Chapter 17

“พี่หมอ  ฟังก่อน” ต้นน้ำถอยหลังจน ร่างของเธอชนกับหัวเตียง ใบหน้าหญิงสาวหวาดกลัว 

“ไม่  ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ฟังอะไรทั้งนั้น” อนวินท์กระแทกริมฝีปากลงบนริมฝีปากหญิงสาวแรง บดเบียดหนัก เม้มหนักหน่วง ต้นน้ำพยายามเบนหน้าหนี ยิ่งทำให้ชายหนุ่มซุกไซ้ที่ซอกคอขาว ตะบมจูบรุนแรง ก่อนจะเม้มหนักๆ ต้นน้ำน้ำตาไหลด้วยความโกรธ มือของหญิงสาวทั้งข่วนทั้งหยิก  ชายหนุ่มหาได้สะทกสะท้านไม่ กลับยิ่งโหมกระหน่ำทั้งจูบ ทั้งเม้มกัดจนต้นน้ำรู้สึกเจ็บ แล้วเสียวซ่านไปทั่ว 

 “ฉันเกลียดคุณ” ต้นน้ำพึมพำ กระแทกเสียงมือก็ยังทั้งผลัก ทั้งหยิก แต่ยิ่งหยิกยิ่งข่วน ชายหนุ่มยิ่งรุกเร้าหนักหน่วงจนต้นน้ำเจ็บระบมไปทั้งริมฝีปากและซอกคอ

 “พี่ชอบความเกลียดของน้ำ   มันดีกว่าน้ำจะเย็นชากับพี่” อนวินท์กระซิบพูด พลางจูบระที่หน้าอกสวยบราเซียตัวสวยหลุดออกจากร่างกาย ไปตอนไหนไม่รู้ ต้นน้ำรู้สึกหนาวยะเยือก ก่อนจะร้อนผ่าวเมื่ออนวินท์ขยับมือประกบสองเต้าอวบ และเริ่มขยำหนักหน่วง ต้นน้ำเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง หญิงสาวขยับตัวจะหนีแต่ยิ่งเหมือนทำให้ชายหนุ่มบีบขยำหน้าอกสวยได้อย่างเต็มที่ 

 “ไม่นะ..ปล่อยนะ” น้ำตาเหือดแห้งไปเพราะรู้สึกความร้อนผ่าวจากภายในกำลังถูกปลุกจะลุกโพลง

 “น้ำต้องชดใช้พี่ สี่ปีกว่าที่ทิ้งพี่ไป พี่จะเรียกร้องเอาเวลาของพี่คืนให้สาสม” อนวินท์กระซิบข้างๆหู พร้อมระดมจูบที่ติ่งหูขาว ทำเอาหญิงสาวสยิวไปทั่วเรือนร่าง

 “บ้า.. คนบ้า ฉันเกลียดคุณ” ต้นน้ำเน้นคำว่า เกลียดหนักแน่น 

 “ไม่ต้องมาย้ำบ่อยๆ ว่าเกลียดพี่...”

 “เกลียดคุณ เกลียด เกลียด” ต้นน้ำตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม เมื่อชายหนุ่มหยุดจ้องมองหญิงสาวให้เต็มตา ยิ่งเห็นแววตาโกรธเกลียด ทำให้อนวินท์ปวดแปลบที่หัวใจ 

 “ดี พี่จะได้ไม่รู้สึกผิดถ้าจะรุนแรงกับน้ำแบบนี้ บอกแล้วไงว่าพี่จะให้น้ำชดใช้เวลาที่ทิ้งพี่ไป” อนวินท์ก้มลงปิดที่ริมฝีปากแน่น ตะบมจูบหนักหน่วงทั้งเบียดบด กัดเม้มจนลิ้นของชายหนุ่มสามารถทะลุทะลวง มือของหญิงสาวทั้งทุบทั้งหยิกที่หัวไหล่ และกลางหลัง มือของชายหนุ่มตะบม ลากไปทั่วร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว อย่างต้องการปลุกเร้า 

 “อื้อ....” เสียงต้นน้ำร้องคราง เมื่อรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ตรงหน้า ใช่ว่าเธอไม่โหยหาย สี่ปีกว่าที่ห่างหายเพศรสเหมือนร่างกายกำลังหิวกระหาย มาเจอแหล่งน้ำ 

