ข้าอยากขอเวลา

อาหลี่เอ่ยชมนาง ตอนที่นอนในห้องอยากจะโบกไอ้เด็กบ้านี่สักฝ่ามือ นั่นเมียข้านะอยากไปชายแดนใช่ไหมเดี๋ยวน่าดูแน่

"ข้าขอตัวไปดูพี่ชายเจ้าก่อน เที่ยงแล้วได้เวลากินยาแล้ว" ไป๋ซู่ฮวาเดินเข้าไปในห้องเห็นคนตัวโตนอนหลับอยู่ นางอังหน้าผากเขาก่อนจะรู้ตัวก็อยู่ใต้ร่างเขาเรียบร้อยแล้ว

"ทำไมรู้สึกเหมือนท่านไม่ได้ป่วยเลยนะตา เอ่อท่านพี่"

"เมียจ๋า คิดถึงเจ้าจังข้าหิวแล้ว"

"เดี๋ยวก่อน ข้าลืมไปว่าท่านยังไม่ได้กินข้าว รอเดี๋ยวนะอื้อๆๆ" ไป๋ซุ่ฮวากำลังจะลุกแต่ถูกเขาจุมพิตเว้าวอนเรียกร้อง ไม่นานก็เรื่อยลงมาจนครอบครองทรวงอกแสนหวานนั้น

"ทะท่านพี่ พอ พอก่อน อื้อ ท่านพี่ท่านบาดเจ็บอยู่นะอยากให้แผลที่หลังฉีกหรือไง ข้ายินดีเป็นหม้ายนะถ้าท่านไม่รักตัวเอง" ได้ผลคนตัวโตหยุดทันทีมองนางตาละห้อย

"อยากรักเจ้า อยากกลืนกินเจ้าคนดีสงสารข้าหน่อยไม่ได้หรือ"

"ท่านบาดเจ็บอยู่ อีกอย่างเรื่องของเราเริ่มแรกก็ถูกคนวางแผน ให้เวลาข้าหน่อยได้หรือไม่ขอข้าปรับตัวสักหน่อยนะ"

"นานแค่ไหน ข้าจะลงแดงแล้วเมียจ๋า"

"ให้แผลท่านหายก่อน ว่าแต่ท่านเป็นบัณฑิตเหตุใดถึงถูกธนูยิงได้ไปทำอะไรมา หรือแอบปีนเข้าหาลูกสาวบ้านไหนกัน" หยางหนิงเฉิงบีบจมูกนางก่อนจะกัดเบาๆ

"ข้าเห็นเด็กๆอยากกินเนื้อเลยลองเสี่ยงดู ไม่รู้ว่านายพรานคิดอะไรเขาบอกว่าได้ยินเสียงมาจากพุ่มไม้เลยยิงมา เขาคิดว่าเป็นกวางหรือไก่ฟ้านะ"

"ท่านพี่นี่ท่านดวงซวยถึงเพียงนี้เชียวหรือ เฮ้อหมั่นกราบไหว้โพธิสัตว์บ้างเถอะ จะมีใครเซ่อซ่าเท่าท่านอีกนะ ข้าไปหาข้าวให้ก่อนจะได้กินยา อื้อๆ"

จูบนี่เรียกร้องเว้าวอนจนไป๋ซู่ฮวาตาปรือโอบคอเขาไว้ หยางหนิงเฉิงเสียดายความหวานตรงหน้าเหลือเกิน

"ได้ข้าให้เวลาเจ้า อย่านานนะถ้านานเกินไปข้าปล้ำเจ้าขึ้นมาห้ามโกรธข้าด้วย อีกอย่างเวลากินยามันขมมาก กินยาเสร็จแล้วต้องให้ข้าจูบทุกครั้งจะได้ไม่ขมตกลงไหม"

"ห๊า ทำไมข้ารู้สึกตัวเองขาดทุนยังไงก็ไม่รู้ ข้าซื้อน้ำผึ้งมาให้ท่านแทนดีกว่า ข้าไปเอาอาหารให้ท่านก่อน เอ่อข้าให้แม่ม่ายไป๋มาอยู่บ้านเก่าพ่อข้านะอดีตสามีนางทุบตีเพื่อจะเอาลูกไปขายน่ะข้าเวทนาพวกนางอื้อๆๆๆ"เขาจูบเสร็จก็เอ่ย

"นี่ให้รางวัลเด็กดีไง ไม่ได้เอาเปรียบเลย"

"คนบ้าท่านมันเจ้าเล่ห์ ไม่อยู่ด้วยแล้วให้น้องชายท่านยกอาหารเถอะอยู่กับท่านเปลืองตัวตลอด"นางรู้ทันจึงรีบลุกหนีแล้วบอกจะให้อาหลี่เป็นคนยกยาและข้าวมาให้ คนตัวโตขัดใจใครว่าเขาใจดีกับเจ้าสองคนนั้น หึ ถ้าห้องว่างนางก็ไปหาที่อื่นนอนสิ ให้อาหลี่กับเสี่ยวจิ้งมาอยู่ด้วยแค่นี้ห้องก็เต็มแล้วเมียเขาจะหนีไปนอนที่อื่นได้อย่างไรเล่า ต้องมานอนกับเขาสิฮ่าๆ

