Chapter 12

ทุ่มครึ่ง ต้นน้ำก้มมองนาฬิกาแล้วรู้สึกกระสับกระส่าย เมื่อนายแพทย์อนวินท์และลูกชายตัวน้อยมานั่งรอพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร  สายตาของทั้งคู่จ้องมองมาที่เธอ 

 “เออ ขอโทษนะคะ เรย์ยังมาไม่ถึง คุณ....เออ พี่หมอหิวก็ทานก่อนได้นะคะ”

 “พี่ไม่หิวมากหรอก รอได้แต่ลูกสิ” อนวินท์ตวัดสายตาไปที่เด็กชายตัวน้อยที่นั่งมองอาหารตาละห้อย

 “นนท์หิวครับ แม่น้ำ”

 “เออ งั้นทานเลยครับ  แม่น้ำขอโทษ”  ต้นน้ำตักข้าวใส่จานลูกแล้วป้อนข้าวลูกด้วยตัวเองนายแพทย์หนุ่มขมวดคิ้ว แล้วพูดน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

 “นนท์ครับ โตแล้ว นนท์ควรหัดตักทานเองได้แล้วนะครับ ดูพ่อนี่”

 “เอ๊ะพี่หมอ  ลูกของน้ำน้ำจะป้อนลูกพี่หมอมีปัญหาอะไร” พยาบาลสาวหงุดหงิด เมื่อเด็กชายนนท์วัตร พยายามจะใช้ช้อนตักเอง

 “ลูกจะสี่ขวบแล้ว น้ำควรเริ่มให้น้องนนท์เริ่มช่วยเหลือตัวเอง”

 “ลูกของน้ำ”

 “ลูกของพี่เหมือนกัน พี่มีสิทธิ์จะสอนเขาเท่าที่น้ำจะสอน เป็นลูกผู้ชายควรหัดช่วยเหลือตัวเอง” อนวินท์จ้องมองภรรยาสาว นัยน์ตาเอาจริงเอาจัง ตาจ้องตา ต้นน้ำยอมรับว่าคำสอนของชายหนุ่มก็มีส่วนถูก ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยจะลองสอนแต่สุดท้ายเธอเลือกที่จะป้อนให้กับเด็กชายเอง เพราะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ทำอะไรให้ลูกชายเพียงคนเดียว   ต้นน้ำนั่งมองนายแพทย์อนวินท์สอนเด็กชายนนท์วัตรอย่างใจเย็น แล้วนึกหงุดหงิดใจเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกลดบทบาทของตัวเองไปทีละน้อยและทีละน้อย  

 “น้ำขอตัวไปห้องน้ำซักครู่”  ต้นน้ำลุกเดินไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว 

 “ฮัลโหล เรย์ แกอยู่ไหนแล้ว นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะแก”

 “เออ จะถึงแล้วแก วันศุกร์แกก็รู้สายนิมมาน - ห้วยแก้ว ติดมหาโหดขนาดไหน  นี่ฝนก็เหมือนทำท่าจะตกอีก”  เรย์ รัตนชาติมองรถที่ติดยาวแล้วถอนหายใจ

 “แก ทานไปก่อนเลยนะน้ำ ไม่ต้องรอคงอีกสักพักถึงจะถึง”

 “อืม เร็วๆนะเรย์”

 “จ้า จะรีบไปให้เร็วที่สุด”

ต้นน้ำเดินกลับเข้าไปในห้องอาหาร แล้วมองภาพบุตรชายเพียงคนเดียว พยายามตักอาหารใส่ปากด้วยความเอ็นดู ที่ลูกชายตัวน้อยพยายามทำตามพ่ออย่างตั้งใจ อยู่ๆต้นน้ำก็รู้สึกร้อนที่หัวตาอย่างบอกไม่ถูกจนต้องรีบกระพริบตาเร็วๆ เพื่อสลัดความรู้สึกนั้นออกอย่างรวดเร็ว

