บทที่ 9 อารมณ์ที่เริ่มก่อตัว

อันนา  ก้าวออกจากร้านกาแฟเพื่อขึ้นซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของ พีท

พีท ยื่นหมวกกันน็อกมาตรงหน้าเธอโดยไม่พูดอะไร หญิงสาวก้มมองมัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาเล็กน้อยอย่างลังเล

หมวกกันน็อกสีดำด้านมีรอยขีดข่วนเล็กน้อยตามการใช้งาน แต่มันดูสะอาดและถูกดูแลอย่างดี กลิ่นจาง ๆ ของน้ำหอมผู้ชายยังติดอยู่ที่ด้านในของมัน

เธอจ้องมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ยกขึ้นครอบศีรษะ

ขอบหมวกแตะกับหน้าผากของเธอเบา ๆ ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ดึงมันลงจนพอดีกับศีรษะ

เธอเอื้อมมือไปจับสายรัดคาง พยายามเกี่ยวมันเข้ากับตัวล็อก แต่นิ้วมือดันสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะความตื่นเต้นหรือเพราะสายรัดมันแน่นเกินไปกันแน่

"อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวฉันช่วย"

เสียงของ พีท ดังขึ้นใกล้ ๆ ก่อนที่มืออุ่นของเขาจะเอื้อมเข้ามาจัดการล็อกสายรัดให้แทน ปลายนิ้วของเขาแตะแผ่วเบาที่ใต้คางของเธอ ทำให้ อันนา สะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

อันนา เผลอกลั้นหายใจเมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้กว่าที่เธอคาดไว้ ใกล้เสียจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่รินรดอยู่แถวแก้ม และกลิ่นกายของเขาที่เจือไปด้วยความสดชื่นแบบผู้ชาย

เธอ พยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

"พอดีรึยัง?" พีทถามพร้อมเอียงคอมองเธอ ดวงตาสีเข้มของเขามีแววขบขันเมื่อเห็นเธอนิ่งไป

"หะ…หืม?" เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบพยักหน้า "อะ…โอเค พอดีแล้ว"

พีท ยิ้มมุมปากนิด ๆ ก่อนจะผละออก "งั้นไปกันเถอะ"

อันนา พยักหน้าแรง ๆ เหมือนจะกลบเกลื่อนความวูบไหวในอก แต่ต่อให้เธอพยายามบอกตัวเองว่าไม่มีอะไร… เธอก็ยังรู้สึกว่ามือของเขาที่แตะคางเธอเมื่อครู่ ทิ้งร่องรอยบางอย่างที่ทำให้เธอหวั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้…

อันนา กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าร้อนผ่าวของตัวเองไว้ภายใต้หมวกกันน็อก—ให้ตายเถอะ… ทำไมการใส่หมวกกันน็อกมันถึงทำให้เธอใจสั่นแบบนี้กันนะ?!

พีท ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะขยับถอยหลังไป สวมหมวกกันน็อกอีกอันของตัวเอง แล้วสตาร์ทรถ

หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้งเมื่อมือของเธอเผลอแตะเข้ากับไหล่ของเขา

"จับดี ๆ ล่ะ" พีทเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้อันนา รู้สึกว่าหน้าร้อนขึ้นมาอย่างประหลาด

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมวางมือบนเอวของเขาอย่างไม่เต็มใจนัก หวังว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นท่าทีขัดเขินของตัวเอง

รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่พุ่งตัวออกไปบนท้องถนน สายลมยามค่ำคืนปะทะใบหน้าของ อันนา แต่กลับไม่สามารถช่วยให้ความร้อนที่พวงแก้มของเธอลดลงได้เลย เสียงเครื่องยนต์ดังเป็นจังหวะมั่นคง ในขณะที่เธอพยายามข่มใจไม่ให้สนใจถึงความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขามากเกินไป

ระหว่างทาง พีท ไม่ได้พูดอะไร อันนาเองก็ไม่กล้าทำลายความเงียบเช่นกัน มีเพียงเสียงลมหวิวและไฟถนนที่ทอดเป็นแนวยาวไปตามทาง

