LOGINShare
บทที่ 36 ผิดเองทั้งหมด
Last Updated:
2025-11-06 22:12:38
Latest chapter
เกลียดเธอที่สุด บทที่ 36 ผิดเองทั้งหมด
บทที่ 36ผิดเองทั้งหมดมาลารินลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอขยับกายลุกขึ้นเห็นแผ่นจดหมายหล่นอยู่ข้างกาย เมื่อวานเธอจับได้ว่าเก็บใส่กระเป๋ากระโปรงไว้ มันคงหล่นตอนที่เธอหลับ เธอเหลือบเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ถูกจัดเตรียมไว้ แววตามีร่องรอยของความกังวล เธอหวังว่าชวลิตจะคงไม่ได้สังเกตเห็นจดหมายฉบับนี้หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ มาลารินลงมาด้านล่างเธอเห็นชวลิตกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ บนโต๊ะมีอาหารหลากหลายวางอยู่ เขาหันมายิ้มทันทีเมื่อเห็นเธอ“มากินข้าวเถอะ เสร็จแล้วฉันจะไปส่ง”รอยยิ้มที่ใจดีและอ่อนโยน เธอไม่เคยได้รับมันจากเขามาก่อน...ไม่สิ เธอเคยได้รับจากเด็กหนุ่มคนนั้นในวันวาน เธอเคยคิดว่าเขาตายไปจากชีวิตของเธอแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขายังซ่อนอยู่ในตัวของผู้ชายใจร้ายคนนี้มาโดยตลอดเธอนั่งลงที่โต๊ะอาหารเงียบ ๆ ขณะที่นั่งลงตรงข้ามเขา ตักอาหารใส่จานของเธอเหมือนว่าเขากำลังใส่ใจ แน่นอนว่าเป็นความรู้สึกที่เธอไม่คุ้นชินนักมาลารินเหลือบสายตาขึ้นมองเขา แม้เขาจะยิ้ม แต่เธอกลับเห็นร่องรอยความหม่นหมองในดวงตาของเขา ชวลิตดูผอมไปถนัดตา สีหน้าของเขาก็ดูไม่สดใสนัก“คุณทำแผลหรือยัง?” มาลารินถามขึ้น แตะที่อกขอ
เกลียดเธอที่สุด บทที่ 35 เพียงเสี้ยววินาที
บทที่ 35เพียงเสี้ยววินาที “กรี๊ด!” มาลารินกรีดร้องลั่น เธอดิ้นรนขัดขืนขณะที่ชวลิตพยายามดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอ เธอทั้งหยิก ทั้งทุบ ทั้งตี ดึงทึ้งศีรษะของเขาอย่างแรง แต่เขากลับไม่สนใจ ยังคงซุกไซ้ใบหน้าลงไปดูดเม้มซอกคอ มือหนาบีบเคล้นไปทั่วร่างของเธอ กึก! เธออ้าปากกัดเขาที่บ่าสุดแรง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ เขาหลับตาแน่นอดทนต่อคมฟันของเธอที่กดลงลึกมาบนบ่าแกร่ง เธอรวบแรงเฮือกสุดท้ายผลักเขาสุดแรง จนร่างหนานั้นเสียหลักไปเล็กน้อย มาลารินรีบลุกหนีจากโซฟา ทว่าเธอรู้ดีว่าไม่อาจพื้นเงื้อมมือของคนใจร้ายอย่างเขาได้ สายตาเหลือบเห็นแจกันเซรามิกวางอยู่ มือบางรีบหยิบมันขึ้นมาแล้วเขวี้ยงมันลงพื้น เพล้ง! แจกันสีขาวแตกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่บนพื้น มันแทบไม่ต่างจากหัวใจของมาลารินที่ถูกเขาฉีกออกจากกันในตอนนี้ ชวลิตนั้นชะงักไปเล็กน้อย เขามองเศษแจกันที่แตกกระจาย ดวงตาคมเหลือบมองเธอที่ก้มลงไปหยิบเศษแจกันที่แตกขึ้นมา เธอหันปลายแหลมคมเข้าที่ลำคอของตัวเอง “คิดจะทำอะไร?” คิ้วหนากระตุก นัยน์ตาของเขามีแววตระหนก ทว่าชวลิตก็พยายามเก็บซ่อนมันเอาไว้
เกลียดเธอที่สุด บทที่ 34 ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย?
