ตอนที่ 87 ความเข้าใจผิดที่บานปลาย

ตอนที่ 87 ความเข้าใจผิดที่บานปลาย

หลังจากที่ธามและน้ำหวาน ทะเลาะกันครั้งใหญ่ สถานการณ์ระหว่างพวกเขากลับไม่ได้ดีขึ้นเลย แม้จะได้รับคำปรึกษาจากเพื่อนสนิทอย่าง ปลายฝัน และ ภาคินัย แต่กำแพงแห่งความไม่มั่นใจของน้ำหวานก็ยังคงสูงลิบ และความจริงที่ว่า รินลดา ไม่ได้มีแค่เจตนาทางธุรกิจ ก็ยิ่งทำให้เรื่องราวซับซ้อนขึ้นไปอีกและแล้ว วันที่ความเข้าใจผิดจะบานปลายยิ่งกว่าเดิมก็มาถึง เมื่อน้ำหวานตัดสินใจจะไปปรับความเข้าใจกับธาม แต่กลับต้องเจอภาพบาดตาที่ตอกย้ำความหึงหวงของเธอ

แม้ธามจะพยายามแสดงความจริงใจและลดการติดต่อกับรินลดาลงเท่าที่ทำได้ แต่มันกลับไม่เป็นไปตามที่เขาหวัง เพราะโปรเจกต์ใหญ่ที่พวกเขารับผิดชอบอยู่ กำลังเข้าสู่ช่วงที่สำคัญที่สุด ทำให้ ธามกับรินลดาต้องทำงานใกล้ชิดกันมากขึ้น อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทั้งการประชุมที่ถี่ขึ้น การลงพื้นที่ตรวจงานที่ต้องใช้เวลา หรือแม้แต่การติดต่อประสานงานกันตลอดเวลา เพื่อให้งานเดินหน้าไปได้อย่างราบรื่น

รินลดาเองก็ใช้โอกาสนี้ในการเข้าหาธามอย่างแนบเนียน เธอจะเสนอตัวช่วยเหลือธามในทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือเรื่องส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ เช่น การหาข้อมูลที่ธามต้องการ การเตรียมกาแฟให้ หรือแม้แต่การซื้ออาหารกลางวันมาให้ ทำให้ธามรู้สึกว่ารินลดาเป็นคนที่ทำงานด้วยง่าย และเป็นคนที่มีน้ำใจ

น้ำหวานที่ยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกหนักใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าธามต้องใช้เวลาอยู่กับรินลดามากขึ้น เธอมักจะเห็นธามตอบไลน์หรือรับสายจากรินลดาบ่อยครั้ง แม้จะเป็นเรื่องงาน เธอก็อดที่จะรู้สึกระแวงไม่ได้ น้ำหวานยังคงรักษาระยะห่างกับธาม เพราะเธอรู้สึกว่ายังไม่สามารถเชื่อใจเขาได้เต็มที่ แม้ธามจะพยายามง้อและแสดงความรัก แต่ความเจ็บปวดจากอดีตก็ยังคงฉุดรั้งเธอไว้

เช้าวันหนึ่ง น้ำหวานตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกอยากจะปรับความเข้าใจกับธาม เธอเหนื่อยกับการจมอยู่กับความรู้สึกแย่ๆ มานาน และรู้ว่าถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็คงจะแย่ลงไปเรื่อยๆ เธอตัดสินใจที่จะทำอาหารกลางวันไปให้ธามที่บริษัท ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เขาและใช้โอกาสนี้พูดคุยกันอย่างเปิดอก

น้ำหวานใช้เวลาหลายชั่วโมงในการทำอาหารโปรดของธาม เธอจัดเตรียมอย่างพิถีพิถัน หวังว่าอาหารมื้อนี้จะเป็นสะพานเชื่อมความเข้าใจระหว่างกัน

เธอขับรถไปที่บริษัทของธามด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ทั้งตื่นเต้นและประหม่า เธอจอดรถ แล้วเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่ออฟฟิศของธามตั้งอยู่ ในมือถือ กล่องอาหาร ที่เต็มไปด้วยความหวัง

เมื่อน้ำหวานมาถึงหน้าห้องทำงานของธาม เธอมองผ่านกระจกเข้าไป เห็นภาพที่ทำให้หัวใจของเธอร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ้ม

ธามกำลังนั่งทานอาหารกลางวันอยู่กับรินลดาเพียงสองคน โต๊ะทำงานของธามดูเหมือนจะกลายเป็นโต๊ะทานอาหารชั่วคราว มี กล่องอาหาร วางอยู่ตรงหน้าพวกเขา และทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ดูสนิทสนมราวกับไม่มีเรื่องกังวลใดๆ

น้ำหวานยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกตรึงไว้ด้วยภาพตรงหน้า มือที่ถือ กล่องอาหาร เริ่มสั่นเทา ความหวังที่เคยเต็มเปี่ยมเมื่อครู่พลันมลายหายไปในพริบตา ความรู้สึกเจ็บปวด ความโกรธ และความไม่เชื่อใจ พุ่งเข้าโจมตีเธออย่างรุนแรง

