ตอนที่เจ็ด ต่อล้อต่อเถียง
“ข้ายังมีงานต้องทำอีกมาก คงไปด้วยไม่ได้” เฉินเป่าลี่ปฏิเสธโดยไม่หยุดคิดด้วยทั้งห่วงกังวลเรื่องร้านค้าและการก่อกวนจากอาทั้งสองรวมทั้งหลานชายนักเลงหัวไม้ซึ่งมักเข้ามาวุ่นวายกับน้องสาวของนาง
“ข้าช่วยดูแลให้ได้ พี่หญิงใหญ่ไปพักผ่อนบ้างเถิด” เฉินฟางหรง น้องสาวคนรองรีบพูดขึ้นด้วยได้รับการร้องขอจากพี่เขยใหญ่มาแล้ว
“แต่...”
“พี่หญิงใหญ่ไม่ต้องเป็นกังวล เพียงไม่กี่วัน ไม่มีผู้ใดกล้ามาทำอันใดพวกเราแน่ หรือพี่ไม่เชื่อมือข้า” เฉินฟางหรง น้องสาวคนรองพยายามให้พี่สาววางใจ
“หากพวกเขากล้ามาก่อกวน ข้าจะทุบให้น่วมเลยคอยดู” เฉินฟางหนิง น้องสาวคนที่สามออกท่าออกทางให้พี่สาวเชื่อมั่น
“เช่นนั้นก็ได้ หากมีเรื่องใดรีบส่งข่าว พี่จะรีบกลับมา”
“ได้”
เมื่อได้รับคำรับรองจากน้องสาวคนรองและคนที่สามซึ่งเฉินเป่าลี่ไว้วางใจ หญิงสาวจึงยอมเดินทางออกมาพร้อมสามีเพื่อติดต่อการค้ากับเพื่อนเก่าแก่ของบิดาและเพื่อสืบหาข่าวคราวอีกทางหนึ่งด้วย
ตอนที่หก เฝ้าระวังภัยฮัวหลีเหวินอุ้มร่างบางลงมาก่อนจะพาเดินอย่างระมัดระวังจนถึงเรือนสกุลเฉิน “บ้านของเจ้ามีผู้มีฝีมืออยู่บ้างหรือไม่” “พี่เขยใหญ่และพี่เขยรองพอมีฝีมืออยู่บ้าง ส่วนพี่เขยสามนับว่าเป็นยอดฝีมือ แต่ยามนี้เขาไม่อยู่” “เช่นนั้นนับไม่ได้” “เจ้าเข้าบ้านไปเถอะ ระวังตัวด้วย หากมีสิ่งใดผิดสังเกตให้ตะโกนร้องออกมาข้าจะรีบเข้าไป” “อืม”&nb
ตอนที่ห้า เจ้าจะเอาอย่างไรกันแน่ฮัวหลีเหวินอธิบายยืดยาวจนหญิงสาวเริ่มเข้าใจ “แต่ข้าต้องช่วยกิจการค้าที่นี่ ไม่สามารถไปอยู่เมืองหลวงได้” เฉิยฟางเฟินรีบยกเหตุผลขึ้นมาโต้แย้ง “เรื่องนี้พวกเราค่อยมาตกลงกันภายหลังได้ ข้าอาจจะขอย้ายมาหรือไม่เจ้าก็ขยายกิจการไป หรืออาจจะไปๆมาๆ” ฮัวหลีเหวินกลับไม่รับฟังด้วยไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ “ท่านจะแต่งงานกับข้าจริงหรือ”&nbs
ตอนที่สี่ ท่อนไม้หรือ“ท่อนไม้หรือ เจ้าบอกว่าท่อนทวนคู่กายของข้าคือท่อนไม้หรือ” ฮัวหลีเหวินตะโกนออกมาเสียงดัง “จะโวยวายไปเพื่ออันใด จะท่อนไม้หรือท่อนทวนก็เหมือนกัน แข็งทื่อไร้ราคา ชิ” “เฉินฟางเฟิน เจ้าหาเรื่องเองนะ” ฮัวหลีเหวินเรียกชื่อเต็มของหญิงสาวก่อนจะเข้าโอบอุ้มร่างบางกระโดดออกมาจากรถม้าอย่างรวดเร็ว “ว๊ายยย เจ้าทำอันใด”
