เจ้าจันทร์เมียยักษ์ ๑๑ เทพยดาเกี้ยวพาราสี (๕) จบตอน

“... มาหาพี่ถึงที่ มิกลัวหรือ” เสียงทุ้มทวนถาม ดวงตาสีครามราวกับท้องฟ้ายามเช้าสบตากับหล่อน พาลให้หัวใจสั่นระรัว เทวดาหนุ่มหยัดกายลุกขึ้น เมื่อขยับมาก็ชิดใกล้กันเกินจำเป็น

“คะ... คุณปู่” เสียงหวานสั่นระริก ทำไมต้องหน้าตาดีขนาดนี้ก็ไม่รู้ ถึงไม่รักก็จริง แต่ใกล้ขนาดนี้เป็นใครก็หวั่นไหว

“เลิกเรียกว่าคุณปู่ได้หรือไม่ ถึงอายุอานามกว่าพันปี แต่พี่ก็มีรูปกายดังหนุ่มสาว”

“...”

“ลืมมันผู้นั้นได้แล้วหรือ” เธอกลั้นก้อนสะอึกลงคอ พลางสั่นหน้าไหวๆ

“ถึงลืมไม่ได้ ก็ต้องลืมไม่ใช่หรือคะ”

“แล้วหากมิว่าทำเช่นไรน้องก็ยังลืมมิได้ จักทำอย่างไรต่อ” เทพยดาหนุ่มต้องการล่วงรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของมธุรสของเขา หากแต่นางกลับสั่นหน้าไปมาอีกครั้ง เธอตกหลุมรักสุวรรณราพณ์ไปเต็มใจอย่างมิต้องสงสัย “จักมิมีคำตอบให้พี่เลยหรือ”

หยาดน้ำตาใสรื้นขึ้นบนดวงตากลมโต มธุรสสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น

“หนูไม่รู้ว่ารักเขาขนาดนี้ได้อย่างไรเลยค่ะ”

“...”

“มันตลกร้ายดีนะคะ ทั้งที่คุณปู่ปลาดีกับหนูทุกอย่าง แต่ใจหนูกลับเรียกหาแต่คนที่ใจร้ายกับตัวเอง” เธอว่าอย่างอดสู ทั้งๆ ที่คนตรงหน้าเพียบพร้อมเสียขนาดนี้ แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับนึกถึงแต่หน้ายั