2 เอาตัวรอดแต่หัวอาจจะไม่รอด

คุณปู่มา...มีเด็กขึ้นมาบอก

แทนขวัญขยับตัวอยู่บนที่นอนหนาไม่นุ่มมากนักและไม่แข็งจนเกินไป กำลังพอดีและเป็นที่นอนติดสปริงที่พอขยับตัวก็จะไหวยวบตาม...

ที่จริงหล่อนนิยมเตียงน้ำ แต่มารดาไม่เห็นด้วย เธอมีความวิตกมากเกินไปว่าหากมันแตกปริขึ้นมาจะทำอย่างไรได้ เธอห่วงว่าหล่อนจะจมน้ำตาย ไม่รู้ว่าเป็นความเชื่อแบบไหนและหล่อนก็ไม่อยากทำให้เธอกังวล เลยยอมปฏิเสธเตียงที่อยากจะได้

มารดาเปลี่ยนเตียงและที่นอนให้ใหม่เมื่อหล่อนกลับมาบ้านหนนี้...หล่อนจากบ้านไปสองปีไปเรียนต่อในระดับปริญญาเอกและได้กลับมาอย่างสมภาคภูมิ...

ปริญญาเอกทางวิศวกรรมสิ่งแวดล้อม...กลับมาทำงานที่บริษัทเดิม

หล่อนลาไปเรียนต่อและไม่ได้คิดจะกลับมาทำงานที่เดิม แต่เมื่อหล่อนกลับมาบ้านเมื่อสองเดือนก่อน ทางบริษัทเดิมเรียกหล่อนไปพบแล้วแจ้งมาว่ายังยินดีรับหล่อนเข้าทำงานด้วยเงินเดือนที่น่าพอใจทีเดียว

แทนขวัญไม่ได้เสียเวลาคิดตรงนั้นนานนัก เพราะหล่อนยังมีเยื่อใยกับเพื่อนร่วมงานเก่าๆ เจ้านายเก่าๆ ตอนหล่อนทำงานครั้งแรกเมื่อจบปริญญาโท หล่อนก็ทำอยู่ที่บริษัทนั้นเป็นปีแล้วค่อยลาออกไปเรียนต่อด้วยเงินทุนที่บ้าน ไม่ได้รับเงินทุนของบริษัทหรือที่ไหน ทั้งพ่อทั้งแม่พอจะมีเงินส่งหล่อนไปเรียน

กลับมาได้งานเดิมก็ดี...หล่อนขอเวลาไปพักผ่อนสมอง เดินทางขึ้นเหนือไปตามภูที่ว่ากันว่าสวยๆ ไล่ลงมาตั้งแต่ภูชี้ฟ้า ดอยตุง แล้วลงใต้ไปกระบี่...ไปดูคลื่นและทะเลแถบอันดามันงดงาม...

ก่อนจะกลับเข้าทำงานเพราะรู้ว่าหากทำงานแล้วจะหาเวลาพักผ่อนได้ยากเย็นอย่างยิ่ง

หล่อนมีกำหนดเข้าไปทำงานวันจันทร์ที่จะถึงนี้...

และตอนนี้คุณปู่มา...คงเป็นเรื่องสำคัญ เพราะไม่อย่างนั้นเด็กคงจะไม่ได้รับคำสั่งให้มาปลุก

แต่ก็ไม่แน่...พ่อแม่หล่อนกลัวปู่นักหนา...พ่อนั้นกลัวมาแต่ไหนแต่ไร...เป็นลูกสมัยเก่าที่กลัวพ่อ เกรงพ่อ และยอมให้พ่อสั่งหันซ้ายหันขวาได้ตลอด ส่วนแม่เมื่อมาเป็นสะใภ้ก็รับเอาเชื้อจากพ่อคือยำเกรงปู่ไปอีกคน

ตั้งแต่กลับมาเมืองไทยได้สองเดือนกว่านี้ หล่อนเจอปู่แต่หนเดียว เมื่อวันที่ไปไหว้ปู่ถึงบ้าน แล้วยังไม่ได้เจอกันอีก

ปู่อยู่อีกบ้านด้วยเหตุผลว่าอยู่คนเดียวสบายใจ ปู่เป็นเอกเทศ และมีอิสระเสรี เป็นคนแก่ที่ยังดูหนุ่มกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วช่วยตัวเองได้ดีเลิศ ไม่มีโรคประจำตัวให้ต้องเป็นห่วงเป็นใย...

แม่เคยกระซิบบอกว่าปู่เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองและคนอื่นจะอยู่ได้ด้วยลำบาก พ่อเองก็เต็มใจแยกบ้านหลังแต่งงาน และแม่ก็ว่าหายใจโล่งสะดวกขึ้นมาก

“เดี๋ยวฉันลงไป”

บอกกับเด็ก...รายใหม่อีกแล้ว สองปีก่อนยังไม่ใช่เด็กคนนี้...แม่บอกว่าคนงานหายากมาก แม้ว่าโรงงานจะปิดตัวไปกันมาก เด็กสาวไม่อยากมาทำงานบ้านสู้ไปทำงานขายของตามห้างไม่ได้ เพราะตอนนี้มีห้างเปิดใหม่มากมาย นับจากพวกต่างชาติตบเท้ามาเปิดร้านที่เรียกว่าร้านขายปลีกขนาดใหญ่ การไปเป็นพนักงานขายทำให้ได้พบปะผู้คน ได้แต่งตัวได้เปิดโอกาสของวัยสาวมากกว่ามาทำงานตามบ้านเสียอีก

