แปลกใจ?

แปลกใจ?

เสียงคำถามที่ดังขึ้นในหัวสมองของเขา มันดังสะท้อนไปสะท้อนมา เมื่อไม่ว่าเขาจะหาเหตุและผลอะไรมาคัดง้าง มันไม่มี? ทำไม!! ทำไมเขาทำมันลงไปอีกครั้งกับเธอ ถึงเขาจะมีความต้องการล้นอกแต่เขาก็ไม่ได้คลาดแคลนผู้หญิง จึงทำให้ต้องลวงล่อคนอื่นให้มาขึ้นเตียงสนองอารมณ์รุ่มร้อนให้แก่เขา โดยเฉพาะแพรวา!!

แพรวาเม้มเรียวปากแน่น เธอซาบซ่าน ผิวกายสั่นระริก จนเผลอตัวเดินตามชายหนุ่มไปเดินเที่ยวในทุ่งเสน่หา ถลำลึกจนยากที่จะถอนตัวและอิ่มเอมเกินกว่าเอ่ยปากเป็นคำพูด เมื่อละอายใจอดสู ร่างกายไม่รักดีตอบสนองอีกฝ่ายด้วยความยินดี ถึงแม้มันจะไม่ถูกไม่ควร แต่เธอก็ยังรู้สึกอิ่มเอมกับรสสัมผัสที่ได้รับ มือเล็กๆ คว้าชุดเดรสสีขาวมุกตัวสวยที่หล่นอยู่บนพื้นไม่ไกลจากตัวเองขึ้นมากอดแนบอก เนื้อตัวยังคงสั่นสะท้านกับความกระสันเสียวที่พึ่งจะได้รับมาหมาดๆ

“เฮ้อ!! แต่งตัวเถอะ จะได้กินๆ ให้มันจบๆ ไป ต่อไปฉันจะพยายามอยู่ให้ไกลจากเธอที่สุดก็แล้ว” ครูสพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขายกมือขึ้นเสยลูกผม เอ่ยเสียงเคร่ง เมื่อเขาทำอะไรไม่ถูกมึนไปหมดกับปฏิกิริยาของตัวเองที่มีต่อแพรวาเด็กสาวคนนี้

เขาเดินกระแทกเท้าจากไป เปิดประตูห้องนอนแรงๆ ระบายความปั่นป่วนในหัวใจ เกิดอะไรขึ้น?  มันเป็นคำถามที่ดังอยู่ในหัว แต่เขาไม่เคยคิดจะหาคำตอบ เพราะว่ากลัวความเป็นจริงที่เขาไม่อยากยอมรับ กลัว!! ใช่เขากลัวคำตอบ หากมันเป็นอย่างหวั่นไหว มันบ่งบอกว่าเขากำลังพ่ายแพ้จะต้องยอมรับความจริงว่าแพรวาคือผู้หญิงที่เขาปรารถนา อยากได้เธอมานอนแนบข้างตลอดไป ให้ตายเถอะ!! มันหน้ากลัวเสียจนเขาต้องกระโจนหนีเมื่ออิสรเสรีในชีวิตจะหมดไป ต้องผูกติดกับผู้หญิงคนเดียว  ต้องฝืน ...ใช่หรือเปล่านะ? เขาฝืนกลืนกินแพรวาหรอกหรือ ในเมื่อสิ่งที่เขาได้รับจากเธอมันอิ่มเอมเกินกว่าจะบรรยาย แล้วเขาจะต้องกลัวทำไม หากจะต้องกินรสชาติเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา เมื่อเธอทำให้เขาเต็มเปี่ยมอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใคร หรือผู้หญิงคนไหนมาก่อน...

แพรวาก้มใบหน้าลง จนปลายคางจรดอกอิ่ม หยดน้ำร้อนๆ ไหลผ่านร่องแก้ม จนตกกระทบกับชุดเดรสที่อยู่ในอ้อมกอด น้ำตาแห่งความละลายใจอับอายเกินกว่าจะสู้หน้าเขาได้ เมื่อร่างกายไม่รักดี ตื่นเพลิดเพียงแค่สัมผัสบางเบาจากอีกฝ่าย มือร้อนระอุคู่นั้นจับเธอโยนขึ้นไปบนสวรรค์ชั้นฟ้าให้รู้จักกับความสุขสม ก่อนที่มือคู่เดิมจะกระชากเธอตกลงมาจากวิมานและขยี้เธอให้จมดินด้วยปลายเท้า ตอกหน้าเธอด้วยคำพูดเหยียดหยาม แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นคนน่ารังเกียจ จนเขาไม่อยากเข้าใกล้ เมื่อเธอ “ง่าย” ยอมให้เขาเข้าถึงเนื้อถึงตัวแบบสะดวกสบาย