จนกระทั่ง…

พีท ชะลอความเร็วลง และในที่สุด รถมอเตอร์ไซด์คันงาม ก็หยุดนิ่งที่หน้าภัตตาคารใหญ่แห่งหนึ่ง ตึกสูงโอ่อ่าตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า แสงไฟสีทองจากตัวอาคารส่องประกายหรูหรา ราวกับสถานที่แห่งนี้ถูกแยกออกจากโลกของเธอโดยสิ้นเชิง

อันนา มองป้ายชื่อภัตตาคาร ก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปมองพีทด้วยความตกใจ

"เดี๋ยวนะ…นี่นายพาฉันมากินข้าวที่ไหนกัน ทำไมถึงพามาร้านอาหารที่ใหญ่โตแบบนี้นะ ฉันจะตังค์จ่ายได้ยังไง ?" เธอถามเสียงหลง

"เงินเดือนฉันทั้งเดือนที่ทำงานที่ร้านกาแฟ คงไม่พอจ่ายสำหรับการกินที่นี่เพียงครั้งเดียว พาฉันกลับไปกินร้านข้าวแกงข้างทางทีนะ ขอร้องละ" อันนา รีบบอก ชายหนุ่ม

พีท ยิ้มมุมปาก พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างดัง ดวงตาคมทอประกายขี้เล่น

" ฉันบอกแล้วไง ว่าจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง"

"และมื้อนี้ฉันเลี้ยงเธอเอง ยัยแว่น" พีท พูดพร้อมกับเรียกเด็กมาเก็บรถมอเตอร์ไซด์ของเขาไปไว้ยังที่จอดรถของภัตตาคาร

หญิงสาว รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกพาเข้าสู่โลกที่เธอไม่คุ้นเคย…และที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ เธอกำลังจะเข้าไปในโลกใบนั้นกับพีท!

ทั้ง 2  มาถึงภัตตาคารหรูที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เพียงแค่ก้าวเข้ามาในล็อบบี้ เธอก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่แตกต่างจากร้านอาหารทั่วไป ผนังร้านประดับด้วยภาพวาดสีน้ำมัน ภายในร้านตกแต่งแบบสไตด์ยุโรป ดุจดั่งพระราชวัง และพนักงานในชุดสูทยืนต้อนรับอย่างสุภาพ

"เชิญทางนี้ครับ คุณพีท" เสียงพนักงานต้อนรับดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง เหมือนกับรู้จักกับชายหนุ่มมาอย่างยาวนาน ก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะที่จัดไว้เป็นพิเศษ โต๊ะที่ตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีแดงสดและเทียนหอมที่ให้แสงสลัว โรแมนติก ผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดตาถูกพับมุมไว้อย่างประณีต จานชามและแก้วไวน์คริสตัลวางเรียงกันอย่างลงตัว เสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศอันอบอุ่นและหรูหรา

หญิงสาวไม่คิดว่าร้านนี้จะดูหรูหราขนาดนี้ และที่สำคัญ…การต้อนรับของพนักงานก็ทำให้เธอแปลกใจยิ่งกว่า

"เดี๋ยวนะ…นี่มันอะไรกัน?" เธอกระซิบถาม พีท พลางกวาดตามองรอบตัวอย่างระแวดระวัง

"นี่นายเป็นใครกันแน่เนี่ย?" เธอถามเสียงเบา

พีท หัวเราะในลำคอ "เป็นแค่คนธรรมดาที่พาเธอมากินข้าวเท่านั้นเอง"

แต่จากสายตาของพนักงาน…และน้ำเสียงให้เกียรติแบบนั้น อันนาไม่คิดว่าเขาจะ "ธรรมดา" อย่างที่พูดเลยสักนิด!

พนักงานเดินมาเสิร์ฟเมนูอย่างนอบน้อม ไม่ต่างจากเวลาที่ต้อนรับแขกระดับ VIP

อันนา รู้สึกได้ถึงสายตาของพนักงานทุกคนที่มอง พีทด้วยความนอบน้อมอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย" พีท หัวเราะเบา ๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้

"เจ้าของร้านนี้เป็นเพื่อนของพ่อฉันเอง… พวกเขารู้จักฉันดี" พีทกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา ทว่าคนที่นั่งฟังกลับรู้สึกถึงน้ำหนักของประโยคนี้

อันนา อ้าปากค้าง เธอจ้องเขาด้วยสายตาตกใจ "นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?"

