Chapter 15

“ไอ้บ้า..ปล่อยนะ” เสียงของต้นน้ำบ่นพึมพำอยู่ในลำคอ

 อนวินท์ต้องการจะจูบลงโทษ แต่เหมือนน้ำมันมันใกล้ไฟ  เหมือนเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีก็ลุกโพลง ทำให้ชายหนุ่มเริ่มลดระดับความรุนแรงลง ก่อนจะมาสะดุดเมื่อสัมผัสถึงหยาดน้ำตาที่เปียกแก้มของภรรยาสาว

 ต้นน้ำเมื่อดิ้นรนแล้วไม่ชนะ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลเพราะความเจ็บใจ  อนวินท์หยุดชะงัก ก่อนจะหยุดรุกรานภรรยาสาวทันทีที่สัมผัสถึงหยาดน้ำตา

 “เอาล่ะ  เป็นอันเข้าใจกันแล้วว่าเราต้องนอนด้วยกันในห้องนี้  แต่น้ำไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำอะไรพี่เป็นสุภาพบุรุษพอ เข้าใจไหมพี่จะไปอาบน้ำก่อน แล้วอย่าออกจากห้องนี้เด็ดขาด ไม่งั้นพรุ่งนี้เราคงต้องกลับกรุงเทพฯ พร้อมๆ กัน”

 “ไม่ต้องมาขู่”

 “น้ำก็รู้ว่าพี่ทำจริง”

 “คนใจร้าย” ต้นน้ำพูดเสียงกระแทก

 “ช่วยไม่ได้ น้ำบังคับให้พี่ทำแบบนี้เอง”  อนวินท์พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที  ต้นน้ำมองตามนายแพทย์หนุ่ม ด้วยความอึดอัดใจ

 “นี่เราต้องนอนกับเขาทุกคืนเหรอเนี่ย  ทำไม  ทำไมต้องเป็นแบบนี้”  ต้นน้ำปิดหน้า แล้วร้องไห้ด้วยความอึดอัดภายในใจหลายๆ เรื่อง  แล้วรู้ว่าอนาคตอีกสามเดือนนี้คงเป็นอะไรที่ยากลำบากมากสำหรับเธอที่ต้องมาอยู่ในห้องนอนเดียวกันกับผู้ชายเพียงคนเดียวที่มีอิทธิพลในหัวใจของเธอ  

 อนวินท์อาบน้ำเสร็จ สวมชุดนอนสีขาว ออกมาจากห้องน้ำนายแพทย์หนุ่มยืนมองภรรยาสาวที่นั่งนิ่ง ใบหน้ายังมีคราบน้ำตาด้วยแววตาเศร้า นี่ใช่ไหมการที่ทำให้คนที่เรารักเจ็บปวดเหมือนความเจ็บปวดมันก็ย้อนกลับมาหาเราร้อยเท่าพันเท่า อนวินท์เม้มริมฝีปากพร้อมๆกับเอาผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้ที่คอซับที่ใบหน้าอีกครั้ง ต้นน้ำหันไปมองชายหนุ่มแล้วเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความรู้สึกทั้งเสียใจ เจ็บปวด และเจ็บใจ ที่ไม่สามารถทำอะไรได้ แถมยังต้องมาติดบ่วงที่ตัวเองผูกขึ้นมาเอง นึกถึงว่าต้องอยู่กับคนที่เคยรักและแม้ตอนที่คิดว่าตนเองเกลียดที่สุดมันก็ยังมีความรักปนอยู่ด้วยคิดแล้วต้นน้ำก็ปวดหัวจี๊ด 

 “พี่ว่าน้ำควรไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน แล้วยังต้องมารบกับพี่อีก” อนวินท์พูดน้ำเสียงนุ่มนวล

 “ไม่ต้องมายุ่ง จะอาบหรือไม่อาบมันเรื่องของฉัน...เออ ของน้ำ” ต้นน้ำพูดน้ำเสียงแข็ง แต่เมื่อมองใบหน้าของอนวินท์แล้วจึงไม่อาจจะใช้สรรพนามห่างเหินได้

 “ถ้าน้ำไม่ไปอาบ พี่จะอาบให้เอาไหม” อนวินท์ก้าวเข้ามาใกล้ๆ

 ต้นน้ำเม้มปาก แล้วรีบวิ่งไปอีกมุมห้อง “ไม่ต้อง ฉัน...เออ น้ำอาบเองได้ คุณจะไปไหนก็ไปเลย” ต้นน้ำทำเสียงแข็งแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

 อนวินท์มานั่งที่ปลายเตียงที่เดียวกับที่หญิงสาวนั่ง ยังรับรู้ของความอุ่นและได้กลิ่นเหมือนกลิ่นกายหอมๆ ของภรรยาสาว  นายแพทย์หนุ่มหลับตาแล้วสูดดมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย  แล้วรำพึงเบาๆ อย่างอ่อนใจ

