บทที่ 12 หมาเลียปาก

นิ้วเรียวของดารินธิราเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ชุ่มเลอะทั่วใบหน้าของตน วาดขายาวนั่งลงด้านข้างร่างสูงที่กำลังก้มหน้าก้มตาร้องไห้ ฝ่ามือวางลงบนแผ่นหลังกว้าง ปลอบประโลมด้วยการตบเบา ๆ ใบหน้าขาวผงกขึ้นหันมอง เผยให้เห็นสภาพของอัจฉริยะหน้าตายที่เลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของลูกผู้ชาย

ปลายจมูกโด่งคมสันที่แดงอมชมพูนั่นดูไร้เดียงสาราวกับเด็กน้อย ชวนให้มือของเธอรั้งตัวเขาเข้ามา ร่างของเขาเสียหลักลงในอ้อมกอดอุ่นของเธอ

ช่วงเวลานี้เธอจะไม่ผลักไสเขา ขอให้เธอเป็นฝ่ายโอบกอดปลอบใจเขาสักครั้ง แม้ว่ามันอาจจะเป็นครั้งเดียวก็ตาม

ดวงตาแดงของแม็กนัสเบิกกว้าง ยามที่กระพริบน้ำใสก็ไหลรินหยดลงอย่างไม่ขาดสาย เขาตอบรับโดยการโอบกอดแผ่นหลังเล็กแล้วกระชับกอดแน่น 

ดารินธิราลูบแผ่นหลังของเขาขึ้นลงไปมาดุจดั่งมารดาผู้ปลอบโยนบุตรชาย เพราะผู้ชายคนนี้ขาดความรักความอบอุ่นจากครอบครัว เขาจึงเป็นเช่นนี้ ปากร้ายใจดี แต่บางทีก็ตรงแรงแต่จริงใจ และบางครั้งก็เถรตรงจนคนฟังรับไม่ไหว

คงมีแต่เธอเพียงเท่านั้นที่รับทุกการกระทำและคำพูดของเขาได้เสมอ

 ชายหนุ่มยอมผละออกจากอ้อมกอดของร่างบอบบาง จังหวะที่เขาเตรียมจะลุกขึ้นเธอก็รั้งข้อมือของเขาเข้ามา แล้วยื่นปากลงไปประทับที่หน้าผากมนสว่าง

ดวงตาบวมช้ำเบิกกว้างสับสนกับสิ่งที่เธอทำ แต่เพราะเขาทำร้ายเธอก่อนหน้านี้ จึงทำให้เขาไม่สามารถตอบรับความหวังดีของเธอ 

"ผมขอโทษ"

"แม็กนัส คุณโอเคใช่ไหม"

"ผมจะให้ฮัลค์ไปส่งคุณที่บ้าน"

การที่เขาบอกว่าจะส่งเธอกลับบ้านทำไมฟังแล้วมันช่างเจ็บแปลบถึงเพียงนี้ ทั้งที่เธออุตส่าห์ปลอยโยนเขา

คำว่าขอบคุณสักคำก็ไม่มีให้เธองั้นเหรอ "จูบเมื่อกี้พอจะลดค่าความเกลียดได้บ้างไหม ฉันอยากให้มันลดเหลือศูนย์ หรือถ้ามันลดไม่ได้ เราก็เกลียดกันต่อไปดีกว่า"

"ได้ตามนั้น ระหว่างเราเกลียดกันเหมือนเดิมนี่แหละ น่าจะเหมาะสมกันมากที่สุดแล้ว" น้ำเสียงของเขาเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน

"งั้นคุณก็ช่วยทำตัวให้มีกาลเทศะด้วยนะ หลินเย่ซี อย่าทำตัวเป็นผู้ว่าจ้างป่าเถื่อน ฉันจะคิดว่าจูบเมื่อกี้ก็คือหมาเลียปากล่ะกัน"

