บทที่ 15...ผมชอบอะไรที่บริสุทธิ์

“หายไปไหนมายะ” สมชายรีบดึงเธอออกไปพูดที่มุมห้องครัว ซึ่งห่างจากคนอื่นๆ ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานพอสมควร “หน้าซีดปากสั่นเชียว ทำอย่างกับหนีอะไรมา”

เมริสาหายใจเข้าออกแบบลึกยาว ก่อนจะตั้งสติแล้วพูดเสียงนิ่ง แต่รุกรน

“ฉันหายไปนานไหม”

“แล้วไปไหนมาล่ะยะ ไอ้ฉันก็นึกว่าหล่อนขี้แตกตายคาห้องส้วมไปแล้ว โชคดีนะที่เจ๊ดวงยังไม่ได้เข้ามา ไม่อย่างนั้น หล่อนโดนดีแน่ ต้องว่ายน้ำกลับฝั่งนะจะบอกให้”

“เอาล่ะ ในเมื่อฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันขอไปห้องน้ำแป๊บนะ” พูดจบเจ้าหล่อนก็เดินไปอย่างรวดเร็ว สมชายอยากจะตะโกนด่า แต่ก็ระงับปากไว้ ก่อนจะหันไปเอ็ดลูกน้องที่กำลังมองและซุบซิบนินทา

“ทำงานๆ อย่าอู้”

เมริสาเข้าห้องน้ำ ตรงไปยังอ่างล้างหน้า เธอกวักน้ำล้างหน้าล้างตาเรียกความสดชื่น ก่อนเงยหน้ามองกระจกบานใหญ่ที่กำลังส่องภาพของหญิงสาวโทรมๆ คนหนึ่ง

“ตะกี้เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” เจ้าหล่อนกำหมัดแน่น ก่อนยกขึ้นดู ก็เห็นร่องรอยฟกช้ำ “ฉันต่อยหมอนั่นจริงๆ ฉันทำบ้าอะไรลงไป หมอนั่นไม่ปล่อยเราไว้แน่”

เธอภาวนาให้เขาจำหน้าเธอไม่ได้ ใบหน้าที่ไม่สวยเตะตาพอให้เขาจดจำ

เสียงเคาะประตูดังติดต่อกันสามครั้ง ก่อนจะเป็นเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้อง

“มานั่งตรงนี้สิ”

ชายหนุ่มกล่าวกับแขกที่เพิ่งจะเดินมาถึงตัวเขา เธอทำตามแต่โดยดี โดยเดินไปนั่งที่โซฟามุมห้อง ตรงนั้นมีโต๊ะตัวเล็กซึ่งวางกล่องใส่อุปกรณ์ทำแผลเอาไว้

“เจ็บไหม”

ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตายังไร้อารมณ์

“โดนไปตั้งหลายหมัดนะ”

“ผู้หญิงบ้าชัดๆ”

สาวสวยหัวเราะระริก ริมฝีปากแดงเข้มดูเซ็กซี่เหมือนเดิม “เธอออกจะกล้าหาญ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ น่าสนใจจัง”

ไคล์ดูจะขัดเคืองใจเมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้น เขาเดินไปนั่งตรงข้ามกับหญิงสาว แล้วคว้ายาล้างแผลมาจัดการเช็ดแผลด้วยตัวเอง หญิงสาวดึงยาล้างแผลนั้นไป แล้วจัดการล้างแผลให้ชายหนุ่มผู้แสนยโสของเธอ

“เกลียดผู้หญิงอวดดีแบบนี้จริงๆ”

“เกลียดลงเหรอ” เจ้าหล่อนเหล่ตามองชายหนุ่ม ก่อนจะระบายลมหายใจอุ่นๆ ลดใบหน้าคร้าม ขณะใช้สำลีเช็ดมุมปากของเขาเบาๆ “เธอแค่ต้องการปกป้องลูกของคุณ”

เขายิ่งอารมณ์เสีย “ไม่ดูตาม้าตาเรือ ชอบใช้กำลัง ผู้หญิงคนนี้มันน่านัก”

“น่าอะไร”

“น่า...” เขาหยุด สายตาหลุกหลิกเล็กน้อย เหมือนคนไม่แน่ใจ “น่าฆ่าให้ตาย”

“โหดจัง” จูเลียร์ขำ แต่ชายหนุ่มกลับฟึดฟัด ไม่พอใจที่หญิงสาวตรงหน้าลืมไปแล้วว่าเขาเป็นทายาทมาเฟียที่โหดที่สุดในอิตาลี “ระวังผู้หญิงบ้าจะกัดเอานะ”

“ก็ลองดูสิ”

หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มผู้แสนเย็นชาที่เริ่มมีอารมณ์โมโหและเกรี้ยวกราดโดยไม่รู้ตัว การที่เขาแสดงออกแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย

“เอาล่ะ ฉันทำแผลให้เธอเสร็จแล้ว รีบแต่งตัวเถอะ ปาร์ตี้ใกล้จะเริ่มแล้ว”

“ผมไม่ไป”

“ไม่ได้นะ นี่เป็นความต้องการของคุณพ่อเธอนะ”

“ผมไม่สน”

“ถ้าเธอไม่สน เธอคงไม่มาตั้งแต่แรก จริงไหม” คำถามของเจ้าหล่อน ทำให้เขาคิด ใช่แล้ว เขาต้องสนแน่ ถึงได้ตัดสินใจมาร่วมงานปาร์ตี้ของกลุ่มบริษัทอาร์แอนด์ดีในค่ำคืนนี้ แต่ไม่ใช่ในงานเลี้ยงที่แสนวุ่นวายและมีแต่คนยิ้มแย้มสวมหน้ากากใส่กัน เขาไม่อยากฝืนยิ้ม เขาเกลียดการทำอะไรแบบนี้

“ผมจะพบกับเขาหลังงานเลี้ยง เขาคงพอมีเวลาให้ผม” ชายหนุ่มพูดพลาง เดินไปหย่อนตัวลงนั่งที่ปลายเตียงแล้วปล่อยตัวลงไปนอนยาวเหยียด “แล้วเด็กในท้องของคุณล่ะ จะทำยังไงดี”

จูเลียร์หัวเราะขบขัน ก่อนจะหันไปหยิบบทภาพยนตร์เรื่องใหม่ที่ใกล้จะเปิดกล้องเร็วๆ นี้ขึ้นมาอ่านดูอีกครั้งด้วยสีหน้ากระหยิ่ม

“ฉันจะกลับมาดังเป็นพรุแตกอีกครั้งในบทนางเอกเรื่องนี้” เธอพูดทีเล่นทีจริง ดูอารมณ์ดี ขณะเดินไปหยิบชุดราตรีสวยที่เหมาะกับค่ำคืนแห่งความอลังการ เธอควรจะเป็นดาวโดดเด่นที่สุดของงาน ไม่ควรมีใครมาแย่งความโดดเด่นเธอไปได้

“บนเรือลำนี้ มีใครที่สวยกว่าฉันไหม”

ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามไร้สาระนั่น สายตาของเขานิ่งงัน เหม่อมองเพดานที่หาความน่าสนใจไม่ได้ เขากำลังคิดถึงบางเรื่อง ซึ่งทำให้เขาไม่พอใจตัวเองสักเท่าไหร่

ดวงตาของหญิงสาวคนนั้นทำให้เขานึกถึงใครบางคน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เขาหลับตาแน่นเพื่อคลายความเครียด มาสะดุ้งเพราะมือของหญิงสาวที่แตะลงบนแก้มสากของเขา ชายหนุ่มรู้สึกตัว ลืมตามองเจ้าหล่อน ด้วยสายตาไร้อารมณ์สุดๆ

“คุณว่าไงนะ”

“บนเรือลำนี้ มีใครที่สวยกว่าฉันไหม”

“อ้อ...” โดยไม่ต้องหาคำตอบให้เหนื่อย “เผอิญยังเห็นไม่ครบทุกคนเลย”

“โกหกบ้างก็ได้ คนฟังจะได้สบายใจ”

“แต่เท่าที่เห็น ยังไม่มีใครที่สวยสู้คุณได้”

“เยี่ยมมาก สาบานว่าเธอเห็นผู้หญิงแค่สองคน คือฉันกับ...”

“ยัยหมาบ้า!!!”

“เพราะฉะนั้น เธอควรไปร่วมงานลี้ยงในคืนนี้ แล้วก็ให้คำตอบกับฉัน”

เขายิ้มมุมปากนิดๆ “ไม่สำเร็จหรอก”

“เฮ้อ...ฉันอยากรู้จังว่าเธอมีจุดอ่อนอะไร” หญิงสาวพูดจบก็เข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด เธอคงต้องใช้เวลาสักหน่อยในการแต่งองค์ทรงเครื่อง ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง เขาไม่มองอะไรเลย นอกจากเรื่องในความคิดของตัวเองเท่านั้น

“จุดอ่อนเหรอ” เขาอยากจะหัวเราะ เพราะขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมีจุดอ่อนที่ไหน “คนอย่างไคล์ไม่มีทางเสียท่าให้ใครง่ายๆ หรอก”

ชายหนุ่มไม่รอหญิงสาวให้แต่งตัวเสร็จ เขาออกจากห้องนั้นมา เพื่อจะไปยังบาร์เหล้า ที่ซึ่งช่วยให้เขาผ่อนคลาย เขาอยากดื่มในบรรยากาศแบบนั้น ที่ๆ ไม่มีสายตาใครต่อใครจับจ้อง และส่งเสียงซุบซิบนินทาหึ่งๆ ว่าแท้จริงแล้วเขามาจากนรกขุมไหนกันแน่