บทที่ 34ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย?มาลารินมองมือของชวลิตที่จับมือของเธอไว้แน่น ทุกย่างก้าวที่เขานำพาเธอไป หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อมาถึงรถเขาเปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร ดันเธอเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว ส่วนเขาอ้อมไปฝั่งคนขับ ติดเครื่องยนต์แล้วขับรถออกไปโดยไม่รอรีบรรยากาศภายในรถเงียบงันจนมาลารินรู้สึกอึดอัด เหลือบสายตามองคนที่อยู่ข้าง ๆ เห็นเลือดสีแดงเป็นรอยยาวจากหางคิ้วจนถึงขมับ ความทรงจำเมื่อครู่ย้อนกลับเข้ามา มาลารินไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนที่เอาแต่พร่ำบอกว่าเกลียดเธอถึงพุ่งเข้ามากอดเธอไว้อย่างนั้น ดวงตาคู่คมจ้องมองไปยังท้องถนนเบื้องหน้า แววตาของเขาเรียบนิ่งยากจะคาดเดา และหางตาของเขาก็รับรู้ถึงสายตาของคนข้างกายที่เอาแต่จับจ้องเขาอยู่ “มองอะไร?” เขาเหลือบมองเธอเล็กน้อย มาลารินยกมือขึ้นแตะเบา ๆ ที่หางคิ้วของตัวเองเป็นสัญญาณบอกเขา ชวลิตเหลือบมองตัวเองผ่านกระจกมองหลัง เห็นเลือดไหลเป็นทางยาว เขาใช้มือเช็ดมันลวก ๆ อย่างไม่ใส่ใจ “คุณต้องทำแผลนะ” “ช่างมัน...” มาลารินไม่พูดอะไรอีก เธอมองออกไปด้านนอก สองข้างทางเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เธอไม่รู
เกลียดเธอที่สุด บทที่ 33 สัญชาตญาณ
บทที่ 33สัญชาตญาณ ในช่วงบ่าย ณ วัดหลวงเก่าแก่กลางเมือง แม้ว่าแดดจะแผดเผาสักเพียงใด ทว่าผู้คนยังหลั่งไหลเข้ามาในงานศพอย่างต่อเนื่อง ทั้งคนในเครื่องแบบ ข้าราชการ นักการเมือง รวมถึงกลุ่มนักธุรกิจต่าง ๆ นั้นก็ร่วมส่งอนงค์เป็นครั้งสุดท้าย ท่ามกลางคนมากมายนั้น มาลารินยืนปะปนอยู่กับผู้คน เธอสวมเดรสสีดำเรียบสนิท ใบหน้าราบเรียบ ทว่าดวงตานั้นมีร่องรอยความเศร้าชัดเจน “นั่นลารินหรือเปล่า” เสียงหนึ่งดึงขึ้นจากกลุ่มคนรับใช้ที่บ้านสุรีย์ฉายที่รวมตัวกันอยู่บริเวณหนึ่ง สมจิตรหันไปตามสายตาของพวกหล่อน เมื่อเห็นมาลารินเธอก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ตั้งแต่สมจิตรส่งข้อความบอกมาลารินเรื่องอนงค์ไป หลายคืนที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยเห็นมาลารินปรากฏตัวที่งานศพสักคืน จนกระทั่งวันสุดท้ายนี้ เธอรอลุ้นทุกวินาทีให้มาลารินมา และมาลารินก็มาจริง ๆ มือของมาลารินกำดอกไม้จันทน์ไว้แน่น เธอก้าวขึ้นบันได้เมรุจนมาถึงหน้าโลงศพที่วางบนแท่น เธอยกขึ้นไหว้ช้า ๆ ก่อนโน้มตัววางดอกไม้จันทน์หน้าเตาเผา หลับตาพูดในใจ “เดินทางปลอดภัยนะคะคุณท่าน...” เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นัย
เกลียดเธอที่สุด บทที่ ความจริงอันเจ็บปวด
บทที่ 32ความจริงอันเจ็บปวดบรรยากาศในเรือนกระจกเงียบลง ๆ ลมอ่อนจากช่องระบายอากาศพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้ลอยวนอยู่ในอากาศ คล้ายกับมวลความรู้สึกบางอย่างนั้นก่อตัวขึ้นมาในใจของพวกเขาอย่างไม่อาจควบคุม สายตาคู่คมของชวลิตจ้องมองไปยังใบหน้าสวยหวานของเธอ ผมยาวสลวยพลิ้วไหวเบา ๆ คลอเคลียข้างแก้มใส ทำให้เธอดูอ่อนโยนงดงามราวกับภาพวาดจนเขาไม่อาจละสายตา ดวงตาที่สะท้อนภาพของมาลารินนั้นเปล่งประกาย ชวลิตรู้สึกว่าหญิงสาวดูดีขึ้นมาก ๆ ร่างกายที่เคยผอมบางของเธอนั้นดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าเมื่อก่อน ผิวพรรณก็ดูสดใส นัยน์ตาคู่สวยก็ดูสุกสกาวกว่าเมื่อก่อน การได้เห็นเธอเป็น ๆ มากกว่ามองดูผ่านรูปถ่าย มันรู้สึกดีมากจริง ๆ และตอนนี้มันมีคำถามเกิดขึ้นในใจของเขา อยากถามว่าเธอสบายดีไหม เธอเป็นอย่างไรบ้าง และมีเรื่องอยากจะถามอีกมากมาย ทว่าเขาเพียงแค่ยืนนิ่ง ไม่มีสักคำพูดใดที่จะเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของเขา เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้คาดหวังว่าเจอเขา พอได้เจอดวงตาคู่นี้ก็สั่นไหวอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็พยายามเก็บมันเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ขณะที่เธอสังเกตว่าเขานั้นเปลี่ยนไป ใบหน้าของชว
เกลียดเธอที่สุด บทที่ 31 ที่ที่ไม่อยากกลับไปที่สุด
บทที่ 31ที่ที่ไม่อยากกลับไปที่สุด รถแท็กซี่คันหนึ่งเคลื่อนตัวมาจอดบริเวณด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ที่รอบล้อมด้วยรั้วปูนสีขาว หญิงสาวก้าวลงมาจากรถพร้อมกับน้องชายวัยสิบขวบ ประตูเหล็กบานเล็กที่อยู่ตรงหน้า หวนให้เธอนึกถึงเรื่องราวที่อยู่อีกฝั่งของบานประตูนั้น สถานที่ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย ทำให้วันที่เดินจากมา เธอก็ไม่คิดที่อยากจะหวนกลับมาอีก หลายเดือนมานี้ นับตั้งแต่ออกมาจากบ้านสุรีย์ฉาย มาลารินไม่เคยได้รับโทรศัพท์จากสมจิตรอีกเลย กระทั่งเมื่อวานที่อีกฝ่ายโทรมาหาเธอ คำพูดคำจาแปลก ๆ เกี่ยวกับอนงค์ทำให้เธอไม่อาจวางใจลงได้ เธอเป็นห่วงอนงค์อย่างสุดซึ้ง จึงตัดสินใจลางาน และมาธารินหยุดเรียนเพื่อจะมาเยี่ยมอนงค์สักครั้ง ประตูเหล็กบานเล็กเปิดออก สมจิตรยืนรออยู่ เมื่อได้เห็นสองพี่น้องหญิงชราก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ “เอ็งสบายดีจริง ๆ สินะลาริน” สมจิตรลูบศีรษะมาลารินเบา ๆ เมื่อได้เห็นแววตาที่สว่างไสวกว่าเมื่อก่อนก็ทำให้เธอเบาใจ สิ่งที่สมจิตรปรารถนามีเพียงให้สองพี่น้องประสบพบกับความสุขเท่านั้น “ไม่เจอนาน เอ็งสูงขึ้นแล้วนะธาริน” “ใช่ครับย
You may also like
(ของหวง) มาเฟีย BAD
ลำเจียก74.2K viewsสุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ
กิตติรวิชญ์70.0K viewsไลฟ์สดสยองขวัญ
เด็กสาวผู้กลืนกินวิญญาณ34.6K viewsคุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
ทะเลใต้201.1K viewsแค่คนที่เขาไม่เคยรัก
แพรสีนิล375 viewsโซ่คล้องใจให้กลับมารัก
Sun Su202 viewsรัก(ไม่)ต้องห้าม •|เซเธน-วีนัส|•
พีช มะกรูด239 viewsพ่อเลี้ยงกัมพู
NITa'vianna7 views
