บทที่11 โจมตีกองทัพเยี่ยน

           พลธนูจำนวนมากได้เดินเท้าลัดเลาะไปด้านหลังภูเขา ถึงจะเป็นทางลาดชันแต่หลบสายตาศัตรูได้เป็นอย่างดี เสียงฝีเท้าทหารหลายพันนายถูกกลบด้วยเสียงม้าศึกที่วิ่งวนตลอดการเดินทาง จนในที่สุดก็สามารถขึ้นไปบนเนินเขาสูงได้สำเร็จ จึงส่งสาร์นด้วยนกพิราบว่าได้ถึงจุดที่นัดหมายแล้ว 

          ม้าศึกที่วิ่งวนมาหลายชั่วยามจึงได้หยุดพักผ่อนเสียที ก่อนจะผลัดเปลี่ยนออกไปอีกครั้งในวันถัดไป 

          เสี่ยวเฉาและพวกอีกสิบคนไม่ได้กลับมาแต่จะอยู่กับเผ่าเซียนเป่ย เพื่อช่วยเผ่าเซียนเป่ยโจมตีขัดขวางชาวชยงหนูที่กำลังเตรียมตัวกันครั้งใหญ่ เพื่อมาเสริมทัพให้กับทัพเยี่่ยน จึงต้องขัดขวางเพื่อไม่ให้มาข่วยเสริมทัพใหญ่ได้

          โดยจะแบ่งกันไปเผาเสบียงและกระโจมของผู้นำเผ่าทั้งหมด เพื่อให้เกิดความวุ่ยวายโกลาหลจนไม่สามารถมาสมทบกับทัพใหญ่ได้

          “ท่านเสี่ยวเฉา ไปทางด้านซ้าย ข้าไปสำรวจมาแล้วที่เก็บเสบียงอยู่ทางนั้น”

          “ดีมาก เมื่อเผาแล้วก็ไปรวมตัวกับท่านปาเล่อเปียว เราใช้วิธีแบบกองโจร สู้ซึ่งหน้าจะเสียเปรียบมากเราเพียงต้องการเพียงขัดขวางเพียงเท่านั้น”

          หนานกง ก่อนจะกลับมาถึงค่ายทหารของทัพเว่ย ได้ทบทวนแผนการกับแม่ทัพน้อยแคว้นหานอีกครั้งเพื่อจะได้ไม่มีความผิดพลาด ก่อนจะกลับมายังค่ายเพื่อปกป้องนายหญิง เมื่อมีการสู้รบข้าศึกอาจจะมาจับตัวเพื่อทำร้ายผู้เป็นกุนซือของกองทัพได้ซึ่งเรื่องเช่นนี้มักเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ยิ่งสู้รบเป็นเวลานานยิ่งอันตราย จึงต้องกับมาอารักขานายหญิงเสียก่อน

          “นายหญิงข้ากลับมาแล้วขอรับ”

          ร่างสูงใหญ่คำนับพร้อมกับรายงานการเคลื่อนพลของแคว้นหาน ที่จะมารออีกฝั่งแม่น้ำ ตามที่ตกลงกันไว้ ให้ซุ่มโจมตีรอให้ทหารแคว้นเยี่ยนข้ามขึ้นมาบนฝั่งเสียก่อนจึงค่อยลงมือ

          “เจ้าทำดีมาก ถ้าเสร็จศึกครานี้ข้าจะมีรางวัลให้เจ้า”

          โจวฟางหลินเมื่อใช้งานคนผลตอบแทนก็ต้องมีให้ เป็นการซื้อใจอีกอย่างหนึ่งเช่นกัน นางเคยลั่นวาจาเอาไว้ เพียงภักดีต่อนางชีวิตก็จะมีแต่ความสุขสบาย หากทรยศย่อมรู้ผลของมันดี

          เมื่อแสงตะวันเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าแสงสีทองได้ลามเลียไปตามยอดไม้และพื้นดิน ทัพหน้าของแคว้นเว่ยที่มีทหารนับแสนได้จัดทัพด้วยความมีระเบียบวินัย ด้วยการเดินทัพวันแรกต้องตัดกำลังทัพเยี่ยนให้มากที่สุด ซึ่งใช้ทหารเกินครึ่งจากที่มีเพียงหนึ่งแสนแปดหมื่นนาย

          เสียงกึกก้องไปด้วยผู้คนและม้าศึกจำนวนมาก ธงของทัพเว่ยโบกสะบัดพริ้วไหวดังต้องการประกาศก้องถึงความแข็งแกร่งของกองทัพที่มีชื่อเสียงโด่งดังว่าไม่เคยรบแพ้เลยสักครั้ง ประกอบกับลมที่พัดมาทำให้ต้นไม้ใบหญ้าแกว่งไกวไปมาตามสายลมที่พัดความหนาวเย็นเข้ามาเป็นระลอก เสียงที่ฮึกเหิมของทหารนับแสนดังก้องไปทั่วสนามรบอันกว้างใหญ่จนคนทั่วไปได้เห็นคงได้ตกตะลึงเป็นแน่

