บทที่ 13 การกอดช่วยให้หายป่วย

ดารินธิราเดินชมบรรยากาศยามค่ำคืนของ Pier 39 ท่าเรือจำนวนมากที่จอดเทียบท่าส่องแสงสีส้มสว่างไสวยามค่ำคืน

ชวนให้นึกถึงกลิ่นอายของความวินเทจเก่า ๆ ที่คละคลุ้งอยู่รอบท่าเรือคลาสสิคแห่งนี้ 

แต่การบันทึกภาพเพื่อเป็นไอเดียก็ต้องจบลง พลันใดเมื่อหยาดฝนเทกระหน่ำลงมา พร้อมกับลมกระโชกที่พัดโบกขึ้นมาจากอ่าวซานฟรานซิสโก ทำให้เรือลำใหญ่น้อยทั้งหลายโคลงเคลงตามคลื่นที่ยกตัวขึ้นมากระทบฝั่ง

เม็ดฝนที่โปรยปรายลงมาเทสาดบงพื้นทางเดินบดบังทัศนียภาพตรงหน้าให้พร่ามัว ผู้คนและนักท่องเที่ยวที่เดินออกมาชมวิวทิวทัศน์แห่กันวิ่งหลบฝนจ้าละหวั่น รวมทั้งเธอด้วย ทันใดเสียงคำรามก็ดังกึกก้อง ไฟฟ้าบริเวณนี้ดับพรึ่บมืดสนิท จึงแทบมองอะไรไม่เห็น

และเพราะความรีบร้อนของหญิงสาวทำให้โทรศัพท์ในมือกระเด็นหลุดจากกระเป๋ากางเกงยีนส์

ดารินธิราจึงก้มลงควานหาจนทั่วแต่พอหยิบขึ้นมา แขนเสื้อกลับคล้องเกี่ยวกับร่องไม้ทางเดิน ติดแน่นจนตึงแขนไปหมด พยายามดึงเท่าไหร่ก็ดึงไม่ออก

ตอนนี้เธอทั้งหนาวทั้งสั่น ปากและฟันกระทบกันเสียงดังจนแทบบรรเลงเป็นเพลง ดวงตาสลดหลี่มองหาความช่วยเหลือ และสะดุดเข้ากับแหวนที่ผู้ชายเย็นชาคนนั้นมอบให้ จึงลองกดแหวนหัวลูกปัดดูสักครั้ง

ทั้งที่รู้ว่าเขาอาจไม่มีทางมา ทว่าอย่างน้อยสิ่งนี้ก็ยังปลอบประโลมใจที่ห่อเหี่ยวและหดหู่ของเธอท่ามกลางพายุคลั่งนี้ได้

"บ้าชะมัด บ้า บ้าที่สุด"

มือของเธอกำหมัดแล้วต่อยลงบนพื้นไม้ รอคอยว่าจะมีเทวดาองค์ใดยื่นมือมาช่วยหญิงสาวผู้โชคร้ายอย่างเธอมั้ย

แต่เวลาก็ล่วงเลยมานาน นานจนมือไม้เริ่มซีดเซียว และดวงตาก็เริ่มฝ้าฟาง พลางคิดในใจว่าทางเดียวที่เธอจะรอดจากพายุห่าฟ้าคลั่งนี้ คือถอดเสื้อตัวนี้ออกซะ

ดารินธิราตัดสินใจถอดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวเจ้าปัญหาออกอย่างทุลักทุเล ตอนนี้ท่อนบนของเธอเปลือยล่อนจ้อนเหลือเพียงแต่บราสีดำ 

พลันใดนั้นก็มีบางอย่างคลุมลงมาที่ตัวเธอ ดารินธิราเพ่งมองใบหน้าที่อยู่ในความมืด แต่เพราะมืดจนมองอะไรไม่เห็นและยิ่งฝนที่เทลงมาอย่างหนักยิ่งทำให้การมองเห็นไม่ชัดเจนมากขึ้น

"นั่นใคร...." เธอตะโกนถาม

"ผมเอง"

เขาตะโกนบอกเธอออกไป เพราะเสียงฝนที่เทลงมาอย่างหนักทำให้การสนทนาเป็นไปอย่างยากลำบาก

ชายหนุ่มประคองเธอไปเรื่อย ๆ จนถึงทางออก กระทั่งมาถึงรถของเขา แม็กนัสรีบกดรีโมทเปิดรถแล้วเปิดประตูให้ร่างที่เปียกปอนหนาวสั่นรีบเข้าไปในรถ 

ดวงตาอ่อนล้าชำเลืองมองร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าโชว์แผงอกขาวจั๊วะเต็มด้วยมัดกล้ามอันแข็งแกร่ง ที่แท้เขาก็ถอดเสื้อตัวเองแล้วสวมให้เธอใส่แทน

"เดมี่! คุณพักที่ไหนผมจะไปส่ง"

เขาถามขณะที่เร่งรีบขับรถพาเธอกลับไปส่งโรงแรม ทว่าหญิงสาวกลับเอาแต่เงียบใส่ไม่ยอมพูดยอมจา

มือหนาจึงยื่นไปแตะแก้มซีด ดึงมือกลับมาบังคับพวงมาลัย แล้วเหยียบมิดอย่างร้อนใจจนถึงโรงแรมที่เขาพักอยู่

เขาประคองเธอมาวางบนเตียงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด หาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวไล่ไข้ที่กำลังปะทุขึ้น แต่ไม่ว่าสัมผัสไปยังจุดใด ก็ร้อนเหมือนไฟไปหมดจนเขาใจคอไม่ดี เขาจึงตัดสินใจให้ฮัลค์หาหมอมาดูอาการของเธอโดยด่วน

