บทที่39...รสรักแสนหวาน

เขานิ่งไป “ก็ได้ จนกว่าจะจบ”

“ขอบคุณนะคะ”

เขาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน ดวงตาคลอน้ำและริมฝีปากอิ่มเย้ายวนของเธอทำให้เขาอดใจไม่ไหว จึงก้มลงประกบปากจูบเธอจนแนบแน่น

“อือ...” เธอตกใจนิดหน่อยที่โดนเขาขโมยจูบ แต่ความหวานก็เข้ามาแทรกจนทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม อ่อนระทวย ความรู้สึกลุ่มหลงที่มีต่อเขา ทำให้เธอไม่คิดจะต่อต้านเขาเหมือนครั้งก่อน เธอปล่อยให้เขาบดจูบอย่างสุขสม ด้วยความเต็มใจ

“โอววว...อูววว” ริมฝีปากร้อนกระแทกลงบนเรียวปากนุ่มอย่างบุ่มบ่ามเอาแต่ใจ ขบดูดฟอนเฟ้นสูบซดความหวานอย่างกระหืดกระหาย ลมหายใจอุ่นซ่านและเสียงครวญครางในลำคอบ่งบอกอารมณ์อันคุคลั่งรุนแรงที่ถูกส่งมาจากภายใน

“อือ....อ่าห์...” เธอหลับตาแน่นแล้วจูบตอบเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะอ้าปากยอมรับลิ้นอุ่นของเขาเข้ามาในโพรงปากของเธอ แล้วจูบเร้าแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อน รุนแรง โหมกระหน่ำเหมือนความรู้สึกภายในที่ร้อนเร่าขึ้นทุกขณะ

“อือ....คุณวิน”

“อ่า...ขอโทษนะ...ผมขอโทษ” เขาไม่รู้จริงๆว่าทำไมเขาถึงเอาแต่ขอโทษเธอ...ขอโทษ แต่ก็จูบ ขอโทษ แต่ก็กอด...กอดไม่ยอมปล่อย จูบไม่ยอมหยุดเหมือนคนบ้า...ใช่แล้ว เขาคงบ้าไปแล้วที่อยากทำ แต่ก็รู้สึกผิ