          ยามลั่นกลองรบด้วยจังหว่ะเร่งความเร็ว ที่ทำให้จิตใจฮึกเหิมจนตัองการจะฟาดฟันศัตรูให้แตกพ่าย ทำให้ฝ่ายศัตรูที่อยู่ตรงข้ามเกิดอ่อนไหวหวาดระแวง ยิ่งถูกเกณท์มาหาใช่ทหารจริงย่อมเกิดความหวาดกลัว

          อีกด้านหนึ่งของกองทัพเยี่ยนถึงจะมีทหารหลายแสนคนแต่เกินครึ่งก็ไม่ใช่ทหารที่ถูกฝึกการรบมาอย่างช่ำชอง ส่วนมากจะเป็นชาวบ้านที่ถูกกวาดต้อนมาเมื่อได้มาเห็นความเกรียงไกรและฮึกเหิมของกองทัพทหารนับแสนก็เริ่มใจคอไม่ดี ความกล้าที่มีเพียงน้อยนิดก็แทบจะปลิดปลิวไปตามสายลม

          ท่าทีที่กระสับกระส่ายด้วยใจที่ไม่มั่นคง จากกลุ่มเล็กๆเริ่มจะกระจายออกไปเป็นวงกว้างจนดูขาดระเบียบวินัยจนสิ้น ด้วยความหวาดกลัวและความกดดันที่ได้เห็นกองทัพเว่ยดูแข็งแกร่งจึงไม่ต้องการคิดจะสู้ แต่ก็ไม่สามารถหนีออกไปได้ จึงได้แต่กระวนกระวายดั่งเช่นมดที่อยู่ในกระทะร้อนเพียงรอวันตาย

          “รองแม่ทัพเจียว จัดทัพเดี๋ยวนี้ โจมตีให้กองทัพเว่ยแตกพ่ายและข้ามภูเขาลูกนี้ไปให้ได้ เราจะตีเมืองอูเจิ้นให้แตกพ่ายให้ได้เพียงในวันเดียว”แม่ทัพใหญ่ซ่างกวนเมื่อเห็นความระส่ำระสายของทหารก็เริ่มจะหงุดหงิดในความขลาดเขลาของทหารชั้นเลวเหล่านี้ จึงต้องการจะเผด็จศึกเสียให้สำเร็จในวันนี้ 

          เมื่อเคลื่อนม้าไปข้างหน้าจึงได้เงยหน้าขึ้นไปมอง บุรุษร่างสูงที่ใส่ชุดเกราะแม่ทัพใหญ่บนกำแพงสูงใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า ถึงกับขมวดคิ้ว ชายผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่รึ บาดเจ็บเสียเพียงนั้นยังรอดมาได้ วันนี้จะเด็ดหัวแม่ทัพใหญ่แคว้นเว่ยมาเสียให้จงไดั ต่อให้เก่งกาจเพียงใด จะมาสู้กองทัพทหารหกแสนของเขาได้เยี่ยงไร ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจที่ไม่สามารถสังหารได้สำเร็จในวันนั้น

          เฉินโมเหยียน ได้ไปยืนบนกำแพงสูงเพื่อจะให้แม่ทัพใหญ่แคว้นเยี่ยนได้เห็น และเมื่อร่างสูงได้ไปยืนเด่นเพื่อเป็นจุดสนใจ ทหารเมื่อเห็นแม่ทัพผู้เก่งกาจของพวกเขา ต่างก็โห่ร้องด้วยความฮึกเหิมจนก้องลั่นสนั่นป่า พวกเขามั่นใจในกลศึกครั้งนี้ว่าจะต้องนำชัยชนะมาได้แน่นอน 

          ร่างสูงสง่าได้เห็นกองทัพขนาดมหึมาของทัพเยี่ยน ที่ยังดูสับสนวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ ในขณะที่ทัพเว่ยมีคนน้อยกว่ายังดูมีความน่าเกรงขามเสียมากกว่าด้วยซ้ำ ด้วยทหารของแคว้นเว่ยจะเป็นทหารที่ถูกฝึกมาไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาที่ถูกเกณฑ์มารบ จึงดูมีวินัยเคร่งครัดกว่าอย่างเห็นได้ชัด 

           เมื่อถึงเวลาเสียงแตรที่ทำมาจากเขาสัตว์ได้ถูกเป่าขึ้นมาเป็นสัญญานการเคลื่อนทัพเสียงฝีเท้าทั้งคนและม้าดังกึกก้องไปทั่วสมรภูมิรบ เสียงกลองที่ถูกตีดังกระหึ่มจนฝ่ายตรงข้ามถึงจะมีคนมากกว่า กับมีจิตใจสั่นไหวหวาดกลัว ด้วยเกินครึ่งไม่ใช่ทหารอย่างแท้จริงเมื่อมาเจอสถานการณ์ที่กดดัน ยิ่งหวาดกลัวจนทำอันใดไม่ถูก ภาพความโหดร้ายที่เกิดขึ้นในหัวตามจินตนาการ ยิ่งทำให้เกิดสับสนวุ่นวาย