 “พี่จะต้องทำยังไง น้ำถึงจะกลับมารักพี่เหมือนเดิม” น้ำเสียงอนวินท์อ่อนล้า ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนเหลือบไปเห็นแฟ้มรูปภาพ อนวินท์สปริงตัวลุกขึ้นไปหยิบขึ้นมาก่อนจะเปิดดูทีละหน้าทีละหน้าด้วยความซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ

 1 มีนาคม 2011  รอยเท้าแรกของลูกชายของแม่น้ำ  เก้าเดือนแห่งการรอคอย วันนี้ 13.25 นาฬิกา ที่รพ.พิงค์วราคม จ.เชียงใหม่ เด็กชายนนทวัตร พิพัฒนพงค์ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก แม่น้ำไม่รู้จะบรรยายว่ายังไง แต่แม่อยากบอกน้องนนท์ว่านนท์เกิดขึ้นมาจากความรักของพ่อและแม่  แม่รักน้องนนท์ตั้งแต่แรกเห็นมันเป็นความรักที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่สักวันถ้าน้องนนท์โตขึ้น แม่จะเอาให้น้องนนท์อ่านนะครับ สุดที่รักของ แม่น้ำ 

 1 มิถุนาคม 2011 น้องนนท์ของแม่น้ำ สามเดือนแล้วสิครับ คนเก่งของแม่ ยกศีรษะขึ้นจากเบาะ แล้วส่งเสียงได้แล้ว แม่น้ำดีใจจนน้ำตาไหล ลูกชายของแม่น้ำเก่งที่สุด

 อนวินท์ ดูรูปลูกชายในระยะวัยต่างๆ แทบทุกๆ สองเดือนและสามเดือน จะมีการอัพเดทรูปภาพและเขียนข้อความบรรยายภาพได้อย่างน่ารัก  น้ำตาของอนวินท์หยดลงบนสมุดภาพด้วยความซาบซึ้งแล้วรู้สึกเสียดายเวลาเกือบสี่ปีกว่า ที่ไม่ได้เห็นพัฒนาการต่างๆ พร้อมๆ กับภรรยาสาว  มันช่างเป็นความรู้สึกเจ็บปวดมาก  ชายหนุ่มปิดสมุดภาพแล้วปาดน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงเหมือนหญิงสาวกำลังจะออกมา

 ต้นน้ำในชุดนอนสีขาวเป็นกระโปรงลูกไม้สีขาวหวาน หญิงสาวสวมทับเสื้อคลุมแน่น นัยน์ตามองไปที่นายแพทย์หนุ่มแววตาแอบมีความหวั่นไหว 

 “มานอนเถอะน้ำ พี่บอกแล้วไงว่าพี่เป็นสุภาพบุรุษพอ  แล้วพี่ก็เหนื่อยมากด้วย พรุ่งนี้มีผ่าตัดเช้าอีก”  อนวินท์เอาสมุดภาพไปเก็บแล้วล้มตัวลงนอนแล้วห่มผ้า

 ต้นน้ำไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าห่มมาสามผืนสองผืนม้วนเป็นก้อนใหญ่เอามาคั่นกลาง อนวินท์เหลียวมาเห็นแล้วหัวเราะเสียงดัง

 “นี่น้ำคิดว่าผ้ากองแค่นี้จะหยุดพี่ได้ยังงั้นเหรอถ้าพี่คิดจะทำอะไร มันไม่มีประโยชน์ พี่บอกแล้วไงพี่อยากมาแบบมิตรตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ควรจะคิดใคร่ครวญดีๆ เราไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่เราทำปัจจุบันและอนาคตได้ แล้วอนาคตของพี่ต้องมีน้ำและลูก  เราจะไม่พรากจากกันอีก พี่สัญญา” น้ำเสียงอนวินท์หนักแน่นและสุขุม

 ต้นน้ำนิ่งเงียบฟังที่ชายหนุ่มพูด ในใจแอบหวั่นไหวไปกับคำพูดของอดีตสามีที่กลับมาเป็นสามีอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วชายหนุ่มยังไม่ได้เซ็นต์ใบหย่า แล้วอยู่ๆ ต้นน้ำก็คิดไปถึงแพทย์หญิงนิภา 

“ทำไมหมอนิถึงยอม ทำไมปล่อยให้พี่หมอไม่เซ็นต์ใบหย่า ในเมื่อบอกว่าจะแย่งพี่หมอกลับไป ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่”

 อนวินท์ล้มตัวลงนอนหลับไปนานแล้ว  ต้นน้ำถึงค่อยๆ ไปอีกมุมหนึ่งของเตียง หญิงสาวสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม แล้วหลับตา ภายในใจกลับอบอุ่นอย่างประหลาด

 เช้าวันเสาร์

 อนวินท์เดินออกมาในชุดเตรียมออกไปทำงาน วันนี้เขามีผ่าตัดตอนเช้า ชายหนุ่มไม่มีเวลาแม้แต่จะกินอาหารเช้า ต้นน้ำเดินกลับจากการใส่บาตรตอนเช้า น้องนนท์ยังไม่ตื่นนอน วันเสาร์ต้นน้ำจะยอมให้ลูกชายตื่นสายได้ เนื่องจากวันธรรมดาเด็กชายถูกปลุกให้ตื่นเช้าทุกวัน  พยาบาลสาวหันไปมองนายแพทย์หนุ่มแววตาเรียบเฉย ในขณะที่อนวินท์มองภรรยาสาว แววตาอบอุ่น 

