บทที่ 4 เปิดใจกับสหายคนใหม่ 2/2

โรงน้ำชา

หลังจากพบกันในงานเลี้ยง มู่เสี่ยวชิงก็ได้เขียนจดหมายเชิญหวังลี่จูออกมาพูดคุยกันที่นอกจวน ด้วยในวันนี้จะเกิดเหตุการณ์สำคัญขึ้นซึ่งนางต้องการมีหวังลี่จูผู้เก่งวรยุทธ์มาอยู่ข้างกายด้วย ตัวนางแม้ไม่เก่งวรยุทธ์แต่เรื่องการใช้ยาสมุนไพรนั้น นางสามารถพูดได้เลยว่าเก่งกาจไม่แพ้หมอหลวงในวัง

"ขอโทษด้วยที่ให้เจ้าต้องรอนาน"

หวังลี่จูเข้ามาในห้องรับรองส่วนตัวแล้วทรุดนั่งบนเก้าอี้ทันทีด้วยความเหน็ดเหนื่อย ในตอนขามานี้นางมีเรื่องนิดหน่อยกับสหายผู้นั้น

"วันนี้เจ้าแต่งกายดีขึ้นมากเลยนะ"

มู่เสี่ยวชิงเอ่ยชมด้วยความจริงใจ ครั้งนี้หวังลี่จูสวมอาภรณ์สีเหลืองอ่อนที่ปักลายดอกไห่ถัง บนมวยผมก็ปั่นปิ่นระย้าที่ทำจากหยก นางจึงดูน่ารักสมวัย งดงามราวกับสตรีแรกแย้ม

"เพราะคำแนะนำของเจ้านั่นแหละ แต่ทำไมเจ้าถึงชอบสวมอาภรณ์สีแดงนักเล่า มันไม่ดูฉูดฉาดเกินไปหรือ เมื่อก่อนเจ้าชอบแต่งกายสีขาวกับสีกลีบบัวนี่น่า"

"ความชอบของข้าได้เปลี่ยนไปแล้วล่ะ" มู่เสี่ยวชิงยกน้ำชาขึ้นมาดื่ม นางเสเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น "วันนี้ข้าจะไปซื้อเครื่องเขียนให้กับน้องชาย เจ้าช่วยแนะนำร้านให้ข้าได้หรือไม่"

"ย่อมได้ หากอยากได้เครื่องเขียนชั้นเลิศก็ต้องเป็นร้านเฉิงไฉที่ถนนทางทิศเหนือ"

"งั้นทานขนมเสร็จเราค่อยไปกัน"

"อืม"

หวังลี่จูพยักหน้ารับ ทั้งสองทานขนมกุ้ยฮวาและดื่มชาด้วยความผ่อนคลาย ในระหว่างนี้ก็เอ่ยเล่าเรื่องราวของตนเองไปด้วย เพียงไม่นานทั้งสองก็เริ่มจะสนิทสนมกันเพิ่มมากขึ้น

หลังจากใช้เวลาในโรงน้ำชากว่าครึ่งชั่วยาม ทั้งสองก็เดินออกมาจากห้องรับรองเพื่อไปร้านเฉิงไฉ แต่ว่าในระหว่างทางนั้นมีสตรีกลุ่มหนึ่งเข้ามาขวางทางทั้งสองเอาไว้

"ทั้งสองโปรดหยุดก่อน ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับหวังลี่จู"

คุณหนูโจวที่มีใบหน้าน่ารักก้าวออกมาตรงหน้า นางมองหวังลี่จูด้วยความไม่พอใจ

"เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าเช่นนั้นหรือ" หวังลี่จูเข้ามาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไม่หวั่นเกรง

ที่แท้นี่ก็คือสหายที่ให้คำแนะนำในเรื่องการแต่งกายของนางนั้นเอง ก่อนมาที่นี่นางก็ได้ต่อว่าอีกฝ่ายและตัดความสัมพันธ์ไปแล้ว แต่ดูท่าฝ่ายนั้นจะไม่ยอมง่าย ๆ

"เราไปคุยกันในห้องส่วนตัวดีหรือไม่ ข้าอยากอธิบายเรื่องที่เจ้าเข้าใจข้าผิดไป"

ใบหน้าน่ารักพลันเสแสร้งขึ้นมาทันที สายตาก็ปรับเปลี่ยนเป็นอ่อนลงจนแม้แต่มู่เสี่ยวชิงยังขมวดคิ้วมุ่น ที่แท้การที่สตรีในเมืองหลวงปรับเปลี่ยนสีหน้าของตนนั้นช่างง่ายราวกับพลิกฝ่ามือนั่นเอง

"เจ้าจะพูดอะไรก็พูดมาเถิด ข้ามีธุระกับเสี่ยวชิง"

"ข้า... ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เจ้าเป็นตัวตลกเลยนะ ข้าก็แค่ล้อเล่นกับเจ้าเท่านั้นเอง ผู้ใดจะคิดเล่าว่าเจ้าจะถือคำพูดของข้าเป็นจริงเป็นจัง" นางเอ่ยแก้ตัว โยนความผิดให้กับหวังลี่จูอย่างหน้าตาเฉย

"ที่แท้ภายในใจของเจ้าก็คิดกับข้าแบบนี้จริง ๆ สินะ ได้! เพราะข้าโง่เขลาไม่เท่าทันเจ้า เรื่องที่ข้าแต่งกายราวกับสตรีวิปลาสก็ให้ถือว่าเป็นค่าโง่ของข้าก็แล้วกัน ต่อไปเราสองก็อย่ามาได้พบปะกันอีกเลย แม้เจอหน้าก็อย่าได้เข้ามาทักทายกันอีก!"

"หวังลี่จู! เหตุใดเจ้าถึงไร้เหตุผลเช่นนี้กันเล่า เรื่องเพียงแค่นี้เองนะ"

"เรื่องเพียงแค่นี้ แต่ทำให้ข้ามองใจจริงของเจ้าออกเลยล่ะ "

หวังลี่จูสะบัดหน้ากลับไปอย่างไม่แยแส นางหันมาจูงมือมู่เสี่ยวชิงแล้วลากเดินออกไปจากตรงนี้ทันที หากใครกล้ามาขวางนางก็ผลักออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น และด้วยพละกำลังที่มากกว่าสตรีทั่วไป ทำให้อดีตสหายของนางถึงกับกระเด็นออกไปไกล ร่างบอบบางที่อยู่แต่ในห้องหอเจ็บหนักเพียงแค่ฝ่ามือเดียวของหวังลี่จู

"เจ้า! จะ เจ้าทำร้ายข้า ข้าจะฟ้องท่านพ่อ"

"เอาสิ ถ้าเจ้าอยากให้ตระกูลของเจ้ามีปัญหากับตระกูลหวังของข้า ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะลงไปเล่นกับตระกูลเล็ก ๆ ของเจ้าหรอกนะ"

"รังแกกันเกินไปแล้ว เจ้ามันสตรีหยาบช้า!"

"เจ้าน่ะสิสตรีเสแสร้ง!"

เพียะ!!

หวังลี่จูสะบัดฝ่ามือเข้าไปตบใบหน้าของอดีตสหายเพื่อเป็นการสั่งการ ทุกคนได้แต่อ้าปากค้างตะลึงกับภาพตรงหน้า ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางนางอีกเลย ผู้ใดก็รู้ว่าตระกูลหวังนั้นใกล้ชิดสนิทสนมกับเชื้อพระวงศ์ มีเรื่องด้วยคุ้มแล้วหรือ...