บทที่ 4 เปิดใจกับสหายคนใหม่ 1/2

บทที่ 4

เปิดใจกับสหายคนใหม่

"สหายเช่นนั้นทางที่ดีเลิกคบไปจะดีกว่า นางไม่ได้หวังดีกับเจ้าหรอกนะลี่จู" มู่เสี่ยวชิงเข้ามากระซิบใกล้ ๆ โดยที่ไม่ต้องการให้ผู้ใดได้ยิน "ลูกเพิ่งเจอลี่จู เช่นนั้นลูกขอพานางไปยังที่นั่งเลยนะเจ้าคะ" ประโยคหลังหันมาเอ่ยกับบิดาเสียงหวาน

"ได้สิ ๆ ดีเลย พวกเจ้าทั้งสองก็พูดจากันดี ๆ หน่อยเล่า"

มู่อู๋ซวนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม หวังเจิ้งเทียนเองก็พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปแยกคุยกันอีกทางหนึ่ง ส่วนสตรีทั้งสองก็เดินไปคุยไปเช่นกัน

"ที่เจ้าพูดออกมาเมื่อครู่หมายความว่าอย่างไร"

หวังลี่จูจับแขนของมู่เสี่ยวชิงเอาไว้แน่น นี่คือสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจของนาง นอกจากท่าทางที่ดูเปลี่ยนไปของมู่เสี่ยวชิงจะทำให้นางสงสัยแล้ว อีกฝ่ายยังพูดจาให้นางชวนสงสัยด้วย นางไปรู้อะไรมาเช่นนั้นหรือ

"เพราะข้าเคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับสหายหน้าเนื้อใจเสืออย่างไรเล่า การแต่งกายของเจ้าเช่นนี้ช่างชวนให้ผู้อื่นขบขันมากกว่าจะชื่นชม เจ้าดูสิว่ามีคุณหนูตระกูลใดแต่งกายเช่นเจ้าบ้างหรือไม่"

หวังลี่จูชะงักไปกับคำพูดของมู่เสี่ยวชิง นางค่อย ๆ หันไปมองยังที่นั่งที่มีคุณหนูจากชนชั้นสูงนั่งอยู่อย่างพิจารณา เป็นจริงที่อีกฝ่ายพูด ในที่นี้ทุกคนล้วนแต่งกายด้วยอาภรณ์สีใดสีหนึ่งเท่านั้น แต่หากมีสีอื่นก็จะเป็นสีที่ใกล้เคียงกัน ไม่ใช่โดดเด่นดังเช่นนาง

"นี่ข้า... ถูกหลอกงั้นหรือ"

"ผิวกายเช่นเจ้าสมควรแต่งกายด้วยชุดสีชมพูอ่อน สีฟ้าสดใส หรือสีเหลืองมากกว่า"

"เช่นนั้นหรือ..."

หวังลี่จูตอบรับอย่างเหม่อลอย นางกำลังคิดถึงสหายที่แนะนำให้นางแต่งกายเช่นนี้เพื่อเพิ่มความโดดเด่นให้กับตนเอง เหตุใดถึงได้ร้ายกาจกับนางเช่นนี้กัน ทั้งที่นางนั้นจริงใจต่ออีกฝ่ายแท้ ๆ

"เจ้าไม่ต้องนึกหาเหตุผลจากสหายผู้นั้นหรอก แค่นี้ก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการให้เจ้าเป็นตัวตลกของทุกคน คนเช่นนี้หลีกหนีให้ห่างเป็นดีที่สุด"

"เป็นข้าที่เชื่อคนง่ายไป ขอบใจเจ้ามาก" หวังลี่จูมองมู่เสี่ยวชิงในสายตาที่เปลี่ยนไป

ความจริงนางก็ไม่ถึงกับเกลียดชังมู่เสี่ยวชิงนักหรอก เพียงแต่รู้สึกไม่ชอบใจในความหัวอ่อนและความเรียบร้อยของอีกฝ่ายมากกว่า เกิดในตระกูลแม่ทัพควรจะห้าวหาญดุดัน และไม่ยอมให้ผู้ใดมารังแกมากกว่ามิใช่หรือ

แต่หลายปีที่ผ่านมานี้ดูเหมือนว่ามู่เสี่ยวชิงจะเปลี่ยนไปแล้ว ขนาดนางยังรู้สึกได้เลยว่ามู่เสี่ยวชิงนั้นดูเย็นชามากกว่าแต่ก่อนมากนัก! ความอ่อนหวานที่อีกฝ่ายเคยมีดูเหมือนจะหลงเหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้น

"งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว เจ้าไปนั่งที่ก่อนเถิด"

"ขอบใจเจ้ามาก ข้ามองเจ้าผิดไปจริง ๆ เสี่ยวชิง"

หวังลี่จูเดินยิ้มไปนั่งยังที่นั่งของตน ในขณะที่มู่เสี่ยวชิงรู้สึกสะท้อนใจกับคำพูดของหวังลี่จู ในชาติก่อนเป็นนางที่ผลักไสความหวังดีของอีกฝ่าย ในตอนนั้นนางหลงเชื่อคำพูดหวานหูของจางหลิงฟาง มากกว่าคำพูดที่ตรงไปตรงมาของหวังลี่จู

งานเลี้ยงของจวนตระกูลมู่ได้รับเสียงชื่นชมจากแขกเหรื่อในงานอย่างล้นเหลือ มู่อู๋ซวนก็เอ่ยบอกกับทุกคนว่าเป็นฝีมือการจัดงานเลี้ยงของบุตรสาว ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เหล่าฮูหยินที่มีบุตรชายในวัยออกเรือนต่างเริ่มสนใจในตัวมู่เสี่ยวชิง อายุยังน้อยแต่สามารถจัดงานได้อย่างเหมาะสม ทั้งที่มารดาเสียไปตั้งแต่ยังเล็ก ดูท่าตระกูลมู่คงจะมีอาจารย์ดีคอยอบรมบุตรสาวเป็นแน่!