 “ไปโทรตามเพื่อนมางั้นเหรอ” นายแพทย์อนวินท์ตักอาหารใส่จาน มาดนิ่งๆ 

 ต้นน้ำตวัดสายตาที่อดีตสามีอย่างรู้สึกหมั่นไส้ที่ชายหนุ่มดูเหมือนจะรู้ทันตนเองไปซะทุกอย่าง

 “ไม่ใช่เรื่องของคุณ...เออพี่หมอ” ต้นน้ำกระซิบพูดให้ได้ยินกันเพียงสองคน

 เสียงของนายแพทย์หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ยิ่งทำให้พยาบาลสาวหงุดหงิดจนรู้สึกจะอิ่มขึ้นมาทันควัน

 “น้ำ นั่งลงแล้วทานข้าวพี่จะไม่กวนแล้ว  อยากให้น้องนนท์รู้หรือไงว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกแล้ว” นายแพทย์อนวินท์กระซิบพูดน้ำเสียงเรียบ

 ต้นน้ำทานข้าวอย่างว่าง่าย เพราะตัวเองก็รู้สึกหิวมากเหมือนกัน ตอนกลางวันทานข้าวได้นิดเดียวเพราะมีเรื่องให้กังวล  พยาบาลสาวตักไข่พะโล้ใส่ในจานข้าวเด็กชายนนท์วัตรแล้วตัดเป็นชิ้นเล็กๆ เพื่อที่ลูกชายตัวน้อยจะตักเข้าปากได้เองง่ายๆ  หญิงสาวยิ้มที่เห็นลูกชายทานอาหารได้มากกว่าทุกๆวัน  

 เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ อนวินท์ก็อุ้มเด็กชายนนท์วัตร ตรงไปที่ห้องนั่งเล่น เสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ต้นน้ำละมือจากสิ่งตรงหน้า เดินแกมวิ่งออกไป

 เรย์ รัตนชาติ เดินลงมาจากรถ เห็นเพื่อนสาวเดินตรงมาที่หน้าบ้าน ชายหนุ่มโบกมือให้พร้อมส่งยิ้มต้นน้ำเอื้อมมือช่วยรับของจากมือเพื่อนรัก  

“เป็นไงแก  อยู่กับคุณหมอรูปหล่อ”

 “แกนะแก เรย์ วันแรกแกก็สายแระ”

 “น่า คุณพยาบาลคนสวย แค่สองสามชั่วโมงเอง”  เรย์  ยกมือเขย่าศีรษะเพื่อนสาวอย่างสนิทสนม

 อนวินท์เดินออกมายืนดูที่ริมหน้าต่าง ภาพความสนิทสนมระหว่างอดีตภรรยาและเพื่อนชาย ทำให้อนวินท์กำมือแน่นแววตาดุเรืองแสง แต่เมื่ออนวินท์เห็นว่าทั้งสองกำลังจะเดินเข้าบ้าน ก็รีบไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม

 “แกอย่าลืมนะ คืนนี้แกต้องนอนห้องเดียวกับฉัน แล้วต้องแสดงให้แนบเนียนนะแก เรย์”

 “รู้แล้ว ๆ” 

 ต้นน้ำเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนชายเมื่อร่างเธอและเพื่อนชายก้าวผ่านประตู  เรย์ รัตนชาติหันมามองหน้าเพื่อนสาว ต้นน้ำส่งตาดุที่มองเห็นกันแค่สองคน  เรย์ รัตนชาติ  หัวเราะเบาๆ นึกแอบขำเพื่อนสาวคนสนิททั้งสองเดินตรงเข้าไปในห้องนั่งเล่น 

 “สวัสดีครับคุณหมอว่าไงน้องนนท์” เรย์ รัตนชาติลูกสาวเพื่อน 

 “สวัสดีครับ อาเรย์” นนท์วัตรวิ่งเข้าไปกอด เรย์ รัตนชาติอย่างสนิทสนม 

 “อาเรย์ครับ น้องนนท์มีพ่อแล้ว วันนี้พ่อมานอนบ้านน้องนนท์” หลานชายตัวน้อย เล่าอย่างไร้เดียงสา

