แชร์

กล่อมน้องชายกลับไปเรียน

ผู้เขียน: ป่าดอกท้อ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-27 23:11:16

เพิ่งจะมาถึงได้สองวันเอง ที่นี่แคว้นฉินก่อนประวัติศาสตร์กี่ปีไม่รู้หรืออาจไม่มีก็ได้มั้ง นางมาอยู่ที่หมู่บ้านไป๋ฮวาทางทิศตะวันตกของแคว้น ห่างจากเมืองหลวงหนึ่งพันแปดร้อยลี้ นับว่าไกลไม่น้อย

ชาวบ้านมีทั้งดีและไม่ดี หมู่บ้านไป๋ฮวามีกว่าสี่ร้อยชีวิต เมื่อวานใกล้ฤดูเก็บเกี่ยว คนที่ไปดูเรื่องสนุกก็เป็นพวกแม่บ้านว่างงาน เหมือนจะได้ยินเสียงบรรดาสะใภ้ถูกแม่สามีทุบตีออกมาจากหลายๆบ้านที่เสียเงินให้นางและยังต้องเสียเสบียงอีก

ไป๋ซู่ฮวาเป็นหลานคนที่สามของสกุลไป๋ คนโตคือไป๋ซีฮวนบุตรชายลุงใหญ่อายุสิบแปดปีตอนนี้ทำงานเป็นนักบัญชีที่ตัวอำเภอ แต่งงานกับบุตรสาวร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งเมื่อปีกลาย เขามักไม่อยากกลับบ้านเพราะรังเกียจที่บ้านแต่เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยวจะรีบมาขนเสบียงทันที เหอะปีนี้อย่าหวังว่าจะได้ไอ้หน้ายาว

อีกคนคือไป๋ซิ่วอายุสิบเจ็ดหน้าตานับว่าดีเสียแต่นิสัยไม่ค่อยดี ไปซู่ฮว่าเป็นหลานคนที่สามอายุสิบหกและไป๋ซูหยางอายุเก้าขวบเป็นหลานคนที่สี่ทั้งคู่เป็นบุตรของไป๋จิงถิงกับโจวซิ่วเหมยบุตรชายคนรองที่ไปทำการค้าแล้วถูกโจรปล้นจากนั้นก็ถูกฆ่าตายเมื่อสองปีก่อน

อาสามไป๋เจินอายุยี่สิบเป็นคนใจดีมักมีขนมมาฝาก แต่ท่านปู่กับท่านย่าลำเอียงรักบ้านใหญ่มากว่าอาสามเลยหนีไปทำงานข้างนอก ส่งเงินมาให้เดือนละสามร้อยอีแปะ แต่ก็ยังถูกด่าอยู่ดีไป๋จิ้งกับบุตรชายมีเงินเดือนคนละหนึ่งตำลึงครึ่ง ให้สองผู้เฒ่าแค่เดือนละหกร้อยอีแปะกลับบอกว่ากตัญญูคนบ้าอะไรลำเอียงจัด เดินข้ามสะพานไม่เอียงจนตำน้ำตายหรือ ไง ส่วนอาเล็กเกิดมามีปมอายุสิบสามก็มีปุ่มเต็มหน้าตอนนี้อายุสิบเก้ายังไม่ออกเรือน บิดามารดาไล่ไปอยู่เพิ่งท้ายบ้านติดกับคอกหมู

"ครอบครัวปัญญาอ่อนเอ๊ย มีในนิยายทะลุมินิทุกเรื่องหรือว่าเจ๊ทะลุมิติมาในนิยายวะ ว่าแต่เจ้ทะลุมิติมาเรื่องไหนล่ะไม่เคยอ่านจริงจังนี่หว่า เฮ้อชีวิตน่าสงสาร เพื่อนรักกันแท้ๆแค่อยากปีนหัวฉันถึงกลับลงมือผลักกันเลยหรือ หน้าผาสูงต้องสองพันเมตร ร่างฉันไม่เละเป็นโจ๊กแล้วหรือ"

