บทที่ 5 หย่ากัน ยิ่งเร็วยิ่งดี

“เอาปากกามา!”

“ท่านประธาน พวกประธานโจวกำลังรอท่านเซ็นสัญญาอยู่ เวลาจะไม่ทันแล้วครับ”

โจวเทียนเฉิงเดินเข้ามากระซิบแจ้งเตือน

นี่คือการร่วมงานสำคัญที่ ‘ฮั่ว กรุ๊ป’ เจรจาเป็นเวลานานแล้ว และเกือบจะล่าช้าเพราะเฉียวสือเนี่ยน!

ฮั่วเยี่ยนฉือไม่ได้สนใจเฉียวสือเนี่ยนอีก และรีบเดินไปทางประตูใหญ่กับโจวเทียนเฉิง

“ฮั่วเยี่ยนฉือ!” เฉียวสือเนี่ยนไล่ตามมา

“ลากเธออกไป!”

ตามคำสั่งของฮั่วเยี่ยนฉือ บอดี้การ์ดหลายคนล้อมรอบเฉียวสือเนี่ยนไว้

เฉียวสือเนี่ยนรู้ว่าฮั่วเยี่ยนฉือเป็นคนบ้างาน คาดว่าวันนี้คงยุ่งทั้งวันจนไม่มีเวลาไปหย่าแล้ว

เธอทำได้แค่ตะโกนเสียงดัง “พรุ่งนี้เช้าเก้าโมง พวกเราไปเจอกันที่สำนักงานกิจการพลเรือนนะคะ!”

ฮั่วเยี่ยนฉือเข้าไปนั่งในรถที่รออยู่นานแล้วด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ และจากไปอย่างรวดเร็ว

นี่ตกลงจะไปหรือไม่ไปเนี่ยล่ะ?

ต้องไปอยู่แล้ว

ฮั่วเยี่ยนฉือแทบอยากจะหลุดพ้นจากเธอโดยเร็วที่สุด

เฉียวสือเนี่ยนรู้สึกสบายใจแล้ว

เมื่อกลับมาถึงวิลลา เฉียวสือเนี่ยนก็เข้าสู่ระบบอีเมลของตัวเอง ซึ่งห่างหายกันไปเสียนาน

ในนี้มีอีเมลเสนองานของธนาคารเพื่อการลงทุนส่งมาอยู่หลายฉบับ

เธอไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เอาแต่ทิ้งลงในจดหมายขยะ แต่กลับเปิดอ่านทีละอัน

เหล่านี้ล้วนเป็นที่ข้อเสนอทำงานที่หมดอายุแล้ว

หนึ่งในนั้นคือธนาคารเพื่อการลงทุนที่มีชื่อเสียงมากที่สุด คนระดับหัวกะทิทางการเงินนับไม่ถ้วนล้วนอยากจะเข้าไปทำงานที่นั้นอย่างหนาแน่น

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะพลาดไปเสียแล้วเพราะให้ความสนใจกับการปรนนิบัติผู้ชายหมา ๆ อย่างฮั่วเยี่ยนฉือ!

คิดดูแล้วก็เสียเปรียบ

ชาตินี้เธอจะต้องวางแผนให้ดี จะไม่ลุ่มหลงเสน่ห์ของผู้ชาย และจะไม่ทำลายชีวิตดี ๆ อีกแล้ว

หลังจากส่งเรซูเม่ไปแล้วหลายฉบับ เฉียวสือเนี่ยนนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่จะได้หย่ากับฮั่วเยี่ยนฉือ ก็รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยอย่างเลี่ยงไม่ได้

เมื่อปิดแล็ปท็อปแล้ว เธอก็เริ่มเก็บของ

เช่นนี้เมื่อได้รับใบหย่าแล้ว เธอก็จะได้จากไปในทันที

ขณะที่เก็บของอย่างกระฉับกระเฉง ป้าหวังก็เดินเข้ามา

“คุณผู้หญิง คุณจัดเก็บกระเป๋าทำไม จะออกไปเที่ยวเหรอคะ?”

