ปลดผนึก

ปลดผนึก

ซาว่าคล้ายกลืนข้าวไม่ลง ภายในใจเขามีแต่ความกังวล

"ได้เห็นแล้วว่าร่างกายนี้ยังคงอยู่"

"ทำไมกัน"

"ซาว่า บ่นพึมพำอะไร ทำไมไม่กินข้าว"

สเวนตักข้าวป้อนภรรยา ไม่ใช่เขาไม่สงสัยในตัวนักดนตรีคนนั้น เพียงแต่ไม่อยากพูดอะไรให้ซาว่าลำบากใจเท่านั้น

บางอย่างก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้

เพียงแต่แกล้งมองข้ามไปก็แค่นั้น

"นี่ท่านพี่" ซาว่าสบตาสเวน สายตาเศร้าสร้อยนั้นทำเอาคนเป็นสามีเจ็บหัวใจแปล๊บๆ

"ว่าไง" เขาพูดเสียงนุ่ม ลูบหัวซาว่าอย่างเอ็นดู ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาตกหลุมรักคนๆนี้

รู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วสิ

"ท่านพี่สเวน ท่านพี่ ออกมาหาน้องที ท่านพี่"

แต่ก่อนจะได้คุยอะไรก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากด้านนอก สเวนคิ้วกระตุก "นั่นเสียงโดนัลนี่นา" ซาว่าหน้าตาเริ่มบึ้งตึง

"ชู้รักท่านมาทำอะไรที่นี่"

"โธ่ ชู้อะไรกัน ตั้งแต่แต่งกับน้องพี่ก็ไม่ได้ยุ่งกับใครเลยนะ"

"เคยกอดกันต่อหน้าน้องอยู่นี่นา"

"ก็ตอนนั้น...."

"ตอนนั้นอะไร"

"ท่านพี่ ฮือๆๆๆๆ ออกมาหาน้องหน่อย"

"เฮ้อ!" สเวนจำใจเดินออกมาหน้าปราสาทอีกครั้ง ส่วนซาว่าก็เดินกระทืบเท้าตึงตังตามออกมาด้วย

"ท่านพี่ ฮือออออ ท่านพี่ช่วยน้องด้วย ท่านพี่ฮาเกน ฮือออ