ไป๋ฮวน

มาถึงท้ายหมู่บ้านก็พบกระท่อมดินหนึ่งหลัง มีรั้วไม้ไผ่กั้นไว้ในรั้วมีเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดขวบกำลังให้อาหารไก่และเด็กผู้ชายห้าขวบกำลังตักน้ำรดแปลงผัก

"เสี่ยวชิงเสี่ยวฉุนท่านน้าฮวนอยู่หรือไม่ พี่ซู่ฮวามีเรื่องอยากปรึกษา"

ไป่ชิงกับไป๋ฉุนเงยหน้ามามองผู้มาเยือนจึงเอ่ยทัก

"พี่ซู่ฮวาท่านสบายดีหรือเจ้าคะ ท่านแม่ไม่ค่อยสบายอยู่ในบ้านเจ้าค่ะ"

"อ๋อ พาพี่ไปหาท่านแม่ได้หรือไม่"

เสี่ยวชิงพยักหน้าก่อนจะพานางเดินเข้าไปในบ้าน ไป๋ฮวนนอนหลับอยู่ เสียงไอเป็นระยะๆเสี่ยวชิงเรียกนางไป๋ฮวนค่อยๆลืมตา

"สวัสดีเจ้าค่ะท่านน้า ข้าเองซู่ฮวาบุตรสาวโจวซิ่วเหม่ยเจ้าค่ะ"

"อ้อ เสี่ยวฮวาหรือ แค่กๆๆ มีเรื่องอะไรให้น้าช่วยหรือเปล่าแค่กๆ"

"ท่านน้าป่วยมานานหรือยังเจ้าคะ เหตุใดท่านปิดบ้านจนแสงแดดไม่ส่องแบบนี้เล่า ข้าช่วยเปิดให้นะเจ้าคะ"

ไป่สู่ฮวาเปิดหน้าต่างออกไปก็เห็นภายในบ้านยุ่งเหยิง ข้าวของระเนระนาด มีร่องรอยของการทุบตีเด็กๆด้วย

"ท่านน้า เกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงมีร่องรอยถูกทำร้าย"

"ฮือๆๆๆ ท่านพ่อมาแย่งเสบียงท่านแม่ไม่ให้เขาเลยทุบตีเจ้าค่ะ ฮือน้องเล็กเป็นใบ้ไม่ยอมพูดเขาหาว่าท่านแม่เป็นตัวอัปมงคลให้กำเนิดเด็กอัปมงคลเจ้าค่ะฮือๆๆๆๆ"

ไป๋เสี่ยวชิงร้องไห้น่าส่งสาร ต้องสารเลวแค่ไหนกันไอ้ชั่วหม่าซุน เรื่องนี้ต้องจัดการเจ๊ทนไม่ได้จริงๆนะผู้ชายตีผู้หญิงเนี่ย

"ท่านน้าฮวนข้ามาขอซื้อกระสอบจากท่าน แต่ว่าเรื่องเงินข้าขอขายผลผลิตก่อนค่อยจ่ายได้ไหมเจ้าคะ"

"ได้ ข้ามีอยู่แค่สี่สิบใบเจ้าใช้เยอะหรือไม่ข้าขายเจ้าใบละยี่สิบอีแปะเท่านนั้นคิดแค่ค่าผ้าพอ"

"ท่านน้าไม่ต้องเกรงใจเจ้าค่ะ คิดราคามาเถอะอ้อท่านน้าข้ามีวิธีให้คนสกุลหม่าไม่มาวุ่นวายกับท่านหากท่านเห็นด้วยข้าจะช่วย"

ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยขึ้น ไป๋ฮวนร้องไห้นางไม่ต้องการเห็นหน้าคนเหล่านั้นอีกแล้ว พวกเขาทำเหมือนเสี่ยวฉุนไม่ใช่บุตรชายแค่เขาพูดไม่ได้เท่านนั้นเอง