แผ่นหลังบางหมุนกายกลับออกไป แม็กนัสชายตามองอย่างปวดใจ เขาทั้งแค้น ทั้งเกลียด แต่ขณะเดียวกันก็บอกความจริงกับเดมี่ไม่ได้ว่า ในความรู้สึกว้าวุ่นเหล่านี้มีคำว่า 'รัก' รวมอยู่ด้วย

สามวันผ่านไป เป็นสามวันที่ยาวนานเหมือนสามเดือน

ตั้งแต่เธอจากคฤหาสน์อาเวนชี่มา ก็ขาดการติดต่อกับนายอัจฉริยะคนนั้น แต่ก็เป็นจังหวะดี เพราะเธอปั่นงานวาดภาพสีน้ำมันของงานนิทรรศการ 'มองสื่อผ่านศิลปะ' เสร็จเรียบร้อย และก็เดินทางมาถึงสถานที่จัดงาน ฟอร์ทเมสัน เซ็นเตอร์ 

"พี่เดมี่คะ ตรงนี้จัดสไตล์นี้โอเคมั้ยคะพี่" กุ๊กไก่ถามขณะที่กำลังช่วยทีมออกาไนซ์ของสถาบันจัดเตรียมงานนิทรรศการอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่พอสังเกตุไปที่ใบหน้าของเจ้านายสาวก็ทำให้เธอต้องรีบเดินเข้ามาใกล้ ๆ แล้วตบที่หัวไหล่ของเธอ

"จ้า....เธอว่าไงนะ" 

"ฉันจะถามพี่ว่าสวยถูกใจพี่หรือยัง" 

ดารินธิรากวาดจตามองหาจุดบกพร่องที่ทีมงานของเธอจัดวางชิ้นงานภาพศิลปะและประติมากรรมต่าง ๆ

ทว่าทุกอย่างก็ดูดีเกินความคาดหมาย 

"เป๊ะปัง ไม่ดูรก แล้วก็ชูความโดดเด่นของภาพได้อย่างยอดเยี่ยม" 

"เย้! งั้นพวกเราไปเดินหาอะไรกินที่ฟิชเชอร์แมนวาร์ฟกันมั้ยคะพี่"

"ได้สิ" 

ตอบรับด้วยรอยยิ้มสดใส แต่กระนั้นเมื่อขายาวพลิกหันหลัง ใบหน้าเริดเชิดหยิ่งยโสของฟีโอน่า พาร์สันก็เคลื่อนเข้ามา พร้อมกับเขา บุคคลที่เธอไม่ได้เจอเกือบสามวัน 

"ก็ดู...เรียบหรูแล้วก็เข้ากันกับเงินที่ฉันเปย์ให้เธอไปจัดงานนี้ คุณว่าสวยมั้ยคะแม็ก"

ยิ้มหวานถามชายในชุดสูทสีดำสนิทด้านข้าง แต่เขาทำเพียงส่งยิ้มจาง ๆ ให้เป็นคำตอบ แล้วเดินตวัดปลายเท้าไปทางอื่น มองผ่านดวงตากลมโตของดารินธิราไปในทันที

"ทำไมนังปีศาจนั่นมากับคุณแม็กนัสได้ล่ะเนี่ย โอ๊ย..แล้วที่เขาปั่นเทรนด์ช่วยพี่นั่น มันคืออะไรกันแน่ หรือเขาทำเพื่อเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเอง ไม่ได้ทำเพื่อพี่" 

"พอเถอะน่ากุ๊กไก่ เราไปกันเถอะ"

หญิงสาวเดินหาของกินอร่อยๆ กับทีมงานของบีเดอะไลท์ หลังจากนั้นพอฟ้าเริ่มมืดต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปพักผ่อนตามอัธยาศัย

"กุ๊กไก่เธอกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อนนะ พี่ว่าจะไปถ่ายรูปเก็บไอเดียสำหรับโปรเจค 4D อาร์ทของสถาบันสักหน่อย"

"ได้ค่ะ ยังไงพี่ก็อย่ากลับดึกนะคะ"