บทที่ 5 ผืนพรมที่เร่าร้อน nc

ทั้งสองโยกเข้าหากันอย่างรุนแรง เร่าร้อนด้วยจังหวะรักเดียวกันอย่างไม่รู้ตัว  ทั้งๆที่เป็นการเริงรักกันเป็นครั้งแรกแม่ทัพหนุ่มโยกขย่มเมียที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะรับเป็นเมียจนแทบจะจมไปกับฟูกหนานุ่มบนผ้าปูเตียงวิวาห์สีแดงเข้มที่เป็นผ้ามัันระยับ

เขารู้สึกว่าบนผ้าปูเตียงสีแดงเช่นนี้ มันทำให้ร่างเย้ายวนของเมียหมาดๆของเขา  ยิ่งดูเร่าร้อน ร่านรัก จนเขาแทบจะหยุดยั้งตนเองไม่ได้  เสน่ห์ของนางช่างร้ายกาจเหลือเกิน  และเขาไม่แปลกใจเลยสักนิด ว่าเรื่องที่เขาได้ยินว่ามีบุรุษมากมายหมายปองนางนั้นจะไม่ใช่ความจริง รวมทั้งเจ้าน้องเขยตัวดีที่คิดจะแต่งนางเข้าจวน  จนน้องสาวของเขาวิ่งโร่มาหาเขาพร้อมกับน้ำตานองหน้า 

ขณะที่ครุ่นคิด บั้นเอวสอบของเขาก็โยกไหวไม่พัก เสียงร้องครวญครางดังออกมาจากลำคอหนาดังกระหึ่มไม่ขาดระยะ  และสตรีใต้ร่างของเขาก็ไม่แพ้กัน นางร้องครวญครางกระเส่า และเสียงของนางดังแม่แมวน้อยที่ร้องขู่เพื่อจะข่มขวัญเสือร้ายเช่นเขา  และนางยิ่งถูกเสือร้ายกลืนกินอย่างดุดันยิ่งไปกว่าเดิม  

แม่ทัพหนุ่มทั้งเหน็ดเหนื่อยและสุขสมอย่างที่ไม่เคยมาก่อนในชีวิตหนุ่มของเขา  ลำตัวของเขามันวับไปด้วยเหงื่อ  เสียงหอบหายใจเสียงดังอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่บั้นเอวสอบก็ยังไหวโยกอย่างรุนแรง  

เขาไม่เคยสุขสมเท่านี้มาก่อนเลย ไม่มีสตรีใดทำให้เขาสุขจนถึงขีดสุดเท่านี้ เขาโยกขย่มนางอย่างรุนแรงจนกระทั่งแตกระเบิดอย่างรุนแรง   เขาปลดปล่อยสายธารรักเข้าไปในร่องอวบของนางจนหมดสิ้น  เขาสุขสมสุดๆ นางทำให้เขาคลั่ง  ทำให้เขาโยกบั้นเอวอย่างบ้าคลั่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลยในชีวิตหนุ่มของเขา  

จนเมื่อเสร็จสมร่างหนาทรุดลงบนอกอวบของนาง  เขาหอบหายใจอย่างแรง  เพราะเพิ่งผ่านความสุขสมสุดๆ สุขอย่างไม่เคยมาก่อน เขาแทบจะไม่เชื่อตนเองว่าเรื่องบ้านี่มันจะเกิดขึ้น กับสตรีนางนี้ สตรีที่เขาไม่คิดจะต้องการเลยแม้แต่น้อย นางทำอะไรกับเขากัน แม่ทัพหนุ่มครุ่นคิดอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อตั้งสติได้แม่ทัพหนุ่มที่หลงลืมตนขย่มนางนานนับสองชั่วยาม  ทั้งที่ตั้งใจจะมากระแทกนางให้เสร็จ ๆ แล้วกลับออกไป มันบ้า บ้าที่สุด เขาพึมพำแล้วค่อยยันร่างล่ำสันที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนั่นแน่นเช่นผู้ที่ฝึกปรือยุทธ์เป็นประะจำออกจากเรือนร่างเย้ายวนที่เขาแสนจะรังเกียจ  รังเกียจเหลือเกิน 