 อนวินท์ใช้มือลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ทั้งหน้าอกสาว บีบเคล้นบางเบา ก่อนจะใช้ริมฝีปากไล้เลียจูบเม้มดูดกลืน หนักหน่วง เสียงของภรรยาร้องครางสะอื้น มือที่ทุบข่วนกลับเป็นจิกเบาๆ ที่หัวไหล่ 

 “ไม่นะ...พอแล้ว”

 “ยังไม่พอหรอกน้ำ พี่จะเรียกร้องสิทธิ์ของพี่ ช่วยไม่ได้น้ำทำให้พี่โกรธเอง” ชายหนุ่มพึมพำกับร่องอกสาว ขาวนวล จากเต้าซ้ายมาเต้าขวาหนักหน่วง จนต้นน้ำรู้สึกระบมไปทั่วหน้าอกสาว ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อชายหนุ่มใช้มือลูบไล้ไปที่จุดที่อ่อนไหวที่สุดของร่างกาย

 “ไม่นะ ...อื้อ....ไม่”

 “สายไปแล้ว..พี่มาไกลเกินกว่าจะหยุดแล้วคนสวย” อนวินท์กระซิบที่หน้าท้องสาว ก่อนจะจูบเลยไปที่กลีบกุหลาบสวย ทั้งจูบทั้งกัด 

 “พี่หมอ..ไม่นะ..อื้อ..” 

 อนวินท์ตะบมทั้งจูบและสัมผัสกลีบเกสรสวย หนักหน่วง มือที่จิกกลับดึงให้ชายหนุ่มสัมผัสใกล้ชิดมากขึ้น  อนวินท์แทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนตนเองกำลังเจอแหล่งน้ำทิพย์ สี่ปีกว่าที่โหยหา ตั้งแต่หญิงสาวหนีหายจากชีวิต ชายหนุ่มก็ไม่ได้มีสัมพันธ์กับหญิงใด แม้จะเคยลองใช้บริการสาวแลกบริการ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเห็นแต่ใบหน้าภรรยาสาว วนเวียนไปมา จนเลิกคิดถึงเพศรส โหมงานหนัก ออกกำลังกาย และเรียนหนังสือเพิ่ม ทำให้อนวินท์คิดว่าตนเองคงด้านชาไปแล้ว น่าแปลกว่าพอได้ลิ้มรสกับภรรยาสาว ทำให้ความต้องการกลับลุกโชนจนชายหนุ่มเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้  อนวินท์ยังโหมกระหน่ำสำรวจความหอมหวาน

 “พี่หมอ...โอ๊ย” ต้นน้ำจิกมือที่ผ้าปูเตียงสีขาว เมื่อรู้สึกกำลังจะแตะปลายฉิมพลี แต่แล้วเหมือนชายหนุ่มลากหญิงสาวลงมา เมื่อหยุดการรุกราน  ต้นน้ำเหงื่อออก แล้วสะดุ้งอีกครั้งเมื่อชายหนุ่ม สอดใส่ความเป็นชายไปในส่วนเร้นลับหนักหน่วง

 “ไม่...นะ ปล่อยน้ำนะพี่หมอ”

 “น้ำไม่ได้อยากให้พี่ปล่อยเหมือนที่พูดหรอก น้ำก็หิวกระหายเหมือนพี่พอๆกันแหละ” อนวินท์กระซิบแซว

 ต้นน้ำหวีดเสียงครางกระเส่า ทั้งเสียวซ่าน เจ็บปวด เมื่อชายหนุ่มกระแทกแรงหนักหน่วง ร่างสองร่างประสานแน่นเป็นคนคนเดียวกัน  อนวินท์ครางกระเส่า หนักแน่น เมื่อยิ่งกระแทกกระทั้นก็ยิ่งเสียวซ่าน ทั้งสองผลัดกันครางครั้งแล้วครั้งเล่าร่วมครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มพาหญิงสาวถึงจุดสุดยอดครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนที่ชายหนุ่มจะซบใบหน้าที่ร่องอกสาว เมื่อรู้สึกอ่อนเพลียอย่างหนัก เมื่อโหมกระหน่ำเพลิงรัก ครั้งแล้วครั้งเล่า  ต้นน้ำเหนื่อยอ่อนจนเผลอหลับไปทันที