บทที่ 556

ตระกูลหลินวุ่นวายเสียขนาดนี้ ฟู่จาวหนิงไม่สนใจ

ที่นางเอาเรื่องนี้พูดออกมา ก็เพราะจะมาขีดเส้นอย่างชัดเจนกับตระกูลหลิน

ญาติแบบนี้นางเองก้ไม่อยากจะมีหรอก

กลับมาถึงบ้านตระกูลฟู่ นางกลับพบว่าเซี่ยซื่อกับหลินอันห่าวทั้งสองคน เดินวนเวียนอยู่ที่ประตู

"น้าสะใภ้รอง"

ฟู่จาวหนิงรีบลงรถม้า เดินตรงไปหาพวกนาง

เซี่ยซื่อพอเห็นนางดวงตาก็รื้นแดงขึ้น

หลินอันห่าวเองก็มองนางอย่างน่าสงสาร "พี่หญิงจาวหนิง"

ฟู่จาวหนิงเห็นพวกนางแต่ละคนหิ้วห่อผ้าเก่าๆ อยู่ใบหนึ่ง จึงเข้าไปจูงมือหลินอันห่าว "เข้ามาก่อนแล้วค่อยคุยกัน"

เซี่ยซื่อเช็ดน้ำตาเดินเข้าไปในบ้านตระกูลฟู่

ป้าจงส่งชาผลไม้มาให้พวกนาง

"อันห่าว ลองชิมดู นี่คือชาผลไม้ที่ข้าทำเอง พวกเจ้าน่าจะยังไม่เคยดื่ม"

หลินอันห่าวน่าจะกระหายแย่แล้ว ยกขึ้นดื่มลงไปอึกใหญ่

ชาผลไม้อุ่นๆ มีรสชาติเปรี้ยวหวานหน่อยๆ อร่อยมาก แก้กระหายได้เป็นอย่างดี แตกต่างกับชาที่พวกนางเคยดื่มมาก่อนอย่างสิ้นเชิง

ดวงตาหลินอันห่าวเปล่งประกายขึ้นมาทันที "อร่อยจัง"

"ใช่ไหม?"

ฟู่จาวหนิงยิ้มๆ ลูบหัวนาง

เซี่ยซื่อเองก็ดื่มไปแก้วหนึ่ง วางแก้วลงก็เอ่ยชมฟู่จาวหนิงขึ้นคำหนึ่ง "จาวหนิง เจ้านี่เก่ง