เขาจ้องมองร่างขาวผ่องที่นอนทอดร่างอย่างหมดเรี่ยวแรง อย่างชิงชัง แล้วค่อยลุกขึ้นจากเตียง พยายามไม่หันกลับมามองนาง แล้วเดินเข้าไปหลังฉากกั้น  เข้าไปดึงเสื้อคลุมของตนเองขึ้นมาสวมแล้วโผเผออกไปจากเรือนเล็กหลังนี้  ไปให้พ้นจากนังแม่มดร้ายกาจที่นอนทอดกายระทวยอยู่บนเตียงนั่น  

เขาออกมาจากเรือนเล็กนั้นแล้ว หลับตาลงพยายามสลัดภาพร่างอวบอิ่มขาวผ่องที่นอนทอดร่างอยู่บนผ้าปูเตียงสีแดงเข้มมันดูเย้ายวนจนเขาแทบจะกลับขึ้นไปร่วมอภิรมย์กับนางบนเตียงอีกครั้งอย่างอดใจไม่ไหว  

สตรีนางนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก  มิน่าเล่าอี้หลานถึงร้องห่มร้องไห้มาหาเขา เพราะนางเกรงว่าสามีของนางจะหลงไหลสตรีนางนี้จนโงหัวไม่ขึ้น และอีกไม่่นานเขาคงจะตัดสินใจรับสตรีแพศยานี่เข้ามาในจวน และอี้หลานบอกเขาว่านางจะปล่อยให้เหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นมาไม่ได้อย่างเด็ดขาด  เพราะนางกลัว กลัวว่านางจะต้องเสียสามีที่นางรักไปในที่สุด  

ขนาดตอนนี้สตรีแพศยานั่นยังไม่เข้ามาอยู่ในจวนนางในฐานะฮูหยินอีกคนหนึ่ง นางยังมีอิทธิพลต่อสามีของอี้หลานยิ่งนัก หากอี้หลานปล่อยให้สามีทำตามใจของเขาได้สำเร็จ  ภายในไม่นานนางจะต้องสูญเสียสามีให้กับสตรีผู้นั้นอย่างแน่นอน  และแม่ทัพหนุ่มที่ประจักษ์กับตนเองแล้ว เขาเชื่ออี้หลาน เชื่อนางสุดใจ  ว่าอี้หลานน้องสาวของเขาจะต้องเสียสามีให้กับสตรีแพศยานางนี้อย่างไม่ต้องสงสัย  

เพราะแม้แต่เขาเอง แม่ทัพหนุ่มที่สู้ศึกมาก็หลายสมรภูมิรบ  ผ่านสตรีมาก็ไม่น้อย  ขณะนี้เขารู้สึกว่าเขาเสียความควบคุมตนเองไปจนสิ้น  เมื่อยามอยู่บนเตียงกับนาง  แม้แต่เขาเองยังกลัวว่าตนเองจะหันกลับเข้าไปแล้วขย่มนางอีกครั้งตามที่ใจของเขามันเรียกร้องอย่างบ้าคลั่ง  แม่ทัพหนุ่มรีบเดินโผเผกลับเรือนของตนเองอย่างไม่ยอมหันกลับมามองข้างหลัง 

ยามเฉินเยวซินสะดุ้งตื่นขึ้น  นางลืมตาช้าๆ แล้วภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาในห้วงความทรงจำ ภาพที่นางทำตัวเช่นหญิงร่านชาย  โยกสะโพกอวบรับบุรุษผู้นั้นอย่างร่านร้อน ปากก็ร้องครวญครางเสียงกระเส่าอย่างแสนจะน่าเกลียดยิ่งนัก  

นางจดจำความสุขสมจนแทบบ้านั้นได้ดี  เยว่ซินสลัดศีรษะไปมา พยายามสลัดภาพเหล่านั้นออกไปจากความทรงจำ ช่างมันเถอะ เพราะมันไม่อาจจะแก้ไขอะไรได้แล้ว เพราะนางแต่งเข้ามาในจวนของเขา เป็นเมียที่เขาไม่ต้องการ และชิงชังรังเกียจยิ่งนัก  เพราะเมื่อคืนขณะที่เริงรักกันอย่างดุเดือดและเร่าร้อน  เขาก็พร่ำบอกนางเช่นนี้ ว่าเขาชิงชัง และรังเกียจนางมากเพียงใด  