เธอกวาดสายตามองหาเสื้อผ้าชุดเดิมที่เธอใส่เข้ามา ไม่อยากได้อะไรจากเขาสักนิด ถึงทุกสิ่งที่เขามอบให้ เธอคงไม่มีวาสนาจะได้ครอบครองชั่วชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าแพรพรรณสุดอลังการ การใช้ชีวิตสะดวกสบายด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน มันอยู่ในความฝัน และมันจะสลายหายไปเมื่อเธอตื่นขึ้นมา

“ไปเถอะ!! แพรวา เธอเป็นแค่ของเล่นใกล้มือของเขา เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอนักหนาหรอก ไปซะก่อนที่เขาจะดูแคลนมากไปกว่านี้” เสียงเครือสะอื้นเอ่ยปลุกปลอบใจตัวเอง เธอโผเผร่างกายที่ยังคงสั่นเทา เดินกระโผลกกระเผลกไปคว้ากระเป๋านักเรียนและชุดนักเรียนเก่าๆ ในถุงใบใหญ่ รีบจับชุดนั้นขึ้นมาสวมใส่ด้วยความรวดเร็ว

“กริ้ก!!” ประตูปิดลงเบาๆ แพรวาหอบร่างกายระโหยโรยแรงกลับไปบ้านตัวเอง เธอเบียดกายแน่นกับพนังลิฟต์แก้ว เพราะแข้งขาอ่อนแรง มันยังคงสั่นไม่หยุด มือน้อยๆ กอดกระเป๋าเป้แน่น เธอก้มใบหน้าลง ซ่อนรอยเปียกชื่นคราบน้ำตาไว้กับอกตัวเอง จนกระทั่งลิฟต์เคลื่อนตัวลงมาถึงชั้นล่างสุด “ติ้ง!” แพรวาสะดุ้งเฮือกเพราะความตกใจ เมื่อเธอยังสับสนวุ่นวายอยู่กับความคิดของตัวเอง

ร่างโปร่งบางในเสื้อผ้าชุดนักเรียนยับย่น เธอเดินออกมาภายนอกลิฟต์แก้วตัวนั้น ท่ามกลางความสนใจของผู้ที่อยู่ในโถงล็อบบี้โรงแรม เมื่อมันเป็นความแปลกแตกต่างโดยสิ้นเชิง เธอไม่เหมาะที่จะมาอยู่ในสถานที่โอ่อ่าด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ ปอนๆ แถมลงมาจากชั้นบน แสดงให้เห็นว่าเธอมาอยู่ในโรงแรมนี้ชั่วเวลาหนึ่ง แพรวาเดินตัวลีบ เธอรู้ว่ามีแต่คนพุ่งความสนใจมาที่เธอ จึงรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น เพื่อที่จะไปให้พ้นสถานการณ์น่าอึดอัด และหากใครรู้ว่าเธอเข้ามาทำอะไรที่นี่ เธอจะกลายเป็นจำเลยของทุกคนทันที เมื่อเธอเองก็พึ่งจะถูกย่ำยีมาหมาดๆ บนความเต็มใจของตัวเองล้วนๆ

“แพร แพรวา!!” ครูสเข้าไปอาบน้ำในห้องนอน เมื่อเขาไม่สามารถฝืนทนอยู่ใกล้ๆ แพรวาได้อีกครั้ง ในเมื่อร่างกายของเขายังปรารถนาเธออยู่ไม่ยอมคลาย ถึงจะพึ่งสุขสมมาหมาดๆ แล้วก็เถอะ เขาใส่ชุดคลุมหลังอาบน้ำเย็นจัด เพื่อปลอบใจลูกชายของตัวเอง ให้สลดลงเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะกระชากแพรวาและลงมือจู่โจมเธอซ้ำอีกครั้ง ครั้งนี้เขาก็ไม่แน่ใจ ว่าจะเป็นเตียงนอนหรือโต๊ะอาหาร เมื่อเขาไม่สามารถอดกลั้นความต้องการที่มีกับเธอได้สำเร็จซักครั้ง