"นี่เหรอคือสิ่งที่คุณบอกว่าไม่มีอะไร!" น้ำหวานคิดในใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าอีกครั้ง ภาพของธามกับรินลดาที่นั่งหัวเราะต่อกระซิกกัน มันตอกย้ำทุกความกลัวของเธอให้เป็นจริง

สิ่งที่น้ำหวานไม่เห็นในตอนนั้น คือความจริงแล้วไม่ได้มีแค่ธามกับรินลดาอยู่กันแค่สองคน ตอนแรกพวกเขานั่งทานข้าวกลางวันกับทีมงานคนอื่นๆ ด้วย แต่ในช่วงที่น้ำหวานมาถึงพอดี เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ กำลังลุกไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม หรือไปหยิบอาหารจากส่วนกลาง ทำให้ดูเหมือนว่าทั้งคู่กำลังทานอาหารกันอยู่แค่สองคน

ธามกับรินลดากำลังคุยเรื่องงานกันอย่างออกรส เกี่ยวกับปัญหาที่พบในโปรเจกต์ และการหาทางแก้ไข ไม่ได้มีบทสนทนาส่วนตัวใดๆ เลย กลิ่นน้ำหอมที่น้ำหวานเคยได้กลิ่นก็มาจากรินลดาที่ฉีดในปริมาณปกติ แต่เพราะน้ำหวานกำลังระแวง ทำให้เธออ่อนไหวกับกลิ่นนั้นมากเกินไป

ในขณะที่ธามกำลังจะหันไปหยิบน้ำ เขาก็เหลือบไปเห็นเงาของน้ำหวานยืนอยู่หน้าห้องทำงาน แต่ก่อนที่เขาจะอ้าปากทักทาย น้ำหวานก็หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว และวิ่งหนีไปทันที

"หวาน! น้ำหวาน!" ธามร้องเรียก แต่ก็ไม่ทัน

น้ำหวานวิ่งไปที่ลิฟต์ด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง เธอทิ้ง กล่องอาหาร ที่ตั้งใจทำไปให้ธามลงตรงนั้น แล้วกดลิฟต์ลงไปทันที

ธามรีบวิ่งตามออกมา แต่ก็ไม่ทัน น้ำหวานขึ้นลิฟต์ไปแล้ว เขาก้มลงมอง กล่องอาหาร ที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้น ความรู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดถาโถมเข้ามา เขาพยายามโทรหาน้ำหวานหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่รับสาย

น้ำหวานขับรถออกไปอย่างไร้จุดหมาย เธอร้องไห้ตลอดทาง ภาพของธามกับรินลดาที่นั่งทานข้าวด้วยกันยังคงติดตาเธออยู่ เธอรู้สึกชาไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป ความเชื่อใจที่เคยมีให้ธามพังทลายลงอย่างสมบูรณ์

ธามกลับมาที่ห้องทำงานด้วยความรู้สึกสับสนและผิดหวัง เขาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้รินลดาฟัง รินลดามีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่ในใจเธอกลับรู้สึกยินดีที่แผนการของเธอกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี

"คุณธามคะ... ฉัน ขอโทษนะคะ ฉัน ไม่คิดเลยว่าคุณน้ำหวานจะเข้าใจผิดไปใหญ่ขนาดนี้" รินลดากล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเสียใจ "ฉัน ว่าคุณธามรีบตามคุณน้ำหวานไปอธิบายดีกว่านะคะ"

ธามพยักหน้า เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อกอบกู้สถานการณ์นี้ให้ได้ แต่ในเวลานี้ เขาก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน เพราะความจริงที่ว่า "มีคนอื่นอยู่ด้วย" น้ำหวานก็คงไม่มีทางเชื่อ

สถานการณ์ระหว่างธามและน้ำหวานย่ำแย่ลงกว่าเดิมหลายเท่า ความเข้าใจผิดครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก และอาจจะนำไปสู่จุดจบของความสัมพันธ์ที่เคยสวยงามของพวกเขาได้เลยทีเดียว

หลังจากเหตุการณ์นั้น น้ำหวานก็ปิดกั้นตัวเองจากธามอย่างสมบูรณ์ เธอไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบข้อความ และไม่ยอมเจอหน้า ธามพยายามมาหาเธอที่คอนโดหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ยอมเปิดประตูให้ หรือบางครั้งก็ให้แม่บ้านบอกว่าเธอไม่อยู่ น้ำหวานต้องการเวลาเพื่อเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำ และประมวลผลกับสิ่งที่เธอเห็น เธอรู้สึกเหมือนถูกทรยศหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า และภาพบาดตาเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่ไปไหน

ธามเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน ความเงียบของน้ำหวานทำให้เขาทรมานใจ เขารู้สึกผิดหวังที่เธอไม่เชื่อใจเขา และไม่เปิดโอกาสให้เขาได้อธิบาย เขาพยายามคิดหาวิธีที่จะทำให้น้ำหวานกลับมาเข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าทุกหนทางจะถูกปิดกั้นหมดแล้ว เขาไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอเลย

ความรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกรายละเอียดเรื่องรินลดาให้น้ำหวานรู้ตั้งแต่แรกเริ่มกัดกินใจเขา ธามรู้ว่าเขาควรจะรอบคอบกว่านี้ ควรจะเข้าใจความรู้สึกของน้ำหวานมากกว่านี้ แต่ในสถานการณ์ที่งานรัดตัวและรินลดาเข้าหาอย่างแนบเนียน เขากลับมองข้ามสัญญาณเตือนภัยบางอย่างไป

ในขณะที่ธามและน้ำหวานกำลังจมอยู่กับความเจ็บปวด รินลดากลับรู้สึกว่านี่คือโอกาสทองของเธอ เธอเดินหน้าเข้าหาธามมากขึ้นภายใต้ข้ออ้างเรื่องงาน เธอเสนอที่จะทำงานนอกสถานที่ด้วยกันบ่อยขึ้น ทั้งการประชุมในร้านกาแฟ หรือการไปดูไซต์งานที่ต้องใช้เวลาเดินทางนานๆ รินลดามักจะใช้ช่วงเวลานี้พูดคุยเรื่องส่วนตัวกับธาม พยายามทำความเข้าใจความรู้สึกของเขา และแสดงความเห็นอกเห็นใจในปัญหาความรักของเขา

"คุณธามคะ... ฉัน เข้าใจนะคะว่าคุณคงรู้สึกแย่มาก แต่คุณก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ" รินลดาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนในวันหนึ่งที่พวกเขากำลังดูไซต์งานกันสองคน "บางที... การที่คนสองคนไม่เข้าใจกัน มันก็ไม่ใช่ความผิดของใครหรอกค่ะ"

ธามรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยที่ได้ระบายความรู้สึกกับใครสักคน เขายังคงเชื่อว่ารินลดาเป็นเพียงเพื่อนร่วมงานที่ดี และไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่านั้น เขาไม่รู้เลยว่าคำพูดเหล่านั้นของรินลดาคือการวางแผนอย่างแยบยลเพื่อแทรกซึมเข้าไปในใจที่กำลังอ่อนแอของเขา

รินลดาพยายามสร้างภาพลักษณ์ว่าเป็นคนที่เข้าใจธามมากที่สุด เป็นคนที่อยู่เคียงข้างเขาในยามที่เขามีปัญหา และเป็นคนที่มอบความสบายใจให้เขาได้ ธามเองก็เริ่มจะรู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่กับรินลดา เพราะเธอไม่เคยตัดสินเขา ไม่เคยระแวงเขา และไม่เคยทำให้เขารู้สึกผิด

ภาคินัยและปลายฝันพยายามติดต่อธามและน้ำหวานอย่างต่อเนื่อง พวกเขาพยายามเป็นคนกลางในการไกล่เกลี่ย แต่ดูเหมือนว่าความเข้าใจผิดได้ก่อตัวเป็นกำแพงที่สูงเกินกว่าที่ใครจะทะลวงผ่านไปได้

ปลายฝันไปหาน้ำหวานที่คอนโดบ่อยขึ้น พยายามชวนน้ำหวานคุย ปลอบใจ และพยายามเปิดมุมมองให้เธอเห็นว่าบางทีธามอาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ความเจ็บปวดและความไม่มั่นใจของน้ำหวานนั้นฝังลึกเกินกว่าจะหายไปได้ง่ายๆ

"น้ำหวานคะ... ฉัน รู้ว่า แก หวังดีนะ" ปลายฝันพูดกับน้ำหวานในวันหนึ่ง "แต่ ฉัน ไม่รู้จริงๆ ว่า ฉัน จะเชื่อเขาได้อีกไหม ฉัน กลัวที่จะเจ็บอีกครั้ง"

ในขณะเดียวกัน ภาคินัยก็พยายามเตือนธามให้ระมัดระวังตัวกับรินลดามากขึ้น เขาสังเกตเห็นบางอย่างในแววตาของรินลดาที่ทำให้เขารู้สึกไม่ไว้วางใจ

"ธาม กู ว่า มึง ต้องระวังรินลดาไว้บ้างนะเว้ย เธอ ดูแปลกๆ" ภาคินัยเตือนเพื่อน

"กู ว่า มึง คิดมากไปแล้วภีม" ธามตอบ "รินลดาเป็นคนดี เธอ แค่เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีเฉยๆ"

ดูเหมือนว่าความหวังดีของเพื่อนๆ จะยังไม่สามารถแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้ ความรักของธามและน้ำหวานกำลังอยู่ในจุดวิกฤต และหนทางที่จะกลับมาคืนดีกันดูจะมืดมิดลงทุกที