Semua Bab เจ็บ: Bab 1 - Bab 10

หนึ่งเดือนมาแล้ว...ที่เธอได้สวมแบบฟอร์มสีขาวอันงดงามของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ‘MHD medical center’ ได้เป็นพยาบาลตามที่ฝันใฝ ได้ช่วยเหลือผู้อื่นอย่างที่ใจปรารถนา และได้เป็น ‘นางฟ้า’ ของเด็กน้อยมากมายนับไม่ถ้วนปาลิดาในวัย 23 ปี กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวที่สวยสะพรั่งดั่งดอกไม้งามกลางแสงอรุณ มีหัวใจที่อบอุ่นอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ดวงตาสุกสกาวสดใสคู่นั้นมีความกล้าหาญซ่อนอยู่ แต่หากมองให้ลึกลงไปในส่วนเสี้ยวของแววตา ก็จะพบว่า มันเจือจางด้วยความเศร้าอย่างแผ่วบาง...“พอใส่ชุดนี้แล้วสวยขึ้นนะเนี่ย” เธอมองตัวเองในกระจกด้วยความภาคภูมิใจ ชุดพยาบาลทำให้เธอดูสวยกว่าเดิมหลายเท่า ริมฝีปากอิ่มสีพีชส่งให้ใบหน้ารูปไข่ไร้เครื่องสำอางดูเซ็กซี่แบบไม่ได้ตั้งใจ ผมดำยาวสลวยถูกรวบเก็บอย่างดีภายใต้หมวกพยาบาล เผยให้เห็นต้นคอระหงขาวสะอาด ดูสง่า ดุจนางพญา“เรานี่สวยจัง แต่...ใครจะรู้ล่ะ” ว่าเธอไม่ได้เพอร์เฟคอย่างที่ทุกคนคิด ความงามของเธอนั้นมีตำหนิ มีบาดแผลที่ลบไม่ออกซ่อนอยู่ บาดแผลที่สร้างความเจ็บปวดให้เธอทุกครั้งเมื่อนึกถึง...ย้อนไปเมื่อ 16 ปีก่อน ตอนที่เธออายุได้ 7 ขวบ มารดาได้พาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านของพ่อเ

ปาลิดาสั่งคาปูชิโน่ร้อนจาก ‘ต้นรักคาเฟ่’ ร้านกาแฟสุดโรแมนติกใต้ตึกโรงพยาบาลมาหนึ่งแก้วใหญ่ แล้วโดยสารลิฟต์ขึ้นมายังชั้นดาดฟ้า ซึ่งถูกจัดเป็นสวนสวยเพื่อการพักผ่อนสำหรับคนที่ชอบชมวิวเมืองใหญ่เมื่อไหร่ที่ว่างหรือมีเวลาพักจากงาน เธอมักจะขึ้นมานั่งเล่นบนนี้เสมอ โดยเฉพาะในเวลากลางคืน ช่วงเวลาที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวนับล้านดวง“เฮ่อ...คืนนี้จะมีดาวตกมั้ยนะ” เธอเลือกนั่งตรงม้านั่งตัวเดิม ติดริมตึก ซึ่งเป็นจุดที่สามารถมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาได้สวยที่สุด “อากาศหนาวจัง...อืม...ได้กลิ่นดอกแก้วขึ้นมาถึงบนนี้เลย”“แก้ว!” น้ำเสียงเอ็นดูปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ เธอหันไปมองหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มเมตตาปราณีสร้างความอุ่นใจให้เธอเสมอมา ท่านนั่งลงใกล้กับเธอ แล้วจับมือเธอไว้แน่น เหมือนทุกครั้ง“แม่ปู”“ทำงานเป็นไงบ้าง”“สนุกมากค่ะ และก็มีความสุขมาก ๆ ด้วย”“เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้มั้ย”“ได้สิคะ ทุกคนใจดีมากเลยค่ะ” เธอพูดความจริง แม้จะมีคนช่างนินทาอยู่บ้างก็เถอะ แต่เธอมีเพื่อนรักถึงสองคนเป็นเกราะคุ้มใจ นั่นก็คือสุกัญญาและน้ำพราว เพื่อนสมัยมัธยมที่ได้มาทำงานเป็นพยาบาลอยู่ในแผนกเด็กด้วยกันโดยบ

“พวกแกสองคนอย่าเข้าไปใกล้เค้าเชียวนะ ฉันได้ข่าวมาจากพวกรุ่นพี่ว่าเค้าเกลียดพยาบาลอย่างพวกเรามาก ใครเข้าใกล้เป็นได้หาเรื่องไล่ออก!”“ขนาดนั้นเลยเหรอ?” น้ำพราวไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมเค้าถึงได้เกลียด...พยาบาล?”“นั่นสิ” ปาลิดาเองก็อยากรู้เหมือนกัน เพราะเธอเองก็ได้ยินมา “เค้ามีปมอะไรเหรอ?”“ฉันสืบมาเรียบร้อยแล้ว” สุกัญญากระดิกนิ้วเรียกให้เพื่อนทั้งสองขยับหูเข้ามาใกล้อีกนิด “ที่เขาเกลียดพยาบาลก็เพราะท่านประธานแอบมีเมียน้อยเป็นพยาบาลน่ะสิ ตอนนั้นท่านประธานหลงพยาบาลคนนั้นมากถึงกับจะฟ้องหย่าเมียเลยนะ แต่เมียของเขาดันกระโดนตึกตายซะก่อนน่ะสิ!”“หา!” สองสาวอุทานพร้อมกัน ก่อนจะถอนหายใจพร้อมกันอีกครั้ง “เฮ่อ!”“ข่าวจริงเหรอ” ปาลิดาถามด้วยใจสั่นเทา แอบภาวนาให้มันเป็นแค่ข่าวลือ“จริง!” สุกัญญายืนยันเสียงหนักแน่น “แต่เค้าปิดข่าว เมื่อสิบสามปีก่อนนี่เอง มีคนกระโดดตึกโรงพยาบาลลงไปตาย!”“หา!” น้ำพราวอุทานลั่นด้วยความตกใจ “กระโดดที่ตึกนี้เลยเหรอ!”“เออ! แต่ไม่ใช่จากดาดฟ้านะ จากชั้นที่สิบสาม หล่นลงมาตรงที่เค้าปลูกต้นแก้วไว้น่ะ ต้นแก้วอายุสิบกว่าปีที่หน้าคาเฟ่ใต้ตึกไง ต้นไม้ต้องห้ามที่ใครก็ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด

