บทที่ 14 ภรรยาแสนดื้อ

ฮัลค์ บอดี้การ์ดอาสาให้เจ้านายทั่วราชอาณาจักรขับรถมาส่งเดมี่ที่โรงแรม หญิงสาวหอบหิ้วถุงเสื้อผ้ามากมายเข้ามาแล้วกองลงตรงหน้าของกุ๊กไก่อยู่ตรงหน้าของหญิงสาว เลขาสาวเหลือบตาดูสภาพของเดมี่ที่ดูอิดโรยอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีดำผู้ชายเพียงตัวเดียว

เธอก็เผลอคิดจินตนาการไปไกลว่าบอสสาวกับแม็กนัสไปถึงแดนสวรรค์ชั้นเจ็ดเรียบร้อย

"พี่กับคุณแม็ก คงไม่ได้แบบว่า" เธอพูดพลางบิดตัวไปมาแล้วทำท่านิ้วชี้ชนกันให้เจ้านายสาวดู 

"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ คุณแม็กนัสของเธอแค่ผ่านไปเจอพี่ตอนกำลังพายุฝนเมื่อคืนก็เลยพากลับมาพักที่โรงแรม"

"งั้นเหรอคะ อ้อ...แล้วพี่จะไปร่วมพิธีเปิดงานนิทรรศการวันนี้มั้ยคะ ชุดสวย ๆ ของพี่ที่เตรียมไว้ฉันก็เอามาเผื่อด้วยค่ะ" 

"พี่ต้องไปสิ ถ้าพี่ไม่ไปก็ไม่รู้ว่าพวกเธอจะโดนฟีโอน่าเล่นงานอะไรอีก"

งานเปิดตัวนิทรรศการมองสื่อผ่านศิลปะที่ฟอร์ท เมสัน เซ็นเตอร์เปิดตัวอย่างสวยงาม ภายในงานหนับหนาฝาคั่งไปด้วยแขกเหรื่อพันธมิตรและศิลปินที่เป็นส่วนหนึ่งของการจัดแสดงผลงานร่วมกันจำนวนมาก 

ดารินธิรายืนไหว้และส่งยิ้มให้กับช่างภาพและสื่อหลายสำนัก พร้อมกับโพสท่าถ่ายรูปร่วมกับเหล่าแฟนคลับที่ชื่นชอบศิลปินสาวคนนี้

ขณะที่สายตาดุจเหยี่ยวสำรวจมองดูใบหน้าที่ฝืนยิ้มอยู่นั้นอย่างรู้ทัน แถมยังชุดเกาะอกสีดำนั่นที่โชว์ท่อนแขนขาวและหัวไหล่สวยเปลือยที่เขาเพิ่งจะบรรจงจูบตีตราจองไปเมื่อเช้าตรู่

ทั้งที่เพิ่งจะฟื้นไข้แท้ ๆ แต่ดันแต่งตัววับแวมล่อแมลงหวี่แมลงวันซะเหลือเกิน คิดแล้วอยากจะพุ่งเข้าไปพร้อมกับชุดคลุมฝนแล้วจัดการคลุมเธอให้หมดตั้งแต่หัวจรดเท้าประเดี๋ยวนี้เลย

ยิ่งเวลาที่ผู้ชายคนอื่นแวะเวียนเข้ามาพูดคุย นึกแล้วก็อยากจับมาฝังออร่าชิฟซะให้รู้แล้วรู้รอดจะได้รู้ว่ามันคิดพิสดารอะไรกับเดมี่อยู่กันแน่ 

"คุณเดมี่ครับ ผมเป็นหัวหน้าแผนกของสถาบันดนตรีและเต้นรำโลกแห่งประเทศไอร์แลนด์ เมื่อปีที่แล้วผมได้มาดูแนวคิดการแสดงของคุณที่เชื่อมโยงศิลปะเข้ากับการเต้นรำ จึงอยากให้คุณไปช่วย workshop ให้นักเรียนของเราที่นั่นได้มั้ยครับ"

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนยื่นมือออกไปเพื่อทักทายเธอ

"ยินดีมากเลยค่ะ ยังไงคุยกับเลขาของฉันตามสบายเลยนะคะ เธอทราบวันเวลาที่ฉันสะดวก ถ้าคิวเราตรงกันช่วงไหนคุณก็นัดฉันมาได้เลยค่ะ"

ดารินธิราจับมือของชายหนุ่มหน้าฝรั่งตาสีฟ้าแล้วเช็คแฮนด์เบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มหวานที่ทำให้คนซุ่มมองดูอยู่เกิดอาการหงุดหงิดงุ่นง่านจนฮัลค์สังเกตุเห็น 

ฝ่ามือน้อยจับขมับที่เริ่มปวดตุ้บ ๆ ของตนเองหลังจากที่ตอบคำถามกับสื่อหลายสำนักและเคลียร์ประเด็นต่าง ๆ ระหว่างเธอกับแม็กนัส อาเวนชี่ ทว่านักข่าวทั้งหลายก็ดูจะไม่เชื่อว่าเธอกับเขาไม่มีอะไรในกอไผ่ 

ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว!

