ตอนที่ 88 กำแพงที่สูงขึ้น

ตอนที่ 88 กำแพงที่สูงขึ้น

สถานการณ์ระหว่างธามและน้ำหวาน ยังคงเลวร้ายลงเรื่อยๆ ความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นในวันนั้นกลายเป็นกำแพงหนาทึบที่กั้นขวางพวกเขาออกจากกัน น้ำหวานยังคงจมดิ่งอยู่ในความเจ็บปวดและความไม่มั่นใจ โดยเชื่อว่าธามกำลังหมดรักเธอและกำลังจะมีคนใหม่ ในขณะที่ รินลดา ยังคงเดินหน้าเข้าหาธามอย่างต่อเนื่อง จนธามเริ่มอึดอัดและตัดสินใจบอกเธอไปตรงๆ เรื่องราวที่ซับซ้อนนี้ทำให้ ภาคินัยและปลายฝันต้องมานั่งถกกันถึงอนาคตของเพื่อนทั้งสอง

หลังจากเหตุการณ์ที่น้ำหวานเข้าใจผิดและหนีไป ธามก็พยายามติดต่อเธอทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะโทรศัพท์ ส่งข้อความ หรือไปหาถึงคอนโด แต่น้ำหวานก็ยังคงปิดกั้นตัวเองอย่างสมบูรณ์ ทำให้ธามรู้สึกหงุดหงิดและหมดหนทางอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน รินลดาก็ใช้โอกาสนี้ในการเข้าหาธามมากขึ้นกว่าเดิม เธอไม่เพียงแค่ทำงานใกล้ชิดกับธาม แต่ยังพยายามแสดงออกถึงความห่วงใยและความสนใจส่วนตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นการซื้อกาแฟมาให้ทุกเช้า การเสนอไปส่งธามที่บ้านหลังเลิกงาน หรือแม้แต่การส่งข้อความส่วนตัวมาให้กำลังใจในเรื่องความสัมพันธ์ของธามกับน้ำหวาน

แรกๆ ธามไม่ได้คิดอะไร เขาแค่รู้สึกว่ารินลดาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีและมีน้ำใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไป การกระทำของรินลดาก็เริ่มเกินขอบเขตความเป็นเพื่อนร่วมงาน ธามเริ่มรู้สึกอึดอัดกับความใกล้ชิดที่เกินความจำเป็น และเริ่มจับสังเกตได้ว่ารินลดาไม่ได้มีแค่เจตนาทางธุรกิจอย่างที่เขาเคยคิด

ในวันหนึ่ง ขณะที่พวกเขากำลังประชุมงานกันอยู่ รินลดาก็จงใจวางมือลงบนมือของธามใต้โต๊ะ พร้อมกับส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความนัย ธามรีบชักมือออกทันที รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

"คุณรินลดาครับ..." ธามเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ผมว่าเราควรจะแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันให้ชัดเจนนะครับ"

รินลดาแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ "เอ่อ... คุณธามหมายความว่ายังไงคะ"

"ผมหมายความว่า การกระทำของคุณรินลดาในช่วงนี้มันเริ่มจะเกินเลยไปหน่อยนะครับ" ธามพูดตรงๆ ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น "ผมมีแฟนแล้ว และผมก็รักแฟนของผมมาก ผมไม่อยากให้มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นอีก"

สีหน้าของรินลดาเปลี่ยนไปทันที จากที่เคยดูอ่อนหวานก็แข็งกระด้างขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าธามจะกล้าพูดตรงๆ แบบนี้

"คุณธามกำลังจะบอกว่าฉันก้าวล่วงไปอย่างนั้นเหรอคะ" รินลดาถามเสียงเย็น

"ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นครับ ผมแค่ไม่อยากให้คุณรินลดาเข้าใจผิดในความสัมพันธ์ของเรา" ธามตอบอย่างใจเย็นแต่ชัดเจน "ผมกับคุณรินลดาเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้นครับ"

คำพูดของธามเหมือนเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้รินลดาไม่พอใจ เธอเก็บซ่อนความผิดหวังและความโกรธไว้ในใจ

"ได้ค่ะคุณธาม ถ้าคุณธามคิดอย่างนั้น" รินลดาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องประชุมไปทันที

หลังจากวันนั้น รินลดาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอไม่เข้ามาวุ่นวายกับธามอีกเลย การติดต่อประสานงานเรื่องงานก็ทำผ่านเลขาฯ หรืออีเมลเท่านั้น ทุกครั้งที่ต้องเจอหน้ากันในการประชุม เธอก็จะรักษาระยะห่างและทำตัวห่างเหินราวกับไม่เคยสนิทกันมาก่อน

ธามรู้สึกโล่งใจที่รินลดาหยุดการกระทำที่เกินเลย แต่เขาก็ยังคงกังวลกับสถานการณ์ของเขากับน้ำหวาน

แม้รินลดาจะถอยห่างจากธามแล้ว แต่น้ำหวานก็ยังคงไม่รู้เรื่องนี้เลย เธอยังคงเชื่อมั่นว่าธามกำลังนอกใจเธอ และความรักของพวกเขากำลังจะถึงจุดจบ ภาพบาดตาในวันนั้นยังคงหลอกหลอนเธอ และเธอไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่ว่าธามกำลังหมดรักเธอออกไปจากใจได้

น้ำหวานยังคงปิดกั้นตัวเองจากธามอย่างสิ้นเชิง เธอไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบข้อความ และไม่ยอมเจอหน้า ธามพยายามอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ามีเพื่อนร่วมงานคนอื่นอยู่ด้วย แต่น้ำหวานก็ไม่เชื่อ เธอคิดว่าธามกำลังแก้ตัวและโกหกเธอ

เธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับตัวเอง ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด และพยายามหาคำตอบว่าทำไมธามถึงเปลี่ยนไป น้ำหวานรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเธอกำลังพังทลายลง เพราะธามคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอมาโดยตลอด

"เขาคงเบื่อฉันแล้วล่ะปลายฝัน" น้ำหวานพูดกับปลายฝันในวันหนึ่งที่ปลายฝันมาเยี่ยมที่คอนโด "เขาคงไปเจอคนที่ที่ดีกว่า สวยกว่า ฉลาดกว่าฉันแล้ว"

ปลายฝันกอดปลอบเพื่อน "ไม่จริงหรอกน้ำหวาน คุณธามเขารักแกจะตาย"

"ถ้าเขารักฉันจริง เขาจะทำแบบนี้เหรอ เขาจะปิดบังฉันเหรอ" น้ำหวานโต้กลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด "เขากำลังจะมีคนใหม่จริงๆ ใช่ไหม"

ความเชื่อมั่นในตัวธามของน้ำหวานสั่นคลอนจนแทบไม่เหลือชิ้นดี เธอไม่สามารถมองเห็นความจริงได้เลย เพราะความกลัวและความหึงหวงมันบดบังทุกสิ่ง

เรื่องราวของธามกับน้ำหวานเริ่มส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของภาคินัยและปลายฝันด้วยเช่นกัน เพราะทั้งคู่ต่างก็เป็นเพื่อนสนิทของแต่ละฝ่าย และพยายามช่วยแก้ไขปัญหา แต่ดูเหมือนสถานการณ์จะยิ่งแย่ลงไปเรื่อยๆ

ในคืนหนึ่ง ภาคินัยกับปลายฝันกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่บ้าน

"คุณภีมคะฉัน รู้สึกไม่สบายใจเลยเรื่องธามกับน้ำหวาน" ปลายฝันถอนหายใจเฮือกใหญ่ "น้ำหวานแย่มากเลยนะ เธอ คิดว่าธามกำลังจะทิ้ง เธอ ไปจริงๆ"

ภาคินัยกอดปลายฝันเบาๆ "ผมก็เหมือนกันครับปายผมพยายามอธิบายให้ธามฟังแล้วว่าเขาต้องทำให้น้ำหวานเชื่อใจเขาให้ได้แต่ธามก็ดูหมดหนทางแล้ว"

"แล้วเรื่องรินลดาเป็นไงบ้างคะ" ปลายฝันถาม "คุณภีมบอกธามไปตรงๆ แล้วใช่ไหมคะ"

"บอกไปแล้วครับ" ภาคินัยตอบ "ธามจัดการเรื่องรินลดาแล้ว รินลดาก็ไม่เข้ามายุ่งกับธามอีกเลย"

"จริงเหรอคะ! แล้วทำไมคุณธามไม่บอกน้ำหวานล่ะ" ปลายฝันถามอย่างสงสัย

"ธามบอกว่าเขาพยายามบอกแล้ว แต่น้ำหวานไม่ฟังอะไรเลยเธอไม่รับสาย ไม่ตอบไลน์" ภาคินัยอธิบาย "น้ำหวานไม่ยอมให้โอกาสธามได้อธิบายเลย"

ปลายฝันนิ่งไปครู่หนึ่ง "ปายว่าเรื่องนี้มันยากกว่าที่คิดนะคุณภีม มันไม่ใช่แค่เรื่องเข้าใจผิดแล้ว แต่มันคือเรื่องความไม่เชื่อใจที่ฝังลึก"

"แล้วจะทำยังไงดีล่ะปาย" ภาคินัยถามด้วยความกังวล "ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ผมกลัวว่าทั้งคู่จะพังกันไปหมด"

"ปายก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" ปลายฝันตอบอย่างอ่อนใจ "น้ำหวานเจ็บปวดจากเรื่องเก่าๆ มาเยอะทำให้ปิดใจแล้วคุณธามก็ไม่รู้จะพิสูจน์ตัวเองยังไงแล้ว"

ภาคินัยถอนหายใจ "ธามบอกว่าเขารู้สึกว่าตัวเองทำทุกทางแล้วนะ เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงให้น้ำหวานกลับมาเชื่อใจเขาได้"

"แล้วรินลดาเธอทำอะไรผิดปกติอีกไหมคะ" ปลายฝันถามอย่างระแวงเล็กน้อย

"ไม่นะเธอไม่ยุ่งกับธามเลยหลังจากที่ธามบอกไปตรงๆ" ภาคินัยตอบ "แต่ธามก็ยังรู้สึกแย่กับเรื่องน้ำหวานอยู่ดี"

ทั้งสองคนเงียบไปพักใหญ่ ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง พวกเขารู้ว่าเรื่องนี้ซับซ้อนและละเอียดอ่อนเกินกว่าที่พวกเขาจะช่วยได้ง่ายๆ การจะทำให้ธามกับน้ำหวานกลับมาคืนดีกันได้อีกครั้ง ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ต้องใช้ปาฏิหาริย์

ปลายฝันมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ แต่ในใจเธอกลับเต็มไปด้วยความมืดมิด เธอเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองคนมากจริงๆ

"คุณภีมคะปายว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างนะคะ" ปลายฝันพูดขึ้นมาในที่สุด "เราปล่อยให้พวกเขาเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้หรอก"

ภาคินัยหันมามองปลายฝัน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "แต่จะทำอะไรดีล่ะผมก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว"

คำถามของภาคินัยไร้คำตอบในทันที ทั้งคู่ต่างก็ยังคงมองไม่เห็นทางออกที่ชัดเจนสำหรับปัญหาความรักของเพื่อนสนิท