LOGINShare
บทที่ 2001
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2002
"ข้าขอตัวก่อน อ๋องเจวี้ยน ไว้ว่างแล้วค่อยคุยกัน" ถังอู๋เจวี้ยนบอก เดินผ่านข้างตัวเซียวหลันยวนไปเซียวหลันยวนหรี่ตามองแผ่นหลังเขา กลิ่นอายเย็นชาลงมาจนตอนที่ถังอู๋เจวี้ยนเข้าประตูอารามโยวชิงไป เขาจึงคลายมือที่กดท้ายทอยฟู่จาวหนิงไว้ออกฟู่จาวหนิงถอยออกมาจากในอกของเขาทันที ถลึงตามองเขาเคืองๆ"เซียวหลันยวนท่านคิดจะให้ข้าขาดใจตายหรือไรกัน?"ตอนแรกสุดเขาไม่ได้เป็นแบบนี้นี่นา ทำไมจู่ๆ ก็มาทำตัวไร้เดียงสาแบบนี้?"ทำไมเจ้าถึงขึ้นเขามาพร้อมกับเขา?" เซียวหลันยวนถาม"ก็ไม่ใช่เพราะท่านขึ้นมาก่อนหรือไงกัน? ไม่อย่างนั้นเขาก็ขึ้นมาพร้อมพวกเราสองคนแล้ว" ฟู่จาวหนิงเน้นหนักคำว่า ‘เราสองคน’น่าขำซะจริงถ้าไม่ใช่เขาหนีมาก่อนคนเดียว จะเหลือนางไว้ให้ขึ้นมากับถังอู๋เจวี้ยนหรือไง? ตอนนี้ยังจะมาหึงหวงอะไรอีกเซียวหลันยวนมองถนนขึ้นเขาที่ทอดยาวขึ้นมา เดิมทีก่อนหน้านี้เวลาเขามาเองไม่เคยรู้สึกว่าเส้นทางนี้มันยาวมันไกลนักเลย แต่ว่าตอนนี้...ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้รู้สึกว่ายาวนานนัก เพราะรู้สึกว่าระยะทางแบบนี้ พอที่จะทำให้ถังอู๋เจวี้ยนคุยอะไรกับฟู่จาวหนิงได้มากมาย? สามารถทำให้พวกเขาเข้าใจกันและกันได้มากขึ้น?
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2003
เซียวหลันยวนสูดลมหายใจลึก อธิบายขึ้นมา อยากจะบอกว่าตนเองทำเพื่อมาดูท่าทีของเจ้าอารามก่อน..."อายวน!"เสียงของฮูหยินเฉิงก็ตัดบทคำพูดเซียวหลันยวนเข้าพอดีพวกเขาหันกลับไปมอง ฮูหยินเฉิงกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมาถึงแล้ว"ท่านเข้าไปบอกกับเจ้าอารามก่อน ว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็มาแล้วใช่ไหม? ให้เขาอย่าพูดว่าองค์หญิงใหญ่เหมาะสมกับท่านมากใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงย้อนถามไม่ใช่นะเขาไม่ได้คิดจะเอ่ยถึงองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเลยหญิงสาวคนอื่นไม่คู่ควรให้เขาเอ่ยถึงแม้แต่คำเดียวแต่ว่า องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงตรงหน้าพวกเขาแล้วปีนบันไดหินขึ้นมาพักหนึ่ง แม้เนินจะค่อนข้างราบเรียบ แต่สำหรับสตรีสูงศักดิ์ก็ถือว่าลำบากอยู่พอควรดังนั้นบนใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตอนนี้จึงมีหยดเหงื่อบางๆ ขมับชื้นเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่อ ลมหายใจหอบถี่นางยืนอยู่ตรงหน้าเซียวหลันยวน"อ๋องเจวี้ยน ท่านพบกับเจ้าอารามแล้วหรือยัง? ข้าอยากจะถามว่าเจ้าอารามมีนิสัยอย่างไร จะได้ไม่พูดอะไรที่ท่านผู้เฒ่าผู้แก่ไม่ชอบออกมา"คำถามนี้ อยู่กับฮูหยินเฉิงมาตลอดทาง ไม่ได้ถามนางหรอกรึ?ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากขำไม่รู้ว่านางเข้าใจผิดหรือเปล่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2004