"แล้วนายเป็นลูกใครกัน?" อันนา ตั้งคำถามในใจตัวเองด้วยความสงสัย

พีท ยิ้มมุมปาก ไม่ตอบอะไร แค่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายใจ

ยังไม่ทันที่ อันนา จะตั้งตัวได้ดี ประตูทางเข้าก็เปิดออก พร้อมกับเสียงหัวเราะดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของร้าน

เธอหันไปมองตามเสียงฝีเท้า และแล้วสายตาก็สบเข้ากับคนที่เพิ่งเดินเข้ามา—กวิน ชายหนุ่มที่ไม่เคยปราศจากรอยยิ้มเจ้าชู้บนใบหน้า และข้างกายเขาคือ ยี่หวา หญิงสาวผู้เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ ทั้งความสวยและความมั่นใจที่โดดเด่นเกินใคร

ค่ำคืนนี้ พวกเขามากันเพียงสองคน…ดูราวกับเป็นคู่รักที่เร่าร้อนและเมื่อเธอลอบมองคนที่นั่งข้างกาย—พีท—เธอก็อดคิดไม่ได้ว่า ตัวเองกับเขา ก็ดูเหมือนเป็นคู่รักอีกคู่หนึ่งเช่นกัน…

"เจอกันโดยบังเอิญอีกแล้วนะเพื่อน" เสียงทุ้มของกวิน ดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเข้ามาใกล้ เขาแสยะยิ้มขำ ๆ สายตากวาดมองมาที่ พีท  

แต่สิ่งที่ทำให้ อันนา รู้สึกแปลก ๆ คือแววตาของ กวิน ที่จ้องมองเธอ ราวกับมีความคิดบางอย่างซ่อนอยู่

กวิน หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยักคิ้วให้พีท แล้วค่อย ๆ หันไปทาง อันนา แววตาของเขาฉายแววซุกซนอย่างจงใจ ก่อนจะลากสายตามองเธอจากหัวจรดเท้า พิจารณาเธออย่างละเอียดทุกจุด

เขาเริ่มจากใบหน้าหวานที่ดูไร้เดียงสา ดวงตากลมโตภายใต้แว่นตาคู่นั้นซ่อนแววขี้อายที่ทำให้เธอดูมีเสน่ห์โดยไม่ต้องพยายาม

ต่อมา...สายตาของเขาเลื่อนต่ำลงมาที่ลำคอระหง ไล่ไปจนถึงเรียวแขนเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วหยุดที่ส่วนโค้งเว้าของร่างกายเธอ

ทรวดทรงของอันนาแม้จะถูกซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อนักศึกษาตัวเล็ก แต่ก็ไม่ได้บดบังความสมส่วนที่ชวนให้ต้องเหลียวมอง โดยเฉพาะช่วงอกที่ขับเน้นส่วนเว้าโค้งได้อย่างสมบูรณ์แบบ

แต่สิ่งที่ทำให้ กวิน กระตุกยิ้มออกมา... คือกระโปรงนักศึกษาตัวสั้นที่เธอสวมอยู่ มันเผยให้เห็นเรียวขาขาวละมุนที่ไขว้กันอย่างเป็นธรรมชาติ ยิ่งเมื่อเธอขยับตัวเล็กน้อย กระโปรงก็เลิกขึ้นจนเผยให้เห็นเนื้อผิวนวลเนียนมากขึ้น

"นี่เธออีกแล้วเหรอ?" กวิน เอ่ยถาม ริมฝีปากเหยียดเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"สาวน้อยใส่แว่น หน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้น ฉันนึกว่า พีท แค่พามาเล่น ๆ แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นคู่หูทำโครงการวิจัยคนสำคัญกว่าที่คิดแฮะ"

อันนา ขมวดคิ้ว ไม่ชอบน้ำเสียงของเขาเลยสักนิด มันมีทั้งความเยาะเย้ยและบางสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

ส่วน ยี่หวา ที่เดินตามมาติด ๆ ส่งสายตาเป็นประกาย ก่อนจะก้าวเข้ามานั่งข้าง ๆ พีท "บังเอิญจังเลยนะคะพีท"