 “ครับ”  เรย์ รัตนชาติอุ้มเด็กชาย เมื่ออ้าแขนเหมือนต้องการให้อุ้ม  เรย์ รัตนชาติ อุ้มลูกชายเพื่อนรักขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนก่อนจะลูบศีรษะอย่างเอ็นดู  

 “หิวไหมเรย์  เราแบ่งกับข้าวไว้แล้ว ไปทานข้าวกัน” 

 “หิวสิ มีอะไรทานบ้าง”

 อนวินท์มองภาพความสนิทสนมระหว่างอดีตภรรยาสาวกับเพื่อนชายแล้วรู้สึกหงุดหงิด จนต้องทำเสียงกระแอมเสียงดัง เพื่อให้ทั้งสองรู้สึกตัวว่าตนเองยังมีตัวตนอยู่ในห้องนี้ เรย์ รัตนชาติหันไปมองใบหน้าอดีตสามีของเพื่อนรัก แล้วรู้สึกขนลุกกับแววตาที่แข็งกระด้างจนต้องรีบกระซิบบอกเพื่อนสาวเบาๆ

 “ไปทานข้าวเถอะน้ำ ถ้าอยู่ต่ออีกห้านาที  ฉันต้องเป็นจุลแน่ๆกับสายตาพี่หมอของแก”

 “อืม” ต้นน้ำหันไปมองหน้าอดีตสามีแล้วรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว แต่ก็ต้องทำเก่งจ้องมองอดีตสามีพยายามแข็งใจ จ้องกลับสายตาแข็งกระด้างพอๆ กัน

 ต้นน้ำจูงมือเพื่อนชายเดินไปที่ห้องอาหารโดยไม่สนใจอดีตสามีที่มองตามด้วยความไม่พอใจ เรย์ รัตนชาติปล่อยร่างเด็กชายตัวน้อย เมื่อรายการการ์ตูนกำลังออกทำให้เด็กชายนนท์วัตรดิ้นจะลงออกจากอ้อมกอด 

 “ไปกินข้าวกันเถอะเรย์”

 อนวินท์มองภาพความสนิทสนมระหว่างอดีตภรรยาและเพื่อนชายแล้วรู้สึกหงุดหงิด จนกระทั่งอดรนนั่งเฉยไม่ได้หยิบโทรศัพท์มือถือแล้วกดข้อความไลน์  ตาก็มองไปที่ภาพความสนิทสนมระหว่างอดีตภรรยาและเพื่อนหนุ่มแววตาแข็งกร้าว 

 สองทุ่มสี่สิบห้า  ต้นน้ำอุ้มลูกชายแล้วพาขึ้นไปนอน  ระหว่างนั้น เรย์ รัตนชาติ เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น  อนวินท์ก้มอ่านหนังสือในไอแพด ในขณะที่เรย์ รัตนชาติกำลังดูละครที่กำลังฉายอย่างตั้งใจ อนวินท์แอบลอบมองใบหน้าเพื่อนชายของอดีตภรรยา แล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มมีรอยยิ้มเมื่อมองไปที่หน้าจอทีวี ก็เห็นพระเอกของเรื่องกำลังแก้ผ้าอาบน้ำ  

 “สนุกมากไหมละครเรื่องนี้ ผมนึกว่ามีแต่พวกผู้หญิงเสียอีกที่ชอบละครเรื่องนี้” อนวินท์พูดขึ้นขณะตายังมองที่ตัวหนังสือที่ไอแพด

 “แหม ก็พระเอกเรื่องนี้เป็นขวัญใจของเรย์...เออ ขวัญใจของผม พี่บี้เนี่ยเชียร์มาตั้งแต่เดอะสตาร์แล้ว นี่มาแสดงละครเรื่องนี้ ยิ่งฟิน” เรย์ ทำตาเคลิ้ม