นั่นเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมากพอก้าวเข้ามาก็รู้สึกโปร่งสบาย ราวกับลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านใบหน้า สติจิตใจก็เหมือนเปลี่ยนไปในชั่วพริบตาฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆ พบว่าในอารามนี้ปลูกต้นต้นเหมยไว้หลายต้นต้นเหมยเหล่านี้ทุกต้นเหมือนถูกประดับไว้ในตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุดของพวกมัน ทำตอนที่คนมองไปยังมุมพวกนั้นจึงรู้สึกดูดีผิดปกติ ราวกับเป็นภาพวาดก็มิปาน"รู้สึกว่าที่นี่แปลกหน่อยๆ ใช่ไหม?"ฮูหยินเฉิงถามขึ้น ฟู่จาวหนิงมองไป ก็พบว่านางกำลังพูดกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"อารามโยวชิงนี้เจ้าอารามวาดแปลนขึ้นเองแล้วปรับสร้าง ก่อนหน้านี้ที่นี่ก็มีอยู่ แต่ว่าเล็กและทรุดโทรมไปหน่อย หลังจากเจ้าอารามเข้ามาก็ปรับแก้ทีละนิดทีละน้อย ย้ายกำแพงตรงนี้ สร้างบันไดหินตรงนั้น ที่นี่วางเสาเพิ่มสองต้น ตรงนั้นปลูกต้นไม้เพิ่ม""เหล่านี้ ล้วนเป็นเขาที่ทำให้อารามโยวชิงเปลี่ยนมาเป็นแบบปัจจุบันนี้ด้วยมือของตนเอง"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเข้ามาก็อดหลับตาลงสูดหายใจลึกไม่ได้ นางเองก็รู้สึกเหมือนฟู่จาวหนิงเดิมทีอารมณ์ที่กระวนกระวายไม่เป็นสุข รู้สึกสับสนอย่างมากต่ออนาคต แต่จังหวะที่ก้าวเข้ามา ความรู้สึกในใจนางก็โล่งสบาย เหมือนว่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2005
อ๋องเจวี้ยนพักอยู่ที่หอเทาอวิ๋นด้านหลังอารามโยวชิง เป็นเรือนที่ไม่ใหญ่ไม่เล็ก เป็นเรือนสี่ห้องและมีลานสี่เหลี่ยมเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีสะพานทางเดินสั้นๆ ไม่กี่สิบก้าวเชื่อมที่นี่กับอารามโยวชิงอยู่ในอดีตตอนที่อ๋องเจวี้ยนเข้ามาพักที่นี่ ประตูสะพานทางเดินจะมีคนเฝ้าไว้ ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนการพักฟื้นของเขาได้โดยง่ายพูดได้ว่า สิบกว่าปีที่นี่ในยอดเขาโยวชิงของเซียวหลันยวน มีความเงียบสงบมากจริงๆคนทั่วไปจะไม่ให้ข้ามไปยังหอเทาอวิ๋นเลยจุดนี้ฮูหยินเฉิงน่าจะรู้อยู่ แต่ตอนนี้นางเห็นชิงอีจะพาฟู่จาวหนิงไปยังหอเทาอวิ๋นอย่างชัดเจน จึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจหน่อยๆรู้สึกว่าการให้ฟู่จาวหนิงมาพักในหอเทาอวิ๋นเป็นกรณีพิเศษแบบนี้ เท่ากับยอมรับความสัมพันธ์ของนางกับเซียวหลันยวนในยอดเขาโยวชิงแห่งนี้แล้วนางเลยอดพูดขึ้นมาไม่ได้ "ให้องค์หญิงใหญ่เข้าไปดูด้วยสิ บนยอดเขาโยวชิงนี้ นอกจากหออู๋จิ้งที่เจ้าอารามอยู่แล้ว ก็มีหอเทาอวิ๋นนี่ล่ะที่อบอุ่นที่สุด องค์หญิงใหญ่เดินทางมานับพันลี้ พวกเราเองก็ต้องทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีสิ อายวนว่าใช่ไหม?"เซียวหลันยวนยังไม่พูดอะไร นางก็ต่อมาอีกคำหนึ่งว่า "จะว่าไป สถานที่อื่นเองก็ไม่มี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2006
