EP 1 หัวใจยังคงเต้น

EP 1

หัวใจยังคงเต้น

......................................

 

"วันนี้ก็เป็นเด็กดี แล้วก็อย่าส่งเสียงร้องขึ้นมาเลยนะโลมาขอร้องล่ะ (＞︿＜) "

โลมาเอ่ยกับนาฬิกาวัดชีพจรราคาแพงที่ข้อมือของตัวเองด้วยท่าทางอ้อนวอน เธอลูบไล้มันอย่างทะนุถนอมแผ่วเบา ราวกับการทำแบบนี้เป็นวิธีแก้เคล็ดอย่างหนึ่ง ถึงแม้จะรู้ดีว่ามันไร้สาระก็ตาม

 

"น้องโลมา"

"พี่ศิรามารอแล้วลูก" 

 

"ค่าคุณแม่" โลมาส่งเสียงขานรับมารดาอย่างสดใส ก่อนจะรีบคว้ากล่องยานานาชนิดที่ต้องกินเป็นประจำใส่กระเป๋าสะพายทันทีด้วยความรีบร้อน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่เธอจะได้เป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งคณะดนตรีมหาวิทยาลัยยูอย่างเต็มตัว หลังจากที่หยุดเรียนไปหนึ่งปี เพราะต้องไปรักษาอาการโรคหัวใจ หนำซ้ำยังจะได้ไปเรียนกับคู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของตัวเองอีกต่างหาก เพราะอย่างนั้นมันจึงทำให้เธอรู้สึกมีความสุขเอาเสียมาก ๆ จนเมื่อคืนเธอแทบจะนอนไม่หลับเลยทีเดียว

 

 

"พี่ศิรามารับโลมา พี่ศิรามารับโลมา"

 

ตึก ตึก ตึก!

คนตัวเล็กตื่นเต้นจนต้องฮัมเป็นเพลงออกมา เธอวิ่งลงบันไดอย่างรีบร้อน เพราะกลัวว่าศิราจะรอนาน

 

"น้องโลมาค่อย ๆ เดินสิลูก"

"วิ่งแบบนั้นเดี๋ยวก็ตกบันไดกันพอดี"

มารดาวัยกลางคนเอ็ดลูกสาวที่วิ่งลงมาจากชั้นบนของบ้านอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะอ่อนใจ ลูกสาวคนเล็กมักจะทำให้เธอต้องคอยเป็นห่วงอยู่เสมอ เพราะโรคหัวใจที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เพราะอย่างนั้นเธอจึงคอยประคบประหงมลูกสาวคนเล็กราวกับไข่ในหิน โลมาไม่ได้สนใจกับท่าทีอ่อนอกอ่อนใจของคนเป็นแม่เพราะชินกับความเป็นห่วงมากเกินพอดีเสียแล้ว

 

"พี่ศิรา (◕‿◕❀)" หญิงสาวเอ่ยทักคู่หมั้นของตัวเองที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนจะวิ่งเข้าไปเกาะแขนของเขาอย่างสนิทสนมทันที ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดูเมินเฉยต่อเธอแค่ไหนก็ตาม แต่ทว่าเธอก็ชินเสียแล้ว

 

 

"ป้าฝากน้องด้วยนะ ศิรา" 

มารดาของหญิงสาวเอ่ยฝากฝังลูกสาวกับคู่หมั้นของเธอด้วยนำเสียงอ่อนโยน เพราะหวังจะพึ่งพิงยามที่ลูกสาวอยู่ห่างจากสายตา ถึงแม้จะรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ต้องพึ่งพาอาศัยเด็กหนุ่มข้างบ้านที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ที่เธอเองก็เอ็นดูไม่ต่างจากลูก แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อลูกสาวของเธอดันมอบหัวใจให้กับเขาไปทั้งดวงแล้ว

 

"ครับคุณป้า"

"เดี๋ยวผมพาน้องไปเรียนก่อนนะครับ ว่าแต่.....ดาวล่ะครับ (^_^) " ชายหนุ่มที่ใบหน้าเฉยชาเมื่อครู่จู่ ๆ ใบหน้าของเขาก็ดูมีสีสันขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อถามหาดาวทะเล พี่สาวฝาแฝดของคู่หมั้นตัวเอง ซึ่งนั่นทำเอาโลมาถึงกับเผลอเม้มปากตัวเองแน่น และ ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ แต่แค่ระดับนี้เธอก็ยังพอรับไหวอยู่ เพราะเธอฝึกฝนตัวเองมาเนิ่นนานกับการรับมือความรู้สึกแบบนี้

 

"พี่ดาวมีเรียนช่วงบ่ายค่ะ เพราะงั้นเรารีบไปกันเถอะนะคะเดี๋ยวจะสายเอา" 

โลมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะดึงรั้งร่างสูงของคู่หมั้นหนุ่มให้เดินตามออกไปขึ้นรถหรูที่จอดรออยู่หน้าบ้านทันที ซึ่งศิราพอรู้ว่าจะไม่ได้ไปมหาลัยกับดาวก็พลันหน้าบอกบุญไม่รับขึ้นมาเสียอย่างนั้น

 

 

"พี่ไม่ต้องแสดงออกขนาดนี้ก็ได้ค่ะ"

"พี่ทำแบบนี้โลมาปวดใจจนหัวใจเต้นผิดจังหวะเลยนะคะ ตี๊ด.....ตี๊ด.....ตี๊ด" 