ไป่ซู่ฮวาเดินไปหยิบกระดูกหมูออกมาหนึ่งท่อน เช้านี้ต้มโจ๊กก็แล้วกัน เดี๋ยวสายๆค่อยเจียวน้ำมัน นางนำหมูติดมันมาสับละเอียด เตรียมปั้นใส่ในโจ๊กนวดแป้งสาลีเพื่อทำหมั่นโถว

เคี่ยวกระดูกหมูเตาหนึ่งต้มข้าวเตาหนึ่ง ครอบครัวหยางหนิงเฉิงเพิ่งจะย้ายมาได้สามปีกว่า พวกเขาขอซื้อบ้านหลังนี้หลังจากล้อมรั้วอิฐซ่อมแซมบ้านแล้วก็ไม่มีเงิน

หยางหนิงเฉิงเป็นบัณฑิตเรียนดีลายมืองดงามจึงมีรายได้จากการเขียนหนังสือและวาดภาพอวยพร สาเหตุที่จางชุนเลือกลงมือกับเขาก็เพราะต้องการให้หยางหนิงเฉิงเสียชื่อเสียง คบชู้ภรรยาคนอื่นจะมีสิทธิ์เข้าสอบได้อย่างไร

เพราะตาทึ่มนี่ขาเจ็บไปสอบคราวนี้ไม่ได้ตำแหน่งซิ่วไฉจึงตกเป็นของไอ้หน้าปลาในนั่น

"หึ ยังหรอกแกยังรับผลกรรมไม่พอ ยังมีของขวัญอีกหึ" ไป๋ซู่ฮวาอวยพรไอ้หน้าปลาในนั้นอย่างกัดฟัน

ยามเหมาแล้วโจ๊กในหม้อได้ที่ไป๋ซู่ฮวาปั้นหมูใส่ในน้ำแกงกระดูกหมูก่อนจะค่อยๆเทใส่หม้อโจ๊กทีละน้อยคนเบาเมื่อเรียบร้อยก็เอาหม้อออกต้มน้ำสำหรับล้างหน้าให้ทุกคน จากนั้นก็หันไปนึ่งหมันโถว เสียงกุกกักๆเดินมาหาก่อนที่จะมานั่งข้างๆคอยดูไฟให้

"ตื่นมาทำไมแค่นี้พี่ทำเองได้ ไม่ได้อยู่บ้านนั้นแล้วพักผ่อนเถอะฟ้าสว่างค่อยตื่น"

"ข้านอนไม่หลับ พี่ใหญ่ข้าคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่ขอรับ"ไป๋ซูหยางร้องไห้ซุกกับหน้าอกพี่สาวกอดนาวแน่น สะอื้นจนไหล่สะท้านไป๋ซู่ฮวากอดเขาไว้ตบหลังให้น้องชายเบาๆ

"พี่ก็คิดถึง แต่ซูหยางฟังพี่นะคนจากไปแล้ว เราสองคนต้องมีชีวิตที่ดีท่านพ่อท่านแม่มองอยู่จากบนนั้นจะได้ไม่ทุกข์ใจ"

"พี่ใหญ่ พี่เขยเป็นคนดีไหมขอรับ เอ่อเขาสั่งให้เรียกเขาว่าพี่เขย"ไป๋ซูหยางมองหน้าพี่สาว

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อก่อนแค่เจอหน้าไม่เคยพูดคุยหรือทักทาย แต่ในเมื่อต้องอยู่ด้วยกันแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ น้องเล็กพี่ติดหนี้ท่านหมออยู่สิบตำลึง หากหมดหนี้ก้อนนี้พี่จะส่งเจ้าไปเรียนอีกครั้งหนึ่ง"

"พี่ใหญ่ ค่าใช้จ่ายในการศึกษานั้นสูงมาก ข้าไม่เรียนแล้วขอรับ ข้าไม่อยากเห็นท่านลำบากอีก"ไป๋ซูหยางสงสารพี่สาวของเขา นางยอมถูกทุบตีเพื่อแอบแบ่งอาหารให้เขาเสมอ ไป๋ซูหยางคลอดก่อนกำหนดร่างกายจึงอ่อนแอ หลังจากที่พ่อแม่จากไป บ้านใหญ่ก็ลำเอียงเห็นได้ชัด อาหารก็ให้พี่สาวเขาทำหญ้าหมูเขาก็เป็นคนเกี่ยว อาเล็กมาเขาช่วยก็ถูกด่าไล่ไปหาว่านางเป็นตัวเชื้อโรคเดี๋ยวจะเอามาติดหมูที่เลี้ยงอีก