เธอพูดเสียงหวาน พร้อมเอนตัวเข้าไปใกล้เขาอย่างจงใจ เธอรู้สึกพอใจในหน้าตาหล่อเหลาคมคาย หุ่นอันสูงโปร่ง รวมถึงร่างกายอันกำยำของพีท ทำให้เธอรู้สึกเร่าร้อนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่หญิงสาวเองก็รู้ว่า พีทเอง ไม่ได้สนใจเธอสักนิด

จากนั้น ยี่หวา ก็จะขยับเข้าไปใกล้ พีท มากขึ้นจนแทบจะชิดกัน เธอได้กลิ่นกายที่หอมกรุ่นของชายหนุ่มลอยแตะจมูกของเธอ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอยากเบียดร่างกายเข้าไปให้ใกล้เขาอีกมากขึ้น

ยี่หวา รู้ดีว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ เธอมั่นใจในรูปร่างและหน้าตาของตัวเองมาโดยตลอด ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเมินเฉยต่อเธอได้ แต่พีท… เขาเป็นข้อยกเว้น

สิ่งที่ทำให้เธอได้เจอกับพีทในครั้งแรก เนื่องจากเธอเป็นคู่ควงของ กวิน นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอได้มีโอกาสเจอเพื่อนของ กวิน และหนึ่งในนั้นก็คือ พีท

หญิงสาวปฏิเสธไม่ได้เลยว่าถูกดึงดูดเข้าหาชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงโปร่ง สมส่วน แต่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อพอเหมาะ ใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์แบบไม่ต้องพยายาม ยิ่งไปกว่านั้นคือท่าทางนิ่งขรึมและแววตาคมกริบที่ดูเหมือนไม่เคยสนใจใครเป็นพิเศษ นั่นยิ่งทำให้เขาดูน่าหลงใหล

ยี่หวา เคยพยายามเข้าหาเขาหลายครั้ง ใช้ลูกเล่นและเสน่ห์ที่เคยได้ผลกับผู้ชายทุกคน

ทว่า…พีท กลับมองเธอเพียงผ่าน ๆ ตอบรับเธอแค่ตามมารยาท ไม่มีความหวั่นไหว ไม่มีความสนใจใด ๆ แฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้นเลย

มันน่าหงุดหงิดและท้าทายในเวลาเดียวกัน

แต่สิ่งที่ทำให้เธอขัดใจที่สุดคือ ตอนนี้ พีท กลับให้ความสนใจกับ อันนา—ผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยในสายตาเธอ! หญิงสาวที่ใส่แว่นตา หน้าตาจืดชืดที่ดูเงอะงะ ไม่มีเสน่ห์เย้ายวนสักนิด ทำไม พีท ถึงมองแต่เธอ? แถมเขายังพายัยแว่นคนนี้มานั่งทานข้าวในภัตตาคารหรูร้านนี้อีกด้วย มันน่าเจ็บใจนัก…

ยี่หวา กัดริมฝีปากแน่น ข่มความไม่พอใจเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มหวาน เธอไม่ชอบการถูกเมิน และเธอไม่ยอมให้ตัวเองเป็นแค่ตัวประกอบในเรื่องนี้แน่ ๆ…

อันนา รู้สึกเหมือนอุณหภูมิรอบตัวลดลง เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้

"อันนา?" เสียงทุ้มของ กวิน ดังขึ้น เรียกให้เธอหันกลับไปมองเขา

กวิน ยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้จนเธอถอยหลังไปเล็กน้อย

"มาทานข้าวกับหนุ่มหล่อสุดฮอต พีท อีกแล้วหรอ?" เขาถามเสียงเรียบ แต่แววตากลับมีความนัยบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

พีท ยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองปฏิกิริยาของทุกคนราวกับกำลังสนุกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

"ทำไมเหรอ?" พีทเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง

"อันนา เป็นแขกของฉัน มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

กวิน หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวข้าง ๆ อันนา โดยไม่รอคำเชิญ

"เปล่าหรอก…"

เขาพูดปฏิเสธ แต่ดวงตากลับเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ราวกับซ่อนความลับบางอย่างไว้