ป้าหวังเป็นคนรับใช้ชั่วคราวของฮั่วเยี่ยนฉือ เพื่อป้องกันไม่ให้คนรับใช้นำเรื่องของพวกเขาไปรายงานคุณนายใหญ่ เขาจึงไม่ให้คนรับใช้ของบ้านใหญ่มาที่นี่

แม้ชาติก่อนเฉียวสือเนี่ยนจะมีนิสัยชอบสร้างปัญหา แต่ป้าหวังยังถือว่าปฏิบัติหน้าที่ปรนนิบัติต่อเธออย่างดีที่สุด

ทว่าเพื่อนสนิทของเธอบอกว่าป้าหวังถูกป๋ายอีอีติดสินบน เธอคิดว่าเป็นเรื่องจริง จึงเคยทำให้ป้าหวังรู้สึกลำบากใจอยู่ไม่น้อย

“ป้าหวัง พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออกแล้วนะคะ”

เฉียวสือเนี่ยนเอ่ยอย่างเสียใจ “ช่วงที่ป้าดูแลฉันมา คงทนกับอารมณ์ของฉันอยู่ไม่น้อย ขอให้ป้าอย่าได้ใส่ใจเลยนะคะ”

ป้าหวังรู้สึกประหลาดใจ คุณผู้หญิงที่มักจะอาฆาตแค้นไม่ยอมใคร อีกทั้งยังหวาดระแวงและโมโหง่าย คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะสงบนิ่งและเอ่ยขอโทษเธอเป็นด้วย?

ดูเหมือนตั้งแต่ที่ฟื้นหลังจากกระโดดตึกในวันนั้น คุณผู้หญิงก็เปลี่ยนไปมาก!

“คุณผู้หญิงพูดเกินไปแล้ว ป้าไม่ได้ใส่ใจหรอก แต่ว่าอยู่ดี ๆ ทำไมคุณถึงจะย้ายออกล่ะคะ?”

เฉียวสือเนี่ยนเอ่ยตามตรง “ฉันตั้งใจจะหย่ากับฮั่วเยี่ยนฉือค่ะ นัดกันแล้วว่าพรุ่งนี้จะไปทำเรื่อง”

ป้าหวังประหลาดใจอีกครั้ง!

แม้เธอจะดูแลคุณผู้หญิงเพียงไม่ถึงปี แต่เธอก็มองเห็นความรู้สึกที่คุณผู้หญิงมีต่อคุณผู้ชายได้อย่างชัดเจน!

ทุกวันคุณผู้หญิงใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อเอาใจคุณผู้ชาย

คุณผู้ชายชอบภาพวาด เธอจะแขวนภาพวาดจนเต็มผนังภายในบ้าน

คุณผู้ชายชอบอ่านหนังสือ เธอก็จะวางหนังสือไว้ทั้งชั้นบน และชั้นล่าง รวมทั้งสวนดอกไม้ด้วย

เรื่องกิน เรื่องเสื้อผ้า เรื่องข้าวของเครื่องใช้ ล้วนยึดตามความชอบของคุณผู้ชายเป็นหลัก

ตอนนี้ คุณผู้หญิงกลับบอกว่าต้องการจะหย่า?!

“คุณผู้หญิง คุณไม่ใช่ว่ารักคุณผู้ชายมากมาโดยตลอดเหรอ ทำไมจู่ ๆ ถึงต้องการจะหย่าล่ะคะ?” ป้าหวังไม่เข้าใจจริง ๆ

เฉียวสือเนี่ยนยิ้มเล็กน้อย “รักไม่ได้ ก็ไม่อยากรักแล้วล่ะค่ะ ดังนั้นจึงเลือกที่จะปล่อยกันและกันไป”

ป้าหวังยังรู้สึกเหลือเชื่อ ตั้งใจจะโน้มนาวอีกสักหน่อย กลับเหลือบไปเห็นฮั่วเยี่ยนฉือที่อยู่นอกประตูทางเดิน

“คุณผู้ชายกลับมาแล้วเหรอคะ รับประทานอะไรมาหรือยัง ดิฉันจะไปทำให้ค่ะ!”

