Chapter 16

โรงพยาบาลพิงค์วราคม  อ.หางดง จ.เชียงใหม่

 เฟื่องฟ้าตะลึงเมื่อเห็นรถรุ่นพี่พยาบาล แต่ขับโดยคุณหมอรูปหล่อที่กำลังฮอตในกลุ่มพยาบาลนับร้อยของโรงพยาบาลในตอนนี้ หญิงสาวสะกิดเพื่อนพยาบาลที่ร่วมเข้าเวรร่วมกัน 

 “เฮ้ย ชมพู่ๆ นั่นรถพี่น้ำนี่แก ทำไมคุณหมออนวินท์ขับรถพี่น้ำอ่ะแก ใช่ไหม ฉันจำทะเบียนรถพี่น้ำได้เพราะมันเป็นวันเกิดน้องนนท์”

 “เออ ใช่จริงด้วย ทำไมหมอวินท์ขับรถพี่น้ำมาทำงาน แปลกจริง”

 อิ๋ว เพื่อนพยาบาลอีกคนที่เดินมาพร้อมๆ กัน รีบตอบ “ก็หมวินท์ยังไม่มีรถส่วนตัวใช้ บ้านพักหมอสุชาติ อยู่ใกล้บ้านพี่น้ำ คุณหมออาจไปยืมมาใช้ก่อน ไม่เห็นจะแปลก คุณหมออนวินท์ก็เหมือนเจ้านายของน้ำ”  พยาบาลอิ๋ววิเคราะห์ ให้เพื่อนพยาบาลฟัง  

 “อ๋อ แบบนี้เอง เฟื่องก็แค่สงสัย เห็นท่าทางที่ห้องพักพยาบาลเมื่อวาน”

 “เรื่องเป็นยังไงเล่าให้กันฟังบ้างสิ” อิ๋วพยาบาลที่ทำงานใกล้ชิดคุณหมออนวินท์ไต่ถามด้วยความอยากรู้ เธอก็เป็นคนหนึ่งที่นึกชอบหมอวินท์ตั้งแต่แรกพบอาจเป็นเพราะกริยาที่สุภาพ และความหล่อสไตล์หมอที่ทำให้พยาบาลสาวๆ เก็บเอามาเพ้อฝันโดยง่าย

 “เรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะพี่อิ๋ว” เฟื่องฟ้าเล่าเหตุการณ์ ตั้งแต่ต้นจนจบ 

 “แหม นึกว่าคุณหมออนวินท์มาปิ๊งเพื่อนเราซะแล้ว หมดสิทธิ์ลุ้นเลยเรา” พยาบาลอิ๋ว ถอนหายใจยาว ด้วยความโล่งอก ก่อนที่ พยาบาลทั้งสาม จะแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

 อนวินท์กลับมาที่บ้าน บ่ายสี่โมง ก็ต้องแปลกใจเพราะบ้านเงียบผิดปกติ ชายหนุ่มตะโกนเรียกเสียงดังสักพัก สมศรีก็วิ่งเข้ามา 

 “ทำไมบ้านเงียบจัง ไปไหนกันหมด”

 “ไปในเมืองเจ้า พ่อนาย” สมศรีพูดภาษาเหนือตอบ

 “ไปทำไมในเมืองรู้ไหม เมื่อไหร่กลับ”

 “บ่อฮู้เจ้า แม่นายบอกหื้อข้าเจ้าอุ่นกับข้าวหื้อพ่อนายเจ้า”  สมศรีตอบเป็นภาษาพื้นเมือง

 “เธอกลับเถอะ ฉันไม่หิว ฉันจะรอกินพร้อมกับแม่นายของเธอ” อนวินท์นึกโมโหภรรยาสาว 

 “จะไปไหนทำไมไม่บอก โทรศัพท์ก็มี” อนวินท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับจิ้มโทรหาภรรยาสาวทันที 

 ต้นน้ำนั่งมองเด็กชายนนท์ วิ่งเล่นที่บ้านบอล ท่าทางสนุกสนาน แล้วยิ้ม  เรย์ รัตน์ชาติ  สะกิดที่มือของหญิงสาว

 “น้ำ โทรศัพท์แกดังไม่ได้ยินหรือไง”

 “ช่างมัน ไม่สำคัญหรอก”

 “เฮ้ย พี่หมอแกอาจโทรหานะ รับสิ”

 “ไม่!!   ไปดูหนังกันเถอะเรย์  การ์ตูนเรื่องนี้สนุกมาก”

 “น้ำ...นี่จะไปดูหนังเหรอ  ห้าโมงแล้วนะแก”

 “ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน ไปเถอะเรย์ เสร็จแล้วจะไปส่งนายทำเลเซอร์หน้า แล้วก็ไปกินอาหารญี่ปุ่นกันฉันเลี้ยงเอง”

 “น้ำ....แกตีรวนไม่อยากกลับบ้านใช่ไหม  แกกลัวจะได้เจอพี่หมอของแกหรือยังไง”