จุดนี้อันที่จริงฮูหยินเฉิงเองก็รู้นางมองเซียวหลันยวน ชั่วขณะหนึ่งก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปหรือเปล่าเซียวหลันยวนบอกให้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไปที่สวนเวยเซียง คงไม่ใช่ว่าเลือกสถานที่ที่ตนเองไปน้อยมากๆ ออกมาหรอกกระมัง?ยิ่งไปกว่านั้น นางเปิดปากขอดื่มชาแล้ว แต่เซียวหลันยวนก็ไม่ให้หน้ากันเลย ทำให้นางรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก"สวนเวยเซียงข้ารู้จัก ถ้าอย่างนั้นข้าพาอาฝูไปเองได้ ไม่ต้องให้สือซานส่งหรอก" ฮูหยินเฉิงพูดออกมาแบบนี้ นางมองไปรอบๆ "เจ้าอารามน่าจะรู้ว่าพวกเจ้ามาวันนี้ ัดงนั้นวันนี้จึงไม่ให้คนนอกขึ้นเขามา ตอนนี้ถึงได้เงียบขนาดนี้"นางหันไปมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น "อาฝู ไปกัน ข้าจะพาเจ้าชมรอบๆ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกัดริมฝีปาก กล้ำกลืนเดินไปกับฮูหยินเฉิง"พระชายา เชิญทางนี้" ชิงอีกระแอมขึ้นมายังต้องให้ท่านอ๋องเอ่ยปากจริงๆ ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่รู้จะปฏิเสธกันอย่างไร"ไปเถอะ" ฟู่จาวหนิงเดินผ่านเซียวหลันยวนตามชิงอีไปเซียวหลันยวนถอนหายใจเบาๆ และเดินตามไปอย่างว่าง่ายผ่านสะพานทางเดินนั้นมา ก็เข้าถึงหอเทาอวิ๋น ตัวเรือนมีสองชั้น ด้านล้างมีสี่ห้อง ชั้นบนเป็นเหมือนศสาลา ว่างเปล่าไม่มีอะไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2007
ของตกแต่งในห้องเรียบง่ายมากล้วนเป็นสีฟ้าคราม ดูสะอาดตามากทุกอย่างดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ได้ดูยุ่งเหยิงเลยฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็รู้สึกสงสารเซียวหลันยวนขึ้นมา เป็นถึงองค์ชาย อายุไม่กี่ขวบก็ถูกส่งมายังสถานที่ห่างไกลเย็นเยียบแบบนี้ แล้วยังอยู่มาตั้งสิบกว่าปี"หนิงหนิง เข้ามาสิ"เซียวหลันยวนเรียกนาง ฟู่จาวหนิงจึงเดินเข้าไป"ดูสะอาดดีจริงๆ" นางยื่นมือลากเบาๆ บนโต๊ะ จากนั้นก็มองที่นิ้วมือ ไม่มีฝุ่นเลยแต่ก็จริง ยอดเขาสูงขนาดนี้ บวกกับมีหิมะอยู่ตลอด ไม่ค่อยจะมีฝุ่นเท่าไรนัก"น่าจะเพราะซางจื่อบางครั้งก็คอยเข้ามาปัดกวาด""ซางจื่อ?" ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว "จะใช่สาวใช้ที่มีความคิดเป็นศัตรูกับข้าอีกคนหรือเปล่า? เซียวหลันยวน ข้าจะบอกท่านไว้นะ ข้าเริ่มหมดความอดทนแล้ว"ข้างกายนางถ้ามีคนแบบนี้กระโจนออกมาทำไม่ดีต่อหน้านางอีก มาเล่นแง่กับนางอีก นางก็จะไม่เกรงใจแล้วนะก่อนหน้านี้ที่นางไม่คิดเล็กคิดน้อยเพราะเห็นแก่หน้าเขา แต่ถ้าคนแบบนี้มีมากเกินไป หน้าของเขาก็ไม่พอรับไว้เหมือนกันนะ"ซางจื่ออายุไล่เลี่ยกับข้า เป็นทารกถูกทิ้งที่เจ้าอารามอุ้มกลับมาน่ะ ไม่ใช่สาวใช้ เป็นผู้ชาย"เซียวหลันยวนมองออกถึงอา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2008