ฮั่วเยี่ยนฉือเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ต้องหรอก ฉันแค่จะกลับมาเอาเอกสาร”

เมื่อเอ่ยเสร็จและกำลังจะเดินไปทางห้องหนังสือ เฉียงสือเนี่ยนก็เรียกเขาไว้ “รอเดี๋ยวก่อนค่ะ”

ป้าหวังรีบเอ่ย “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง พวกคุณคุยกันไปนะคะ ดิฉันขอตัวก่อน”

หลังจากป้าหวังจากไป ฮั่วเยี่ยนฉือก็เอ่ยกับเฉียวสือเนี่ยนด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ฉันยุ่งมาก ทางที่ดีเธอควรพูดแค่เรื่องสำคัญ”

“วางใจเถอะค่ะ ฉันก็ยุ่งเหมือนกัน ไม่มีเวลามาพูดไร้สาระกับคุณหรอก”

เฉียวสือเนี่ยนหาหนังสือสัญญาหย่าจากบนโต๊ะ ที่เต็มไปด้วยสิ่งของจนเจอ และเดินมาถึงตรงหน้าฮั่วเยี่ยนฉือ

“รบกวนคุณหนึ่งนาทีค่ะ เซ็นสัญญาฉบับนี้ซะ เช่นนั้นวันพรุ่งนี้พวกเราแค่เข้าไปรับใบหย่าก็พอแล้ว”

ฮั่วเยี่ยนฉือเหลือบมองไปที่เฉียวสือเนี่ยน

ตอนที่เขาขึ้นไปชั้นบนได้ยินป้าหวังถามเฉียวสือเนี่ยนว่าทำไมถึงหย่าพอดี

เดิมทีเขาไม่เชื่อเลยว่าเฉียวสือเนี่ยนจะหย่ากับเขา

แต่ตอนที่เขาได้ยินเฉียวสือเนี่ยนพูดว่ารักไม่ได้ ก็ไม่อยากรักแล้ว น้ำเสียงฟังดูผ่อนคลายมาก ไม่เหมือนกับแสร้งทำ

เฉียวสือเนี่ยนในเวลานี้ ที่ถือหนังสือสัญญาอยู่ มีใบหน้าเล็ก ดูสงบนิ่ง เรียบร้อย สวมชุดลำลองหลวม ๆ ซึ่งต่างจากภาพลักษณ์เมื่อก่อน ที่งดงามและสมบูรณ์แบบอย่างสิ้นเชิง

หรือว่า เธอจะคิดได้แล้วจริง ๆ ?

ฮั่วเยี่ยนฉือรับหนังสือสัญญาหย่ามาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เนื้อหาด้านในนั้นธรรมดามาก หลัก ๆ ก็คือหย่ากันโดยเฉียวสือเนี่ยนไม่ต้องการอะไรทั้งสิ้น และไม่ขอรับทรัพย์สินด้วย

ด้านล่างมีลายเซ็นที่สวยงามของเธออยู่

“ถ้าไม่มีปัญหา ก็รีบเซ็นชื่อเถอะค่ะ” เฉียวสือเนี่ยนเร่งรัด

ดวงตาสีดำขลับของฮั่วเยี่ยนฉือมองไปที่เธออีกครั้ง “เธอยอมจะหย่าจริง ๆ เหรอ?”

“แน่นอนสิคะ ยิ่งเร็วยิ่งดี!” เฉียวสือเนี่ยนถาม “คุณมีปากกาไหมคะ? ถ้าไม่มีฉันจะไปหยิบให้!”

ฮั่วเยี่ยนฉือไม่ได้รีบพยักหน้า แต่เป็นส่งสัญญาหย่าคืนให้กับเฉียวสือเนี่ยน

“หมายความว่าอย่างไร ยังมีปัญหาอะไรอีกเหรอคะ?”