และเขาก็บอกเองว่าเขาจำต้องมาร่วมรักกับนางทั้ง ๆ ที่เขารังเกียจนางเหลือแสน เขาพร่ำบอกนางเช่นนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง  แม้ยามเขาถึงจุดที่สุขสมร่างหนาเกร็งกระตุกจนสั่นไปหมด  ก็ยังไม่วายลืมตัวเอ่ยปากบอกว่ารังเกียจนาง ชิงชังนางยิ่งนัก ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาจะไปสู่ขอนางมาเป็นภรรยาทำไมกัน  

เมื่อคืนก็ไม่ได้ถามเหตุผลว่าเพราะเหตุใด แม่ทัพจาง…สามีหมาดๆ ผู้นั้น ถึงได้บอกว่าเขาชิงชังรังเกียจนางเหลือแสน ไม่เพียงคำพูดที่เขาพร่ำบอกกับนาง  แต่ดวงตาของเขาในบางครั้งที่มันเป็นอิสระจากความปรารถนาที่กำลังรุมเร้าทั้งเขาและหล่อน  มันก็ฉายชัดถึงความเกลียดชังจนนางแทบผงะเมื่อได้สบเข้ากับตาคมของเขา  นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน  เขาบอกว่าเกลียดนาง แล้วนางไปทำอะไรให้เขากัน ทั้งๆที่นางเองก็เพิ่งพบกับเขาเมื่อคืนนี้เป็นครั้งแรก  เรื่องนี้นางจะต้องถามเขาให้รู้เรื่องให้ได้

เยว่ซินค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นช้าๆ นางเจ็บระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่กลางกายมันทั้งเจ็บทั้งแสบเหลือเกิน นางกัดฟันขยับตัวลงจากเตียงช้าๆ ก้มมองอาภรณ์เนื้อผ้าบางเบาของตัวเองที่มันขาดวิ่น เนื้อผ้ามันบางมาก และเขาก็รุนแรงเหลือเกินฉีกมันขาดวิ่นไปหมดแล้ว  คงจะซ่อมแซมไม่ได้อีก   นางคงจะค้นหาตัวอื่นมาใส่ไปพลางๆก่อน  แล้วค่อยไปหาซื้ออาภรณ์สำเร็จรูปที่ตลาดก็แล้วกัน  แม้นางจะมีเงินพอติดตัวมาบ้าง  แต่เบี้ยหวัดที่นางได้รับที่จวนของบิดาก็ไม่มากเท่าที่นางควรจะได้ เพราะมารดาเลี้ยงเป็นผู้กำเงินทองของจวนเอาไว้จนสิ้น  และท่านพ่อก็ไม่เคยกล้าปริปากต่อว่านางเรื่องที่แม่เลี้ยงทำเช่นนี้กับบุตรสาวของตนเอง  

การมีชีวิตอยู่ในจวนของบิดา  ในฐานะคุณหนูใหญ่  ไม่ได้สะดวกสะบายนัก  แม้ไม่ถึงกับอัตคัตขัดสน แต่ก็ไม่มีเงินทองให้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเช่นกัน  นางได้เบี้ยเลี้ยงรายเดือนจากบิดา แต่ก็จำนวนน้อยกว่าน้องสาวที่เป็นบุตรสาวของมารดาเลี้ยง แต่นางก็ไม่อยากจะให้บิดาต้องมีปัญหากับแม่เลี้ยง  นางจึงพยายามจะอดทนไม่ปริปากบ่น  ได้เท่าไหร่นางก็รับมาเท่านั้น อาภรณ์ก็ไม่ค่อยหาซื้อ แต่นางจะตัดเองเพื่อจะได้ประหยัดเงินให้มากขึ้นหน่อย  ส่วนเครื่องประดับก็ใช้ของเก่าของมารดา และที่บิดาเคยซื้อให้เมื่อนานมาแล้ว