นกันเองกับทุกคน แต่ตอนนี้พวกเจ้าฟังบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นางเป็นถึงพระชายา ยังต้องมาถูกพวกเจ้าคุกคามให้ไปรักษาโรคให้พวกเจ้ารึ? ต่อให้นางไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2067
เมื่อครู่นางออกไปดูแล้ว ไปฟังอยู่พักหนึ่ง แทบทำนางโกรธจัดเลยทีเดียวทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรจู่ๆ พอขึ้นเขามา คุณหนูก็ต้องรีบลุกจากเตียงนอนมาดูอาการพวกเขาทันทีแบบนี้?แล้วก็ ตัวเองก็ป่วยอยู่แล้ว ยังปีนเขาขึ้นมาทำอะไรกัน? เป็นลมล้มพับไปจะโทษใครได้?แล้วเรื่องนี้ยังโทษมาถึงตัวคุณหนู ยังบอกว่านางเลือดเย็นไร้ความปราณี มีคนพูดแย่กว่านี้ด้วย แต่นางไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ พูดแล้วนางก็โมโหมีคนยังบอกว่าที่คุณหนูเรียนแพทย์ เพื่อจะรักษาแต่คนชั้นสูงเท่านั้นใช้ไหม ทำไมตอนมาถึงเมืองไม่บอกพวกเขาสักคำแล้วแอบหนีขึ้นเขามา?ฟังเอาแล้วกันว่านี่มันบ้าบอแค่ไหน? ต้องโดนสัตว์ป่าอะไรแทะสมองไปถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?น่าโมโหเสียจริงฟู่จาวหนิงฟังคำโมโหของนาง พลางล้างหน้าล้างตา พอเช็ดหน้าเสร็จ หลังจากทายาบำรุงผิวหน้าที่ทำขึ้นมาเองไปชั้นหนึ่ง นางจึงบอกกับเสี่ยวเยว่ว่า "ถึงคนอื่นจะน่าชิงชัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาโมโหแต่เช้าตรู่ ความโมโหไม่ดีกับสุขภาพ ผ่อนคลายไว้ ยิ้มเข้าไว้""คุณหนู ท่านทำไมยังยิ้มออกอีก?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "เสี่ยวเยว่ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าตอนที่อยู่ในสวนตระก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2066
คืนนี้ ฟู่จาวหนิงฝังเข็มตาสว่างสดชื่นให้กับเซียวหลันยวน แล้วยังสอนเขาไปอีกสองสามรอบ ให้เขามาฝังให้ตนเองส่วนไหนที่นางฝังเองได้ นางก็จัดการฝังเองตรงๆก่อนที่จะนอน นางยังยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าปากไปในปากเขา"กินนะ""นี่คือยาอะไร?" เซียวหลันยวนกลืนยาลงไปก่อนแล้วค่อยถามนางฟู่จาวหนิงเองก็ยัดให้ตัวเองไปเม็ดหนึ่ง "ยาแก้พิษ"เซียวหลันยวนยิ้มๆ "เจ้าอารามไม่คิดจะทำร้ายพวกเราจริงๆ""นอนเถอะ"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะโต้ปัญหานี้อีก จึงตบลงไปบนบ่าเขาพูดกันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเซียวหลันยวนเอียงตัวมองนาง เขายังอยากจะพูดอะไรกับนางอีกหน่อย แต่ฟู่จาวหนิงก็หลับตาไปแล้ว เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นมาหลับไวขนาดนี้เชียว? แปปเดียวก็หลับลึกซะแล้วเซียวหลันยวนกุมมือนางเบาๆ หลับตาลงบ้างเช่นกันสิ่งที่เขาไม่ได้บอกฟู่จาวหนิงคือ ก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเฉือนมีดพันเล่ม แต่นอกจากนั้นแล้ว ข้างหูเขายังได้ยินเสียงกรีดร้อง คร่ำครวญอีกนับไม่ถ้วน มีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กมีเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าถล่มพสุธาแยก คนมากมายกำลังวิ่งหนี ตะโกนคร่ำครวญตามหาครอบครัวเพื่อเอาชีวิตรอดที่เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2065
พวกของเสี่ยวเยว่ไม่กล้าถามอะไรมาก"ไปพักกันเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะให้พวกเขาลำบากใจ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนกันทุกคนถอยออกไปในลานบ้านแสงจันทร์กระจ่างใส พอยิ่งดึกแสงจันทร์กับแสงดาวก็ยิ่งเจิดจ้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์พวกเขาไม่ค่อยดีหรือเปล่า ตอนนี้มองดูแล้วกลับรู้สึกว่าแสงแบบนี้มันขาวซีดแถมยังดูเย็นชาฟู่จาวหนิงคิดจะดึงมือออก แต่ก็ดึงไม่ได้เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้แน่น จนมือนางแทบจะแดงอยู่แล้วนี่แสดงว่าในใจเขาไม่สงบเอามากๆเดิมทีถ้านางไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นางก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะเจอกับการชี้นำแบบไหน แต่พอนางไปลองด้วยตัวเอง ก็น่าจะพอเข้าใจได้ว่าภาพที่หลั่งเข้าไปในหัวเขาคืออะไรไม่มีอะไรมากกว่าต้องปล่อยนางไป จึงจะมีผลลัพธ์ที่ดีกว่าแต่ว่า แต่ในส่วนของนางยังมีภาพที่เขาผลักนางเข้าไปในห้วงลึกดำมืดด้วยนะ นางยังไม่พูดอะไรเลย หรือเขายัง "เห็น" นางแทงกระบี่เข้าไปที่หัวใจเขาด้วย?"ท่านจับจนข้าเจ็บมือแล้วนะ" นางเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคลายมือออกทันที"ขอโทษด้วย หนิงหนิง" เขามองข้อมือนาง เป็นวงแดงจริงๆ เขารีบยกมือนางขึ้นมาแล้วลูบนวดเบาๆ"ในใจว้าวุ่นขนาดนั้นเชีย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