"น้องเล็ก พี่กับพี่เขยคนนั้นของเจ้าไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร อีกอย่างเขามีคนรักอยู่แล้ว หากเจ้าไม่เรียนภายภาคหน้าพี่จะพึ่งผู้ใด สตรีที่เป็นหม้ายใช้ชีวิตลำบากมากนะ เจ้าดูท่านป้าไป๋ฮวนท้ายหมู่บ้านสิ จะไปมาไหนก็ลำบากมีแต่สายตาจ้องมอง หากว่าสามีนางตายยังพอทำเนา แต่นี่สามีนางอยากมีเมียน้อยแล้วทอดทิ้งพวกนางแม่ลูก วันหนึ่งพี่เขยเจ้าก็ต้องเลือกคนรักเขาอยู่ดี ตอนนี้เขาป่วยร่างกายย่ำแย่อาศัยบ้านเขาเราก็ช่วยกันดูแลเขากับน้องไปก่อน หากเขาหายดีเราค่อยว่ากัน อาจแบ่งที่ดินตรงนั้นปลูกบ้านหลังเล็กๆอยู่กันพี่น้องก็ได้"

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ฮูหยินคนงามของคุณชายอยาง   วาสนาครองคู่

    หยางหนิงเฉิงจัดการกองทัพเข้าที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พวกเขามาอยู่ที่นี่ได้ห้าปีแล้ว ไป๋ซู่ฮวาคลอดบุตรชายให้เขาอีกสองคนบุตรสาวอีกหนึ่งคนตอนนี้ผลผลิตจากแดนใต้ราคาดีมาก โดยเฉพาะกุ้งแห้งกับผงปรุงรสที่ทำจากปลาและกุ้งตากแห้งนำมาบดผสมกับเครื่องเทศเป็นสินค้าขายดีจริงๆ ส่งเข้าเมืองหลวงและเหลาอาหารต่างๆ ชาวประมงที่ตอนนี้ลืมตาอ้าปากได้ไป๋ซู่ฮวาตามหาต้นปาล์มจนเจอ ในที่สุดก็ปลุกต้นปาล์มได้กว่าสองพันต้น ตามพื้นที่ต่างๆ ต้นไหนโตแล้วให้ผลผลิตแล้วนางก็ปล่อยไว้ตอนนี้ผลผลิตของจวนอ๋องก็คืออาหารทะเลแบบแห้ง ผงปรุงรส น้ำมันปาล์ม นางเสาะหาพื้อที่น้ำเค็มจนเจอ แคว้นอู่ไม่ขาดแคลนเกลือแล้ว เพราะพระชายาหนิงอ๋องรู้วิธีทำเกลือได้ไป๋ซู่ฮวากำลังคำนวณบัญชีอยู่ นางเพิ่งให้นมเจ้าตัวเล็กไป ตอนนี้หยางหยางได้แปดเดือนแล้ว สวามีไม่มีทีท่าจะหยุดทำลูกเลยจริงๆ เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย"คนงามของพี่ สมบัติไม่รู้กี่ร้อยล้านตำลึงทองนับไม่ไหว หากลูกน้อยอีกหน่อยใครจะรักษาเล่าทูนหัว""แล้วลูกไม่ออกเรือนแต่งงานหรือเพคะ พระองค์ถึงจะขยันทำอยู่คนเดียว อื้อ"หยางหนิงเฉิงจูบนางเรียกร้อง ปลดสายรัดเอวก่อนจะฝังใบหน้าหล่อเหลาลงเต้าอวบอิ่

