บทที่ 16...ห้องของผมยินดีต้อนรับครับ

เจ้าหล่อนถือคติ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก “ฉันต้องได้ครอบครองผู้ชายคนนี้” เธอประกาศต่อหน้าเพื่อนๆ ในงานปาร์ตี้เหล้ายาของเธอเมื่อสองสัปดาห์ก่อน

“เรื่องแบบนี้” ชายหนุ่มแสร้งแปลกใจ “เรื่องแบบไหนหรือครับ”

“ฉันพูดกับคุณตรงๆ นะว่าฉันอยากจะรู้จักคุณให้มากกว่านี้”

หญิงสาวพูดพลางจ้องมองเขาด้วยสายตาเย้ายั่ว ความต้องการของเธอพุ่งออกมาทางแววตาชนิดทะลักแล้วทะลักอีก ก่อนจะใช้มือไต่ไล้ไปตามต้นขาของชายหนุ่ม เพื่อส่งสัญญาณว่าเธอพร้อมให้เขาขย้ำแล้ว

“อยากฟังเสียงหัวใจของคุณจัง”

ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาเหลือบสายตาไปมองกลุ่มเพื่อนของเธอซึ่งนั่งซุบซิบสนุกสนานกันที่โต๊ะตรงมุมสลัวของผับ เอมี่ตั้งใจจะโชว์เพื่อน จึงขยับตัวเข้าใกล้แผงอกของชายหนุ่มอีกนิด แล้วเอี้ยวตัวไปกระซิบกระซาบที่หูของเขา

“ถ้าคุณไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันจะบอกคุณก็ได้...”

เธอยังไม่ทันพูดจบ เขาพูดแทรกขึ้นเสียก่อน “ไปบอกที่เตียงไหม”

“ว๊าว” เจ้าหล่อนตาลุกวาว ไม่คิดว่าคืนนี้มันจะง่าย เธอผละจากแผงอกล่ำ แล้วจ้องมองใบหน้าคมสันหล่อล้ำของเขาด้วยใจเต้นระริก เมื่อคิดว่าคืนนี้จะได้เผด็จศึกชายหนุ่มจากตระกูลมาเฟีย “หมายความว่าคุณจะเชิญฉันไปที่ห้องของคุณเหรอคะ”

“หรือใช้ห้องของคุณดี”

เอมี่ยิ้มกริ่ม วินาทีนี้ เธอค่อนข้างพอใจในเสน่ห์เย้ายวนของเธอ เพราะขนาดผีดิบจอมเย็นชาอย่างไคล์ยังอดใจไม่ไหว “ห้องคุณดีกว่า ฉันอยากได้บรรยากาศกลิ่นตัวคุณ”

“ห้องของผมยินดีต้อนรับครับ”

เธอยื่นหลังมือให้เขาจุมพิต ชายหนุ่มไม่รอรีที่จะทำตามคำเชื้อเชิญนั้น

“ฉันจะทำให้คุณรู้ว่า ระหว่างสาวแก่กับสาวสดอย่างฉัน ใครมันจะหวานกว่ากัน”

ชายหนุ่มเกือบพรวดหัวเราะ หากระงับทัน “แต่จะเข้าห้องผมทั้งที คุณต้องรู้เกี่ยวกับกฏที่สำคัญที่สุดของผมด้วยนะ” ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วชี้ไล้เส้นผมสลวยของหญิงสาว เพื่อให้เธออุ่นใจว่าเขาสนใจเธอจริงๆ เวลานี้กลุ่มเพื่อนสาวของเธอต่างจ้องมองและซุบซิบว่าเสร็จยัยสุนัขจิ้งจอกแหงๆ

“น่าตื่นเต้นจัง อะไรหรือคะ” เจ้าหล่อนแดงก่ำไปทั้งตัวเพราะเลือดลมมันสูบฉีดพลุ่งพล่าน เธอไม่คิดเลยว่าความเย็นชาที่แสนร้ายกาจจะทำให้หัวใจของเธอเต้นพล่านขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงใบหน้าที่หล่อเหลาราวเทพบุตรและกายบึกบึนกำยำราวกับนักรบ เธอต้องสลบตายคาอกเขาแหงๆ

“เข้าไปแล้ว ออกไม่ได้จนกว่าผมจะอนุญาต”

“ว๊าว” หญิงสาวใจเต้นโครมคราม “ตามนั้นค่ะ”