 “นี่เรย์ จะไปไหม”

 “เออ ไปก็ได้ แต่คืนนี้ฉันกลับไปนอนคอนโดฯ นะแก ไม่นอนบ้านแกเด็ดขาด”

 “อืม...ไปส่งที่บ้านก็พอ”

 ต้นน้ำหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาปิด เมื่อรู้สึกว่าเสียงมันจะดังติดๆ กัน หลายครั้งจนน่ารำคาญ  ในขณะที่ปลายสาย แทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง เมื่อมีสัญญาณว่าไม่สามารถติดต่อได้ 

 “นี่ปิดเครื่องงั้นเหรอ  น้ำนะน้ำ คอยดูกลับมาเห็นดีกันแน่” อนวินท์ขว้างโทรศัพท์ลงโซฟาด้วยความโกรธ 

 สี่ทุ่ม

 เรย์ รัตนชาติ ขับรถมาส่งเพื่อนสาวคนสนิท เมื่อรถจอดหน้าบ้าน ชายหนุ่มก็อุ้มเด็กชายตัวน้อย ก่อนจะส่งให้เพื่อนสาวทันที

 “ขอให้แกโชคดีนะน้ำ ฉันล่ะเสียวแทนแกจริงๆ” เรย์ รัตน์ชาติมองไปทางห้องของหญิงสาว ที่เปิดไฟสลัวไว้แสดงว่ามีคนอยู่ในห้องนั้น  ต้นน้ำเหลียวตามสายตาของเพื่อน หญิงสาวรู้สึกหวิวๆ เหมือนกัน แต่พยายามใจแข็ง 

 “กลับไปได้แล้วเรย์ ขอบคุณมากนะที่วันนี้อยู่เป็นเพื่อนทั้งวัน”

 “น้ำ ฉันไปก่อนะโชคดีเพื่อน” เรย์ รัตน์ชาติโบกมือแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

 ต้นน้ำอุ้มน้องนนท์ เข้าไปในห้องนอน หญิงสาวเปลี่ยนชุดนอนให้ลูกชาย ก่อนจะหอมแก้มห่มผ้าห่มแล้วเดินออกจากห้องลูก หญิงสาวมาหยุดที่หน้าห้องตัวเอง มือจะคว้าลูกบิด ก่อนจะปล่อยมือลง หมุนตัวไปมาก่อนจะทำใจแข็ง

 “ทำไมต้องกลัวเขาด้วย เราเป็นเจ้าของบ้านเขาแค่คนอาศัย  ไม่สิ ต้องไม่กลัวสิต้นน้ำ เข้มแข็งสิน้ำ เข้มแข็ง” หญิงสาวภาวนาไปมา

 หญิงสาว เอามือจับลูกบิดแต่ต้องสะดุ้ง เมื่อประตูเปิดออกมา  ต้นน้ำตะลึงด้วยความตกใจเมื่อคนที่เปิดมาก่อนคือนายแพทย์อนวินท์ หญิงสาวพยายามตีหน้าขรึม ทั้งๆ ที่ในใจเต้นแรง เมื่อสบสายตาแข็งกระด้าง ใบหน้าบึ้งราวกับโกรธกันมาร้อยชาติ

 “ไปไหนมา  จะไปไหนมาไหนทำไมไม่โทรบอก รู้ไหมว่าผมรอ”

 “เรื่องของน้ำ น้ำจะไปไหนมาไหน ทำไมต้องบอกพี่หมอด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

 “ผมเป็นสามีคุณ และคุณก็เป็นภรรยาของผมจงจำไว้ ถ้าลืมล่ะก็” อนวินท์ตวาดเสียงดัง ก่อนจะกระชากให้หญิงสาวเข้าห้องพร้อมกับปิดประตูดังปัง  ต้นน้ำตกใจก้าวเท้าหนี อนวินท์ก้าวเท้าตาม

 “จะทำอะไร”

 “รู้ไหมวันนี้ผมรีบทำงานแทบตาย เพื่อจะกลับมาบ้าน เพื่อพาคุณกับลูกไปทานข้าวนอกบ้าน แต่คุณกลับแกล้งพาลูกไปเที่ยวในเมืองโดยไม่นึกเลยว่าใครจะรออยู่บ้าง ผมบอกใช่ไหมว่าจะกลับมาทานข้าวที่บ้านด้วย จำได้ไหมที่ผมพูด” อนวินท์ตวาดเสียงดัง

 “จำไม่ได้  ไม่ใส่ใจ” ต้นน้ำยังลอยหน้าเถียง 

 “ดี ต่อไปนี้ผมจะทำให้รู้ว่า คุณและผมอยู่ในสถานะอะไร” อนวินท์ถอดเสื้อยืดออก ต้นน้ำตกใจเดินถอยหลังเร็ว  กระเป๋าถือร่วงลงพื้น อนวินท์เตะไปอีกด้าน ใบหน้าขมึงขึ้นด้วยความโกรธที่ถูกยั่วเย้า