  • ฮูหยินคนงามของคุณชายอยาง   คิดถึงเมียจนทนไม่ไหว

    จนมื้อค่ำเรียบร้อย ไป๋ซู่ฮวาที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอ่างอาบน้ำ กำลังนั่งหลับตาผ่อนคลายนางเหนื่อยมาก จนกระทั่งน้ำกระเพื่อม นางจึงลืมตาขึ้นมองก็เห็นคนตัวโตลงมานั่งในอ่างกับนาง พร้อมเนื้อตัวล่อนจ่อน"ท่านอ๋อง ยิ่งนับวันยิ่งหน้าด้านหรือไม่เพคะ""สองเดือนแล้วเด็กดี ยังไม่ได้รักเจ้าเลยนะคืนนี้ไม่ยอมแล้ว มาพี่ช่วยอาบน้ำดีกว่าจะได้เสร็จไวๆ""อย่ามาเจ้าเล่ห์พระองค์ทรง อื้ออออ" หยางหนิงเฉิงไม่ฟังรั้วนางมาจูบดูดดื่ม กดท้ายทอยนางไว้ไม่ให้หนีเขา มือหนากอบกุมทรวงอกขยำรุนแรงเพราะอารมณ์คิดถึงก่อนจะดันแผ่นหลังนางขึ้นก้มลงมาดูดปลายถันสีหวานจนไป๋ซู่ฮวาที่ตอนแรกดุเขาเสียงเข้ม ตอนนี้กลับกลายเป็นครางเสียงหวานรัญจวน"อ๊าๆๆๆ ท่านอ๋องเมียเสียว อื้อดูดเบาๆสิเพคะ หัวนมจะหลุดติดปากแล้ว""ไม่ไหวแล้วคิดถึงเหลือเกินคนดี ฮวาเอ๋อร์ยืนขึ้นให้พี่หน่อย หันหลังมาโน้มตัวไปข้างหน้าเอามือเกาะขอบอ่างไว้"ไป๋ซู่ฮวาทำตามที่เขาบอก หยางหนิงเฉิงจับแก่นกายร้อนผ่าวถูไถกลีบบอบบางที่มีน้ำหวานใสๆหลั่งออกมาเคลือบจากนั้นก็กดลงไปในร่องสีชมพูสวย"อื้อ แน่นจังเด็กดี เสียวจังฮวาเอ๋อร์พี่รักเจ้าเหลือเกิน""อื้อ ท่านแม่ทัพทวนของท่านช่างใหญ่โตนัก

  • ฮูหยินคนงามของคุณชายอยาง   ออกเดินทาง

    นี่จึงเป็นเหตุผลที่ซ่งไทเฮากับสกุลกัวหาเด็กทั้งสามเลิกแล้วมคนไม่เจอ งานเลี้ยงเลิกแล้วเรียบร้อย ทุกคนต่างกลับไปเพื่อพักผ่อน วันพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางไกล เมื่ออยู่ในห้อง หยางหนิงเฉิงที่นอนให้เมียรักหนุนแขนอยู่มืออีกข้างลูบไหล่มนเบาๆ ไปซู่ฮวาเอ่ยถามเขาเพราะอยากรู้ถึงดินแดนทางใต้​​"ท่านอ๋อง ดินแดนทางใต้ติดทะเลหรือเพคะ"​​"อืม อยากไปดูหรือ น้องหญิงของพี่รู้จักทะเลด้วยหรือ ที่นี่อยู่ไกลที่นั่นตั้งสองพันลี้นะ"​​"เอ่อ เคยได้ยินคนคุยกันนะเพคะ ว่าทะเลสวยมากแต่เวลามีพายุก็น่ากลับมากเช่นกัน หม่อมฉันอยากเห็นสักครั้งเพคะ"​​"ได้ พี่จะพาเจ้าไป ตอนนี้นอนก่อนเถอะคนงามของพี่ดึกมากแล้วนะ"​​ไป๋ซู่ฮวาที่กระเถิบเข้าหาอ้อมกอดสามี หยางหนิงเฉิงกอดนางแนบแน่นสตรีที่เขาไม่เคยคิดว่าจะรัก สตรีที่ได้มาด้วยเล่ห์กลของผู้อื่น สุดท้ายนางคือสตรีที่คู่ควรกับเขาที่สุด ลมหายใจของนางสม่ำเสมอหยางหนิงเฉิงจุมพิตเรือนผมนาง กระซิบเบาๆก่อนจะหลับตามไป​​"ฮวาเอ๋อร์พี่รักเจ้า"​​ยามซื่อทุกคนมารวมตัวกันที่ลานกลางหมู่บ้านเพื่อเตรียมออกเดินทาง ไป๋เข่อซินร้องไห้กอดบิดากับมารดาแน่น หยางตงชิงกอดไป๋จิงถิงกับโจวซิ่วเหม่ยร้องไห้​​"เสี่ยว