เอ้า! เอ้า! คุณจามหนักขนาดนั้น ให้ผมพาไปเช็คสุขภาพปอดหน่อยมั้ย" 

"น่ารำคาญ" กระแทกน้ำเสียงที่เริ่มแหบแห้ง แล้วลุกเดินหนีเขา แต่ก็โดนมือใหญ่ตะปปลงบนข้อมือ เหนี่ยวรั้งให้เดินตามเขามาขึ้นรถ 

"ไข้คุณขึ้นอีกแล้ว ผมจะพาคุณไปพักผ่อน เรื่องอื่นก็ให้เลขาคุณจัดการไป ผมจ่ายเช็คเงินสดให้กุ๊กไก่ไปแล้วเพื่อทดแทนเวลาที่ผมพาเจ้านายเธอมา แล้วก็จองร้านอาหารติดริมอ่าวซานฟรานไว้ให้ทีมงานของคุณแล้วด้วย รับรองพวกเขากินดีอยู่ดี"

"เชื่อเขาเลย คุณนี่มันเหลือเกินจริง ๆ นะคะ ต่อไปลูกน้องฉันก็คงเปลี่ยนทีมไปอยู่ฝั่งคุณกันหมดแน่"

"เอาสิดีเลย ผมจะได้มีกองอวยเพิ่ม"

ชายหนุ่มฉีกยิ้มหน้าระรื่นแล้วเปิดประตูพร้อมผายมือเชิญให้ดารินธิราขึ้นรถ โดยมีสายตาของฟีโอน่า พาร์สันมองดูอยู่ห่าง ๆ

ปากสีแดงยกขึ้นด้วยความอิจฉา คิดแผนทำให้ชายหญิงคู่นั้นไม่ลงรอยกัน เพื่อให้แม็กนัส อาเวนชี่ เป็นของเธอให้จงได้ 

รถติดฟิลม์สีดำของชายหนุ่มพุ่งทะยานเข้าไปจอดยังโรงรถของบ้านหลังงามที่ตกแต่งด้วยสีสันราวกับขนมหวาน ทำให้ดวงตากลมโตกวาดมองทั่วอย่างลืมตัว เพราะกำลังตื่นตะลึงกับดีไซน์และการออกแบบที่เหมือนกับว่าบ้านหลังนี้สร้างมาเพื่อเด็กสาว

"น่ารักจังเลย"

เอ่ยชมฉีกยิ้มแก้มแทบแตก หัวใจของเจ้าของบ้านก็รู้สึกพองโตขึ้นมาที่ได้เห็นว่าแขกผู้มาเยือนชอบดีไซน์ของบ้านหลังนี้

"เข้าบ้านได้แล้ว" บอกพลางใช้นิ้วชี้ที่มีรอยสักกวักเรียกหญิงสาวที่กำลังชื่นชมกับสถาปัตยกรรมอยู่

การออกแบบและตกแต่งภายในบ้านสีเอริท์โทนเย็นสบายตาทำให้ดารินธิรารู้สึกอยากเอนกายพักผ่อน ใบหน้าอ่อนล้าหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้สานจากหวายตัวหนึ่งที่ตั้งติดอยู่กับโซฟาของห้องรับแขก 

อยู่ดี ๆ หญิงสาวคนหนึ่งที่สวมชุดหูฟังคล้ายกับหมอพยาบาลก็เดินตรงเข้ามาส่งยิ้มให้เธอ 

"รู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ"

"หมายถึงอะไรคะ"

"ยังรู้สึกปวดหัวตัวร้อนอยู่หรือเปล่าคะ"

"อ๋อ..นิดหน่อยค่ะ"

"ขอหมอวัดไข้หน่อยนะคะ"

ที่แท้เธอก็เป็นหมอ นึกว่าเป็นแฟนของนายหงอกหน้ากวนซะอีก แต่เอาเถอะ เขาจะรักใครชอบใครมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย

หลังจากที่หมอสาวทั้งฟังเสียงปอดเสียงเต้นของหัวใจวัดอุณหภูมิร่างกาย รวมทั้งเช็คความดันของเธอเสร็จเรียบร้อย

จึงพูดประโยคหนึ่งกับชายหนุ่มเจ้าของบ้านสีลูกกวาดที่นั่งจิบน้ำส้มไขว่ห้างอยู่กับโซฟาตัวยาวอย่างสบายใจเฉิบ ฮัลค์เห็นแขกสาวของเจ้านายเอาแต่นั่งกลืนน้ำลาย สงสัยว่าเธอคงกระหายน้ำ มือขวาหนุ่มจึงรินน้ำส้มใส่แก้วส่งให้เธอจิบบ้าง

"น้ำส้มครับ"

"อ่อ...ขอบคุณค่ะ" ดารินธิรารับมาแล้วดื่มอักอักอย่างคนหัวร้อนเพ่งมองใบหน้าลั้นลาของเขา

"ภรรยาของคุณแม็กนัสมีไข้อยู่นิดหน่อย"

พรวด!!! แค่ก!.....แค่ก!

