All Chapters of เกมหัวใจมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

หกเดือนก่อนหน้านี้...สองสาวกำลังคุยกันอย่างสนุกตามประสาพี่น้อง โดยหารู้ไม่ว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้า พวกเธอจะห้ำหั่นและเป็นศัตรูกันจนวันตาย...เพียงเพราะผู้ชายคนเดียว! ณ อพาร์ตเม้นต์สไตล์อิตาลีที่สร้างใหม่ไม่เกินสามปี แต่หรูหรา คลาสสิก เหมาะจะเป็นรังรักของหนุ่มสาวที่อยากเห็นแสงแห่งรุ่งอรุณจากเส้นขอบฟ้าและไฟหลากสีสันระยิบระยับของโรมแบบทั้งเมือง เพียงแค่ออกมายืนนอกระเบียงห้องเจ้าของเรือนผมดำขลับยาวสลวยกำลังยืนรับลมเย็นอยู่บนนั้น ดวงตาสีน้ำตาลจดจ้องกุหลาบขาวดอกโตในกระถางใบเล็กที่กำลังจะเหี่ยวแห้งและร่วงโรยในไม่ช้า ซึ่งวางอยู่มุมหนึ่งของระเบียงห้องถัดกัน ดูเหมือนเจ้าของห้องข้างๆ จะไม่ได้ใส่ใจกับมันสักเท่าไหร่นัก“เมย์...” เสียงเรียกดังมาจากในห้อง ผ่านริมฝีปากอิ่มสวยของหญิงสาวที่กำลังทาลิปสติกสีโทนนู๊ดหน้ากระจกในห้องนอน “ฉันต้องการความคิดเห็นจากเธอนะ”“จ้ะไอริส” เมริสาตะโกนตอบ ละสายตาจากกุหลาบเหี่ยว กลับเข้าด้านใน ตามคำร้องขอของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาว แต่ไม่ได้เกี่ยวพันกันในทางสายเลือดแม้แต่หยดเดียว ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แปลกแปร่งสำหรับคนนอกที่ไม่รู้ที่มาที่ไป “ถ้าเธออยากได้คำวิจารณ์จา

ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เธอกลับรู้สึกกลัวที่จะไปเปิดประตู เพื่อพูดคำโกหกต่างๆ นานา“ทำไงดีๆ ๆ” เสียงเคาะหนักขึ้นเรื่อยๆ เมริสาตัดสินใจทิ้งอุปกรณ์ทำความสะอาดไว้ แล้วเดินออกไปดูที่ประตู เธอมองผ่านช่องตาแมว จึงก็ได้เห็นชายสุดหล่อยืนถือช่อกุหลาบสีแดงแจ๋ “หมอนั่นจริงๆ ด้วย สงสัยจะงานใหญ่ แต่งหล่อพร้อมช่อกุหลาบ”เมริสาหันหลังให้บานประตู “หรือจะแกล้งทำเป็นไม่มีใครอยู่”สิ้นสุดคำนั้น ประตูเปิดออก เธอหันหลังขวับ ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้อง ด้วยท่าทางอารมณ์ดี แต่พอเห็นหน้าเธอ สีหน้าและอารมณ์เขาก็เปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์แทน“ไอริสล่ะ”“คุณเข้ามาได้ยังไง”เขาชูกุญแจให้ดู ก่อนเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา“ไปเรียกสุดที่รักของฉันมา”“ถ้าคุณหมายถึงไอริสล่ะก็...”“แล้วจะให้หมายถึงใคร”“เธอไม่อยู่ค่ะ”เขาขมวดคิ้ว “ไปไหน”“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” เธอโกหกอีกแล้ว และการโกหกทุกครั้งในชีวิต เกิดจากไอริสทั้งสิ้น “แต่คงไม่อยู่ราวๆ สองสามวันน่ะค่ะ”“ได้ยังไง” ชายหนุ่มอารมณ์กราดเกรี้ยวขึ้นทันตา ทำให้หญิงสาวผงะเล็กน้อย เขาล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกทันที เขาฟังครู่หนึ่งก่อนจะโยนโทรศัพท์ทิ้งอย่างอารมณ์เสีย “ปิดเครื

“ผมซื้อตึกนี้แล้ว”ชายหนุ่มพูดใส่โทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงปกติ สีหน้าเรียบเฉยจ้องมองไปยังอากาศและท้องฟ้าสีครามเบื้องหน้าบนตึกสูงสามสิบชั้นที่แสนหรูหราใจกลางย่านธุรกิจ ทรัพย์สินชิ้นใหม่สดๆ ร้อนๆ“เพิ่งเซ็นสัญญาเมื่อวานนี้เองครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องพัก ผมไม่อยากให้ใครมารบกวนที่นี่ ไม่ต้องส่งใครมาทั้งนั้น คุณพ่อพักผ่อนเยอะๆ นะครับ เราจะได้ดื่มด้วยกันไปอีกนานๆ”ชายหนุ่มวางสายจากคุณพ่อที่เขาเคารพนับถือ ซึ่งเวลานี้ นอนป่วยรักษาตัวอยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์ ไม่ใช่เรื่องที่ได้รับการเปิดเผย เวลานี้อำนาจของฟรานเชส คาร์โลทั้งหมดตกเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว...แม้เขาจะเป็นแค่บุตรชายบุญธรรมก็ตาม เขาเคยพูดแบบตรงไปตรงมากับฟรานเชส เขาขอแค่อำนาจ แต่ความร่ำรวยนั้น เขาจะสร้างมันขึ้นด้วยตัวเองดังนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ที่มีชื่อเขาเป็นเจ้าของ มันคือของเขาโดยชอบธรรม !“ตึกนั่นสินะ” เขามองไปยังตึกสูงลิ่วที่อยู่ไกลออกไป อาณาจักรสุดยิ่งใหญ่ของบริษัทอาร์แอนด์ดี ที่กุมอำนาจวงการอาหารแปรรูปไว้ในมือแบบผูกขาดมานานหลายสิบปี “อีกไม่นานสินะ ที่มันจะกลายเป็นของฉัน”ไม่ใช่งานง่าย แต่ก็ไม่เกินความสามารถของเขา ชายหนุ่มยิ้