ผ่านไปครู่หนึ่งฟู่จาวหนิงเลิกม่านเตียงออก เดนหาผ้าเช็ดมือไปทั่วหลังจากเช็ดเสร็จนางก็จัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเอง ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นไป๋หู่"ไป๋หู่ ยกน้ำเข้ามาหน่อย"เซียวหลันยวนนอนอยู่บนเตียง ตอนนี้ลมหายใจยังคงไม่สงบเขาเมื่อครู่เหมือนพุ่งขึ้นสวรรค์ อยู่ในแดนเซียนที่สวยงาม คิดไม่ถึงว่ามือของฟู่จาวหนิง...พอได้ยินฟู่จาวหนิงเรียกไป๋หู่ให้เอาน้ำเข้ามา เขาก็หัวเราะร่าขึ้น เพราะตอนที่ฟู่จาวหนิงพูดน้ำเสียงยังดูสงบมาก ฟังไม่ออกเลยว่านางเพิ่งทำเรื่องอะไรไปบางที เพราะเป็นหมอนางจึงดูสงบสติอารมณ์ได้มากหรือเปล่า?ไป๋หูนำน้ำเข้ามา วางไว้แล้วก็ออกไปฟู่จาวหนิงรีบล้างมือพอเห็นว่าบนเตียงยังไม่ขยับ นางก็เหลือบมองไป "ท่านยังไม่ลุกหรือ?""มันเกินจะบรรยาย ชวนฝันไม่รู้ลืม"เซียวหลันยวนตอบนางมาแบบนี้หลังม่านฟู่จาวหนิงเมื่อครู่เดิมทียังดีอยู่ ไม่ได้อายอะไร แต่พอได้ยินเขาถอนหายใจพูดความรู้สึกนี้มา นางกลับหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันที"น่าเกลียด"เอาเปรียบเขาแล้วยังจะทำสำออยคิดไม่ถึงว่าจะทำให้เขานอนจนลุกไม่ขึ้นอยู่นานเซียวหลันยวนหัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา ตอนนี้เขาอารมณ์ดีแล้ว ความหึงหวงที่พ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2009
ฟู่จาวหนิงมองออกไป เห็นชายหนุ่มร่างสูงสง่าคนหนึ่งนางรู้สึกว่า นี่น่าจะเป็นซางจื่อเพราะเขามีความสง่าราศีที่ยากจะบรรยาย บางทีอาจมีสาเหตุจากการเติบโตและอยู่เป็นเวลานานในสถานที่แห่งนี้"ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"เซียวหลันยวนพยักหน้า เขาสวมหน้ากากซางจื่อหันหน้ามองมาทางฟู่จาวหนิง คารวะให้เล็กน้อย"เชิญท่านอ๋องพาพระชายาไปด้วยกัน ฮูหยินเฉิงพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้าไปแล้ว""ได้"เซียวหลันยวนกวักมือมาทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงเดินออกมา"คนนี้คือซางจื่อหรือ?""ใช่แล้ว""ดูสง่าราศีดี" ฟู่จาวหนิงมองแผ่นหลังซางจื่อที่จากไป"อื๋อ?" เซียวหลันยวนบีบมือนาง "เจ้านี่จริงๆ เลย อย่าชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าข้านักได้ไหม""ก็แค่ชื่นชมเท่านั้นไม่ได้หรือ?""อืม ไม่ได้"ฟู่จาวหนิงกลั้นขำ "ท่านเองก็พอเถอะ นี่ขนาดคนข้างกายเจ้าอารามก็ยังหึงเนี่ยนะ"แต่ว่า ฮูหยินเฉิงพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไปหาเจ้าอารามแล้ว ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าต้องรีบไป ไม่เช่นนั้นให้เจ้าอารามรอนานคงจะเสียมารยาท"เสี่ยวเยว่ ไป๋หู่ นำของขวัญติดไปด้วย"เซียวหลันยวนเห็นไป๋หู่กับเสี่ยวเยว่อุ้มกล่องไว้คนละใบ "เจ้าเตรียมของขวัญไว้สองชิ้นเลยหรือ?"