  • ฮูหยินคนงามของคุณชายอยาง   เตรียมเดินทางลงใต้

    ไป๋ซู่ฮวาที่ถูกเขาเคี่ยวกรำทุกคืนตั้งแต่วันที่นางยอมให้เขาคืนนั้น ตอนนี้ไม่มีแรงจะสั่งงานบ่าวไพร่แล้ว หยางหนิงเฉิงเดินผิวปากมาหาแต่เมียนั่งบนเตียงมองมาตาเขียวปั้ด ​​"ทูนหัว เมื่อคืนพี่ไม่ตั้งใจจะกวนจริงๆนะ สงสัยจะมาจากสุราสมุนไพรที่เสด็จพี่ให้ชิม แค่สองจอกเท่านั้นเอง ยังดีที่พี่ไม่ชิมเยอะ"​​"อย่ามาหาข้ออ้างหยางหนิงเฉิง ท่านหื่นกามเช่นนี้ต้องแยกเรือนแล้ว ตั้งแต่ยามไฮ่จนยามเหมามีใครเขาลามกหื่นกามเท่าท่านบ้าง ข้าปวดเอวไปหมดแล้วคนบ้า งานการไม่ต้องทำแล้ว หากคู่แฝดไม่ถึงขวบแล้วข้าตั้งครรภ์อีกล่ะก็แยกห้องนอนถาวรจนกว่าพวกเขาจะสิบขวบ"​​"ไม่ได้สิเมียจ๋าต่อไปขอคืนละหนึ่งชั่วยามพอไม่มากกว่านั้นแล้วคนดี นะๆ น้องหญิงพี่สัญญาวันหลังจะไม่ดื่มสุรานั่นอีก"​​"หนิงอ๋อง ออกไปเลยนะคนบ้า นี่แน่ะ"​​ตุ๊บๆ เสียงวัตถุตกกระทบพื้น หยางหนิงเฉิงโดดหลบทันที เมียปาหมอนใส่เขาแทบจะทุกใบที่อยู่เตียง ก่อนจะตัดสินใจรวบนางกักไว้ในอ้อมกอด พลิกนางลงใต้ร่างจูบนางดูดดื่ม ไป๋ซู่ฮวารักเขามากนางรักเขาไม่คิดว่าชีวิตนี้จะรักคนๆหนึ่งได้ อยู่ด้วยกันมาปีกว่าเขาไม่เคยให้นางเจ็บช้ำน้ำใจสักครั้ง นอกจากเรื่องนี้เรื่องเดียวเขากินเก่งก