ชายหนุ่มผายมือเชิญให้เธอเดินนำเขาไป หญิงสาวหันไปส่งสัญญาณบอกเพื่อนๆ ว่าสำเร็จเสร็จโจ๋ สาวๆ พากันชนแก้วเหล้าแล้วหัวเราะครื้นเครง นี่เหรอผู้ชายลึกลับมาดขรึมที่เข้าถึงยาก เอมี่คือสาวสวยวัยยี่สิบต้นๆ ที่สามารถหิ้วเขาออกจากบาร์เหล้า ด้วยการทำเวลาแค่สิบนาทีเท่านั้น

“คุณไม่ไปร่วมงานแน่นะ”

“โอ...ฉันเบื่องานเลี้ยงของคนแก่พวกนั้นจริงๆ สู้หาอะไรทำสนุกๆ ไม่ดีกว่าเหรอ”

ผู้หญิงรักสนุก...ไคล์แค่คิดในใจว่าถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งเขาจะตีให้ก้นแตก

เมริสาช่วยงานในครัวจนเกือบเสร็จแล้ว พวกพนักงานเสิร์ฟเริ่มทยอยขนอาหารขึ้นไปยังห้องจัดเลี้ยงขนาดยักษ์ซึ่งอยู่บริเวณชั้นเก้าของลำเรือ

“ฉันขอไปเป็นเด็กเสิร์ฟบ้างสิ” เธอรบเร้าขอกับผู้จัดการสมชายที่กำลังเดินตรวจเช็คจำนวนอาหารอย่างมีสมาธิ เขายอมไม่มองเชฟอาหารอิตาเลี่ยนเพื่อไม่ให้สมาธิแกว่ง แต่เธอตามก่อกวนเขาจนขุ่น

“ไม่ต้อง หล่อนอยู่แต่ในครัวก็พอ”

“แต่งานในครัวแทบไม่มีแล้ว”

“ต่อให้งานในครัวหมด เธอก็ไปเสิร์ฟไม่ได้” ผู้จัดการยื่นคำขาด หญิงสาวหงอ ขอทำงานแค่นี้ยังงก เธอยอมรับว่าประวัติการเสิร์ฟของเธอไม่สวยนัก ที่เธอทำลูกค้าให้กลายเป็นศัตรูไปนับสิบคนในรอบสามเดือนที่ผ่านมา แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่ใช่ความผิดของเธอเสียหน่อย

“ฉันสัญญาว่าฉันจะระมัดระวังให้ดีที่สุด

“หล่อนก็สัญญาแบบนี้ทุกที”

“ฉันจะไม่รับค่าจ้าง...”

“ได้!!!!” ไม่ใช่เสียงของสมชาย แต่เป็นเสียงของเจ้าของร้าน ดวงมณีเดินเข้ามา ด้วยสายตาอบอุ่น ยิ้มแย้มใจดี ดูเหมือนคนละคนกับที่เธอเคยรู้จัก “ไม่รับค่าจ้างใช่ไหม”

เมริสาพยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติ แต่มันก็แข็งอยู่ดี “ค่ะ ฉันจะทำงานโดยไม่รับค่าจ้าง”

“ตกลง” คนขี้เหนียวถูกใจมาก “ฉันอนุญาตให้เธอไปเสิร์ฟได้ แต่มีข้อแม้นะ”

“ข้อแม้อะไรหรือคะ หวังว่าคงไม่ยากเกินกว่าจะรับได้”

“ฟังนะ ถ้าเธอทำให้งานเสียหายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่ว่าเธอจะผิดหรือถูก เธอจะต้องรับผิดชอบความเสียหายเหล่านั้นทั้งหมดด้วยตัวเธอเอง”

ดวงมณีพูดจบก็เดินสะบัดก้นออกไป สมชายมีสีหน้ากังวลขณะหันมองหญิงสาวที่ยังยืนมองก้นเจ้านายอยู่

“ไหวเหรอหล่อน”

เมริสากลับมามีสติ “ไหวสิเจ๊ มือระดับนี้แล้ว รับรองจะไม่ทำให้เดือดร้อน จะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด เพื่อร้านอาหารไทยของเรา งานนี้ อาหารญี่ปุ่น เกาหลี จีน อินเดียก็สู้ไม่ได้”

เธอรู้หรอกนะว่าอาหารมันจะดีต้องอยู่ที่ฝีมือเชฟ ส่วนเธอเป็นเพียงแค่คนเสิร์ฟอาหาร เพราะฉะนั้น แค่ทำงานด้วยความตั้งใจก็คงพอแล้ว

เธอถอดชุดผู้ช่วยก้นครัวแล้วสวมชุดเสิร์ฟของทางร้าน ชุดที่แสนภูมิใจ จากนั้นก็เข้าสู่การทำงานในหน้าที่เสิร์ฟ