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2072
ฟู่จาวหนิงรู้ เซียวหลันยวนเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะโหดร้ายกับประชาชน น่าจะเพราะพวกเขาทำเกินไปกันจริงๆนอกจากด่านางบีบคั้นนางแล้ว ยังมีความรู้สึกทรยศอยู่บ้างต่อสิ่งที่เขาทำไว้มากมายในอดีตเซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ และยังมีอีกจุด เรื่องครั้งนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เบื้องหลังจะต้องมีคนกำลังยุยงประชาชนพวกนั้นอยู่แน่นอนนางเดาว่าเซียวหลันยวนรู้จุดนี้ ดังนั้นจึงพาคนลงจากเขาฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รำคาญอยู่ เดินทางมายอดเขาโยวชิงนับพันลี้ ใครจะคิดว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง แล้วยังพุ่งเป้ามาที่นางอย่างเห็นได้ชัดนางผิดใจคนไปเท่าไรแล้วกันนะ?ฟู่จาวหนิงบอกไม่สนก็คือไม่สน ออกไปเดินเล่นทันที หลังจากมาถึงนางยังไม่ได้ไปดูจริงๆ เลยว่าอารามโยวชิงมีหน้าตาอย่างไรทิวทัศน์ในอารามโยวชิงสง่างดงามมาก แต่ละจุดล้วนเป็นทิวทัศน์หมด มีกระทั่งมุมเล็กๆ ที่เห็นได้ถึงความใส่ใจ อย่างเช่นใต้ระเบียง ก้อนหินซ้อนเรียงกันสามก้อน บนก้อนหินยังมีตะไคร่เป็นภาพทิวทัศน์เล็กๆ มีต้นกล้าเล็กๆ โตอยู่ในรอยแยกหิน นั่งอยู่ราวระเบียง พอเห็นภาพนี้ก็จะถูกดึงดูดไปหรือบนหน้าต่างหินที่แกะสลักดอกหยวนเซียวห้อยลงมา ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2071
ฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าแล้วแต่เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับมา จึงให้สืออีไปหาสืออีเองก็ออกไปพักหนึ่งถึงกลับมา ดูท่าทางโมโหหน่อยๆ ด้วย หลักๆ คือได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกันนั่นล่ะแต่ต่อมาการกระทำของเซียวหลันยวนก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมากหลังจากกลับมาก็เลือกคำพูดส่วนหนึ่งมาบอกกับฟู่จาวหนิง"ท่านอ๋องไล่คนออกไปแล้วขอรับ และคนเหล่านั้นไม่ใช่ว่าลงเขาไปแล้วจะไม่เป็นไร พวกขเาคงไม่รู้แน่นอนว่าผลลัพธ์จะรุนแรงแค่ไหน""ท่านอ๋องหลายปีนี้ก็ช่วยเหลือจื่อซวีเอาไว้มาก ก่อนหน้านี้การค้าขายและเส้นทางการค้าส่วนหนึ่งของเจ้าอุทยานเฉิน ก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่จัดคนมาช่วยเหลือ การสนับสนุนลับๆ พวกนี้คงจะขาดหายไปด้วยแล้ว จื่อซวีหลังจากนี้ไม่มีทางจะคึกคักแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก""และยังมีร้านยาในเมืองอีก วัตถุดิบยาเหล่านั้นก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่ออกเงินอุดหนุน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคิดว่าวัตถุดิบยาในเมืองนี้จะขายได้ถูกแบบนั้นหรือ? แล้วก็หมอเฉียวในเมืองนั่นอีก ก็เป็นท่านอ๋องที่จัดมาให้ ทุกปีท่านอ๋องก็ให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ดังนั้นค่ารักษาของเขาจึงเก็บแค่พอเป็นพิธี"หลายปีนี้อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นผิดใจกับใครไว้ ตอนที่ทำอะไรด้านนอก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2070
คนตายไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร"อ๋องเจวี้ยน...""ไสหัวไป"เซียวหลันยวนพอโบกมือ กำลังภายในก็พัดพวกเขาลอยออกไป"จำไว้ เป็นข้าที่ไม่ให้พระชายาออกมาพบพวกเจ้า"มีเรื่องอะไรก็ซัดมาทางเขานี่หลายปีนี้เขาตอบแทนให้เมืองจื่อซวีไม่น้อยแล้วจริงๆคนพวกนี้ล้มแล้วล้วนลุกกันไม่ขึ้น หน้าขาวซีด ไม่ว่าจะป่วยจริงป่วยปลอม ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่แกล้งแล้ว รู้สึกเสียใจกันขึ้นมาจริงๆเซียวหลันยวนหมุนตัวจากไป หลังจากออกไปก็เหล่มองซางจื่อผาดหนึ่ง"ถ้าคนพวกนี้ยังไม่ไป หรือลงจากเขาไปแล้วข้ายังได้ยินคำก่นด่ากล่าวโทษพระชายาอีกล่ะก็ ข้าจะจัดการครอบครัวเขาเสียให้หมด"ซู๊ดซางจื่อจนใจ "เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าแน่""เมืองจื่อซวีไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะมาตัดสินใจได้ ถ้าข้าพูดพฤติกรรมวันนี้ของพวกเขาให้ชาวเมืองฟัง ลองดูว่าชาวเมืองจะคิดว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่"พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน คนเหล่านั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไปพวกเขายังไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองทำอะไรผิดไป?ประชาชนคนอื่นไม่กล้ามาทำแบบนี้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนอีกไม่น้อยที่รอให้พระชายามีเวลาลงเขาไปเพื่อตรวจรักษาการกุศล พวกเขายังได้ยินอีกว่า มีบางคนเตรี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2069
สายตาเซียวหลันยวนกวาดไปทางพวกเขาอย่างเย็นชา มองดูปฏิกิริยาของพวกเขา"สิบหกปีก่อน รู้ว่าที่เมืองจื่อซวีนี้ไม่มีหมอ จะรักษาทีก็ลำบาก เจ้าอุทยานเฉินของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นก็กังวลมาก เพราะพ่อของเขาก็ป่วยตายที่นี่ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นแผลในใจเขา อต่ว่าในเมืองตอนนั้นก็ยากจนมาก การเดินทางสัญจรก็ติดขัด นอกจากหมอเท้าเปล่าที่เป็นคนในท้องถิ่นแล้ว จะไม่มีหมอคนอื่นเข้ามาเปิดโรงหมอที่นี่"คำพูดเหล่านี้ของเซียวหลันยวน ทำให้พวกเขาอดเงียบลงมาไม่ได้ สีหน้าเองก็ซับซ้อนขึ้นมาก็จริง พวกเขาในฐานะประชาชน แล้วยังอายุปูนนี้กันแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องรู้อยู่แล้ว"ดังนั้น เจ้าอุทยานเฉินจึงคิดว่า ขอแค่ให้เมืองคึกคักขึ้นมา ก็สามารถดึงดูดหมดมาได้ และอาจจะทำให้ทุกคนมีเงินขึ้นมาบ้าง บางคนคนของตนเองอาจจะเปิดโรงยา แล้วเชิญหมอมาประจำได้""หมอเฉียวที่เมือง ไม่ใช่ว่าถูกเชิญมาสิบปีแล้วหรือ? ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหมอเทวดา แต่วิชาแพทย์ก็ถือว่าดีอยู่ พวกปวดหัวเป็นไข้ หกล้มกระแทกฟกช้ำ เขาก็รักษาได้หมด เขาเองก็เปิดโรงยาด้วย ยาในร้านก็ขายในราคาต่ำสุดให้กับประชาชน"ตอนนี้ซางจื่อพูดความเป็นจริงออกมา"อันที่จริงร้านยานี้ ก็เป็นท่านอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2068