ชุดเดรสแสนสวยเมื่อมันอยู่บนไม้แขวนชื่อแพรวา ตอนนี้มันกลับกองอยู่บนพื้นพรม ด้วยสภาพยับเยิน เขาตกใจ!! ใช่ตกใจ ตกใจแทบสิ้นสติ สาวเท้าเปล่าเปลือยเดินให้เร็วขึ้น สอดส่ายสายตามองหา พร้อมทั้งตะโกนเรียกชื่อของเธอลั่น ระเบียงกว้างที่เขาให้บริกรจัดเป็นสถานที่ดินเนอร์มื้อค่ำว่างเปล่า? ไม่มีแพรวา แล้วเธอไปอยู่ที่ไหนกัน เขาเดินหาเธอรอบห้องกว้าง แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ทันทีที่คิดออก ร่างสูงใหญ่ออกตัววิ่งตรงไปยังประตู ทั้งๆ ที่แต่งกายไม่เรียบร้อย เขากระแทกมือกดแผงควบคุมลิฟต์แรงๆ ระบายความไม่พอใจกับสิ่งไม่มีชีวิต เมื่อกำลังพลุ่งพล่านด้วยความโกรธ

“ชิป!!” ฝ่ามือหนาๆ ยกฟาดลงบนพนังลิฟต์แก้ว เขาถลันตัวออกมาจากภายในลิฟต์เมื่อมันเปิดผ่างขึ้นมายังชั้นล่างสุด สายตาหลายสิบคู่หันมามองที่ครูสเป็นตาเดียว เขาอยู่ในสภาพที่ไม่น่าจะมายืนอยู่ในพื้นที่สาธารณะ มีเพียงชุดคลุมสีขาวสะอาดบนร่างกายแถมเท้ายังเปลือยเปล่า ไม่มีรองเท้ารองรับอยู่

ครูสกระโจนกลับเข้าไปภายในลิฟต์เมื่อมองเขม้นหาแพรวาไม่พบเห็นเธออยู่ในบริเวณนั้น แถมตัวเองก็เลินเล่อ แต่งกายไม่เหมาะสม จนต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นอยู่ตอนนี้ “ยัยเด็กบ้า!!” เสียงสบถงึมงำเมื่อไม่มีทางทำอะไรให้มันดีขึ้นกว่านี้ได้ เขาย้อนกลับขึ้นไปบนห้องพักของตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถสงบจิตสงบใจลงได้ซักนิด มันคอยจะวนเวียนอยู่ใกล้เธอคนนั้น “แพรวา” เด็กสาวที่สามารถปลุกอารมณ์ฝ่ายต่ำของเขาให้ลุกโพลงเพียงแค่เธอเหลือบสายตามามอง พระเจ้า!! ครูสเรียกหาพระเจ้าเสียงดังลั่นในอก ท่านกำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตเขา ในเมื่อมอบความเก่งกาจในการคิดค้น แล้วไฉนเลยถึงทำให้เขามาถึงทางตัน เมื่อพบเจอกับผู้หญิงตัวเล็กอย่างแพรวา เขาสมองฝ่อ หัวสมองขาวโพลน ไม่สามรถหาวิธีชิ่งหนีจากเธอได้ซักทาง...

แพรวาถอนลมหายใจเบาๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจตัวเอง บาดแผลในอกกำลังกลัดหนอง เมื่อเธอไม่สามารถสลัดเงาบางๆ ของผู้ชายที่กระชากความสาวไปจากเธอได้ ทั้งๆ ที่ตัดใจ เมื่อมันเป็นความผิดของเธอด้วยซ้ำ ที่เผลอตัวเดินตามเกมส์ของอีกฝ่าย ตกเป็นทาสดำกฤษณา หลงวนเวียนอยู่ในห้วงเหวของพิศวาส และเป็นเพราะนัยน์ตาสีทองคู่นั้นที่ดึงเธอให้กระโจนตามเขาไป ในเมื่อเขาเป็นผู้ร่ายมนตราครอบคลุมเธอเอาไว้

จากนี้เธอจะต้องทำตัวอย่างไร เมื่อเรียนรู้และสัมผัสความหวามไหว ก่อนที่จะถึงเวลาอันควร และมันยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ ยากที่จะลืมเลือนหรือปัดมันออกไปจากใจ “เฮ้อ!” ลมหายใจแผ่วๆ ระบายออกมาจากช่องจมูก ดวงตากลมโตเลื่อนลอย เธอจะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตของตัวเอง เมื่อร่างกายยังคงซาบซ่านในรสสัมผัสหวามไหว มันไม่สามารถต้านทานได้เลยหากว่าครูสต้องการ เธอก็คงหาวิธีเลี่ยงหลบไม่ได้เมื่อเธอตกเป็นทาสพิศวาสหวามที่เขาปรนเปรอให้ จนอยากที่จะถอนตัว