ตอนที่สาม ขอโทษตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด“ท่านรู้ว่าข้าคือใคร แล้วท่านเล่า”“ข้าคือชายผู้หนึ่งซึ่งผ่านทางมา”“แม้กระทั่งความจริงท่านก็ยังไม่ยอมบอกออกมา จะแสดงความจริงใจได้อย่างไร หึ เก็บความรับผิดชอบจอมปลอมของท่านเอาไว้เถอะ”“หากข้าบอกความจริง เจ้าจะรับปากได้หรือไม่ว่าจะไม่แพร่งพราย”“ข้าควรต้องป่าวประกาศออกไปหรือไร เชอะ ความลับอันใดจะมากเรื่องเช่นนั้น”“ข้าเพียงไม่อยากให้เจ้าเดือดร้อน”“เพียงข้ออ้างเช่นนี้ ก็ยังเอ่ยออกมา พวกเราไม่มีเรื่องต้องคุยกันแล้ว ข้าขอตัว” เฉินฟางเฟินผุดลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ“เดี๋ยว...ใจเย็น นั่งลงก่อน” ชายหนุ่มหล่อรีบเอื้อมมือมาจับหญิงสาวให้นั่งลงคุยกันต่อ“มีอันใดต้องคุยอีก เพียงชื่อแซ่ยังไม่กล้าบอก แล้วจะคุยอันใดได้”เฉินฟางเฟินเป็นนักเจรจา นางเจรจาการค้าทุกวันจนช่ำชอง ให้ต่อรองกับชายหนุ่มแปลกหน้าผู้ไม่รู้ที่มาที่ไปย่อมเป็นการไม่คุ้มค่าจึงต้องการรับรู้
ตอนที่สาม ขอโทษตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเพียงครั้งเดียวยังไม่ทันได้ซ่านเสียวอย่างเต็มที่ ความคับแน่นนี้ยังคงชวนให้ค้นหาอีกหลายคราชายหนุ่มคิดอย่างย่ามใจก่อนจะเปล่งเสียงต่ำด้วยความสุขแห่งการเสพสมแล้วนอนซบลงบนอกคู่งามเมื่อเงยหน้าขึ้นพบมือบางซึ่งแดงเถือกจากการดิ้นรน เขาจึงคลายผ้าซึ่งผูกมัดหญิงงามไว้แล้วจับร่างบางคว่ำหน้ากระแทกสะโพกจนเด้งไหวสะท้านสะเทือนเฉินฟางเฟินโดนขย่มโยกกระแทกไปถึงสามคราวกว่าชายหนุ่มจะทิ้งตัวลงนอนหลับไปในที่สุดหญิงสาวหอบหิ้วร่างบอบช้ำเดินย่องหลบออกมาจากสำนักเริงรมย์แล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในรถม้าอย่างรวดเร็วก่อนจะกลับเข้าเรือนสกุลเฉินอย่างเงียบเชียบโดยไม่ปริปากบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับผู้ใด นางพลาดเอง ไม่ควรอยู่จนเย็นย่ำเพียงนั้น นางแต่งกายยั่วยวนอยู่ในสำนักเริงรมย์ จะร้องโวยวายว่ามิใช่หญิงคณิกา ผู้ใดจะเชื่อ
ตอนที่สอง ความคับแน่นนี้ชวนให้ค้นหาอีกหลายคราว “ข้าไม่ใช่หญิงคณิกาที่นี่จริงๆ หากไม่เชื่อควรไปสอบถามเถ้าแก่เนี้ยดู ข้าเป็นบุตรสาวพ่อค้ามาเจรจาค้าขาย ท่านไม่ควรทำเช่นนี้กับข้า”“จะบอกว่าเจ้าไม่เคยมือชายเพื่อเรียกราคาให้สูงขึ้นหรือ ย่อมได้ หากร่องรูของเจ้าคับแคบจริง ข้าจะเพิ่มเงินให้อีกสองเท่า”ชายหนุ่มแปลเจตนาอย่างผิดเพี้ยนก่อนจะก้มลงดูดดึงก้อนเต้าหู้อิ่มอีกโดยไม่แยแสการดิ้นรนด้วยแรงอันน้อยนิด“ท่านปล่อยข้าก่อน อย่าได้ทำเช่นนี้” เฉินฟางเฟินทั้งทุบทั้งถีบทั้งเตะเพื่อหลีกหนีแต่ชายตรงหน้าช่างแข็งแรงนัก เขากดทับนางเอาไว้ทั้งตัวก่อนจะปลดสายคาดเอวของนางออกแล้วจับแขนเรียวผูกรั้งไว้กับหัวเตียง“อย่า...ปล่อยข้าเถิด ข้ามิใช่หญิงคณิกาจริงๆ” ถึงตอนนี้เฉินฟางเฟินหลั่งน้ำตาด้วยความหวาดกลัวออกมาแล้ว“คณิกาที่นี่ช่างน่าสนใจ มีลูกล่อลูกชนและลีลาเรียกเงินทองไม่น้อย มิน่าชายหนุ่มพวกนั้นถึงติดใจนัก” ชายหนุ่มยังเข้าใจไปอีกทางจนหญิงสาวทดท้อใจมือหนาฉีกเสื้