ตอนที่ 2

“นี่ข้ากระแทกสุดกำลังแล้วนะ… ”

         จางเยี่ยนเฟยร้องคราง กระแทกจนหน้าดำหน้าแดง เหงื่อกาฬแตกซ่านออกมาชุ่มเนินหน้าผากกว้าง ทว่าเยี่ยนเหนียงกลับรู้สึกว่าความเป็นชายของสามียังสอดใส่เข้ามาไม่สุด ไม่อิ่ม ไม่เต็ม ไม่ถึงที่สุดของความต้องการ ไม่ถึงเนื้อในของนางที่กำลังปั่นป่วนราวกับมีมวลคลื่นตีรวนอยู่ภายใน

“อีก…ท่านพี่… อีก… ”

เยี่ยนเหนียงเร่ง

         “ข้าเสียว… อูย… ข้าไม่ไหวแล้ว ของเจ้าบีบรัดเหลือเกิน… อ่า… ”

จางเยี่ยนเฟยขยับเอวกระเด้ารัวๆ กลั้นใจกระแทกในระลอกสุดท้ายของความอดทน

“งือออ… ท่านพี่อย่าเพิ่งแตกนะ… ข้ายัง… ”

สองมือของเยี่ยนเหนียงเอื้อมลงมาโอบเอวสามีชรา รั้งเอวให้แท่งหยกของเขาอัดเข้ามาสุดลำ ก้นของนางส่ายร่อน แอ่นรับจนขยับลอยขึ้นจากที่นอน อยากให้ท่อนอาวุธของสามีอัดขยี้ล้ำลึกกว่านี้

ตั่บๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

“อ๊า… แรงอีกค่ะ… อีก… งืออออ… ท่านพี่”

จางเยี่ยนเฟยโยกเอวอัดลำเอ็นเข้าใส่สุดกำลังทว่าก็ยังไม่อาจทำให้นางถึงสวรรค์ และสุดท้ายก็เป็นฝ่ายเสียวซ่านจนไม่อาจกลั้นน้ำกามเอาไว้ได้

“อ๊ะ… อ๊าคคคคค… ”

จางเยี่ยนเฟยคำรามเสียงต่ำเครือในลำคอ ช่องสังวาสของเยี่ยนเหนียงที่กำลังบีบรัดแท่งหยกของสามี รับรู้ได้ในแรงกระตุกสั่นภายในโพรงเนื้อนุ่มแน่นและความร้อนรุ่มของสายน้ำกาม แตกทะลักคารูของนาง

“ทะ… ท่านพี่… ”

เยี่ยนเหนียงร้องเรียกด้วยความผิดหวัง ทว่าสุดจะทัดทาน คนที่ขย่มอยู่บนกายนางขยับลงมานอนหงาย แผ่หลาหอบหายใจแรง ทิ้งให้เยี่ยนเหนียงนอนลืมตาโพลงมองเพดาน

นางไม่ทันได้ถึงสวรรค์…

ก็มีอันต้องร่วงลงมาอยู่กับความจริงที่ว่าสามีชราทิ้งให้นางอารมณ์ค้างอีกแล้ว

“นายท่าน… นายท่าน… ”

ขณะจางเยี่ยนเฟยยังนอนหอบกระเส่า เสียงเรียกของคนงานที่ดังขึ้นหน้าบ้าน ทำให้ต้องรีบลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า ตอนนี้ทั้งคนงานและรถม้าบรรทุกสัมภาระหลายคันพร้อมออกเดินทาง

“ท่านพี่ใจร้าย… แกล้งให้ข้าทรมาน… ”

สองมือของเยี่ยนเหนียงยังขยุ้มอยู่กับผ้าปูที่นอน นางตัดพ้อเสียงแผ่ว เอาแต่ทุบตีฟูกหมอน อดนึกสมเพชตัวเองขึ้นมาไม่ได้ จากลูกสาวชาวนายากจนที่อยากมีชีวิตรุ่งเรือง อยากเป็นฮูหยินของเศรษฐีจนต้องยอมแต่งงานกับชายชราอายุรุ่นราวคราวพ่ออย่างจางเยี่ยนเฟยคนนี้

จริงอยู่… แม้ทุกวันนี้เยี่ยนเหนียงมีชีวิตความเป็นอยู่แสนสุขสบายแตกต่างไปจากเดิมราวฟ้ากับเหว

เศรษฐีจางรักและดูแลนางเป็นอย่างดี ในฐานะ ‘ฮูหยิน’ มีคนรับใช้ล้อมหน้าล้อมหลัง มีชีวิตแสนสุขสบายในบ้านหลังใหญ่

แต่สิ่งที่เยี่ยนเหนียงรู้ว่านับวันยิ่งขาดหายก็คือความสุขทางเพศที่เงินทองของจางเยี่ยนเฟยไม่อาจซื้อได้

“ไว้กลับมา… ข้าจะแก้มือให้เจ้า ก็วันนี้เจ้าเร่งเร้าเร่าร้อนเหลือเกิน… ข้าก็เลยเสียวจัดกลั้นไม่อยู่”

สามีชราตอบตามตรง สวมเสื้อผ้าเสร็จก็เข้ามาจูบทรวงอกและแก้มภรรยา กอดล่ำลาแล้วเดินออกไปจากห้อง

ครู่ต่อมา

“เจียวเหม่ย… เจียวเหม่ย… ”

บนเตียงนอนกว้าง เยี่ยนเหนียงยังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าอารมณ์ค้าง ตะโกนเรียกสาวใช้ที่กำลังยืนอยู่หน้าห้อง หลังจากเสียงรถม้าและขบวนขนสินค้าของสามีค่อยๆ เคลื่อนออกไปจากหน้าบ้าน

“ฮูหยิน… ข้ามาแล้ว… ”

เจียวเหม่ยผลักบานประตู ตรงรี่เข้ามาหาผู้เป็นนาย ครั้นเมื่อเห็นสภาพของเยี่ยนเหนียงในเวลานี้ เจียวเหม่ยจึงรีบถอยออก หมอนที่ถูกขว้างออกมาทำให้รู้ว่าผู้เป็นนายกำลังอารมณ์ไม่ได้

“ฮูหยินรอข้าเดี๋ยวนะ… ”

มองตาผู้เป็นนายก็รู้ สมกับที่เจียวเหม่ยเป็นสาวรับใช้คนสนิท ใช้อยู่ในบ้านหลังนี้มานาน

เจียวเหม่ยรีบออกมาจากห้อง เดินตรงเข้าไปในครัว กลับมาอีกครั้งพร้อมกับถาดทองเหลืองที่ถืออยู่ในมือ เอามาวางลงข้างเตียงของฮูหยิน

เยี่ยนเหนียงมองของที่อยู่ในถาด… ไม่ใช่น้ำชาหรือผลไม้ แต่เป็นแตงกวาหลากหลายขนาด

“เจ้าช่างรู้ใจข้า… ”

เยี่ยนเหนียงกล่าวเพียงสั้นๆ เอื้อมมือรูดม่านแพรปิดฉับ คว้าหมอนมาวางรองแผ่นหลังด้วยอารมณ์ค้างสุดจะทนไหว

นางเอนกายอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน จับแตงกวาใบเขื่องเข้ามาจ่อชิดง่ามขา ไถถูลากผ่ากลางร่องกลีบสีชมพูที่ยังชุ่มลื่น แฉะฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำคาวสวาท

เจียวเหม่ยถอยออกมายืนข้างประตู ตามองต่ำ ทำหน้าที่เฝ้าห้องให้นายหญิงเหมือนเช่นเคย