โลมาแกล้งทำหยอกล้อราวกับไม่คิดอะไร ก่อนจะทำเสียงเลียนแบบนาฬิกาวัดชีพจรที่มักจะดังขึ้นเวลาที่เธอเกิดสะเทือนใจกับอะไรบางอย่างขึ้นมา ถึงแม้หัวใจจะเจ็บปวดกับท่าทางที่แสดงออกชัดเจนของศิราจริง ๆ แต่ทว่าโลมาก็พยายามจะมองข้ามไป เธอมักจะใช้มุกนี้กับชายหนุ่มเป็นประจำ เพราะการที่ได้อยู่ข้าง ๆ เขาแบบนี้ในฐานะคู่หมั้นตอนนี้มันก็เกินพอแล้ว

 

"ไปขึ้นรถ" ศิราเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะผละออกจากวงแขนของคนตัวเล็ก และ เดินไปประจำที่นั่งฝั่งคนขับทันทีด้วยท่าทางเย็นชาเหมือนอย่างเคย

 

ตี๊ด.....ตี๊ด.....ตี๊ด

 

คราวนี้นาฬิกาวัดชีพจรของหญิงสาวดันดังขึ้นมาจริง ๆ บ่งบอกว่าท่าทีเย็นชาของชายหนุ่มนั้นสร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย ทั้ง ๆ ที่เขาก็แค่ทำเหมือนอย่างเคยเท่านั้นเอง

 

 “อย่าร้องสิ.....แค่นี้น่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก” โลมาเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะรีบเปิดประตูขึ้นรถทันที เพราะกลัวว่าศิราจะไม่รอ

 

@มหาวิทยาลัยยู

12.00 น.

"โลมาไปกินข้าวกันเถอะ" แบมบี้เพื่อนสาวร่วมคณะที่เพิ่งจะผูกมิตรกันไปหมาด ๆ เอ่ยขึ้นในขณะที่เธอกับโลมาเดินออกมาจากตึกเรียน

 

"คือเราต้องไปกินข้าวกับคู่หมั้นน่ะ แบมบี้สะดวกไปกินด้วยกันไหม (^_^) " 

โลมาเอ่ยเสียงใส ก่อนจะยกมือขึ้นโชว์แหวนหมั้นให้เพื่อนสาวที่ถึงจะเพิ่งรู้จัก แต่ทว่ากลับสนิทกันเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อดูราวกับจะโอ้อวด

 

"ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากเป็นก้างขว้างคอ" 

แบมบี้เอ่ยด้วยท่าทางหยอกล้อ ก่อนที่พวกเธอจะแยกกันไปกินข้าวโดยที่โลมานั้นกำลังเดินเลาะไปที่คณะวิศวะอันเป็นที่เรียนของคู่หมั้นเธอนั่นเอง แต่ทว่า ก่อนที่จะไปถึงตึกคณะวิศวะนั้นก็ต้องผ่านตึกเรียนของคณะอักษรก่อน ซึ่งนั่นก็คือตึกเรียนของดาวทะเล พี่สาวฝาแฝดของโลมา

 

“วันนี้จะกินอะไรดีน๊า”

“ต้องให้พี่ศิราเลือกเมนูให้ซะแล้ว คิก ๆ” โลมาหัวเราะคิกคักคนเดียว ในขณะก้าวเดินไปเรื่อย ๆ ด้วยท่าทางร่าเริง

 

 

ตึก ตึก ตึก

โลมาเดินเลาะไปตามทางเดินของตึกอย่างอารมณ์ดี แต่ทว่าเท้าเล็กทั้งสองข้างกลับต้องหยุดชะงักลง เมื่อเห็นว่าใครกำลังยืนคุยกันอยู่ ซึ่งนั่นทำให้เธอเผลอหลบหลังกำแพงอย่างรวดเร็วทั้ง ๆ ที่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยสักนิด

 

"ดาวไปกินข้าวกับพี่นะครับ (^_^) " ศิราเอ่ยกับดาวทะเลด้วยน้ำเสียง และ รอยยิ้มอ่อนโยน เป็นภาพชินตาที่โลมามักจะเห็นทุกครั้งที่เขาคุยกับพี่สาว เพียงแค่เขาไม่เคยมอบมันให้เธอเลยสักครั้ง

 

"แล้วโลมาล่ะคะ น้องไปด้วยหรือเปล่า" ดาวทะเลเอ่ยถามหาโลมา โดยไม่รู้เลยว่าคนที่กำลังถามถึงกำลังแอบฟังบทสนทนาของพวกเขาอยู่ในตอนนี้

 

"เหมือนว่าจะไปกินกับเพื่อน ๆ นะครับ" 

"ดาวไปกินข้าวกับพี่เถอะนะ พี่มีร้านอร่อย ๆ จะแนะนำเพียบเลย" ศิราเอ่ย ท่าทางของเขาที่ปฏิบัติต่อดาวทะเลมันทำเอาหัวใจของโลมาที่แอบอยู่หลังกำแพงสั่นสะท้านไปทั้งดวงเพราะความปวดร้าว

 

"พี่ศิราคนโกหก คนใจร้าย" 

 ตึกตัก!

หัวใจดวงน้อยของโลมาจู่ ๆ ก็ปวดหนึบขึ้นมา ถึงแม้จะพยายามปลงใจแล้วว่าจะไม่มีทางได้เป็นที่รัก แต่มันก็เจ็บปวดมากจริง ๆ ซึ่งก่อนที่นาฬิกาเจ้ากรรมจะส่งเสียงดังขึ้นเธอก็รีบพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นได้ทัน

 

ตี๊ด.....ตี๊ด.....ตี๊ด

 

"หัวใจดวงนี้มันจะเต้นต่อไปได้อีกนานแค่ไหนกันนะ"