ไคล์ไม่ใช่คนสุภาพ แต่ก็ไม่ใช่คนหยาบคาย เพราะเขาเป็นคนที่พูดน้อยมาก หากไม่จำเป็นจริงๆ เขาจะไม่เปิดปากพูดเลย ไคล์คุยแต่กับตัวเองเป็นส่วนใหญ่ นั่นเพราะเขาเชื่อว่าตัวเองเป็นคนที่แกร่งและฉลาดที่สุดในโลก เช่นนั้นแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องคุยกับใครให้เหนื่อยอีก

“ไคล์!” เสียงทักทายดังมาจากด้านหลัง ก่อนจะเดินยิ้มจนเห็นฟันทุกซี่ ขณะตรงมายังเคาน์เตอร์บาร์ เจ้าหล่อนนั่งลงใกล้ๆ แล้วใช้มือคล้องแขนเขาไว้ “คุณจริงๆ ด้วย ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอคุณที่นี่”

เธอจะโกหกไปถึงไหน ในเมื่อสะกดรอยตามเขามาตั้งแต่ที่เขาออกจากลิฟต์ แล้วตรงเข้ามาที่ร้านเหล้า เธอตามเขามาด้วยจุดประสงค์ที่เขาสะอิดสะเอียน เธอพนันกับกลุ่มเพื่อนไฮโซของเธอว่าจะสามารถนอนกับเขาได้ในคืนนี้

“แล้วเป็นไง ดีใจไหม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างเคย แต่ทำเอาหญิงสาวรู้สึกจั๊กจี๋

“ดีใจสิคะ ฉันเลี้ยงเหล้าคุณนะคะ”

“ไม่จำเป็น” เขาขัดขึ้น “ผมไม่ชอบใช้เงินผู้หญิง”

เอมี่ยิ้มร้าย “เงินฉันที่ไหนคะ เงินคุณพ่อต่างหาก คราวนี้ ฉันเลี้ยงคุณได้ใช่ไหม”

ชายหนุ่มใช้สายตาคมกริบที่แสนดุดัน จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า เจ้าหล่อนเป็นลูกสาวคนเล็กของมัสซิโม เธอเป็นตัวอย่างของลูกสาวคนเดียวของมหาเศรษฐีที่ถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจจนนิสัยเสีย อยากได้อะไรก็ต้องได้ แม้แต่คน!

“ได้”

เจ้าหล่อนยิ้มกริ่ม ดวงตาเป็นประกาย “คุณชอบแบบไหนเหรอ”

เขาพอจะรู้ว่าเธอหมายถึงผู้หญิง ไม่ใช่เหล้า เหอะ คุณหนูเธอลงทุนยั่วเสียขนาดนี้แล้ว จำเป็นต้องตอบสนองเสียหน่อย เจ้าหล่อนจะได้ไม่กลับไปนอนกรี๊ดในห้องเพราะไม่ได้ดั่งใจ ทำให้ชาวบ้านรำคาญเปล่าๆ โดยเฉพาะจูเลียร์ซึ่งพักอยู่ห้องถัดจากเธอ

“แบบที่กินแล้วไม่มีพิษ”

“ไม่มีพิษ”

“ไม่มีเชื้อโรค ผมชอบอะไรที่บริสุทธิ์ ไม่ผสม สั่งมาเลยสิ”

หญิงสาวหัวเราะไม่ออก ถ้าหากเขาตอบกลับมาในคำถามว่าชอบผู้หญิงแบบไหน เธอห่างไกลจากสิ่งที่เขาชอบมาก เพราะเธอเสียความบริสุทธิ์ไปตั้งแต่มัธยมต้น

“รสนิยมคุณดีจังเลยค่ะ ฉันไม่คิดเลยว่าคนหล่ออย่างคุณจะถือสาเรื่องแบบนี้” เจ้าหล่อนรู้จักผู้ชายคนนี้จากข่าว จากอินเทอร์เน็ต จากหน้าปกนิตยสารที่ถูกถ่ายร่วมกับดาราสาวใหญ่บ้าง ถ่ายกับบิดาซึ่งเป็นเจ้าพ่อใหญ่บ้าง

เธอสนใจเขาตั้งแต่เห็นภาพ จึงหาทางทำความรู้จักกับเขาเมื่อเดือนที่แล้ว โดยการไปที่ผับของเขา แกล้งทำเป็นคออ่อน ให้เขาหิ้วกลับห้อง แต่เขากลับให้ผู้จัดการร้านพาเธอไปส่งที่บ้านแทน เธอเจ็บใจจนกรี๊ดในรถไปหลายรอบ แต่กระนั้น เธอก็พยายามโทรศัพท์หาเขาตลอด แม้ว่าเขาไม่เคยรับเลยก็ตาม