บทที่ 2210

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึง ว่าเซี่ยซื่อกับอันห่าวก็ตัดสินใจไปกับพวกเขาด้วย

ยิ่งไปวก่านั้นพวกนางไม่มีลังเลเลยแม้แต่น้อย

เซี่ยซื่อพอรู้ว่านางกลับมา ก็พาอันห่าวมาคุยกับนาง

"พ่อของเจ้าพอบอกว่าจะย้ายบ้านออกจากเมืองหลวง ข้าก็ไปถามเขาเลยว่าพาข้ากับอันห่าวไปด้วยได้ไหม" เซี่ยซื่อเอ่ยขึ้น

"น้าเซี่ย ท่านตัดใจออกจากเมืองหลวงได้หรือ?"

"เฮ้อ มีอะไรตัดใจไม่ได้กัน?" เซี่ยซื่อยิ้มๆ "บ้านฝ่ายหญิงข้าเดิมทีก็ไม่เหลือใครแล้ว แล้วก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันด้วย แล้วยังหย่าร้างไปแล้วอีก มีอะไรตัดใจไม่ได้กัน?"

นางถอนใจเบาๆ แต่ว่า การถอนใจนี้ไม่ใช่ความทุกข์ใจ แต่เป็นความโล่งใจ

"่ช่วงนี้ พวกตระกูลหลินก็ยังหน้าด้านแอบดอดมาหาอันห่าว นางบอกว่า พวกเขาคิดถึงเด็กจริงๆ อยากให้ความห่วงใยกับอันห่าว เรื่องนั้นข้าไม่ว่าอะไร แต่คนพวกนั้นกู่ไม่กลับแล้วจริงๆ พวกเขามาหาอันห่าว ก็เพราะเห็นว่าพวกเราตอนนี้มีชีวิตที่ไม่เลว แล้วยังได้เป็นครอบครัวเดียวกับอ๋องเจวี้ยนแล้วก็เจ้าด้วย"

"ธุรกิจพ่อเจ้าก็ทำได้ดี มีกำไรอยู่ ดังนั้นพวกเขาเลยอิจฉาขึ้นมา อยากจะใช้อันห่าวเป็นสะพาน ดูว่าพวกเขาจะได้ประโยชน์อะไรบ้างหรือไม่ ก่อนหน้านี้ตระกูลหลินยังหน้าไม