บทที่ 6 ย้ายไปอยู่เรือนที่ไกลที่สุด

เยว่ซินค่อย ๆ เดินโผเผไปที่หลังฉากกั้น แล้วเปิดหีบที่วางอยู่หน้าตู้เสื้อผ้านั้น ค้นหาอาภรณ์ออกมาหนึ่งชุด แล้วผ้าสำหรับเช็ดตัวอีกหนึ่งผืืนนำไปพาดเอาไว้บนราวใกล้ ๆ ถังน้ำใบใหญ่ 

ขณะนั้นหย่งหลิวก็ก้าวเข้ามาในห้องนอน นางกระวีกระวาดรีบมาช่วยคุณหนูของนางอาบน้ำ “ คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ บ่าวเข้ามาในห้องนี้หลายรอบแล้ว แต่ท่านยังไม่ตื่นบ่าวจึงไม่ได้ปลุกเจ้าค่ะ ” ขณะที่เอ่ยคำสนทนากับนายหญิงของตนเอง ดวงตาคู่กลมของนางก็เบิกกว้าง เมื่อเห็นร่องรอยแดงๆหลายจุดที่ร่างอวบอิ่มของนายสาว นางลงมือขัดถูอาบน้ำให้กับคุณหนูของนางดังเช่นปกติ  

แต่เมื่ออดใจไม่ได้ก็เอ่ยถามขึ้นเสียงเบา  “ เมื่อคืน….”  เยว่ซินพยักหน้ารับ “ เขามาเข้าหอเมื่อคืน กลางดึกแล้ว ไม่รู้ว่ากี่ยามเหมือนกัน ” ใบหน้างามของนางแดงระเรื่อเมื่อยามบอกเล่ากับสาวใช้คนสนิท แล้วหย่งหลิวก็ไม่ได้ถามนายหญิงของตนต่อไปอีก แม้นางจะเห็นร่องรอยรักแดงระเรื่อหลายจุดนักบนร่างของนายหญิงของตนเอง  เพราะผิวพรรณของนายหญิงบอบบางนัก ทั้งยังขาวผ่องนวลเนียนทำให้เห็นร่องรอยน้อยใหญ่พวกนั้นเด่นชัด

นางก้มหน้าก้มตาอาบน้ำให้จนเสร็จดังเช่นปกติ แล้วก็เช็ดกายอวบอิ่มของคุณหนูจนแห้งสนิท ลงมือทาเครื่องประทินผิวให้จนทั่วร่างงามแล้ว  ขณะนั้นก็ครุ่นคิดว่า หากบุรุษใดได้มาเห็นเรือนร่างแสนงามของคุณหนูจะไม่หลงไหลก็ให้มันรู้กันไป  คุณหนูไม่จำเป็นต้องง้อคนที่ไม่ให้เกียรตินางเช่นนี้หรอก หากไม่เพราะแม่เลี้ยงของคุณหนูที่เห็นแก่สินสอดก้อนใหญ่มาก  และนายท่านก็ไม่กล้าขัดฮูหยินของตนเองเช่นเคย  

น่าสงสารคุณหนูของนางนัก  รักท่านพ่อมาก ไม่อยากให้บิดาลำบากใจ  นางจึงยอมแต่งกับชายที่ไม่เคยพบหน้ากันเลยสักครั้ง  จึงต้องมาทนอยู่ในจวนที่ไม่น่าอยู่เลยสักนิดแห่งนี้  ผู้คนก็ไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าที่หย่งหลิวไปพบเห็นมาทั้งในโรงครัวและตามรายทางเมื่อพบสาวใช้หรือบ่าวชายตามทางเดิน  พวกเขาดูเฉยชา มึนตึงและไม่ค่อยอยากจะเสวนากับหย่งหลิวนัก แม้พูดด้วยก็พูดอย่างเสียไม่ได้  ยิ่งทำให้หย่งหลิวสงสารคุณหนูนักที่ต้องมาอยู่ในจวนที่ไม่ค่อยน่าอยู่เลยสักนิดแห่งนี้