"ข้าฟังเจ้า ขอแค่ไม่มาทำร้ายเสี่ยวชิงกับเสี่ยวฉุนอีกก็พอ เขาจะขายเสี่ยวชิงให้บ้านเศรษฐีเพราะภรรยาใหม่เขาคลอดบุตรชายจึงต้องการเงิน เสี่ยวฮวาเขาเป็นพ่อแบบใดกันฮือๆๆๆๆ"

"ท่านน้าอย่าห่วงเลย เอาเช่นนี้วันนี้ท่านไปกับข้าใกล้ๆบ้านข้ามีกระท่อมเก่าๆหลังนึงมันเคยเป็นของบิดาข้า อาจจะไม่ใหญ่นักมีแค่สองห้องแต่นับว่าคุ้มแดดคุ้มฝนได้ดี หากไม่ใช่เพราะซูหยางยังเด็กข้าไม่วางใจ อาจให้เขาอยู่ที่นั่นแล้ว ตอนนี้ซูหยางพักอยู่กับข้าและสามี ท่านเก็บของเถอะข้าเอาเกวียนมา"

หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยเกวียนก็เคลื่อนกลับบ้านเชิงเขา นางแวะบ้านไป๋จ้านพูดคุย ตอนนี้ภรรยาของไป๋จ้านไม่กล้ามองหน้านางตรงๆ เมื่อวานมีคนของทางการมาหาสามีนางแล้วบอกว่านังเด็กนี่ฉลาดหากไม่เสียเกียรติเกินไปเรื่องบางอย่างปรึกษานางได้ เพ้ย คงไปยั่วยวนใครอีกล่ะสิ

"เฮ้อ ที่เจ้ากล่าวมาจริงหรือ ได้ข้าจะคุยกับผู้นำสกุลหม่า ช่างเลวร้ายจริงๆส่วนย่าเจ้าข้าเป็นผุ้นำสกุลไป๋นางข้าจะจัดการเอง เจ้าไปเถอะ"

เกวียนเดินทางมาถึงบ้านไป๋ซู่ฮวาเรียกน้องชายออกมาให้ช่วยพาท่านน้าฮวนไปพักบ้านเก่าท่านพ่อที่เดินไปอีกสองร้อยก้าว จากนั้นก็ไปทำอาหารเย็น อาหลี่ผู้นั้นนั่งเล่นอยู่กับเด็กๆ มีบุรุษเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

"อาหลี่ เจ้าพักที่ไหนหรือ"

"อ้อ อาซ้อท่านมาแล้ว นี่คือเสี่ยวจิ้งเป็นน้องชายคนเล็กขอรับ ข้ายังไม่มีที่พักกะว่าคืนนี้จะขอพักที่นี่ก่อน พวกเรานอนข้างนอกได้ขอรับ" อาหลี่พูดกับนาง

ไป๋ซู่ฮวาสังเกตลูกพี่ลูกน้องที่หน้าตาไปคนละทางเนี่ยนะ หยางหนิงเฉิงถือว่ารูปงามมากขนาดดาราที่ว่าหล่อแล้วมาเจอเขานี่เทียบไม่ติดเลยนะ ส่วนลูกพี่ลูกน้องสองคนนี้ถือว่าหล่อเหลาเพียงแต่ตาทึ่มนั่นดึงรัศมีไปคนเดียวตนอื่นเลยดูด้อย ขนาดใต้เท้าลู่เมื่อวานที่รูปงามนักเจอตาทึ่มนี่เข้าไปก็ดับเช่นกัน คนอะไรหล่อเกิ้น

"อาหลี่ ถ้าไม่ติดอะไรก็นอนกับซูหยางเถอะ เตียงไม่เล็กเกินไปพอเบียดกันได้ รออาซ้อจัดการเสบียงเรียบร้อยจะยกห้องนั้นให้เจ้ากับน้อง"

"ขอบคุณขอรับ อาซ้อนอกจากท่านจะงามมากแล้วยังใจดีอีกด้วยขอรับ"