แพรวายังคงนั่งนิ่งๆ อยู่เช่นนั้นจนกระทั่งความมืดยามราตรีคืบคลานเข้ามาใกล้ หลังแสงสุรีย์ฉายลาลับขอบฟ้ากว้างแถวๆ เหลี่ยมเขา แพรวาตัดสินใจเดินกลับบ้าน เมื่อยุงตัวเล็กๆ เริ่มออกหากินยามค่ำ ขาเพรียวยาวยกแทบไม่ขึ้นเธอกลัวว่าจะกลับไปเผชิญหน้ากับ “ผู้ชายคนนั้น” ที่บ้านของเธอเอง แพรวาเดินเรื่อยเฉื่อยเธอเหม่อลอยตลอดเส้นทาง เมื่อพ้นมุมถนนกำลังจะเข้าเขตบ้านตัวเอง เสียงตวาดแหวดังลั่นจนเธอสะดุ้งตัวโยน

“ไปไหนมาอีแพร!! ไปอ่อยผู้ชายถึงไหนกันล่ะ มีคนเห็นมึงเข้าโรงแรมกับผู้ชายคนหนึ่ง มึงเอ๋ย! ตัวเท่าเมี่ยงริจะถลกกระโปรงให้ผู้ชายเขาเชยชิมฟรีๆ ถ้าพี่พันแสงกลับมาจากชายแดน จะเอาหน้าไปวางไว้ที่ไหนกัน มีน้องสาวร่านระริกระรี้ ยั่วผู้ชายไปทั่วบ้านทั่วเมือง” เกสรยืนอยู่ตีนบันไดบ้าน เธอเท้าสะเอวยืนหน้าบึ้งตึง เมื่อเพื่อนผู้หวังดีโทรศัพท์มาบอกว่าเห็นแพรวานั่งรถยนต์คันโก้ของครูสเข้าไปในโรงแรมชื่อดังกลางเมืองแม่ฮ่องสอน

“แพร...แพร”

“มึงไม่ต้องมาอ้าปากเถียงกูอีแพร อีดาวมันโทรฯ มาบอกกูตั้งแต่บ่าย มึงหายหัวไปจนมืดค่ำ คงชุ่มฉ่ำมาเลยซิท่า!!” เกสรกระแทกเสียงใส่ฉุนๆ ทำไม! ไม่เป็นเธอนะที่ครูสสนใจ รสเสน่หาครั้งเดียวในค่ำคืนนั้นเธอลืมผู้ชายทุกคนที่เคยผ่านมาจนหมดสิ้น เมื่อรสหวานกำซาบซ่าน ยังฝังตัวอยู่ตามผิวกาย และกระสันซ่านทุกครั้งที่นึกถึง แต่...ไม่ว่าจะออกส่องตามสถานที่ท่องเที่ยวเพื่อจะเจอะเจอชายหนุ่ม และหวังว่าจะได้รับรสชาตินั้นซ้ำอีกครั้ง ได้ทั้งเงิน ได้ทั้งความอิ่มเอม แต่ทั้งหมดนั้นเป็นความตั้งใจของเธอฝ่ายเดียว ครูสไม่เคยออกมาย่ำราตรีอีก เธอนั่งตบยุงรอ และรอ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา จึงตัดใจกลับบ้านมาพักผ่อน และจะออกล่าควานหาตัวเขาในเวลาเช้า แต่ก็คว้าน้ำเหลวเหมือนเดิม เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่เธออยากเจอ จนต้องแบกสังขารกลับบ้านแล้วก็ต้องมารับข้าวร้าย จนเธอสั่นไปทั้งตัวด้วยความอิจฉา

“แพรไม่ได้อยากไปกับเขานะ” แพรวาก้มหน้าลง เธอซ่อนความอายไว้จากการมองเห็น ริมฝีปากสั่นๆ เอ่ยเถียง เมื่อเธอไม่ได้อยากไปกับผู้ชายคนนั้นซักนิด

“อ๋อ!! มึงจะบอกว่า เขาฉุดกระชากมึงไป โธ่ๆ! อีเด็กหลงตัวเองกูไม่เชื่อมึงหรอกอีแพร! คนอย่างเขาคงไม่สิ้นหนทางหาผู้หญิง จนต้องไปคว้าเอาเด็กกะโปโลอย่างมึงไปนอนด้วยหรอกน่า ถุย!” เกสรสำรอกออกมา เธอถ่มมันลงบนพื้น ถลึงตามองแพรวาด้วยสายตาขึงโกรธ เธอสำรวจเด็กสาวด้วยความพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะเบิกตากว้าง รีบถลาเข้าไปดูใกล้ๆ เมื่อเธอมองเห็นรอยช้ำๆ เกลื่อนกระจายแถวลำคอเรียว