 “ฟิน...” นายแพทย์อนวินท์หัวเราะเบาๆ 

 “คุณกับน้ำ รู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว” อนวินท์เริ่มถามในสิ่งที่ตนเองอยากจะรู้

 “สิบกว่าปี แล้วฮะ..เออครับ”

 “งั้นคงตั้งแต่มัธยมปลาย”

 “ครับ”

 “สนิทกันขนาดนี้ ทำไมงานแต่งงานผมกับน้ำ ถึงไม่เจอคุณ”

 “อ๋อตอนนั้นเตี่ยของเรย์ เออ..ของผมป่วยหนัก ก็เลยไม่ได้ไปครับ  เรามีช่วงสนิทกันมากๆ แล้วก็ขาดการติดต่อกันบ้าง แต่สี่ห้าปีนี้สนิทกันมากครับ”

 อนวินท์นิ่ง เรย์ รัตนชาติ หันไปมองหน้า อดีตสามีของเพื่อนรัก แล้วนึกเสียวสันหลังวาบ เมื่อแววตาที่มองผ่านแว่นใส ช่างส่งประกายบางอย่างที่ เรย์ รัตนชาตินึกหวาดหวั่นใจแทนเพื่อนสาวคนสนิท  

 ต้นน้ำ เดินลงจากด้านบนหลังจากส่งลูกน้อยให้นอนหลับอย่างเรียบร้อย  ก่อนจะมานั่งลงข้างๆ เพื่อนชายคนสนิท 

 “น้องนนท์ นอนแล้วเหรอ”

 “เรียบร้อยแล้ว กำลังดูเรื่องอะไรอยู่”

 “จัดรักวิวาห์ลวงไงแก สนุ๊กสนุกเนอะเรื่องนี้ เมื่อกี้นะพี่บี้อาบน้ำแก โคตรฟินเลย” เรย์ รัตนชาติ เล่าให้เพื่อนสาวฟังอย่างคล่องแคล่ว

 “เรย์..” ต้นน้ำจ้องมองเพื่อนส่งสายตาดุ  เรย์ รัตนชาติยกมือขึ้นปิดปากเมื่อนึกได้ว่า ตนเองและเพื่อนสาว ไม่ได้อยู่กันตามลำพัง แต่มีนายแพทย์อนวินท์นั่งอยู่ตรงหน้า

 “เออ พี่หมอคะ เดี๋ยวน้ำจะพาไปห้องนอนที่น้ำจัดไว้ให้ค่ะ  มันเป็นห้องเก็บของเก่า”

 “ที่ไหนพี่ก็นอนได้”

 “ไปสิ  ง่วงแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้พี่มีผ่าตัดตอนเช้า”

 “ไปด้วยกันสิเรย์”  ต้นน้ำส่งสายตาให้เพื่อนชายคนสนิท 

 อนวินท์มองตามอดีตภรรยาสาวและเพื่อนชายด้วยแววตาหงุดหงิด เมื่อมือของพยาบาลสาวเอื้อมไปจับแน่นที่เพื่อนชายคนสนิท  

 “นี่ค่ะ ห้องพี่หมอ”  ต้นน้ำเปิดประตูห้องพักแขกที่ดัดแปลงมาจากห้องเก็บของ  มีเพียงเตียงเล็กๆ เป็นเตียงเดี่ยว จัดไว้อย่างเรียบร้อย

 “ไปกันเถอะเรย์  ไปห้องเรา” ต้นน้ำจับมือเพื่อนชายแน่น แล้วเดินออกจากห้องพักแขกอย่างรวดเร็ว

 ต้นน้ำเดินนำ เพื่อนชายหนุ่มมาหยุดที่หน้าห้องของตัวเอง และเปิดห้องเข้าไป ทั้งสองคนกำลังจะก้าวเข้าไปในห้อง