“หนึ่งเดือน!!!” เมริสาโอดครวญ “แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าห้องให้เจ๊ล่ะ”“ไม่ใช่ปัญหาของฉัน” ดวงมณีเดินออกไปอย่างไม่มีเยื่อใยเมริสาคอตก อัญชลีมองดุ สมชายถอนหายใจเฮือกๆ เหมือนเพิ่งถูกฉุดขึ้นจากน้ำ“หมดเคราะห์หมดโศก คิดว่าจะตกงานแล้ว”“ฉันแย่ที่สุด ฉันน่าจะระงับอารมณ์ให้ดีกว่านี้” เหมือนจะสำนึกผิด แต่เจ้าหล่อนกลับทุบโต๊ะดังปัง ระบายแค้นที่ยังคุกรุ่นไม่หาย “แต่ไอ้แก่ตัณหากลับมันสมควรโดนแล้ว สันดานแย่ๆ ดูถูกผู้หญิง”“อย่าพูดเสียงดังไป เดี๋ยวเจ๊ดวงได้ยิน จากเดือนเดียวจะกลายเป็นสองเดือน”อัญชลีทำหน้าเหนื่อยหน่ายยิ่งกว่าดวงมณี “แม่ถึงอยากให้แกกลับไปเรียนให้จบไง เหลืออีกแค่นิดเดียวเองไม่ใช่เหรอ”ใช่แล้ว เธอยังเรียนไม่จบ เธอพักการเรียนไว้ตั้งแต่บิดาป่วย เพื่อมาดูแลอย่างใกล้ชิด กระนั้น หลังจากที่บิดาเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ยอมกลับไปเรียนต่อ มุทำงานที่ร้านอาหาร ทิ้งความฝัน เพราะไม่อยากให้มารดาเหนื่อยจนเกินไป กับการต้องส่งลูกสาวสองคนเรียนมหาวิทยาลัยอีกอย่าง ห้องเรียนไม่ใช่ที่เดียวที่ให้ความรู้เธอได้ ทุกวันนี้ เธอยังเรียนรู้การตัดเย็บเสื้อผ้าในห้องนอนของเธอ ด้วยจักรขนาดเล็กที่บิดาซื้อใ

เธออึ้งไปนิด เขาช่างไร้มารยาทเสียจริงๆ“เงินทั้งนั้น จะทิ้งได้ไงคะ” เธอพูดพลางนั่งลง ตักอาหารเข้าปากแล้วเคี้ยวโชว์ “คุณคิดจะทิ้งเงินไป เพียงเพราะอารมณ์ไม่ดีเหรอคะ เงินนิดๆ หน่อยๆ แต่ถ้ารวมกันหลายๆ วัน มันก็เยอะอยู่เหมือนกันนะคะ จริงไหม”เธอกำลังเกลี้ยกล่อมให้เขามากินอาหาร หรือบอกให้เขาทำอะไรกันแน่ ชายหนุ่มจ้องมองหน้าตาอิ่มสุขขณะเคี้ยวอาหารของหญิงสาวแล้วอดอิจฉาไม่ได้“ทิ้งเงินไม่ได้ แต่ทิ้งคนรักได้ เธอกำลังจะพูดอย่างนั้นเหรอ”“เปล่านะคะ” หญิงสาวรีบดื่มน้ำ เพื่อดันหมูปั้นก้อนโตลงคอ แล้วพูดกับเขาอย่างจริงใจ “ฉันคิดว่า ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ที่ห้องนี้ หรือที่ทำงาน คุณก็เป็นห่วงเธอ และพยายามติดต่อเธออยู่ดี เพราะฉะนั้น ถ้าคุณจะไปบริษัท ทำงานไปด้วย พยายามติดต่อเธอไปด้วย ก็เท่ากับ ไม่มีอะไรต้องเสียเลย”ชายหนุ่มจ้องหน้าเธอนิ่งๆ อยู่อึดใจหนึ่ง เธอรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่เขาไม่พูด กลับหันหลังให้เธอ สีหน้าเคร่งขรึมดูเป็นกังวลนั้นผ่อนคลายลง มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ใช่ยิ้ม“ฉันควรจะไปทำงานสินะ”“ฉลาดนี่นา”“ไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ”ถูกต่อว่าแต่เธอกลับยิ้ม “ค่ะ ฉันคงไม่กล้าเป็นเพื่อนเล่นของคุณห