"ก็ปกติแก ไม่เคยพาใครมาให้เจอบ่อยๆ แบบนี้น่ะสิ"

กวิน โน้มตัวเข้ามากระซิบใกล้ ๆ อันนา เสียงทุ้มต่ำชวนขนลุก

"ยกเว้นว่าคน ๆ นั้นจะพิเศษมากจริง ๆ"

หัวใจ อันนา เต้นกระหน่ำขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอหันขวับไปมอง พีท ทันที แต่ชายหนุ่มกลับเพียงแค่หัวเราะเบา ๆ ราวกับไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดนั้น

"ไม่เห็นต้องคิดมากเลย" พีท เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาสบาย ๆ ของเขาตัดกับบรรยากาศที่เริ่มจะอึดอัดขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาของเขายังคงเรียบนิ่งราวกับคำพูดของ กวิน ไม่มีผลอะไรกับเขาเลย

"ฉันก็แค่ชวนเธอมาทานข้าว…ไม่มีอะไรพิเศษหรอก" น้ำเสียงของเขาเป็นไปตามปกติ ไม่ได้แสดงออกว่าต้องการอธิบายให้ใครเข้าใจ

แต่ดูเหมือน ยี่หวา เองจะไม่คิดเช่นนั้น

เธอเอียงคอน้อย ๆ ดวงตาคมกริบไล่สำรวจ อันนา ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแบบไม่คิดปิดบัง ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ไม่ได้เป็นมิตรนัก ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

"เหมือนฉันเคยเดินผ่านเธอตอนเรียน แต่เธอก็ไม่ได้มีอะไรสะดุดตา ฉันเลยไม่ทันสังเกตเลยว่า…เธอเรียนคณะเดียวกับฉัน" เธอลากเสียงเนิบนาบ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ราวกับกำลังสนุกกับคำพูดของตัวเองและเอียงคอมองอีกฝ่าย ดวงตาฉายแววขบขัน ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่หวานเสียจนบาดหู

"แล้วเธอก็คงไม่ได้เป็นคนพิเศษของเขาหรอกมั้ง?" รอยยิ้มแต้มที่มุมปาก ก่อนเธอจะกระซิบเบา ๆ แต่จงใจให้ได้ยินชัดเจน

อันนา กำมือแน่น รู้สึกถึงไอร้อนที่ตีขึ้นมาจนแน่นอยู่ที่อก ทุกถ้อยคำของยี่หวาเหมือนเข็มแหลมที่คอยทิ่มแทง เธอไม่ชอบน้ำเสียงยั่วเย้า ไม่ชอบแววตาดูแคลนนั่นเลยสักนิด

แต่จะให้เถียงกลับไปตอนนี้ก็ใช่ว่าจะมีเหตุผลอะไรที่ดีพอ และเธอเองก็ไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้

เธอสูดลมหายใจลึก กล้ำกลืนความขุ่นเคืองลงไป พยายามรักษาสีหน้าให้เรียบเฉย แม้ว่าภายในใจจะเดือดพล่านแค่ไหนก็ตาม...

"ฉันต้องรีบกินข้าว แล้วรีบไปส่ง อันนา กลับหอพัก" พีท พูดอย่างจริงจัง

กวิน ถึงกับชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเขาหัวเราะออกมาเบา ๆ ราวกับเจอเรื่องที่ถูกใจ

"โอ้โห นี่แกจะ… รีบไปส่ง หรือรีบไปทำอะไรกันแน่?" เขาแกล้งลากเสียงหยอกล้อ พลางเลิกคิ้วสูงอย่างเจ้าเล่ห์

"หืม…หรือว่าแกมีแพลนอะไรพิเศษกับสาวแว่นของแกคืนนี้?"