เมื่อเครื่องประทินผิวที่ทาทั่วผิวกายของคุณหนูแห้งดีแล้ว หย่งหลิวก็หยิบอาภรณ์ที่พาดเอาไว้แล้วบนราวไม้ใกล้กับถังไม้ใบใหญ่ที่ใช้อาบน้ำ มาสวมให้นายหญิงของตนเองจนเสร็จเรียบร้อย   ร่างงามจึงได้เดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้งที่มีเครื่องประทินผิวกระปุกเล็กกระปุกน้อยของนางวางเอาไว้จนเต็มบนโต๊ะ  มีคันฉ่องบานที่นำติดตัวมาด้วยจากบ้านเดิมวางอยู่ตรงกลางโต๊ะ  นางทรุดนั่งลงที่เก้าอี้  แล้วหย่งหลิวก็ลงมือเช็ดผมเผ้าของนางหญิงของตนแล้วจึงค่อยๆใช้หวีสางผมสีดำนุ่มสลวยที่ยาวจนเต็มแผ่นหลังช้าๆ 

ส่วนเยว่ซินก็ค่อยๆ ลงมือแต่งเติมใบหน้างามด้วยตนเองช้าๆ นางพิศดูใบหน้างามที่ นวลปลั่งสดใส ดูอิิ่มเอบมากกว่าที่นางเคยเห็น  แต่ใจของนางกลับกำลังหวนคิดไปถึงเมื่อยามค่ำคืนที่ผ่านมาในห้องนี้  บนเตียงสี่เสาที่อยู่ถัดไปไม่ไกล ภาพความทรงจำที่แสนจะเร่าร้อนระหว่างเจ้าบ่าวหมาดๆ ผู้มีใบหน้าบึ้งตึงและคอยแต่จะเหยียดยามนางด้วยวาจาเจ็บแสบ  แต่จังหวะรักของเขาช่างดุดัน และเร่าร้อนตรงข้ามกับวาจาที่คอยเสียดแทงใจของนางอยู่หลายครั้ง  นางยังจำเสียงครวญครางผสานกันของทั้งสองได้ดี  และนางแทบไม่เชื่อว่าเสียงร้องครางราวกับแมวน้อยนั่นคือนาง ใบหน้างามพลันแดงระเรื่อ ขณะที่่หย่งหลิวกำลังเกล้าผมให้กับนายหญิงของตนเองและสังเกตุเห็นใบหน้าแดงระเรื่อของนางแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากกระเซ้า แต่แล้วก็พลันมีเสียงทุบประตูหน้าเสียงดัง

“ บ่าวไปดูก่อนจะเจ้าคะ ว่าใครมาร้องเรียกที่หน้าเรือน ” แล้วนางก็วางหวีลงบนโต๊ะ แล้วจึงได้เดินออกไปจากห้องนอนของนายตน ไม่นานหย่งหลิวก็กลับเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึงยิ่งนัก  “ คุณหนูเจ้าคะ แม่ทัพจางให้สาวใช้มาบอกว่าให้คุณหนูย้ายออกไปอยู่ที่เรือนทางตะวันตกเจ้าค่ะ นางยกอาหารเช้ามาให้ด้วยแล้วบอกว่าถ้าคุณหนูรับอาหารเช้าแล้วจะให้บ่าวชายมาช่วยกันยกข้าวของๆ เราไปไว้ที่เรือนตะวันตกที่ว่านั่นเจ้าค่ะ ”  นายสาวของนางกลับรับฟังด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จแล้วก็ค่อยไปตามพวกเขามาช่วยย้ายข้าวของ ยังดีที่เรายังไม่ได้จัดข้าวของใส่ตู้ ” หย่งเอ๋อจ้องมองใบหน้างามที่เปลี่ยนสีไปเล็กน้อย  แต่ก็ไม่แสดงความขัดเคืองไม่พอใจอะไรออกมา ด้วยความรู้สึกเจ็บแค้นแทนไม่น้อย “ ดูสิเจ้าคะ แต่งเข้ามายังไม่ทันไร ให้เราย้ายไปอยู่เสียไกล เจ้าบ่าวของคุณหนูนี่เป็นคนอย่างไรกันแน่ ” นางอดที่จะพูดไม่ได้ แม้ตอนแรกตั้งใจว่าจะไม่พูดมากเพราะเกรงนายหญิงของตนเองจะไม่สบายใจไปมากกว่านี้ เพราะแม้แต่หย่งเอ๋อก็มองออกว่าคนจวนนี้คล้ายไม่ต้อนรับพวกนางอย่างไรก็ไม่รู้ได้  เมื่อครู่ที่ไปที่โรงครัวพวกบ่าวในนั้นก็ทำท่าแปลกๆ 