ซางจื่อขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องเจวี้ยน แต่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขา หรือว่านี่ยังจะคอยดูว่าคนเหล่านี้ยังจะพูดอะไรออกมาอีก?เขารู้สึกว่า คนเหล่านี้ยิ่งพูดอีกมากแค่ไหน อย่าว่าแต่พวกเขากำลังป่วยเลย อ๋องเจวี้ยนคงจะให้พวกเขาไปตายๆ กันให้หมดเสียด้วยซ้ำเขาถอนหายใจ ยกเสียงสูงขึ้นมา"ทุกคนฟังข้าพูดหน่อย อ๋องเจวี้ยนแม้จะเคยอยู่ในยอดเขาโยวชิง แต่เขาก็ไม่ได้ติดค้างสิ่งใดกับประชาชนที่เมืองเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เรียนแพทย์มาก่อนที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คอยรักษาแต่เฉพาะคนชั้นสูงอย่างที่พวกท่านเจ้าพูดกัน พระชายาเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเจ้าจะมาคุกคามด้วยวาจาได้แบบนี้""อาจารย์น้อยซางจื่อ ท่านพูดแบบนี้พวกเราไม่เห็นด้วยนะ พวกเรามาคุกคามนางตรงไหน?""ใช่เลยใช่เลย ถ้าพวกเราจะคุกคามนาง ยังต้องลำบากลำบนปีนเขาขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่สางทำไม? ให้นางตั้งโต๊ะตรวจที่ด้านล่างเขาก็พอนี่?"ซางจื่อโมโหขึ้นแล้ว"ปกติยอดเขาโยวชิงก็เป็นกันเองกับทุกคน แต่ตอนนี้พวกเจ้าฟังบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นางเป็นถึงพระชายา ยังต้องมาถูกพวกเจ้าคุกคามให้ไปรักษาโรคให้พวกเจ้ารึ? ต่อให้นางไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2067
เมื่อครู่นางออกไปดูแล้ว ไปฟังอยู่พักหนึ่ง แทบทำนางโกรธจัดเลยทีเดียวทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรจู่ๆ พอขึ้นเขามา คุณหนูก็ต้องรีบลุกจากเตียงนอนมาดูอาการพวกเขาทันทีแบบนี้?แล้วก็ ตัวเองก็ป่วยอยู่แล้ว ยังปีนเขาขึ้นมาทำอะไรกัน? เป็นลมล้มพับไปจะโทษใครได้?แล้วเรื่องนี้ยังโทษมาถึงตัวคุณหนู ยังบอกว่านางเลือดเย็นไร้ความปราณี มีคนพูดแย่กว่านี้ด้วย แต่นางไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ พูดแล้วนางก็โมโหมีคนยังบอกว่าที่คุณหนูเรียนแพทย์ เพื่อจะรักษาแต่คนชั้นสูงเท่านั้นใช้ไหม ทำไมตอนมาถึงเมืองไม่บอกพวกเขาสักคำแล้วแอบหนีขึ้นเขามา?ฟังเอาแล้วกันว่านี่มันบ้าบอแค่ไหน? ต้องโดนสัตว์ป่าอะไรแทะสมองไปถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?น่าโมโหเสียจริงฟู่จาวหนิงฟังคำโมโหของนาง พลางล้างหน้าล้างตา พอเช็ดหน้าเสร็จ หลังจากทายาบำรุงผิวหน้าที่ทำขึ้นมาเองไปชั้นหนึ่ง นางจึงบอกกับเสี่ยวเยว่ว่า "ถึงคนอื่นจะน่าชิงชัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาโมโหแต่เช้าตรู่ ความโมโหไม่ดีกับสุขภาพ ผ่อนคลายไว้ ยิ้มเข้าไว้""คุณหนู ท่านทำไมยังยิ้มออกอีก?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "เสี่ยวเยว่ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าตอนที่อยู่ในสวนตระก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2066