คำพูดนี้ของ กวิน ทำให้ ยี่หวา รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนี ราวกับไม่อยากรับรู้หรือให้ความสนใจกับประเด็นที่เขายกขึ้นมา

ส่วน อันนา ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาของทุกคน ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนแทบระเบิด

พีท ปรายตามองกวิน กับ ยี่หวา ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาของเขาแน่วแน่ ไม่เปิดช่องให้มีการต่อรองใดๆ

"ถ้าแก กับผู้หญิงของแก อยากดื่ม ก็น่าจะไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองดีกว่านะ" เขาพูดเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยน้ำเสียงกดดัน

ยี่หวา รู้สึกหน้าชาเหมือนเธอกำลังถูกตบและทำหน้าไม่ถูก เมื่อ พีท เอ่ยปากออกมา ราวกับกำลังไล่เธอกับกวินไปให้พ้น

สายตาของเขาเฉยชาและเด็ดขาดจนเธอรู้สึกอึดอัด มือกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว ขณะที่พยายามเรียบเรียงคำพูด แต่กลับพบว่าความรู้สึกจุกแน่นในอกทำให้พูดอะไรไม่ออก

ส่วน กวิน เองก็ดูเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบมอง พีท ด้วยแววตาครุ่นคิด คล้ายจะประเมินสถานการณ์ตรงหน้า

"เอาล่ะ ๆ เรา 2 คนไปที่โต๊ะของเรากันเถอะ ยี่หวา อย่าขัดจังหวะ พีท กับ อันนา เลย" เขาลากเสียงยาว ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก ทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายลง

ยี่หวา เหลือบมอง อันนา เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดอย่างคนไม่พอใจ

เธอเป็นผู้หญิงที่มีทุกอย่าง — หน้าตา หุ่น ความมั่นใจ และเสน่ห์ที่ทำให้ผู้ชายต้องเหลียวหลัง แต่ พีท กลับเมินเฉยใส่เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในขณะที่ อันนา…ยัยผู้หญิงใส่แว่นตา แสนจืดชืดคนนั้นกลับได้รับความสนใจจาก พีท ชายหนุ่มที่ตัวเธออยากครอบครอง แม้เธอจะมี กวิน อยู่ข้างกายก็ตาม

ริมฝีปากของ ยี่หวา บิดเป็นรอยยิ้มบาง แต่ในใจกลับเดือดพล่าน ฉันไม่มีวันแพ้ให้เธอหรอก ยัยแว่นหน้าจืด!

เธอคิดในใจอย่างมุ่งมั่น สักวันเขาจะต้องตกอยู่ภายใต้เสนห์ของเธอ…ไม่ว่าเธอจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม

แม้ ยี่หวา จะมี กวิน อยู่ข้างกาย แต่ลึกๆ แล้ว ใจของเธอกลับโหยหาอ้อมกอดของ ชายหนุ่มที่ชื่อ พีท ที่ไม่เคยมองเธออยู่ในสายตาของเขาเลย

ส่วน กวิน เองก็เดินโอบเอว ยี่หวา ออกมา

และครุ่นคิดในใจ อันนา เธอน่าสนใจ...ยิ่งเธอทำเหมือนไม่ต้องการความสนใจ ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณนักล่าของเขาให้ทำตรงกันข้าม หญิงสาวคนนี้ไม่ได้สวยสะดุดตาแบบยี่หวา ทว่ามีเสน่ห์บางอย่างที่ดึงดูดเขาอย่างน่าประหลาด ราวกับแม่เหล็กที่มองไม่เห็น มิน่าล่ะ...พีท ถึงหวงเธอเหมือนไข่ในหิน และขนาดพามาทานข้าวที่ภัตตาคารแห่งนี้ เขาครุ่นคิด  “มันไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาด้วยเลย เธอต้องเป็นคนพิเศษมากสำหรับเจ้าหมอนี่จริงๆ” แล้วถ้าเขาเกิดอยากลิ้มลองของรักของหวงของพีทขึ้นมาล่ะ...?

ในเมื่อเป็นเพื่อนกัน มันคงไม่ว่าอะไรหรอก…ใช่ไหม…รึเจ้าพีทมันจะโมโหขนาดไหนนะ ที่ของหวงชิ้นนี้โดนแย่งไป?

กวิน ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะกระชับอ้อมแขนรอบเอวยี่หวาและพาเธอเดินไปยังโต๊ะอาหารที่เขาจองไว้แบบส่วนตัว

ทิ้งไว้เพียง อันนา ที่ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังกลายเป็นเป้าสายตาของใครบางคนที่ไม่คิดปล่อยให้เธอหลุดมือไปง่าย ๆ