"คุณแม็กครับ หมอมาแล้วครับ"

ชายหนุ่มเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย ไม่นานนักหมอสาวก็ออกมา

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ภรรยาของคุณจะอาการดีขึ้น"

ใบหน้าขาวชะงักกับคำว่า 'ภรรยา'

"อ้อแล้วไงต่อครับ"

เขาไม่ปฏิเสธแถมยังทำตีเนียนคุยโต้ตอบกับหมอต่อ

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หมอฉีดยาลดไข้ให้แล้ว แต่ไข้เธอสูงมากจึงต้องรอเวลาให้ร่างกายฟื้นตัวหน่อย ที่เหลือคุณก็ให้เธอทานยาจนหมด ถ้ามีไข้อีกก็คอยหมั่นเช็ดตัวบ่อย ๆ เน้นจิบน้ำอุ่นบ่อย ๆ หมอขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"ขอบคุณมากครับหมอ ฮัลค์ไปส่งคุณหมอด้วย"

"ครับ"

19.45 น.

ร่างกายเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มสีขาวขยับยุกยิกเพราะพิษไข้ที่เล่นงานจนปวดร้าวไปทั้งตัว

"หิวน้ำ...หิวน้ำ"

ใบหน้าที่หลับซุกอยู่กับแขนของตนเองผงกขึ้นมาดู รินน้ำใส่แก้วประคองร่างที่ร้อนจัดขึ้นมาแหย่หลอดเข้าไปในปากแห้งผาก

ดารินธิราดูดน้ำจนแทบหมดแก้ว และผลอยหลับไปอย่างง่ายดาย

แต่พอกลางดึกเวลาเกือบตีสาม เสียงร้องอื้ออึงก็ดังขึ้น ทำเอาคนเฝ้าไข้ถึงกับนอนไม่ลง เพราะต้องคอยลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้เธอตลอดทุกครั้งที่ไข้ขึ้นสูง 

ชายหนุ่มผมเพ้าชี้ฟูเพราะอดหลับอดนอนเห็นเธอนอนขุดคู้ตะแคงตัวกอดก่ายตนเองอยู่ใต้ผ้าห่ม

"เอาว่ะ!....ลองดู"

มองดูพักหนึ่งจึงตัดสินใจถอดเสื้อนอนของตนเองออก ดึงร่างร้อนมาแนบชิด ดันให้ใบหน้าร้อนซุกนาบลงบนอกแกร่งของเขา และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพื่อถ่ายเทความร้อนของเธอด้วยวิธีเนื้อแนบเนื้อ และเขาเชื่อว่าการกอดจะช่วยบรรเทาความเจ็บป่วยของเธอให้ดีขึ้นได้ไม่ช้าก็เร็ว

เปลือกตาหนักอึ้งเปิดขึ้นมองภาพเบื้องหน้าช้า ๆ ทว่ากลับเห็นใบหน้าขาวใสของอัจฉริยะหัวหงอกจ่อชิดอยู่กับใบหน้าของเธอแทน

ดารินธิราขยับจับตัวเองดูแล้วผมว่าเธอเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวนขึ้นมา อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนเขากับเธออุ่นเตียงกัน

"ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่"

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มปรือมองแล้วคว้าเอวคอดกิ่วเข้ามา ทำให้เกิดแรงบดเบียดเสียดสีของความนุ่มหยุ่นใต้ผ้าห่ม

"เมื่อคืนคุณกับฉัน......."

"ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ผมแค่นอนกอดคุณเฉย ๆ แล้วที่กอดก็เพราะคุณป่วย"

"คุณแค่พาฉันไปส่งโรงพยาบาลมันจะง่ายกว่ามั้ย"

"แต่ผมก็อัญเชิญหมอมารักษาถึงที่เลยนะ อีกอย่างผมโทรหาเลขาคุณ แล้วบอกว่าคุณไม่สบายหนักมาก ผมจะอาสาดูแลคุณเอง"

"ทำไมคุณถึงไปบอกกุ๊กไก่แบบนั้น เดี๋ยวก็เข้าใจผิดไปกันใหญ่หรอก"

"แต่ดูเหมือนว่าเลขาคุณจะเข้าใจผมผิดอยู่จริง ๆ แถมด่าผมว่าโลเลหลายใจ แล้วบอกอีกว่าเธออยากให้ผมลงเอยกับคุณมากกว่าฟีโอน่า ไม่ยักรู้เลยว่าเลขาคุณเชียร์ผมขนาดนี้" เขาพูดพลางยื่นปลายจมูกโด่งเข้ามาชิดกับปลายจมูกของดารินธิรา หญิงสาวผงะรีบพลิกตัวหันหลังให้อีกฝ่ายทันที

"ท....ทำอะไรของคุณ ไหนว่าเกลียดกัน" เดมี่บ่นด้วยน้ำเสียงงึมงำ

"อืม...เกลียด" เขาย้ำ ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางประทับริมฝีปากลงบนหัวไหล่ขาวเนียน พรมจูบวนเวียนไปมา

"ค....คุณ" ดารินธิรานั่งตัวแข็งรู้สึกเหมือนไข้กำลังจะขึ้นอีกรอบเพราะการกระทำชวนจั๊กจี้ของเขา

"ผมจะไม่ล่วงเกินคุณเดมี่" เสียงเข้มกระซิบบอก แล้วลุกลงจากเตียงนอน ปล่อยให้เธอนอนยึดผ้าห้มไว้กับตัวเองแน่นอย่างหวาดระแวง