“ ช่างเขาเถอะ จวนของเขา จะให้เราอยู่ตรงไหนเราก็อยู่ไป เราเพิ่งเข้ามาอยู่ ยังไม่รู้ว่าจวนนี้เขาอยู่กันอย่างไร ส่วนเจ้าบ่าวของข้า เจ้าเองก็รู้เขาไม่ได้พึงใจจะแต่งงานกับข้า เมื่อคืนเขาก็บอกว่าข้าเองว่าเขาเกลียดข้า และข้าจะต้องถามเขาให้รู้เรื่องว่าเกลียดข้าแล้วมาแต่งงานกับข้าทำไมกัน ” เยวซินบอกกับสาวใช้ของตนเอง  หย่งหลิวทำสีหน้างงงัน “ เกลียดคุณหนู เกลียดคุณหนูทำไมกันเจ้าคะ เราไม่เคยพบกันเสียหน่อย ทำไมจู่ๆ มาบอกว่าเกลียดคุณหนูได้ ” แม้แต่หย่งหลิวก็ยังไม่เข้าใจ

“ นั่นเป็นเรื่องที่ข้าคงจะต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่องว่าเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่ ทำไมเขาถึงได้อยากจะแต่งงานกับข้า ถึงกับยอมจ่ายค่าสินสอดที่ท่านน้าเสนอ  ข้าเองก็รู้สึกว่าสินสอดที่นางเรียกมันแพงเกินไป  แต่ที่ข้าไม่เข้าใจยิ่งไปกว่าก็คือทำไมเขาถึงได้ตกลง ” นางรำพึงเบาๆ เหมือนตั้งคำถามกับตนเองในสิ่งที่นางเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

หลังจากกินอาหารเช้าแล้ว หย่งหลิวก็ไปตามบ่าวมาช่วยกันขนย้ายข้าวของที่พวกนางนำติดตัวมาจากจวนเดิม ไปที่เรือนทางทิศตะวันตก และพวกนางก็พบว่าเรือนทิศตะวันตกที่ว่านั่น  อยู่แทบจะท้ายจวน   มันเป็นเรือนหลังเล็กที่ค่อนไปทางท้ายสุด  ห่างจากเรือนหลังอื่นพอประมาณ  อยู่เกือบจะชิดกำแพงอีกด้านของจวนแม่ทัพแล้ว แต่ก็เป็นสัดส่วนดี ไม่ต้องอยู่ปะปนกับผู้ใด เรือนหลังนี้ไม่ใช่เรือนใหม่ เป็นเรือนของทหารที่ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกจวนแล้ว และยังไม่ได้รับการปรับปรุงอันใด

 แค่เพียงให้บ่าวมาทำความสะอาดอย่างเร่งรีบเพราะเป็นคำสั่งด่วนของท่านแม่ทัพที่ให้ย้ายฮูหยินใหม่ของเขาไปอยู่ที่นั่น เพราะเรือนหลังนี้ไม่เหมาะกับตำแหน่งฮูหยินท่านแม่ทัพเลยสักนิด  แล้วที่จริงแล้วถ้าเป็นฮูหยินเอกของท่านแม่ทัพจริิงๆแล้ว ก็ควรต้องเข้าไปอยู่ในเรือนหลักของท่านแม่ทัพ  แต่นี่เพราะเป็นสตรีที่ท่านแม่ทัพมิได้เต็มใจแต่ง  บ่าวไพร่ในจวนพากันซุบซิบกันเพราะต่างก็ได้ยินเรื่องของคุณหนูจางอี้หลานน้องสาวของท่านแม่ทัพที่เทียวมาหาพี่ชาย 

มาร้องห่มร้องไห้และก็มีสาวใช้หลายๆคนได้ยินเรื่องราวที่นางมาพร่ำฟ้องพี่ชายของนางอยู่หลายครั้งแล้ว  เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมาสามสี่เดือนที่แล้ว   และนางก็ยิ่งมาร่ำร้องไห้หนักขึ้น  บ่อยๆขึ้น จนทำให้เรื่องนี้มีบ่าวไพร่ที่ต่างก็ได้ยินเรื่องราวของเจ้านายพากันนำไปซุบซิบว่า ท่านแม่ทัพจางที่ปกติไม่ใคร่จะสนใจสตรีใดนัก  อยู่ๆก็เกิดไปสู่ขอสตรีนางหนึ่งมาเป็นฮูหยิน แต่เขาก็ไม่อยู่เข้าพิธีแต่งงานด้วยซ้ำ  การจัดงานแต่งงานก็ทำเหมือนให้เสร็จๆไป แค่มีการจัดพิธีไหว้ฟ้าดินตามธรรมเนียมเท่านั้น  เหมือนไม่ให้เกียรติเจ้าสาวเลยแม้แต่น้อย