ไป๋ซู่ฮวาทำอาหารเย็น นางใช้อาหลี่ไปถอนผักในแปลง ไป๋ซิ่วที่มาเจอเขาตอนแรกจะอ้าปากด่าที่มายุ่งที่ดินบ้านนาง แต่หลังจากที่เห็นใบหน้าคำด่าก็ถูกกลืนลงคอ

หืม หมู่บ้านมีหนุ่มรูปงามเช่นนี้เมื่อใดถึงจะงามไม่เท่าสามีขาเป๋ของนังซู่ฮวากับใต้เท้าลู่คนนั้นแต่คนนี้ไม่ด้อยเลยหล่อเหลาเสียจริงๆ นางชื่นชมแต่อาหลี่รังเกียจ เขาติดตามแม่ทัพมานานอยู่ที่นี่มาสามปีใครเป็นอย่างไรเขาไม่ใช่ไม่รู้ ดูสายตาสิแทบจะกินเขาอยู่แล้วน่าเกลียดจริงๆ

"พี่ชาย ที่นี่เป็นนที่ดินของบ้านข้าไม่ทราบว่าพี่ชายมาจากที่ใดกันเจ้าคะ ข้าชื่อไป๋ซิ่วเจ้าค่ะ"

"แม่นาง ข้าขอตัวก่อนอีกอย่างที่ดินแปลงนี้ดุเหมือนจะเป็นของอาซ้อข้า นางให้ข้ามาเก็บผักที่นี่" อาหลี่ไม่สนใจสตรีหน้าขาวปากแดงคนนี้เขาได้ผักกาดกับหลัวโปเรียบร้อยตามคำสั่งก็จะไป แต่ไป๋ซิ่วขวางหน้าเขาไว้พร้อมส่งสายตา

"นี่พี่ชาย ที่ดินแปลงนี่เป็นของบ้านข้า จะเป็นของอาซ้อท่านได้เช่นไรกันเจ้าคะ"

ไป๋ซิ่วไม่รู้ว่าเขาเป็นใครนางจึงบอกว่าที่ดินทั้งสิบหกหมู่นี่คือของบ้านนาง บุรุษตรงหน้าดูแล้วเป็นคนต่างถิ่นหากรู้ว่านางมีที่ดินมากมายเขาย่อมต้องมองนางใหม่ แต่ก็มีเสียงสวรรค์มาดับฝันของนาง

"เอ่อ คุณชายอาหลี่ข้าเก็บเห็ดมามากมายเสี่ยวฮวาสั่งให้ข้าไปเก็บมา เอ่อนี่ใช่หลานรองไป๋ซิ่วหรือไม่ อาเล็กไม่ได้เจอเจ้าเสียนานเชียว"

ไป๋ลู่ทักทายหลานสาว เสี่ยวฮวาบอกว่าให้นางออกมาบ่อยๆคนพวกนั้นเห็นหน้าของนางพวกเขาก็จะไม่ซื้อคน ใครอยากได้สตรีน่าเกลียดกันแต่อาหลี่เอ่ยขึ้นขัดจังหวะ น้ำเสียงที่ใช้กับไป๋ลู่ต่างกับไป๋ซิ่วลิบลับ

"ลู่ลู่ ดูท่าข้าแก่กว่าเจ้าน่าจะปีนึงเจ้าเรียกข้าพี่หลี่เถอะ ว่าแต่อาซ้อให้ท่านไปเก็บเห็ดมามากมายเชียวบนเขาลื่นนักต่อไประวังด้วย เจ้าคงร้อนน่าดูกลับเข้าบ้านเถอะ"

อาหลี่รับตระกร้ามาจากไป๋ลู่ นางขอบคุณเขาเบาๆ ไป๋ซิ่วกระชากแขนไป๋ลู่จนถลาหกล้มเลือดออกทันทีอาหลี่พยุงนางขึ้นมา พร้อมกับมีชาวบ้านที่กำลังกลับจากงานในนามาเจอเข้าก็เริ่มซุบซิบ

" ไป๋ลู่เด็กอัปลักษณ์นั่นรู้จักยั่วยวนบุรุษด้วยหรือ"

"น่านนะสิไม่ดูหน้าตาตนเองเลย บุรุษผู้นั้นเป็นใครกันไม่เคยเห็นหน้ารูปงามนัก"

"เฮ้อ น่าอิจฉานังเด็กซู่ฮวาคนนั้นนะสามีหล่อหลาเชียวเห็นว่าอีกไม่นานก็เดินได้"

"ใช่ๆ เมื่อเช้าข้าเจอนางกลางหมู่บ้าน แต่งตัวขึ้นมางดงามอย่าบอกใครสมกันจริงๆนะ"