  • ฮูหยินคนงามของคุณชายอยาง   พบหน้ามารดาบังเกิดเกล้า

    วันต่อมาไม่นานรถม้าก็เคลื่อนที่จนมาถึงอารามที่ฉินกุ้ยเฟยถือศิลบวชอยู่ ฮ่องเต้ให้คนไปแจ้งว่ามีคาราวาสมาขอพบนาง ไม่นานแม่ชีคนนึงก็เดินออกมา นางเดินหลังตรงแต่ยังคงสำรวมมีความเป็นคนสูงศักดิ์แม้จะอยู่ในชุดนักบวชทันทีที่ทั้งคู่พบกันหยางตงอวี้ยิ้มให้นาง ฉินกุ้ยเฟยไม่คิดว่าจะเจอกับเขาที่นี่จึงทำความเคารพ แต่เขาจับข้อศอกนางไว้ก่อนจะพูดคุย"ซวงเอ๋อร์ไม่พบเจ้าหลายปีสบายดีหรือไม่""ซวงเอ๋อร์สบายดีเพคะ ฝ่าบาททรงมาไกลถึงเพียงนี้ไทเฮาจะทรงทำเรื่องลับหลังตอนไม่ประทับอยู่วังหรือไม่เพคะ""วางใจเถอะ นางชดใช้กรรมแล้วล่ะ วันนี้ข้าพาคนๆนึงมาพบเจ้าด้วย ชิงเอ๋อร์มาพบเสด็จแม่เจ้าได้แล้ว"หยางตงอวี้หันไปเรียกหยางตงชิงไม่นานเขาก็ดินออกมาจากห้องรับรอง ทันทีที่ฉินกุ้ยเฟยเห็นหน้าเขานางก็ร้องไห้ เดินไปกอดเขาแน่น"ชิงเอ๋อร์ๆลูกแม่ เจ้ายังสบายดี แม่กังวลว่าพวกเขาจะพบเจอเจ้าหรือไม่ เพราะเจ้าคล้ายฝ่าบาทมากนัก ฮืฮๆๆลูกแม่""ส เสด็จแม่ อย่าร้องไห้เลยพ่ะย่ะค่ะ ลูกสบายดีท่านพ่อท่านแม่เลี้ยงดูอย่างดีไม่เคยให้ลำบากพ่ะย่ะค่ะ""แม่รู้ๆ พวกเขาผัวเมียเป็นคนดียิ่งนัก แม่เองก็คิดว่าฝากไม่ผิดคน"หยางตงอวี้อยากให้แม่ลูกได้คุยกันมา

  • ฮูหยินคนงามของคุณชายอยาง   ไปพบหน้านาง2

    ยามเฉินทุกคนต่างเตรียมรถม้าวันนี้ฮ่องเต้กับรัชทายาทจะเสด็จไปเยี่ยมหมู่บ้านกันดารหาทางแก้ปัญหาอีกหลายที่ เมื่อเสร็จธุระแล้วก็ขึ้นรถเตรียมออก รถม้าวิ่งมาไกลมากแล้ว ไป๋ซูหยางนึกถึงคำพูดบิดามารดาและพี่สาว จึงตัดสินใจไปเข้าเฝ้าพระบิดาก่อนจะตกลงไปเยี่ยมมารดาผู้ให้กำเนิด"พี่ใหญ่ ข้าอยากปรึกษาท่านเรื่องมารดาของข้าขอรับ""ทำไมหรือ เสี่ยวหยางเจ้าสับสนว่าตนเองอยากไปเยี่ยมนางหรือไม่ ควรไปดีหรือเปล่าใช่ไหม""ขอรับ ข้าไม่อยากให้ท่านพ่อกับท่านแม่เสียใจ แต่ใจหนึ่งก็อยากไปเห็นนางสักครั้งขอรับ""เสี่ยวหยาง นางเป็นมารดาให้กำเนิดนับว่ามีบุญคุณ อีกอย่างนางใช้ทั้งชีวิตปกป้องเจ้าจนได้มาเจอท่านพ่อกับท่านแม่ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาบ้านใหญ่จะทำไม่ดีกับเจ้าไว้มาก แต่อย่างน้อยก็คงดีกว่าเจ้าต้องถูกคนพยายามฆ่าทุกวัน ควรไปขอบคุณนางด้วยตนเองสักครั้ง ให้นางได้เห็นว่าเจ้าเติบใหญ่เพียงใดในตอนนี้""ขอรับพี่ใหญ่ ข้าจะไปบอกท่านพ่อกับท่านแม่ก่อน""อืม ท่านแม่พ่อกับท่านแม่จิตใจโอบอ้อมไม่มีทางขัดขวางเจ้าหรอก ไปเถอะ"้ไป๋ซูหยางออกไปแล้ว เขารู้สึกสบายใจที่ได้คุยกับพี่สาว ไม่รู้ว่าไปอยู่วังหลวงจะเป็นเช่นไร แม้จะมีพี่เข่อซินจะไปอยู่

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status