         ทหารแคว้นเยี่ยนเกินครึ่งเป็นเพียงชาวบ้านจะเคยเห็นการสู้รบจริงเสียที่ใดกัน เมื่อได้มาเผชิญหน้ากับทหารกล้าอย่างแท้จริงย่อมหวาดกลัวเป็นธรรมดาจนดูขาดระเบียบวินัยอย่างเห็นได้ชัด

         ในขณะที่ทัพหน้าของแคว้นเยี่ยนได้ส่งสัญญานการเคลื่อนทัพเช่นกัน ทั้งสองได้ประจันหน้ากันโดยไม่ได้เปิดปากเยาะเย้ยหรือคำกล่าวใด ก็ได้พุ่งรบเปิดศึกเข้าจู่โจมกันอย่างดุเดือด เสียงโลหะที่ฟาดฟันกระทบกันดังกังวาลไปไกล 

         พลธนูที่อยู่บนเนินเขาสูงได้เห็นการสู้รบได้ชัดเจนว่าด้านล่างที่เป็นกองทัพเยี่ยนบัดนี้ได้เกิดเสียความสามัคคี และขาดระเบียบแบบแผน จึงได้ส่งสัญญานเป็นกระจกส่องแสงลงมาเพื่อส่งสัญญานให้ด้านล่างลงมือได้

          เมื่อได้เห็นสัญญานที่ส่งมา ทหารของกองทัพเว่ยที่มารอเวลาก็ได้เข้าโจมตีตรงกลางของกองทัพเยี่ยน ด้วยในส่วนนี้จะเป็นชาวบ้านที่็ถูกเกณฑ์มาเป็นทหาร เมื่อถูกโจมตีโดยไม่รู้ตัวจึงพยายามจะหนี ทำให้กองทัพเริ่มวุ่นวายคนจำนวนมากเมื่อพยายามหนีตายจึงได้เหยียบกันบ้างล้มลุกคลุกคลานจนเสียรูปขบวนเป็นภาพที่ชวนน่าเวทนา

          ทั้งนายกองและตำแหน่งคอยจัดวางทัพของแคว้นเยี่ยน ต่างตะโกนให้อยู่ในกฏระเบียบแต่ช่วงเวลาที่ความหวาดกลัวได้มีเต็มหัวใจใยจะฟังคำสั่งได้อยู่อีก

          ภาพทหารแคว้นเยี่ยนที่พยายามหนีตายเหยียบกันวุ่นวายล้มลุกคลุกคลานดูสับสนอลหม่านแต่กลับเป็นการดีสำหรับพลธนูของแคว้นเว่ยที่อยู่บนเนินเขา พลธนูที่อยู่ด้านบนก็เริ่มยิงลงมาข้างล่างดังห่าฝน จนทหารของแคว้นเยี่ยนเริ่มล้มตายเป็นจำนวนมากด้วยเสียเปรียบคนที่อยู่ที่สูงกว่า

         ทหารแคว้นเว่ยที่ถูกส่งไปแฝงตัวในฝ่ายศัตรูจำนวนมากได้ตะโกนพร้อมกัน

          “กองทัพเยี่ยนแพ้แล้วถอยทัพ”

          “ถอยทัพเร็ว แม่ทัพยอมแพ้แล้ว”

           การตะโกนต่อกันจึงทำให้ทัพเยี่ยนที่หวาดกลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งพยายามจะหลบหนีด้วยความหวาดกลัว 

 การเดินตามแผนทุกย่างก้าวของกองทัพเว่ยจึงทำให้ทหารแคว้นเยี่ยนหวาดกลัวราวกับอุปทานหมู่ต่างพยายามหนีตายกันจ้าละหวั่นจนเกิดภาพคล้ายกับมดที่พยายามหนีตายจากกระทะตั้งไฟ 

          ทหารแคว้นเยี่ยนที่เข้าใจผิดคิดว่าเป็นเรื่องจริง ทำให้การสื่อสารถูกส่งต่อจนกลายเป็นความเข้าใจผิดความโกลาหลจึงเกิดขึ้นอย่างง่ายดายจากกองทัพที่จัดทัพมาอย่างน่าเกรงขามบัดนี้ได้แตกกระจายจนเป็นภาพน่าอดสู

          เมื่อสร้างความวุ่นวายสำเร็จจึงได้ถอดชุดออกจึงทำให้สามารถแยกออกจากทหารทัพเยี่ยนได้อย่างชัดเจน จึงไม่มีการฆ่าฟันกันเองในทัพเว่ยแต่กลับสร้างกำลังใจให้เพิ่มขึ้นมาอีกว่าการสร้างความปั่นป่วนได้สำเร็จไปอีกขั้นแล้ว

 เมื่อได้ยินว่าให้ถอยทัพ กองทัพเยี่ยนยิ่งหนีกระจัดกระจายจนไม่สามารถสั่งรวมทัพได้อีก