 “นี่คุณ ถอดเสื้อทำไม จะทำอะไร”

 “จะทำให้รู้ว่าผมอยู่ในสถานะอะไร และคุณควรจะจำไว้”

 “ไม่นะ ...อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”

 “คุณยั่วผมเองนะน้ำ จริงๆ ผมไม่ต้องการจะทำรุนแรงกับคุณ  ผมอยากให้เรากลับมาแล้วค่อยๆ ปรับตัวเข้าหากัน แต่คุณ คุณนั่นแหละทำให้ผมต้องใช้วิธีนี้”

 “ไม่นะ..ไม่” ต้นน้ำเริ่มหวาดหวั่น เมื่อเห็นสายตาก้าวร้าวและท่าทางคุกคามของอีกฝ่าย

 อนวินท์กระชากต้นแขนของต้นน้ำ หญิงสาวขัดขืน ก่อนจะสะบัดมือไปที่แก้มของอีกฝ่ายทันที หมายจะเรียกสติให้อีกฝ่าย

 “อย่ามาทำบ้าๆ กับฉันนะ” สรรพนามเริ่มเปลี่ยนเมื่อเริ่มรู้สึกโกรธ ที่อีกฝ่ายแสดงกิริยาก้าวร้าว

 อนวินท์ลูบที่แก้มที่กำลังชา ก่อนจะแสยะยิ้ม “อ๋อ ชอบความรุนแรง”

 “ออกไปนะ...”

 “ไม่...วันนี้แหละผมจะทำให้คุณรู้ ว่าผมอยู่ในฐานะอะไร จะบอกให้รู้ไว้ ผมเป็นสามี สามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ทั้งนิตินัย...และพฤตินัย”

 “บ้า...พี่หมอ อย่านะ อย่ามาทำบ้าๆนะ น้ำชักจะโกรธแล้วนะ” ต้นน้ำตวาดเสียงดัง

 อนวินท์กระชากเสื้อ ที่เป็นชุดกระโปรงสีน้ำตาลอ่อน เสียงผ้าฉีกดัง “แคว๊ก...” ต้นน้ำตกตะลึงก่อนจะทุบที่หน้าอกที่ตอนนี้เปลือยเปล่า อนวินท์ไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะใช้มือกระชากร่างของหญิงสาวมาแนบอก  หญิงสาวรู้สึกเจ็บ เมื่อปะทะกันแรงตาม แรงกระชาก หญิงสาวกำลังจะอ้าปากด่า แต่ชายหนุ่มปิดริมฝีปากด้วยริมฝีปากหนา ชายหนุ่มบดขยี้รุนแรงแบบต้องการลงโทษ ริมฝีปากเบียดกันไปมาหนักหน่วง ก่อนรู้สึกเจ็บเมื่อรู้สึกว่าชายหนุ่มเริ่มกัดที่ริมฝีปากมาดหมายจะลงโทษพยาบาลสาวน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ หญิงสาวดิ้น ยิ่งดิ้นเหมือนชายหนุ่มจะกอดแน่นขึ้น หน้าอกแนบหน้าอก ต้นขาแนบต้นขา หน้าท้องแนบหน้าท้อง จนต้นน้ำรู้สึกวาบหวาม แบบหวิวๆ หญิงสาวรู้สึกสัมผัสถึงความต้องการของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ก่อนจะตกใจเมื่ออนวินท์เริ่มกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างกายของตัวเอง 

 “ปล่อยนะ คนบ้า อย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้นะ” ต้นน้ำกัดฟันพูด เมื่ออีกฝ่ายเลื่อนจากริมฝีปากไปจูบที่ร่องคอขาว

 “ไม่มีวัน พี่จะให้บทเรียนกับคนที่ดื้อกับพี่ แล้วต้องโดนแบบนี้ จำไว้ พี่เป็นสามีของน้ำ เป็นพ่อของนนท์ ท่องไว้และจำให้แม่นอย่าทำกับพี่เหมือนกับวันนี้อีก ไม่งั้นจะโดนจัดหนักเหมือนวันนี้”

 “ไม่นะ พี่หมอ..อย่านะ” ต้นน้ำเริ่มรู้สึกกลัวเมื่อเห็นแววตา และท่าทางเอาจริงของอีกฝ่าย นี่คงไม่ใช่การขู่แน่นอน 

 “สายไปแล้วน้ำ...ขอโทษด้วยถ้าต้องรุนแรงกับน้ำวันนี้ แต่น้ำรนหาที่เอง” อนวินท์ใช้มือกระชากเสื้อผ้าอีกครั้ง ต้นน้ำกรีดร้องเสียงดัง ทั้งหยิกทั้งทุบ แต่อนวินท์หาได้แสดงความเจ็บปวดไม่  กลับกระชากเสื้ออีกข้างจนต้นน้ำเหลือเพียงบราเซียตัวสีชมพูอ่อน