คืนนี้ ฟู่จาวหนิงฝังเข็มตาสว่างสดชื่นให้กับเซียวหลันยวน แล้วยังสอนเขาไปอีกสองสามรอบ ให้เขามาฝังให้ตนเองส่วนไหนที่นางฝังเองได้ นางก็จัดการฝังเองตรงๆก่อนที่จะนอน นางยังยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าปากไปในปากเขา"กินนะ""นี่คือยาอะไร?" เซียวหลันยวนกลืนยาลงไปก่อนแล้วค่อยถามนางฟู่จาวหนิงเองก็ยัดให้ตัวเองไปเม็ดหนึ่ง "ยาแก้พิษ"เซียวหลันยวนยิ้มๆ "เจ้าอารามไม่คิดจะทำร้ายพวกเราจริงๆ""นอนเถอะ"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะโต้ปัญหานี้อีก จึงตบลงไปบนบ่าเขาพูดกันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเซียวหลันยวนเอียงตัวมองนาง เขายังอยากจะพูดอะไรกับนางอีกหน่อย แต่ฟู่จาวหนิงก็หลับตาไปแล้ว เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นมาหลับไวขนาดนี้เชียว? แปปเดียวก็หลับลึกซะแล้วเซียวหลันยวนกุมมือนางเบาๆ หลับตาลงบ้างเช่นกันสิ่งที่เขาไม่ได้บอกฟู่จาวหนิงคือ ก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเฉือนมีดพันเล่ม แต่นอกจากนั้นแล้ว ข้างหูเขายังได้ยินเสียงกรีดร้อง คร่ำครวญอีกนับไม่ถ้วน มีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กมีเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าถล่มพสุธาแยก คนมากมายกำลังวิ่งหนี ตะโกนคร่ำครวญตามหาครอบครัวเพื่อเอาชีวิตรอดที่เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2065
พวกของเสี่ยวเยว่ไม่กล้าถามอะไรมาก"ไปพักกันเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะให้พวกเขาลำบากใจ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนกันทุกคนถอยออกไปในลานบ้านแสงจันทร์กระจ่างใส พอยิ่งดึกแสงจันทร์กับแสงดาวก็ยิ่งเจิดจ้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์พวกเขาไม่ค่อยดีหรือเปล่า ตอนนี้มองดูแล้วกลับรู้สึกว่าแสงแบบนี้มันขาวซีดแถมยังดูเย็นชาฟู่จาวหนิงคิดจะดึงมือออก แต่ก็ดึงไม่ได้เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้แน่น จนมือนางแทบจะแดงอยู่แล้วนี่แสดงว่าในใจเขาไม่สงบเอามากๆเดิมทีถ้านางไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นางก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะเจอกับการชี้นำแบบไหน แต่พอนางไปลองด้วยตัวเอง ก็น่าจะพอเข้าใจได้ว่าภาพที่หลั่งเข้าไปในหัวเขาคืออะไรไม่มีอะไรมากกว่าต้องปล่อยนางไป จึงจะมีผลลัพธ์ที่ดีกว่าแต่ว่า แต่ในส่วนของนางยังมีภาพที่เขาผลักนางเข้าไปในห้วงลึกดำมืดด้วยนะ นางยังไม่พูดอะไรเลย หรือเขายัง "เห็น" นางแทงกระบี่เข้าไปที่หัวใจเขาด้วย?"ท่านจับจนข้าเจ็บมือแล้วนะ" นางเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคลายมือออกทันที"ขอโทษด้วย หนิงหนิง" เขามองข้อมือนาง เป็นวงแดงจริงๆ เขารีบยกมือนางขึ้นมาแล้วลูบนวดเบาๆ"ในใจว้าวุ่นขนาดนั้นเชีย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