“อีแพร!” เกสรแผดเสียงก้อง สองมือขยุ้มผมบนศีรษะแพรวา เธอกระชากสุดแรงเกิดเมื่อความหึงหวงพุ่งเข้าจู่โจม เธออิจฉาความโชคดีของแพรวาจนลืมตัว ฝ่ามือเล็กๆ สะบัดตบใบหน้าหวานจนสะบัด ร่างบอบบางที่ยังไม่ตั้งตัวถลาล้มลงบนพื้นดิน ทั้งเจ็บและตกใจ

“พี่สร ตบแพรทำไม! แพรทำอะไรให้พี่” เสียงสั่นเครือเอ่ยถาม เธอรีบกระทดตัวหลบมุมเสาบ้าน เอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงสั่นๆ

“หนอยๆ มึงยังไม่รู้ตัวอีกรึ! กูตบเพราะมึงมันร่านไงอีแพร ไปนอนแบให้ผู้ชายเอามาละซิ จนไอ้หมอนั่นทิ้งรอยไว้บนตัวมึงเต็มไปหมด คงจะสุขจนแทบสำรักเลยซีท่า!” เธอถลกชายกระโปรงขึ้น เตรียมตัวจะกระทืบซ้ำ เมื่อทั้งอิจฉาและโกรธขึ้ง

“อย่าค่ะ แพรไม่ตั้งใจ แพรขอโทษ”

“อีแพร! อีดอก ร่านนักมึง กูจะกระทืบมึงให้อ่วมเลย หน่อยแน่มาฉกผู้ชายของกูไปหน้าตาเฉย กูบอกมึงแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งกับคนของกู” เกสรสำรากเสียงเกรี้ยวกราด ดวงตาเธอลุกโพลงไปด้วยไฟโทสะ ริมฝีปากแสยะยิ้ม กระเหียนกระหือรือ ที่จะเขาไปซ้ำเติมแพรวา

“อย่านะพี่สร ถ้าพี่สรทำแพร แพรจะฟ้องพี่พัน”

“มึงเอาพี่มึงมาขู่กูรึ! มึงนึกว่ากูจะกลัวหรือไงอีแพร พี่มึงหลงกูยังกับอะไร เรื่องนี้เขารู้ดีเขาไม่ว่ากูหร็อก!” เกสรแสยะยิ้มกว้าง ถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมา เธอไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด ในเมื่อเกสรอยู่ร่วมกับพี่ชายของเธอ แล้วทำไม่ยังแอบไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นๆ อีก อีกอย่างทำไม? พี่พันแสงไม่ห้ามในเมื่อมันเป็นเรื่องไม่ดีและน่าละอาย

“งงละซีมึง เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปรกติแล้วโว้ย พี่มึงนานๆ มาที จะให้กูอดอยากแห้งเหี่ยวรออยู่จนกว่าพี่มึงจะกลับมาเหรอ? กูไม่ไม่ทนหรอกนะ ถ้าให้กูรอแค่พี่มึง กูเลิกกับพี่มึงนานแล้ว ถุย!ไอ้ที่เคยได้กินทุกวัน ให้อดๆ อยากๆ กูไม่ยอมหร็อกโว้ย มึงลองเข้าไปครั้งเดียวยังติดใจ จนระริกระรี้ไปให้ครูสเอามานั่นไง เป็นไงล่ะ ของนอกเด็ดถึงทรวงไหมล่ะ”

เกสรเอ่ยเสียงเยาะหยัน รอยยิ้มแต้มอยู่มุมปากสีสดที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดง มองดูน่ากลัวมากกว่าน่าพิสมัย

“จำไว้อีแพร อย่ามายุ่งกับผู้ชายของกู คนนี้กูจอง ถ้าเขารับเลี้ยงกูนะ กูเลิกกับพี่มึงแน่ ทหารจนๆ เลี้ยงอดๆ อยากๆ กูไม่ขอทนอีกแล้ว” เกสรทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่เธอตกอกตกใจแทนพี่ชาย ดวงตากลมโตโศกสลด ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยความอ่อนเปลี้ยเพลียแรง เธอมองตามร่างอวบอัดของพี่สะใภ้ไปด้วยแววตาเศร้าสร้อย