เธอและพนักงานอีกห้าคน เดินตามพนักงานชายที่เข็นรถอาหารจำนวนห้าคันไปยังลิฟต์ เพื่อนำไปยังห้องจัดเลี้ยงชั้นเก้า

“ในส่วนของร้านเรา เราต้องทำให้ลูกค้าประทับใจที่สุด” เสียงสั่งการนั้นดังมาจากปากของสมชายที่เดินนำหน้าขบวนไป

หญิงสาวที่เดินปิดท้ายขบวน หันมองโน่นนี่ไปเรื่อย เพราะความที่สนใจทุกอย่างที่ขวางหน้า เธอควรจะเดินตามขบวนไปอย่างมุ่งมั่น แน่วแน่ แล้วท่องให้ขึ้นใจว่าทำเพื่องานเพื่อเงิน

“อย่าลืมเด็ดขาด ต้องยิ้มแย้มแจ่มใส พูดจานุ่มนวลไพเราะ” สมชายย้ำเรื่องนี้ไม่หยุดปาก “ที่สำคัญ อดทนอดกลั้น เมื่อเจอแขกนิสัยเสีย เข้าใจไหม” ข้อหลังเขาขอความมั่นใจจากหญิงสาว

“ค่ะผู้จัดการ” เมริสารับปากเป็นมั่นเหมาะ แล้วเดินนำเข้าลิฟต์ก่อนใคร “ชั้นไหนคะ”

“ชั้นเก้า”

ไม่นานนัก ลิฟต์หยุด ประตูเปิดออก พนักงานเสิร์ฟจากร้านอาหารไทยเดินออกจากลิฟต์อย่างเป็นระเบียบ มีเพียงเมริสาเท่านั้นที่แตกฝูง เดินทิ้งห่างเพื่อนๆ ไปหยุดมองความหรูหราของชั้นเก้าซึ่งบรรจุห้องจัดเลี้ยงไว้หลายขนาด หลายสไตล์ ราวกับโรงแรมหรูใจกลางโรม

“มาทางนี้” สมชายกลายเป็นเนวิเกเตอร์ เดินนำขบวนไปตามทางเดินที่ทอดยาวซึ่งนำไปยังห้องจัดเลี้ยงที่อยู่ตรงบริเวณชั้นเก้าครึ่งของลำเรือ

เมริสาเดินไปตามแถวนั้นอย่างตื่นเต้น เธอได้กลิ่นความหรูหราที่ส่งผ่านมาตามสายลม ยิ่งเห็นแขกเหรื่อแต่งตัวสวยงามกำลังทยอยเข้าห้องจัดเลี้ยง เธอก็ยิ่งสนุกกับการมอง

“ไปทางประตูหลังห้องจัดเลี้ยง” สมชายพาขบวนเลี้ยวไป หญิงสาวผู้ปิดขบวนเลี้ยวตาม ทว่า สายตาของเธอกลับเหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า ซึ่งทำให้เธอตกใจมาก

“ไอริส!!!” เธอเห็นหญิงสาวเดินเลี้ยวตรงมุมเสาต้นใหญ่แล้วหายลับไป “ตาฝาดรึเปล่า”

หญิงสาวไม่แน่ใจ เธอจึงผละจากกลุ่มแล้วรีบเดินตามไปทันที โดยไม่มีใครทันสังเกตว่าเธอหลุดออกจากกลุ่มไปแล้ว

เมริสาเร่งฝีเท้ามาตามทางเดินที่เห็นไอริสหายไป เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปเรื่อยๆ จนสุดทาง มีบันไดทอดยาวขึ้นไปยังชั้นสิบของลำเรือ เธอเห็นแวบๆ ว่าไอริสวิ่งขึ้นบันไดนี้ไป เธอจึงไม่รอช้าที่จะตามไปพิสูจน์

“ยัยไอริสจะต้องรู้ว่าร็อกกี้อยู่ที่นี่” นั่นล่ะ คือเหตุผล เธอต้องรีบตามให้ทันน้องสาว เพื่อจะบอกให้เธอรู้ว่าเจ้ากรรมนายเวรของเธอก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ส่วนเจ้าหล่อนจะตัดสินใจอย่างไรก็คงแล้วแต่ เพราะเธอคงทำหน้าที่พี่สาวได้เพียงเท่านี้

ทว่า เมื่อเธอขึ้นสู่ชั้นสิบ เธอกลับพบห้องพักของแขกระดับวีไอพีที่แทบไม่ต่างจากโรงแรมหรูระดับหกดาวเรียงรายเป็นระเบียบ