หลังทำงานติดกันมาหลายชั่วโมง ปาลิดาก็ลงมานั่งดื่มกาแฟที่ต้นรักคาเฟ่เพียงลำพัง เธอสั่งคาปูชิโน่เย็นหนึ่งแก้วแล้วเลือกมานั่งที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน โต๊ะประจำของผู้ชายคนนั้น ที่ซึ่งสามารถมองเห็นต้นแก้วสูงใหญ่ต้นนั้นผ่านกระจกใสได้ชัดเจนเต็มตา“ขอโทษนะคะคุณพยาบาล” เด็กเสิร์ฟเดินมาหาเธอและพูดอย่างสุภาพ “คุณพยาบาลคงต้องย้ายโต๊ะค่ะ เพราะโต๊ะนี้เป็นของท่านรองประธานค่ะ ท่านไม่อนุญาตให้ลูกค้าคนอื่นใช้โต๊ะนี้ค่ะ”“อ้อ...โอเคค่ะ” เมื่อรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์จะนั่งตรงนั้น เธอจำต้องย้ายมานั่งโต๊ะที่อยู่ใกล้กันแทน“ถึงว่า ไม่เคยเห็นใครนั่งโต๊ะนั้น คนมีเงินนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้สินะ” เธอดื่มกาแฟพลางมองต้นแก้วที่กำลังทิ้งดอกสีขาวโรยราเกลื่อนกลาด ต้นไม้ที่ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวลำพังแต่สง่างามทุกช่วงเวลา เธอยังจำวันแรกที่มาทำงานที่นี่ได้ วันนั้นมันผลิดอกสีขาวเต็มต้นจนแทบมองไม่เห็นใบสีเขียวเลยล่ะ“ฝนตกอีกแล้ว” ม่านฝนบางเบากับสายลมอ่อนๆทำให้กลีบดอกสีขาวปลิวละล่อง เธอมองด้วยความรู้สึกเสียดาย แต่ก็อบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด เมื่อคิดได้ว่าฤดูกาลกำลังจะเปลี่ยนผ่าน จากหน้าร้อนเมื่อเดือนที่แล้ว กำลังจะย่างเข้าสู่ฤดูฝ

‘พยาบาลเหรอ?’ความสวยของปาลิดาทำให้ชัชวินอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดูถูกเมื่อเห็นชัดว่าเจ้าหล่อนสวมแบบฟร์อมชุดพยาบาล“มองอะไรครับ ถอยไป!”ปาลิดามองหน้าผู้ชายใจดำอย่างสมเพชเวทนา มากกว่าจะรู้สึกชิงชังรังเกียจ เสี้ยวหนึ่ง เธออยากจะต่อยหน้าเขาให้ยับแทนผู้หญิงคนนั้นเสียจริง แต่หมัดของเธอคงไม่ทำให้เขาเจ็บได้หรอก คนไร้หัวใจอย่างเขาต้องลงโทษด้วยการทำให้เสียความมั่นใจจะดีกว่า“มองคนเลวไงคะ”คำว่าคนเลวทำให้ชัชวินถึงกับอึ้งกิมกี่ มองหน้าพยาบาลสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา นี่เจ้าหล่อนไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นใคร บังอาจมาด่าเจ้าของโรงพยาบาลเนี่ยนะ สงสัยไม่อยากมีอนาคต“เลว?” เขาถามย้ำ เผื่อว่าเธอจะพูดผิด“ใช่ค่ะ โคตรสารเลวเลย!” แต่เธอกลับลงเสียงคำว่าโคตรสารเลวแบบหนักแน่นเต็มคำ...ชัชวินกัดฟันกรอด ส่งสายตาเวทนาคนที่กำลังจะเจอเรื่องซวยบรมซวยตรงหน้า... “ไม่รู้เหรอว่าคุณพูดอยู่กับใคร คุณ...” สายตาคมดุแกมดูถูกมองป้ายตรงหน้าอกของพยาบาลสาวแล้วสะดุดใจกับความอวบใหญ่จนลืมถอนสายตาออกมาเธอเห็นสายตาหื่นคู่นั้นแล้วโกรธจนตัวสั่น อยากจะเอานิ้วไปจิ้มให้ตาบอด“มองอะไรคะ?”เขาตาลุก รีบดึงสายตาออกมาจากกับดักของหญิง