 “น้ำตื่นเช้าจัง ตักบาตรทุกเช้าเหรอครับ” อนวินท์ทักทายภรรยาสาว ที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย อยากพอจะเข้าใจว่าหญิงสาวคงจะยังโกรธ ที่ถูกบังคับให้ต้องมานอนห้องเดียวกัน ทั้งๆ ที่ตอนแรกตั้งใจจะนอนกับเพื่อนชาย แถมตนก็ยังทำให้การแต่งงานครั้งที่สองของหญิงสาวเป็นโมฆะ แต่ยังไงอนวินท์คงยอมให้หญิงสาวทำแบบนั้นไม่ได้  อนวินท์ใช้มือล้วงกระเป๋าตามความเคยชิน 

 “พี่ถามได้ยินไหมน้ำ” อนวินท์พูดเสียงต่ำอีกรอบ

 “ไม่ทุกวันค่ะ  แล้วแต่โอกาส”

 “เดี๋ยวพี่คงต้องยืมรถน้ำไปโรงพยาบาลนะวันนี้ มีผ่าตัดเช้า วันพรุ่งนี้พี่ถึงจะได้รถ ทางศูนย์จะขับมาส่งที่นี่”

 “ตามสบายค่ะ กุญแจอยู่ในบ้าน”

 “ตอนเย็นผมจะกลับมาทานข้าวนะ”

 ต้นน้ำพยักหน้า แต่ภายในใจกลับคิดอะไรขึ้นบางอย่าง  แล้วหญิงสาวก็อมยิ้ม  “ค่ะ น้ำจะเตรียมอาหารไว้”

 อนวินท์พยักหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ  แล้วเดินจากไป ต้นน้ำมองตามแผ่นหลังของชายที่ต้องกลับมาใช้ชีวิตครอบครัวร่วมกันอีกครั้ง ในฐานะสามีภรรยาแบบไม่ทันตั้งตัว ต้นน้ำก้าวเท้ากลับเข้าบ้าน หลังจากชายหนุ่มขับรถออกจากบริเวณหน้าบ้านไปได้สักครู่  

 พยาบาลสาว รีบเดินเข้าไปปลุกเพื่อนชายคนสนิททันที“เรย์ เรย์  ตื่นหรือยัง”

 “เออ เข้ามาเลยน้ำ”

 พยาบาลสาวเดินเข้าไปในห้องนอนแขก เห็นเพื่อนชายคนสนิท หัวยุ่ง ใบหน้ายังงัวเงีย 

 “ไปเที่ยวกันเรย์   วันนี้แกต้องทำงานไหม”

 “นี่น้ำ วันนี้วันเสาร์นะเว้ย  แกจะไปไหน แล้วคุณสามีแกล่ะ”

 “อย่าเรียกเขาว่าสามีฉันนะ ไม่อยากได้ยิน” ต้นน้ำพูดเสียงดังด้วยอารมณ์หงุดหงิดทันทีที่แผนที่วางไว้กลับพลิกล็อคเหมือนเงื่อนที่ผูกทำให้ต้องพันธนาการตัวเองแน่นเข้าไปอีก

 “ทำไมต้องหงุดหงิดแต่เช้าฮะ” เรย์ รัตน์ชาติ สลัดผม กอดอกมองเพื่อนสาวอย่างต้องการจับผิด

 “เมื่อคืนเป็นไงบ้างล่ะ เขาทำอะไรแกบ้าง พี่หมอที่รักของแกอ่ะ”

 “อย่ามาเรียกว่าเขาเป็นที่รักของฉันนะ  โน้นที่รักของเขาอยู่กรุงเทพฯ  วันก่อนยังโทรมาอยู่เลย” ต้นน้ำกอดอก ใบหน้าบึ้งตึง

 “หึงล่ะสิ”

 “ไม่นะ เรย์ แกอย่ามาพูดยังงี้ ลุกๆ เร็ววันนี้ไปเที่ยวกัน เราไม่ได้ไปดูหนังด้วยกันนานแค่ไหนแล้วเรย์วันนี้ฉันเป็นเจ้ามือ พาแกไปทำทรีทเมนต์หน้าด้วยดีไหม  ฉันจะพาน้องนนท์ไปเล่นบ้านบอล ไม่ได้ไปนานแล้ว”

 “จริงเหรอ แกจะพาฉันไปทำทรีทเมนต์หน้า”

 “จริงสิ  ฉันไม่โกหกแก เป็นการขอโทษที่ทำให้แกต้องมานอนห้องแคบๆ แบบนี้ แล้วยังทำให้แกยุ่งยากเรื่องแต่งงานด้วย”

 “ไป รีบลุกเดี๋ยวนี้ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวฉันจะไปปลุกน้องนนท์”