All Chapters of เกลียดเธอที่สุด: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 01บ้านสุรีย์ฉาย 13 ปีก่อน... บ้านสุรีย์ฉาย เป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางพื้นที่เงียบสงบ รอบด้วยรั้วปูนสีขาวที่ตัดกับแนวต้นไม้ใหญ่ร่มครึ้มดูสง่างาม ซึ่งภายในรั้วเดียวกันนั้น อนงค์ สุรีย์ฉาย ผู้เป็นเจ้าของบ้าน ได้สร้างบ้านแยกไว้อีกสามหลัง มอบให้ลูกทั้งสามคนของเธอ โดยจัดวางตำแหน่งอย่างเป็นสัดส่วน โดยมีจุดศูนย์กลางคือเรือนใหญ่ที่เธออาศัยอยู่นั่นเอง เสียงรถมอเตอร์ไซค์สามล้อมาหยุดที่บ้านสุรีย์ฉาย เด็กหญิงวัยสิบขวบก้าวลงจากรถตามหลังแม่ สองมือเล็ก ๆ กำชายกระโปรงตัวเองแน่น ดวงตากลมโตมองบ้านหลังใหญ่อย่างตื่นเต้น เกิดมาสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่มาลารินได้เห็นบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ด้วยตาของตัวเอง “เราจะมาอยู่ที่นี่กันเหรอแม่?” เด็กหญิงเงยหน้าถามแม่ ขวัญเรือนพยักหน้า ดวงตาของหญิงสาวยังมีร่องรอยเศร้า เพราะเพิ่งจะสูญเสียแม่ไปไม่นาน สามีก็มาด่วนจากไปเพราะอุบัติเหตุ แต่ยังโชคดีที่เพื่อนเก่าของแม่ อย่างสมจิตรได้ชักชวนให้เธอมาทำงานเป็นแม่บ้านด้วยกันที่นี่ “จำไว้นะลาริน อย่าซน แม่บอกอะไรต้องเชื่อฟัง เข้าใจมั้ย” เสียงของแม่ที่ดังขึ้น ทำใ

บทที่ 03สิ่งที่ต้องเก็บซ่อน วันเวลาล่วงเลยผ่าน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี มาลารินเติบโตพร้อมกับความสุขที่มากขึ้น ตั้งแต่ก้าวเข้ามาที่นี่ เธอก็รู้สึกเหมือนได้พบกับโลกใบใหม่ เพราะทุกคนที่นี่ใจดีกับเธอ แม้จะมีชลธิชาคอยแกล้งบ้าง แต่ก็ไม่มากเท่าเมื่อก่อน เพราะอีกฝ่ายก็เติบโตและนิ่งขึ้นพร้อมกับความสนใจที่เปลี่ยนไป ทำให้มาลารินไม่ต้องคอยหลบหลีกหรืออดทนเหมือนในวันแรก ๆ บ่ายวันหนึ่งหลังจากทำการบ้านเสร็จ มาลารินเปิดประตูเข้าไปในบ้านพัก เธอก็ได้ยินเสียงไอแห้ง ๆ ตามด้วยเสียงอาเจียน หัวใจของเธอเต้นแรง ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ ขวัญเรือนนั่งฟุบอยู่ข้างชักโครก ใบหน้าซีดเผือด มือยันพื้นอย่างอ่อนแรง “แม่! แม่เป็นอะไร!” มาลารินถลาเข้ามาประคองแม่ ดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ กลัวว่าแม่จะเป็นอะไรไป “ไม่เป็นไรลาริน แม่แค่เวียนหัว มาช่วยพยุงแม่หน่อย” ขวัญเรือนพยายามฝืนยิ้มให้ดูเหมือนไม่มีอะไร มาลารินค่อย ๆ พยุงแม่ของเธอมานั่งที่โต๊ะ “แม่เป็นไงบ้าง?” “พักแป๊บนึงก็ดีขึ้นแล้ว” ขวัญเรือนยังฝืนยิ้มออกมา “เดี๋ยวหนูจะไปขอยายายจิตรมาให้”

บทที่ 05มืดมน เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างอิฐกับตรีอัปสรลุกลามใหญ่โต พวกเขาทะเลาะกันอย่างหนักเป็นครั้งแรก จนในที่สุดอิฐเอ่ยปากขอหย่ากับเธอ ทำให้ตรีอัปสรกรีดร้องลั่นราวกับคนเสียสติ ชลธิชาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่เคยเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันมาก่อน เธอร้องไห้ด้วยความกลัวและเสียใจ โดยมีชวลิตคอยปลอบโยน “พี่ต้น ฮือ ๆๆ เต้ยเกลียดพวกมันสองคน ฮือ ๆๆ” ในใจของชวลิตก็เจ็บปวดและเสียใจไปไม่น้อยกว่าชลธิชาเลย แต่เขาก็ต้องเข้มแข็งแล้วกอดน้องสาวเอาไว้ “คุณเป็นคนผิดนะอิฐ! ทำไมถึงพูดแบบนี้” เสียงของตรีอัปสรดังลั่นไปทั่วบ้าน อิฐก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย “ผมผิดจริง ๆ ตรี...” “ฉันจะคุยกับคุณแม่เรื่องนี้” ตรีอัปสรยกมือขึ้นปาดน้ำตา “คุณแม่ไม่เอาพวกมันไว้แน่” ตรีอัปสรหันหลังออกจากบ้าน วิ่งไปที่เรือนใหญ่ เธอจะไปคุยกับอนงค์ เพื่อจัดการเรื่องนี้ให้จบสิ้นเสียที “คุณแม่ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ตรีนะคะ” ตรีอัปสรเอ่ยทั้งน้ำตา อนงค์นั่งนิ่งอยู่ภายในห้องนอนของเธอ หลังจากรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเธอก็เป็นลมล้มไปทันที ไม่คิดว่าลูกชายที่เ

บทที่ 07ก็อาจจะเกลียดน้อยลง เมื่อสองปีก่อน... คืนนั้นลมหนาวพัดผ่านเงาไม้ของเรือนหลังใหญ่ กลิ่นหอมของใบไม้แห้งคลอเคล้ากับเสียงหัวเราะครื้นเครงของกลุ่มเพื่อนของชวลิตที่นั่งอยู่ในด้วยกันในงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ริมสระว่ายน้ำ ตอนนั้นเป็นช่วงที่ชวลิตกลับมาเยี่ยมบ้าน คืนนั้นเขาจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ เพื่อพบปะกับเพื่อนเก่าสมัยเรียนที่นัดรวมตัวกัน เครื่องดื่มหลายขวดถูกเปิดส่งต่อกันไม่ขาด เสียงดังคลอไปกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน คืนนั้นแม่บ้านหลายคนป่วย สมจิตรจึงให้มาลารินมาคอยช่วยงานในครัว โดยคืนนั้นมาธารินจึงไปนอนกับอนงค์ที่เรือนหลังเล็ก “ยกอาหารตรงนี้ไปเพิ่มหน่อยลาริน แล้วก็รีบกลับเข้ามาล่ะ อย่าอยู่เกะกะสายตาคุณต้น เสร็จแล้วก็กลับไปพัก พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บล้างก็ได้” สมจิตรเอ่ยเสียงเรียบ “จ้ะยาย” แม้มาลารินจะปรากฏในงานเลี้ยงด้วยชุดเรียบ ๆ ผมมัดไว้อย่างลวก ๆ แต่ใบหน้าที่น่ารักจิ้มลิ้มของเธอก็ดูโดดเด่น เสียงแซวจากเพื่อนชายของชวลิตก็ดังขึ้น “โหต้น แม่บ้านที่น่ารักเกิ๊น” เพื่อนของเขาคนหนึ่งเอ่ยขึ้น แต่ชวลิตกลับดูไม่สนใจ

บทที่ 09ขวางหูขวางตา ผ่านมากกว่าสองสัปดาห์สำหรับชีวิตการฝึกงาน มาลารินกับกรกฏได้เรียนรู้งานต่าง ๆ ผ่านงานที่พวกเขาได้รับมอบหมาย มาลารินนั้นตั้งใจทำงานอย่างรอบคอบ เธอไม่ใช่คนพูดมากนัก ขณะที่กรกฏค่อนข้างร่าเริง พูดเก่ง และมักชวนมาลารินพูดคุยเสมอ ทำให้ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว จนทำให้พี่ ๆ ในแผนกแซวว่าพวกเขานั้นเข้ากันได้ดี มาลารินไม่ได้สนใจคำพูดพวกนั้นมากนัก เธอรู้ดีแก่ใจว่าตนกับกรกฏนั้นเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ที่สำคัญ กรกฏนั้นมีแฟนอยู่แล้ว เธอกับเขาไม่มีทางเกินเลยกันไปมากกว่านี้แน่ ในช่วงที่ผ่านมานั้น มาลารินก็รู้สึกหายใจหายคอสะดวกขึ้น เพราะการฝึกงานของเธอนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับชวลิตโดยตรง แค่เป็นเด็กฝึกงานภายใต้โครงการที่เขาดูแลอยู่เท่านั้น ไม่ได้เจอเขาเลย แม้จะที่บ้านก็ตาม แต่กระทั่งวันหนึ่งที่มีประชุมใหญ่ เด็กฝึกงานอย่างพวกเธอก็ต้องเข้าร่วมประชุมเพื่อเรียนรู้งานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่อาจจะต้องพบเจอเขาในวันนี้ เสียงพูดคุยในห้องประชุมดังขึ้นอย่างไม่จริงจังนัก เพราะยังไม่ถึงเวลาเริ่ม บรรยากาศผ่อนคลายเมื่อพี่ ๆ ในทีมหันมาหยอกล้อเด็กฝึกงานสองคนที่นั่งอย