น้ำส้มในปากพุ่งออกมาผิดจังหวะผิดเวลาพาลให้คนดื่มแทบสำลักน้ำตายต่อหน้าหมอสาวและคนปลิ้นปล้อนที่พยายามกลั้นขำเอาไว้ไม่ให้เสียฟอร์ม 

"ทิชชู่ครับ"

ฮัลค์ยื่นกล่องทิชชูส่งให้ดารินธิรา หญิงสาวตะปปรับมา และปาดเช็ดคราบน้ำส้มอย่างเร่งรีบ

"โอเคมั้ยคะ"หมอสาวถาม

"แค่ก ๆ" ดารินธิราไอค่อกแค่กพลางชูสัญลักษณ์ว่าโอเคส่งให้กับหมอสาวผู้หวังดี

เมื่อคุณหมอสาวคนสวยจากไป คำถามแรกก็ผุดขึ้นมาในหัวของดารินธิราทันที

ใบหน้าเคอะเขินยืนเท้าสะเอวตรงหน้าเขา "คุณอธิบายมาเดี๋ยวนี้"

คิ้วหนาสวยยู่ยี่เป็นโบว์ ปากอิ่มคว่ำลงรอฟังคำตอบจากชายหนุ่ม

"อะไรครับ...ก็หมอดันเข้าใจแบบนั้น จะให้ผมทำไงล่ะ"

"คุณก็พูดความจริงสิ"

"ความจริงที่ว่าภรรยาของผมแสนดื้อนัก งอนอะไรผมก็ไม่รู้อยู่ดี ๆ ก็วิ่งไปตากฝนข้างนอกจนเปียกปอน"

"หลินเย่ซี!"

มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่แขนเล็กรั้งให้นั่งลงมาที่หน้าตักของเขา 

"นี่!...."

มือนิ่มยันอกหนา และเผลอมองเข้าไปภายในดวงตาของเขา นิ้วชี้ของชายหนุ่มจิ้มลงบนแก้มป่องอมชมพูอย่างหมั่นเขี้ยวและหลุดยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเพราะบางสิ่งที่ติดอยู่บนหน้าเธอ

"นิ่ง ๆ...."

ทันใดนั้นปากกระจับสีสวยของเขาก็ฉกลงมาที่ริมฝีปากล่าง ดารินธิราใจเต้นไม่เป็นส่ำตัวแข็งราวกับโดนสต๊าฟให้กลายเป็นหุ่นมาดามทุสโซ่โดยอัตโนมัติ

คนกะล่อนละเรียวปากออก กระตุกยิ้มมองใบหน้าที่นิ่งเฉย มีเพียงสายตาของเธอที่กำลังล่อกแล่กเกิดคำถามมากมาย

"มีเนื้อส้มติดอยู่ที่ปากคุณ ผมก็เลยเช็ดให้ คุณเนี่ยกินอะไรเลอะเทอะยังกับเด็ก"

"อ๋อ.....แล้วฉันลุกได้หรือยังล่ะคะ"

"คุณอยากลุกมั้ยล่ะ"

"อยากที่สุด!"กระแทกเสียงใส่เขาแล้วเด้งก้นออกมาอย่างลุกลี้ลุกลน

"คืนนี้คุณพักที่นี่นะ เสื้อผ้า บรา บิกินี่ ผมก็จัดหาไว้ให้เรียบร้อย นอนแอ้งแม้งอยู่ในตู้ข้างบนห้องนอนโน่น"

"ทะลึ่ง!" ร้องพลางยกมือกอดปิดอกตัวเองด้วยความตกใจ ทำไมเขาตระเตรียมของพวกนี้ไว้ให้เธอ หรือลูกน้องคนใดรวมหัวกับเขา

ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นยัยกุ๊กไก่แน่ เพราะตั้งแต่เธอมากับเขา จนป่านนี้แม่เลขาคนสนิทก็ไม่คิดจะไถ่ถามหรือแชทหาเลยสักข้อความ

"คุณเอาอาหารอร่อยๆ แล้วก็เช็คเงินสดฟาดปากยัยกุ๊กไก่ไปใช่มั้ย ฮึ!"

"อึ้ม....ผมยอมรับว่าผมทำ แต่ผมทำเพราะอยากใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุด" ตอบส่ง ๆ ลอย ๆแล้วเดินสับขาหนีขึ้นไปชั้นสองของบ้านอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ 

"ใช้เวลาที่เหลืองั้นเหรอ" ดารินธิราพึมพำกับสิ่งที่เขาเอ่ยทิ้งท้ายไว้ให้เธอขบคิด 

โชคดีที่บ้านหลังนี้มีบันไดที่ไม่สูงนักทำให้การเดินขึ้นชั้นบนเป็นไปอย่างราบรื่นหมดปัญหา ดารินธิราเดินสำรวจห้องชั้นบนก็เห็นชายหนุ่มยืนมองท้องฟ้าอยู่ที่หน้าต่างของห้อง ๆ หนึ่ง แต่ใบหน้าที่เหม่อมองฟ้าสีครามอยู่นั้น มันผิดแผกแปลกไปจากเดิม ดูหม่นหมองและกังวลบางอย่าง