แต่แทนขวัญคิดว่าอยู่กันไปคงจะคุ้นเคยกันไปเอง หล่อนลุกตรงดิ่งไปห้องน้ำ...ล้างหน้าแล้วมองดูเสื้อผ้าตัวเอง...เสื้อยืดตัวกางเกงขาสามส่วนอีกตัว...เรียบร้อยพอจะลงไปพบคุณปู่ หญิงสาวลงมา...เลี้ยวเข้าห้องรับแขก...พ่อแม่ต้อนรับการมาของปู่อย่างเป็นทางการหรือไร และก่อนจะเข้าไปก็ได้ยินเสียงปู่กำลังเหมือนสั่งการเฉียบขาดอย่างยิ่ง

“ไม่ยอมได้ไง...พ่อรับปากเอาไว้แล้วตั้งแต่สมัยบุร่ำบุราณ”

“แต่มันสมัยนี้แล้วนะครับ คุณพ่อ” นั่นเสียงพ่อหล่อน...นายสหชาติ ซุ่มเสียงยังเกรงอกเกรงใจนัก “เราต้องให้อิสระแก่ยัยแทนบ้าง”

เกี่ยวกับหล่อนด้วยหรือไร...แทนขวัญยังไม่พาตัวเองเข้าไป...ยอมเสียมารยาทสักนิดหนึ่งเป็นไรไป

“พ่อเขมเขาเป็นคนดี...ไม่มีอะไรเสียหาย”

“คุณพ่อคะ...” อีกเสียงอ่อนเบา...เกรงอกเกรงใจยิ่งกว่าเสียงค้านเสียงแรก “แค่พ่อครัวนะคะ”

“บ๊ะ...แม่จามรี”

เสียงเอ็ดอึง แม้จะไม่เห็นท่าทางของปู่และของแม่ แต่แทนขวัญพอเดาออกว่าคนเป็นปู่จะต้องถมึงทึง ส่วนแม่หล่อนนั่นเหรอคงจะตัวสั่น

“แล้วพ่อครัวมันคนหรือเปล่าล่ะ”

“คนค่ะ คนแน่นอนค่ะ” เสียงแม่รับคำอุบอิบไม่เต็มคำนัก แทนขวัญยังเข้าใจไม่กระจ่างว่าเรื่องใดที่ทุ่มเถียงกัน และตอนนี้เท่าที่ประเมินจากการฟังการสนทนา ปู่หล่อนทำท่าจะกำชัยชนะเอาไว้ในอุ้งมืออีกแล้ว

“ฉันน่ะหวังดี...เข้าใจไหม”

“แต่ยัยแทนอาจจะไม่เห็นด้วย”

“ฉันพูดเอง พวกแกสองคนอยู่เฉยๆ ซะเข้าใจไหม”

“แต่เราไม่เคยบังคับลูกเรื่องแต่งงานนะคะ”

แต่งงาน...ใครจะแต่ง...ลูกคนไหน...แทนขวัญถามตัวเอง

ก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้พ่อแม่เหลือหล่อนที่ยังเป็นลูกสาวโสดอยู่คนเดียว หล่อนกำลังโดนพาดพิงถึงหรือเปล่า ฟังอีกนิด

“แม่หนูแทนน่ะดี สวย พร้อม“

หล่อนอยากจะยืดอกรับคำชมนั่น แต่ได้ยินเสียงคนเป็นปู่เอ่ยต่อเสียก่อน

“แต่ยังขาด...”

เอ...หล่อนขาดอะไร

“ขาดคุณสมบัติของการเป็นแม่ศรีเรือน”

“คุณพ่อครับ...นี่มันยุคมิลเลนเนียมแล้วนะครับ”

“แล้วไง”

“ขาดไปแค่นั้นเราหาได้...การงานบ้านงานเรือนจ้างเหมา...อาหารซื้อสำเร็จรูปมีสารพัดในห้าง...เอามาผัดแกงต้ม หรือยำ...ได้ทุกอย่างอาหารที่สั่งได้มาเร็วทันใจไม่เกินสี่สิบห้านาทีก็มีแล้ว...จะรับประทานอะไร จะอยู่อย่างไรโดยไม่เป็นแม่ศรีเรือนก็ได้ไปหมดแล้ว

ฟังทะแม่งๆ แต่ยังจับใจความไม่ได้ แล้วคุณจามรีก็เอ่ยในซุ่มเสียงที่ยังมากไปด้วยความเกรงใจ

“เราไม่ได้ห่วงยัยแทนข้อนั้นนะคะ แกเอาตัวรอดได้แน่ๆ”

เสียงมารดาเอ่ยเสริมและปู่ก็ยังเป็นปู่เจ้าคารมคนเดิม

“เอาตัวรอด แต่หัวอาจจะไม่รอด”

“หัวเล็กกว่าตัว หัวน่ะรอดตัวไม่รอด”

“แต่ยัยแทนแกคงไม่อยากแต่งงานแบบนี้”

แต่งงาน...มีชื่อหล่อนไปเกี่ยวข้อง...เกิดอะไรขึ้น หล่อนจะถูกจับแต่งงานอย่างนั้นหรือ